---

Τρί 05 Σεπ 2006

Ημέρα 7η - 5 Σεπτεμβρίου Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ

Σιγά σιγά το παζλ και της φετινής Μόστρα ολοκληρώνεται, αφού οι περισσότερες ταινίες του διαγωνιστικού έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους και ελάχιστες πρώτες προβολές ακόμη απομένουν, που μπορεί να κάνουν την έκπληξη. Ήδη σήμερα έκαναν την πρεμιέρα τους τρεις από τις πιο καλές συμμετοχές στο Concorso, που η καθεμιά της είχε και κάτι να πει. Μια Αμερικάνικη, από τα χέρια του πάλαι ποτέ παιδιού έκπληξη του Brat Pack, Emilio Estevez, το Bobby, που επικεντρώνεται στα περιστατικά της μοιραίας μέρας της δολοφονίας του Ρόμπερτ Κένεντι, το αριστουργηματικό Ταιβανέζικο κοινωνικό δράμα I Don’t Want To Sleep Alone του μαέστρου και ποιητή εικόνων Tsai Ming Liang και τέλος (επιτέλους) είχαμε και την πρώτη εμφάνιση των διοργανωτών Ιταλών, με το φιλμ του Gianni Amelio, La Stella che non c`e, που έχει γεμίσει τους φανφαρόνους με ελπίδες για κάτι καλό στην ανακοίνωση των βραβείων.

Ρίχνοντας μια ματιά στις εκτιμήσεις των μπουκ, φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι αυτή την στιγμή παίζεται ο Frears με την Βασίλισσα του, αφού είναι ελαφρώς μπροστά στην γενική αξιολόγηση των δημοσιογράφων που καλύπτουν την Μόστρα. Πολύ κοντά ο βαδίζει και ο Alfonso Cuaron (Children of Men) Μαζί με τον Resnais (Coeurs), ενώ στην διεκδίκηση μπήκαν δυνατά και οι τρεις προαναφερόμενες ταινίες, με τον Estevez να μειονεκτεί ελαφρώς αφού η κόπια που παρουσίασε στην Βενετία είναι work in progress. Ίδωμεν.

Η καλή ημέρα πάντως φάνηκε από νωρίς το πρωί, όταν στην πρώτη προβολή γίναμε μάρτυρες ενός μικρού αριστουργήματος από τον Ταιβανέζο μάγο Tsai Ming-liang, ενός σκηνοθέτη με λίγους αλλά ιδιαίτερα φανατικούς φίλους. Στο νέο του φιλμ, ένατο σε μια καριέρα που ξεκίνησε το 1992, με τον τίτλο I Don’t Want To Sleep Alone, ο Liang επιχειρεί να απεικονίσει τις δύσκολες στιγμές μοναξιάς και αναζήτησης λύσης στο πρόβλημα αυτό, σε μια από τις πιο πολυπληθείς και πολυσυλλεκτικές πόλεις του κόσμου, την Κουάλα Λουμπούρ. Τρεις νέοι, εν μέσω δύσκολων καταστάσεων έρχονται σε επαφή, αντιλαμβάνονται τα σωματικά και ψυχικά τραύματα που τους έχει δημιουργήσει η κοινωνία που ζουν και προσπαθούν να τα αλληλογιατρέψουν.

Δύσκολος στην παρακολούθηση του ο Ασιάτης, αφού κάθε πλάνο του είναι μια στατική εικόνα, που σαν μέσα από κλειδαρότρυπα παρακολουθεί – με έντονα εικαστική διάθεση – τις ζωές των απλοϊκών ανθρώπων. «Η ταινία μου χρονικά αναφέρεται στα μέσα της δεκαετίας του 90 όταν η Μαλαισία, βρίσκεται κάτω από την κατάσταση πολιτικής αλλαγής, με την οικονομία να έχει φτάσει στα κατώτερα επίπεδα της ιστορίας, γεγονός που κατέστρεψε τις όποιες ελπίδες των μεταναστών και των χαμηλόμισθων εργατών, όπως οι τρεις χαρακτήρες. Φυσικά όμως και λόγω της παγκοσμιοποίησης τα φαινόμενα που επεξεργάζεται το φιλμ μπορούν να απαντηθούν σε κάθε γωνιά της γης» μας λέει ο πανέξυπνος και μετρημένος Liang.

«Δύο από τα βασικά πρόσωπα στο φιλμ είναι άρρωστα. Το ένα βρίσκεται σε παράλυτη κατάσταση και ουδέποτε πρόκειται να ανανήψει. Το άλλο όμως, μετά τον ξυλοδαρμό του, πέφτει σε κώμα, που χάρη στην φροντίδα των συνανθρώπων του καταφέρνει να βγει από το σκοτάδι του τούνελ. Ξαναγεννιέται.» Αυτό είναι και το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα όπως μα το αποκαλύπτει και ο ίδιος ο Tsai, που μπορεί να εξαχθεί από μια ταινία με διαρκή πεσιμιστικό χαρακτήρα.

Στην συνέχεια την σκυτάλη στο καλεντάρι πήρε η πρώτη Ιταλική παραγωγή που συμμετέχει στο διαγωνιστικό και σύμφωνα με τα λεγόμενα είναι και η καλύτερη εκ των τριών υποψηφίων. Ο λόγος για το φιλμ του Gianni Amelio, La Stella che non c`e, που παρακολουθεί από πολύ κοντά την μικρή οδύσσεια ενός μηχανολόγου, να βρει την μηχανή που ο ίδιος έχει τροποποιήσει, στην αχανή Κίνα, με την βοήθεια μιας εικοσάχρονης ντόπιας. Ανάμεσα στα αμέτρητα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν κυρίως λόγω του τεράστιου χάους που επικρατεί σε μια χώρα που λόγω του ενός δισεκατομμυρίου πληθυσμού, είναι δύσκολο να μπει τάξη – παρόλα αυτά η ανάπτυξη έχει εκτιναχθεί στα ύψη – οι δύο τους θα έλθουν πολύ κοντά, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τις αδυναμίες του άλλου.

Και βέβαια το φιλμ λογικό είναι να έχει προκαλέσει τα πιο πολλά sold outs στις τεράστιες αίθουσες του φεστιβάλ, αφού το ενδιαφέρον των Ιταλών είναι τεράστιο για τις δικές τους παραγωγές. Στην πόλη βρίσκεται φυσικά τόσο ο σκηνοθέτης του φιλμ, όσο και τα δύο βασικά συστατικά του καστ, ο πάντοτε εκφραστικός Sergio Castellito και η Κινεζούλα Tai Ling, που κάνει το ντεμπούτο της σαν ηθοποιός. Λίγα λόγια και καλά από τον Amelio ακούσαμε στην συνέντευξη που παρέθεσε: «Ήθελα στο La Stella να αναδείξω το κοντράστ, του χάους που επικρατεί σε μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη χώρα όπως η Κίνα, με το πόσο κοντά βρίσκονται δύο άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες, που μπορούν όμως και επικοινωνούν σαν να γνωρίζονταν χρόνια. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα χώρα η Κίνα και ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το πώς μπορεί και μεταλλάσσεται από την μια μέρα στην άλλη, αφού εκεί δεν υπάρχουν ωράρια και οκτάωρα, εκεί άπαντες παντού, εργάζονται σχεδόν όλη την ημέρα για να πετύχουν αυτό που θέλουν.» Πάντως να πω κάτι εντελώς συμπληρωματικό και εκτός της ταινίας, ο ίδιος ο Amelio ρωτήθηκε για την επιλογή του τίτλου του (στα αγγλικά The Missing Star) μήπως γνώριζε κάτι πριν την έναρξη της Μόστρας, αφού τα περισσότερα από τα μεγάλα ονόματα που πρωταγωνιστούν στις αμερικάνικες παραγωγές, σνόμπαραν φέτος τον θεσμό.

Το διαγωνιστικό πρόγραμμα της ημέρας έκλεψε μια από τις πολυαναμενόμενες ταινίες του φεστιβάλ το Bobby, που μιλά για τις δύσκολες στιγμές που έζησε η Αμερική, αμέσως μετά την δολοφονία του υποψήφιου (σχεδόν βέβαιου) Προέδρου της, Ρόμπερτ Κένεντι. Εξαιρετική ταινία, που ακόμη όμως βρίσκεται στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας, αφού της λείπουν ακόμη μερικές λεπτομέρειες για να ολοκληρωθεί. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως γι αυτόν τον λόγο δεν θα βαδίσει στον δρόμο των Λιονταριών, θα παίξει όμως πολύ δυνατά στην κούρσα των Όσκαρς, ειδικά μετά την επανεμφάνιση της εντός ολίγου στο Τορόντο.

Είναι πολύ συγκινητικό πάντως για έναν φίλο του σινεμά γέννημα θρέμμα των eightees, να έχει απέναντι του ένα από τα πιο θρυλικά ονόματα της (τότε) εποχής, τον Emilio Estevez, σκηνοθέτη του φιλμ, ο οποίος όση ώρα μιλούσε δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, ενθυμούμενος νοσταλγικές σκηνές από Breakfast Club, St. Elmo`s Fire, Repo Man. Αξέχαστη δεκαετία! Ο ένας εκ των δύο διάσημων υιών του Martin Sheen λοιπόν, σαν καλός Δημοκρατικός κάνει το καθήκον του, δίνοντας φόρο τιμής σε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ονόματα του πολιτικού στίβου της χώρας του. «Αλήθεια που βρισκόσουν Emilio τόσο καιρό?»

«Πρέπει να ήμουν στο υπόγειο του σπιτιού μου και να ετοίμαζα τον Bobby. Μην νομίζεις μου πήρε πολύ καιρό για να τα έχω όλα έτοιμα. Και ακόμη και τώρα μερικά στοιχεία λείπουν από το φιλμ. Δεν έχω τελειοποιήσει την μουσική επένδυση του introduction, που θέλω να το κάνω λίγο εντυπωσιακότερο και χρειάζονται και προσθήκη οι τίτλοι τέλους. Πάντως το βέβαιο είναι πως δεν ήθελα να κάνω μια ταινία, αυτή καθεαυτή για την δολοφονία του Μπόμπι. Ήθελα να δείξω στο ευρύ κοινό το πόσο επηρεάστηκαν οι ζωές μιας ομάδας ανθρώπων που έτυχε εκείνη την ημέρα να έχουν άμεση σχέση με το περιστατικό. Τιμή μου και χαρά μου, είναι η συμμετοχή στο φιλμ μερικών τόσο σημαντικών ηθοποιών όπως η Sharon Stone, που δυστυχώς δεν βρίσκεται εδώ κοντά μας αλλά θα είναι στο Τορόντο, ο Anthony Hopkins, o Macy και τόσοι άλλοι.»

Από κοντά και δύο – μόνο – από τα μέλη του καστ και μάλιστα όχι τα σημαντικότερα. Ο Christian Slater, τυπικός νότιος, με διαρκώς μια τσίχλα στο στόμα, πετούσε άνοστα αστεία στα οποία δεν γελούσε κανείς, ενώ από την άλλη μεριά η Lindsay Lohan (ίνδαλμα της νεολαίας και το ξέρει, αφού καθυστέρησε περίπου μισή ώρα την έναρξη της επίσημης προβολής προκειμένου να υπογράψει αυτόγραφα) ήταν κατενθουσιασμένη που έπαιξε δίπλα στην Stone και την Demi Moore, ενώ έκανε και την βαρυσήμαντη δήλωση πως σύντομα θα ταξιδέψει στο Ιράκ, προκειμένου να κάνει συντροφιά στους φαντάρους, σαν μια σύγχρονη Marilyn…

---