---

Τρί 05 Σεπ 2006

THE WICKER MAN - Κάποιος βιάστηκε να το τελειώσει...

Μετά από ένα χρονικό διάστημα αποχής από την υπηρεσία του, εξαιτίας ενός ατυχούς τροχαίου περιστατικού με θύμα ένα μικρό κορίτσι, ο Έντουαρντ, ένας υπεύθυνος καλιφορνέζος αστυνομικός, θα λάβει ένα μυστηριώδες γράμμα από μια παλιά του αγαπημένη, που του ζητά απεγνωσμένα την βοήθεια του στο να εντοπίσει τα ίχνη της προσφάτως εξαφανισμένης της κόρης. Αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος, ο ντετέκτιβ θα ταξιδέψει μέχρι τις βόρειες ακτές του Ειρηνικού, στο νησί Summerisle, όπου θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δυσκολότερο αίνιγμα της καριέρας του. Δίχως επικοινωνία με τον έξω κόσμο, δίχως να μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο λειτουργίας της αποκομμένης από τον πολιτισμό κοινωνίας, ο Έντουαρτντ, πρέπει ολομόναχος, να βρει την χαμένη δεκάχρονη Ρόουαν.

Το ότι πρόκειται για την κινηματογραφική διασκευή, πιο πολύ μεταφορά στο σήμερα, μιας ταινίας από τις πιο αγαπημένες του είδους, που 33 χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία ακόμη συγκινεί, δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσω σαν μέτρο σύγκρισης. Άλλωστε οι όχι τόσο πολλοί (όπως ας πούμε στο The Omen) αλλά υπέρμετρα φανατικοί φίλοι του παλιότερου Wicker Man, δύσκολα θα επιθυμήσουν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην νέα βερσιόν. Βλέποντας το λοιπόν σαν μια ξεχωριστή οντότητα, το φιλμ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το κάνουν να ξεχωρίσει. Εμπορική προώθηση από ένα απίθανο τρέιλερ, ξεκίνημα δυνατό που ορίζει αμέσως την ιδιοσυγκρασία και τις ευαισθησίες του βασικού ήρωα, όμορφα φυσικά τοπία που με συννεφιασμένο φωτισμό, εξελίσσονται από την μια στιγμή στην άλλη σε εστίες τρόμου.

Αν προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω την παρουσία στον σκηνοθετικό θώκο, ενός ονόματος σαν κι εκείνο του Neil LaBute, που δεν έχει παρουσιάσει μεν κάτι εξωπραγματικό στην καριέρα του, πάντοτε είναι όμως μετρημένος και σαφής στις ταινίες του, τότε οι προσδοκίες εκτινάσσονται στα ύψη. Και ξαφνικά ενώ όλα – ακόμη και για έναν δηλωμένο φαν της παλιάς βρετανικής συνταγής – πηγαίνουν ρολόι, στην πορεία ενός χιτσκοκικού θεματικά φιλμ, τα πάντα έρχονται πάνω κάτω, καθώς πλησιάζουμε στο φινάλε, που μοιάζει σαν να ξεπήδησε σεναριακά από το μυαλουδάκι ενός μικρού μωρού. Ο LaBute, προκειμένου να εξελίξει την ιστορία του, χρησιμοποιεί όμορφα στοιχεία από το The Village του Shyami και το ταλαιπωρημένο Crucible, μετεξελίσσοντας κατά κάποιο τρόπο το πρωτότυπο, μεγεθύνοντας τις ταξικές διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα, με το γυναικείο να κρατά την κυριαρχία, σε μια κοινωνία αντίγραφο από μελίσσι.

Καλά και άγια, θα έλεγα εγώ, τα ευρήματα, τα οποία γκρεμίζονται – σαν πανύψηλο Ξύλινο Σκιάχτρο, δημιουργώντας απορία γιατί ο Labute, βιάστηκε τόσο πολύ να τελειώσει το φιλμ δίχως να ολοκληρώσει την σκεπτική του. Θύμα της εξέλιξης ερμηνευτικά και ο Nicolas Cage, ως εγκλωβισμένος σε ένα στοιχειωμένο μέρος, περικυκλωμένος από ένα σωρό παρανοϊκές γυναικείες υπάρξεις, που έχουν σαν ηγέτη την Αδελφή Σαμεράιλ, ρόλο που κρατά η αειθαλής Ellen Burstyn, σε παιχνίδισμα yin yan του Α-NA-NTI-KA-ΤΑ-ΣΤΑ-ΤΟΥ Christopher Lee! Όσο για την Αυστραλή Kate Beahan, που οι κύκλοι του Χόλιγουντ προωθούν σαν νέο αστέρι, εδώ παίζοντας την πέτρα του σκανδάλου, Αδελφή Γουίλοου, αποτελεί έναν ακόμη λόγο του final destruction, ενός φιλόδοξου πιστεύω project!

---