---

Τρί 09 Ιαν 2007

WONG KAR-WAI

Yπάρχει κάτι που δεν αλλάζει, η επιθυμία που έχουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν με τους άλλους

Η Αρχή...

Ο Wong Kar-Wai γεννιέται στη Σαγκάη στις 17 Ιουλίου του 1958. Σε ηλικία 5 ετών έρχεται στο Χονγκ Κονγκ αφήνοντας πίσω έναν αδερφό και μία αδερφή τους οποίους ξαναείδε μετά από δέκα χρόνια. Μέχρι την ηλικία των 13 δεν μιλούσε την τοπική καντονέζικη διάλεκτο και περνούσε τις ώρες του βλέποντας ταινίες στον κινηματογράφο με τη μαμά του. Το 1980 παίρνει δίπλωμα στο graphic design από την Πολυτεχνική Σχολή του Χονγκ Κονγκ. Κάνει τα πρώτα του βήματα ως σεναριογράφος στο τηλεοπτικό δίκτυο TVB όπου βγάζει τα προς το ζην γράφοντας σενάρια για την επιτυχημένη σαπουνόπερα “Don’t Look Now”. Εγκαταλείπει την τηλεόραση για να δουλέψει στο αρτιγέννητο στούντιο Cinema City υπό την επίβλεψη πρωτοκλασάτων ονομάτων του Νέου Κύματος (Tsui Hark, Karl Maka, Eric Tsang κ.α.). Γρήγορα όμως απολύεται αφού για έναν ολόκληρο χρόνο αποτυγχάνει να παρουσιάσει ένα αρεστό στους προϊσταμένους του σενάριο. Για ένα διάστημα γράφει φθηνά και γρήγορα σενάρια για ταινιάκια β΄ διαλογής. To 1987 με αφορμή το σενάριο που γράφει για την ταινία Final: Victory μία σκοτεινή κωμωδία / crime story, ο ίδιος το χαρακτηρίζει ως ένα από τα καλύτερα του, γνωρίζεται με τον Patrick Tam, ένας από τους μείζονες αλλά και πιο υποτιμημένους δημιουργούς του Νέου Κύματος, ο οποίος γίνεται φίλος και μέντορας. Το 1991 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Αυστραλό διευθυντή φωτογραφίας Christopher Doyle, μια συνεργασία που κρατάει μέχρι σήμερα και έχει συμβάλει στη διαμόρφωση του ιδιαίτερου κόσμου του σκηνοθέτη.



Τα χαρακτηριστικά του...

Έχει μία ανεξάρτητη εταιρία παραγωγής (Jet Tone Productions), μόνιμους συνεργάτες (Christopher Doyle διευθυντής φωτογραφίας, William Chang Suk-ping μοντέρ, καλλιτεχνικός διευθυντής), χρησιμοποιεί ανακυκλώσιμο καστ από μεγάλα ονόματα του Χονγκ Κονγκ (Tony Leung Chiu Wai, Leslie Cheung, Maggie Cheung, Chang Chen, Faye Wong). Συνήθως ξεκινάει να κάνει κάτι χωρίς να ξέρει που θέλει να καταλήξει. Όταν αρχίζει μία δουλειά έχει έτοιμη τη πρώτη σελίδα απ’ το σενάριο το οποίο οικοδομείται σιγά σιγά και με τη συνεισφορά των ηθοποιών και των συνεργατών του. Ο τρόπος αυτός της δουλείας του βασίζεται όπως λέει και ο ίδιος στη βασική αρχή της τζαζ: "ο καθένας με τη σειρά του αποφασίζει να κάνει ένα σόλο, περιμένοντας τους άλλους να ακολουθήσουν." Η αφήγηση στις ταινίες του γίνεται συχνά μέσα από voice over των ηρώων οι οποίοι μας περιγράφουν την κατάσταση τους προωθώντας την δράση. Οι εικόνες του ασφυκτιούν από χρώμα, οι μουσικές επιλογές του χαράσσονται επίμονα στη μνήμη, η κίνηση της κάμερας άλλοτε δεν σταματά ποτέ ακολουθώντας τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης του σήμερα κι άλλοτε ξεκουράζεται νωχελικά πάνω στα ευαίσθητα κορμιά ανθρώπων που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους. Είναι ένα cinema για τη μοναξιά και τον έρωτα. Άνθρωποι που ονειροπολούν μόνοι. Διαφορετικοί, εύθραυστοι, κλειστοί κολλημένοι που ζουν με τις αναμνήσεις και τους πόνους τους. Κινούνται αέναα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν. Πρόσωπα όμορφα, νέα παγιδευμένα στις εμμονές τους. Χάνονται στα υγρά σοκάκια παραμιλώντας και παραμυθιάζοντας την δυστυχία τους. Οι δρόμοι τους συναντιούνται κάποτε αλλά είναι για λίγο. Όλα τα ζευγάρια ζουν έντονες μα σύντομες στιγμές αγάπης τις οποίες κουβαλούν σαν όνειρο κι εφιάλτη όταν όλα τελειώσουν. Μορφές που σκεπάζονται κι ενώνονται με τα δυνατά φώτα της πόλης του Χονγκ Κονγκ που η απεικόνιση του έχει συνδεθεί με την εναλλακτική ματιά του WKW.

Οι Ταινίες...

Η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά γίνεται το 1988 και είναι το Καθώς Κυλούν Τα Δάκρυα Μας. Ο ίδιος υποστηρίζει πως ήθελε να κάνει κάτι που θα θύμιζε μία ταινία γκάνγκστερ. Η ταινία βρίσκεται στα χνάρια των Κακόφημων Δρόμων του Scorsese. Κάνει μια απομυθοποιητική προσέγγιση των συμμοριών του Χονγκ Κονγκ (των λεγόμενων «τριάδων»). Δυο φίλοι, ο γκάνγκστερ που έχει αποκτήσει ένα όνομα (Γουαχ) και ο μικρός, αυτός που θέλει να αποκτήσει ένα (“Μύγας”), σημαδεύουν ο ένας τη μοίρα του άλλου. Μέσα σε έναν κόσμο μάταιης βίας κι αιματοχυσίας οι ήρωες του Kar-Wai δεν είναι οι ηρωικές φιγούρες του John Woo αλλά οι αντι-ήρωες μικρογκάνγκστερ που σπαταλούν την ενέργεια τους στους εκβιασμούς και στις οδομαχίες. Υποταγμένοι σε μια ανώφελη διατήρηση της τιμής και της φήμης τους ζουν τη ζωή τους πολύ πιο πέρα από τα όρια χωρίς να επιτυγχάνουν κάποια ηρωική πράξη ή υπεράσπιση κάποιας αξίας.
Χωρίς τους μετέπειτα νεωτερισμούς στην αφήγηση αλλά με μία ιδιαίτερη χρήση του γκρο πλαν, της επιβράδυνσης της κίνησης και του γρήγορου μοντάζ καταφέρνει μία αποκαλυπτική και σκληρή απεικόνιση του κόσμου της μαφίας. Στη φωτογραφία είναι ο Andrew Lau λίγο πριν δώσει τα ηνία στον Chris Doyle. Τα χρώματα και οι σκληροί φωτισμοί συνδυάζονται με ένα πολύ δυνατό κόκκινο το οποίο προμηνύει το αίμα και τον θάνατο. Το cast απαρτίζουν διάσημα ονόματα όπως ο Andy Lau και o Jackie Cheung. Εδώ επίσης συναντάμε για πρώτη φορά την Maggie Cheung, η οποία μόλις έχει κερδίσει τον τίτλο της Μις Χονγκ Κονγκ και ο ρόλος της είναι κατά πολύ διαφορετικός από ένα τέτοιο προφίλ.

Συνεχίζουμε με Τα Άγρια Μας Χρόνια (1990) που είναι μια από τις πιο προσωπικές ταινίες του WKW. Έξι χαρακτήρες με κυρίαρχο τον επιπόλαιο και αυτοκαταστροφικό Γιούγκι στο Χονγκ Κονγκ του 1960 ψάχνουν απεγνωσμένα μια ταυτότητα και μια αγκαλιά συντροφιά στην αναζήτηση τους. Το ενδιαφέρον μας εστιάζεται στον τρόπο αφήγησης . Ο Kar-Wai λέει ότι οφείλει το πώς έμαθε να αφηγείται μια ιστορία στους Νοτιαμερικανούς συγγραφείς "Άλλαξα τη δομή της ιστορίας, την έσπασα σε μικρές, διαφορετικές ιστορίες και τις τοποθέτησα σε μία". Σ`αυτή τη ταινία χρησιμοποιεί πρώτη φορά την αφήγηση off. Τίποτα δεν είναι προβλέψιμο και σίγουρο καθώς τη σκυτάλη παίρνουν διαδοχικά οι διάφοροι χαρακτήρες οδηγώντας τη ταινία σε άγνωστα μονοπάτια. Το τώρα, το παρόν κυριαρχεί ως ο απόλυτος χρόνος. Ρολόγια παντού υπενθυμίζουν την ασταμάτητη ροή του. Οι ήρωες βάζουν στενά χρονικά όρια στον εαυτό τους που τους στιγματίζουν ή στηρίζουν τις σχέσεις τους στον χρόνο "Είμαστε φίλοι για ένα λεπτό, θα το θυμάμαι αυτό το λεπτό χάρη σε σένα". Αυτό το μωσαϊκό των ανολοκλήρωτων, χαμένων νέων κινείται σε ένα υγρό και καταθλιπτικό περιβάλλον όπου οι αποχρώσεις του πράσινου αποπνέουν μια βαθιά μελαγχολία και μια ονειρική ατμόσφαιρα. Η φωτογραφία αυτή είναι επίτευγμα του Christopher Doyle ο οποίος έκανε πράξη την οδηγία του Kar-Wai για ένα μονοχρωματικό φιλμ σχεδόν αποστραγγισμένο από χρώμα. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το εξαίσιο soundtrack όπου τα αργεντίνικα τάνγκο συντροφεύουν τους ήρωες στις αναζητήσεις τους συμβάλλοντας έτσι με μια δόση ρομαντισμού.

Σειρά έχει η ταινία εποχής Στάχτες Του Χρόνου (1994). Η ταινία είναι βασισμένη στο επικό μυθιστόρημα The Eagle Shooting Heroes του Jin Yong (ψευδώνυμο του Louis Cha). Η θεματική της την κατατάσσει στο είδος "γου ξια πιάν" ταινία εποχής με πολεμικές τέχνες. Προσεγγίζει όμως αυτού του είδους τις ταινίες με διαφορετικό τρόπο. Μέσα από μια δαιδαλώδη πλοκή εντρυφεί στις σχέσεις των ανθρώπων. Οι σκηνές μάχης είναι λίγες αλλά χάρμα οφθαλμών. Για αυτές λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος : "Επειδή ήταν η μόνη ταινία πολεμικών τεχνών που έκανα, ήθελα να βάλω όλη μου την εμπειρία, όλη μου την αγάπη για τις σκηνές πολεμικών τεχνών. Γι`αυτό εδώ υπάρχουν διάφορα είδη σκηνών δράσης: Μια σκηνή σαν από ταινία με Ιάπωνες σαμουράι, που είναι πολύ γρήγορη, μια σαν παραγωγή Shaw (Σ.τ.Ε.: ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο στο Χονγκ Κονγκ, γνωστό για τις ταινίες πολεμικών τεχνών), όπου έχεις έναν άνθρωπο εναντίον εκατό, και μια άλλη σαν γουέστερν του Sergio Leone." Η παραγωγή της ταινίας η οποία έγινε σε μία έρημο στην ηπειρωτική Κίνα διήρκεσε δύο χρόνια. Οι ήρωες της ταινίας είναι άνθρωποι που έχουν χάσει τις επιθυμίες τους, έχουν μπερδευτεί και είναι σημαδεμένοι από έναν χαμένο έρωτα. Τα voice-over των δύο κεντρικών ηρώων (Οουγιάνγκ Φένγκ και Χουάνγκ Γιαοσί) μας αφηγούνται την πορεία της ζωής τους και το πώς αυτές επηρέασαν τις ζωές των άλλων ηρώων.

Σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων της ταινίας Στάχτες Του Χρόνου γύρισε το ανεπανάληπτο Chungking Express (1994). Ταινία που τον έκανε γνωστό στο κοινό εκτός Ασίας και τον συνέδεσε με την απεικόνιση της σύγχρονης ζωής στο Χονγκ Κονγκ. Τέσσερις μοναχικοί άνθρωποι μέσα στους ρυθμούς μιας πόλης που δεν κοιμάται ποτέ, προσπαθούν να βρουν το άλλο πολυπόθητο μισό. Μέσα από τα voice-over οι ήρωες μας παραθέτουν τα διλήμματα, τις ερωτήσεις τους, τα συναισθήματα τους. Ο Κι Βου, η γυναίκα με την ξανθιά περούκα, ο Νο.663, η Φέι αναζητούν κι ελπίζουν μέσα σε ένα πολύβουο χάος γεμάτο φώτα, σπίτια, μαγαζιά, μπαρ, ανθρώπους και καπνούς μέχρι να γίνουν ένα με την πόλη. Οι αναζητήσεις τους χωρίζονται σε δύο ιστορίες, Τις μέρες και τις νύχτες του Χονγκ Κονγκ όπως τονίζει ο WKW. Ο Κι Βου ψάχνει την γυναίκα με την ξανθιά περούκα στους κινδύνους και το μυστήριο της νύχτας μέσα από μια μεθυστική κι αλλοπρόσαλλη κίνηση της κάμερας και ένα μοντάζ απότομο, βίαιο χωρίς ρακόρ. Ο Νο.663 και Φέι στο φως της ημέρας και σε ένα τέμπο πιο αργό το οποίο ακολουθεί τους ρυθμούς του τραγουδιού των Mamas and Papas "California Dreaming" προσπαθούν ξεπερνώντας τα κολλήματα τους να συναντηθούν.

Προχωρώντας φτάνουμε στo Fallen Angels (1995). Δεν πρόκειται για μία συνέχεια του Chungking Express αλλά όπως την έχει χαρακτηρίσει ο WKW το ταίρι του, η άλλη πλευρά του νομίσματος. Είναι μια πιο σκοτεινή εικόνα του Χονγκ Κονγκ. Επίσης εδώ οι ήρωες διασταυρώνονται πολύ περισσότερο. Οι χαμένοι άγγελοι, λοιπόν, είναι μια αλλοπρόσαλλη παρέα αλλόκοτων, αντικοινωνικών προσώπων. Αυθόρμητοι, απρόβλεπτοι, εύθραυστοι. Ζητούν να μη μείνουν στο περιθώριο. Ζητούν συντροφιά. Κάπου να στηριχτούν. Ζούνε τη στιγμή δυνατά και ανεξέλεγκτα. Ουρλιάζουν, παραμιλούν ή μένουν αμίλητοι, κάνουν γκριμάτσες ή μένουν σοβαροί, γίνονται βίαιοι ή καταπνίγουν τις επιθυμίες τους, χειρονομούν ή κλαίνε. Χωρίς φίλους ή συγγενείς νοσταλγούν, ονειρεύονται, ελπίζουν, ρισκάρουν, παρεξηγούνται, αυτοκαταστρέφονται και τρέχουν αδιάκοπα στους δρόμους χωρίς κανείς να συμμερίζεται την αναζήτηση τους. Είναι περίεργοι και γκροτέσκ. Μα πάνω απ`όλα είναι ολομόναχοι. Υπάρχουν μόνο για τον εαυτό τους. Συναντιούνται μόνο για λίγο εφήμερα και αμήχανα. Τα voice-over τους αποκτούν μία οικειότητα με το κοινό καθώς είναι σκέψεις που δεν τις λένε πουθενά αλλού. Το Χονγκ Κονγκ των Χαμένων Αγγέλων είναι μια επικίνδυνη πόλη. Θορυβώδες, χαώδες με καινούργιες ανάγκες απόρροια της βιομηχανοποίησης του ωθεί σε έναν τρόπο ζωής αγχωτικό, γεμάτο ταχύτητα που δεν αφήνει περιθώρια για άμεση επικοινωνία.

Ακολουθεί το Happy Together (1997) με το οποίο απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ των Καννών το 1997. Ο Λάι Γιου-φάι και ο Χο Πο-Γουίνγκ βρίσκονται στην Αργεντινή για διακοπές. Είναι εραστές. Αποφασίζουν να πάνε στους καταρράκτες Ιγουασού. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού όμως ο Χο εγκαταλείπει τον Λάι. Ο Λάι χωρίς τα απαραίτητα χρήματα για να γυρίσει πίσω πιάνει δουλειά σε ένα μπαρ ως πορτιέρης και μένει σε ένα μικρό δωματιάκι. Ο Χο βγαίνει με διάφορους. Επισκέπτεται μια μέρα τον Λάι τραυματισμένος. Αυτός τον περιθάλπει. Χάνει τη δουλειά του, πιάνει άλλη ως λατζέρης σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Εκεί γνωρίζει τον Τσανγκ, έναν νέο από την Ταιπέι που γυρίζει τον κόσμο. Μια ιστορία αγάπης όπου οι ήρωες ξεμένουν σε μια ξένη χώρα παλεύουν να ξεφύγουν απ’ τα λάθη τους, ζουν και χάνουν τον έρωτα διοχετεύοντας τελικά ο ένας στον άλλο ένα θάρρος και μια θέληση για τη ζωή που θα `ρθει. Το Μπουένος Άιρες του Kar-Wai με τα πλακόστρωτα στενά , τα σκοτεινά ύποπτα μπαρ, τις ανοιχτές αλάνες με τα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, τους αυτοκινητόδρομους, τις υπόγειες ανδρικές τουαλέτες, το βρώμικο λιμάνι του Λα Μπόκα, τα παλιά μισοκατεστραμένα σπίτια αποπνέει μία παρακμιακή και πνιγηρή ατμόσφαιρα. Τελικά, το Μπουένος Άιρες είναι το Χονγκ Κονγκ ανάποδα. Είναι το ίδιο και συμβαίνουν τα ίδια πράγματα κι εκεί όπως και παντού.

Φτάνουμε στην Ερωτική Επιθυμία (2000). Χονγκ Κονγκ 1962. Η κ. Τσαν μετακομίζει με τον άντρα της σε ένα δωμάτιο στο σπίτι της κυρίας Σουέν. Ακριβώς δίπλα μετακομίζουν ο κ. Τσόου με τη γυναίκα του. Οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά μετά την ανακάλυψη ότι οι σύζυγοι τους έχουν δεσμό. Θα επωμισθούν ρόλους και θα προσποιηθούν τους συζύγους τους σε μια άτυπη κι επώδυνη προσπάθεια αναπαράστασης. Οι δυο ήρωες είναι δυο μορφές που διαγράφονται στον χώρο αθόρυβα, νωχελικά σαν να πετάνε. Είναι εκεί και συγχρόνως δεν είναι. Δυο πλάσματα γοητευτικά, μυστήρια, σιωπηλά, μελαγχολικά. Ενεπλάκησαν σε μία σχέση ελλειπτική η οποία προσπαθούσε να αναδυθεί σε στενά δωμάτια, στα εστιατόρια, στις σκάλες, στις γωνιές του δρόμου. Να κρυφτεί όσο καλύτερα μπορούσε και αυτό το κρυφτό είναι που τους εμπόδισε να την προχωρήσουν.
Ο WKW μας δίνει ένα μικρό αριστούργημα. Διαφορετική από τις προηγούμενες δουλείες του εδώ εγκαταλείπει την ξέφρενη κίνηση της κάμερας στο χέρι. Η κάμερα μένει σταθερή . Κάδρα πλούσια και γεμάτα που δε κουράζεσαι να τα χαζεύεις. Οι ήρωες κινηματογραφούνται συνεχώς πίσω από κάτι γιατί κρύβουν κάτι. Ο θεατής είναι σαν ένας παρατηρητής σαν ένας απ’ τους γείτονες. Αυτή η αργή χαλαρή κίνηση της κάμερας με τα περιγραφικά πανοραμίκ και τα τράβελινγκ προς τα πίσω, το slow motion , τους αριστουργηματικούς φωτισμούς δίνουν τα εύσημα στον ταλαντούχο Christopher Doyle. Ένα άλλο δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση του εμπνευσμένου William Chang. Το σπίτι μικρό, γεμάτο κόσμο που μπαινοβγαίνει είναι στολισμένο με κομψά έπιπλα εποχής σε ζωηρά χρώματα συνθέτοντας ένα περιβάλλον ζεστό όσο και ασφυκτικό για τους ήρωες. Στους χώρους εργασίας τους δεσπόζουν τεράστια ρολόγια. Τίποτα δεν είναι τυχαία τοποθετημένο. Το κάθε αντικείμενο έχει μια μικρή ιστορία, φυλά ένα μυστικό και προωθεί τη δράση. Η γραβάτα τους κ. Τσόου, η ροζ τσάντα της κ. Τσαν, οι ξεχασμένες παντόφλες της και τα σημάδια από κραγιόν στα λευκά μυρωδάτα τσιγάρα του κ. Τσόου αποτελούν λεπτομέρειες που εμπλουτίζουν ακόμη περισσότερο το σύνολο της ταινίας. Ακόμα και η βροχή λαμβάνει χώρα στη δράση αφήνοντας το υγρό της στίγμα.

Περνάμε έτσι στο 2046. Ο Τσόου γράφει μια ιστορία, το “2046”. Πρόσωπα και γεγονότα από τη ζωή του κάνουν την εμφάνιση τους στην ιστορία αυτή. Ο κ. Τσόου της Ερωτικής Επιθυμίας μετά τα γεγονότα του 1962 διαφορετικός πια ζει προσπαθώντας να ξεχάσει. Το “2046” αφηγείται την προσπάθεια ενός ανθρώπου να αλλάξει και να ξεφύγει από το παρελθόν του. Αυτός όμως είναι ερωτευμένος με το παρελθόν και δε μπορεί ούτε να ξεχάσει ούτε να αλλάξει πια. Κολλημένος για πάντα αφήνει πίσω του πληγωμένες γυναίκες που όσο κι αν τον αγάπησαν δεν θα μπορέσουν πότε να ζεστάνουν την ψυχή του. Η Μπάι Λιν, η Τσίνγκουεν, η Λούλου, η Μαύρη Αράχνη κάθε μια τους θα αφήσει το σημάδι της στην ιστορία του. Ο Τσόυ γράφει. Γράφει για τη ζωή του.
Το 1997 η Μεγάλη Βρετανία και η Κίνα εγγυήθηκαν ότι το Χονγκ Κονγκ θα παρέμενε αυτόνομο, ως ενιαία χώρα με διττό σύστημα, επί πενήντα ακόμη χρόνια. Βρισκόμαστε έτσι στο Χονγκ Κονγκ του 2046 ένα χρόνο πριν την ένωση με την Κίνα. Η ιστορία του Τσόου τοποθετείται τότε παρουσιάζοντας ένα Χονγκ Κονγκ στο μέλλον με αυτά που θα έχουν αλλάξει αλλά και αυτά που θα έχουν παραμείνει ίδια. Η ταινία το Χονγκ Κονγκ του 1960 συνομιλεί διαρκώς με αυτό του 2046 μέσα από τη σκέψη και τη θέληση του ήρωα.
Ο Kar-Wai χρησιμοποιεί το αγαπημένο του voice over. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται από τον ίδιο τον Τσόου που είτε μας μιλά άμεσα είτε μέσα από τον ήρωα της ιστορίας του. Δε λείπουν τα slow motion και οι αργοί μεθυστικοί ρυθμοί. Ο Kar-Wai κινηματογραφεί τους ήρωες του καθώς κρυφοκοιτάζουν ο ένας τον άλλον πίσω από κάγκελα, τοίχους, μισάνοιχτες πόρτες και άδειους διαδρόμους. Η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο. Επιβλητική, ονειρική γεμάτη ρυθμό και νεύρο οδηγεί τα βήματα και ακολουθεί τα βλέμματα των ηρώων. Φτιάχνει ένα σύμπαν που δύσκολα ξεχνιέται ή παραβλέπεται. Μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων. Μια ατμόσφαιρα απαράμιλλης σαγήνης συντροφεύει τους ήρωες και γοητεύει όλους εμάς που χωρίς αντιστάσεις αφηνόμαστε να μας παρασύρει στην ομορφιά της. "Κάθε τόσο ένα τρένο ξεκινά για εκεί. Όποιος το παίρνει επιθυμεί να ξαναβρεί τις χαμένες του μνήμες. Επειδή τίποτα δεν αλλάζει στο 2046 κανείς δεν ξέρει αν αυτό είναι αλήθεια επειδή κανείς δεν γυρίζει πίσω."

Τελευταία σκηνοθετική δουλειά είναι η μικρού μήκους ταινία "Τhe Hand" που αποτελεί μέρος της ταινίας "Eros" η οποία περιλαμβάνει άλλα δύο μικρού μήκους του Michelangelo Antonioni και Steven Soderbergh. Η Μις Χουά είναι μία πόρνη πολυτελείας, μια γυναίκα πειρασμός και ο Ξιάο Ζάνγκ ένας μαθητευόμενος ράφτης, ένας άβγαλτος και φοβισμένος νέος. Ένα καλοκαιρινό απόγευμα που θα έρθει αυτός στο σπίτι της με το χέρι της θα τον μυήσει σε έναν έρωτα ανολοκλήρωτο με σκοπό αυτή η ανάμνηση να τον κάνει ταλαντούχο ράφτη. Καθώς κυλούν τα χρόνια παρακολουθούμε την πτώση και τελικά την αρρώστια αυτής της γυναίκας. Θα έχει πάντα φύλακα άγγελο τον αφοσιωμένο Ζάνγκ ο οποίος έμεινε απαγκιστρωμένος στην μορφή της λατρεύοντας και αγαπώντας την σιωπηλά και μοναχικά. Η μοναξιά, η ανάμνηση, ο χρόνος, η εμμονή είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης που δεν γεννήθηκε την ίδια στιγμή. Κινηματογραφώντας άδειους διαδρόμους, είδωλα μέσα από καθρέφτες και τζάμια, μισά κορμιά, λεπτομέρειες, κοντινά στα πρόσωπα, χρησιμοποιώντας δράση εκτός κάδρου, συνοδεύοντας όλα αυτά με μια μουσική λυρική και αξέχαστη που εμπλουτίζεται από τις ανάσες και τις λέξεις των ηρώων και μέσα από μια καλλιτεχνική διεύθυνση στολίδι για τα κορμιά τους ο WKW μας παραδίδει μια μικρή ελεγεία για την ανάγκη του αγγίγματος. Για ένα άγγιγμα αφύπνισης και για ένα άγγιγμα αγάπης και αφοσίωσης που λείπει.

Ο WKW έχει κάνει και άλλες μικρού μήκους καθώς και διαφημίσεις:

• Takeo Kikuchi Διαφημιστικό για τον Γιαπωνέζο σχεδιαστή μόδας.
• Wkw/ tk/ 1996@7’55’»hk.net Ταινία που υπάρχει στη γιαπωνέζικη έκδοση σε Laserdisc της ταινίας Χαμένοι Άγγελοι.
• Motorola starTac Διαφημιστική ταινία για την γνωστή εταιρία κατασκευής κινητών τηλεφώνων.
• Ολάνθιστη Η ταινία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ /του Βερολίνου (2001) και συνοδεύει την έκδοση της ταινίας Ερωτική Επιθυμία σε DVD από την αμερικανική εταιρία Criterion.
• Τhe Follow Διαφημιστική ταινία για τη γνωστή εταιρεία αυτοκινήτων BMW. Μέρος μιας σειράς ταινιών μικρού μήκους με τίτλο The Hire που η εταιρεία ανέθεσε σε γνωστούς σκηνοθέτες, όπως οι John Frankheimer, Ang Lee, Guy Ritchie, Alejandro Gonzalez Inarritu, John Woo, Joe Carnahan, Tony Scott. Η ταινία “προβάλλεται” στο διαδίκτυο, παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Καννών (2001) και κυκλοφορεί μαζί με τις άλλες της σειράς σε DVD.
• LACOSTE (2001) Διαφημιστική ταινία για τη γνωστή εταιρεία ενδυμάτων
• Ερωτική Επιθυμία 2001 Η ταινία παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του σκηνοθέτη στο πλαίσιο "Lecon de cinema" στο Φεστιβάλ Καννών (2001). Ο αρχικός τίτλος της μεγάλου μήκους ταινίας Ερωτική Επιθυμία ήταν Τρεις ιστορίες για το φαγητό, εμπνευσμένες από το βιβλίο La Physiologie du grut (Η φυσιολογία της γεύσης, ή στοχασμοί για την υπερβατική γαστρονομία) του Jean Anthelme Brillat-Savarin. Η Ερωτική Επιθυμία 2001 υποτίθεται ότι ήταν η τελευταία από τις τρεις ιστορίες.
• Six Days War (2002) Βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Six Days" (από το άλμπουμ Private Press) του Dj Shadow (ψευδώνυμο του Josh Davis). Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας (2002) και προβάλλεται στο διαδίκτιο.

Μελλοντικά Σχέδια...

Επόμενη ταινία του είναι το My Blueberry Nights με τους Norah Jones, Jude Law, David Strathairn, Tim Roth. Βρίσκεται στο στάδιο της παραγωγής. Ακολουθεί το The Lady From Shanghai. Οι ταινίες αποτελούν και τις πρώτες αγγλόφωνες δουλειές του σκηνοθέτη. Αναμένουμε με αγωνία.

Βραβεία + Διακρίσεις...

-1991 Hong Kong Film Awards, Bert Director (Days Of Being Wild)
-1995 Hong Kong Film Awards, Best Director (Chungking Express)
-1997 Cannes Film Festival, Best Director (Happy Together)
-2000 European Film Festival Award, Screen International Award (In the mood for love)
-2001 Cesar Award, Best Foreign Film (In the mood for love)
-2004 European Film Festival Award, Screen International Award (2046)
-2004 Hic Neo Reviews Awads, Best Director (2046)
-2006 Πρόεδρος του Φεστιβάλ των Καννών

Ατάκες...

"Γράφω ο ίδιος τα σενάρια μου οπότε, γνωρίζω τους ήρωες από μέσα. Έχω την απόλυτη ελευθερία να αλλάξω τον χαρακτήρα τους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, πράγμα που κάνω όταν ανακαλύπτω ιδιαίτερες αρετές στους ηθοποιούς μου: τροποποιώ λοιπόν τους ήρωες μου για να τους ταιριάξω στους ηθοποιούς."

"Μου αρέσει να δουλεύω με τους ίδιους ηθοποιούς. Μεταξύ των γυρισμάτων δεν τους συναντώ καθόλου. Όταν όμως βρισκόμαστε ξανά στο πλατό, ύστερα από ένα ή δύο χρόνια, ίσως να έχουν αλλάξει ή να έχουν αναπτύξει κάποιες αρετές που δεν τις είχα προσέξει προηγουμένως, ή ίσως να έχει αλλάξει η εντύπωση μου γι’ αυτούς. Εν πάση περιπτώσει, έτσι δημιουργείται μια εμπειρία."

"Κάπου διάβασα ότι: «για να δείξεις την αλλαγή πρέπει να χρησιμοποιείς αθάνατα πράγματα». Ο χρόνος περνάει, οι άνθρωποι αλλάζουν, υπάρχουν όμως πολλά πράγματα που δεν αλλάζουν. Ίσως ο λόγος που με ενδιαφέρει τόσο ο χρόνος είναι πως, ως κινηματογραφιστής, είχα πάντα ημερομηνίες που έπρεπε να τηρήσω. Παρ`όλα αυτά, υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει, η επιθυμία που έχουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν με τους άλλους."

"Πιστεύω πολύ στην τύχη. Στην πραγματικότητα, οι ταινίες μου φτιάχνονται από μικρά κομμάτια που προστίθενται το ένα στο άλλο και στο τέλος βλέπω το σύνολο."

"Ακόμα κι όταν γυρίζουμε χωρίς σενάριο, στη πραγματικότητα αυτό είναι ένα ζήτημα διαδικαστικό: στο τέλος της ημέρας έχουμε το σενάριο μας.
Και μόνο όταν η ταινία έχει τελειώσει, μόνο τότε υπάρχει ένα πλήρες και λεπτομερές σενάριο."

"Δεν μπορείς να καταγράψεις τις εικόνες σου στο χαρτί. Υπάρχουν τόσα πράγματα, όπως ο ήχος, η μουσική, το περιβάλλον κι ακόμα οι άνθρωποι. Όταν καταγράφεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες, το σενάριο δεν έχει τέμπο, δεν είναι αναγνώσιμο, είναι πολύ βαρετό. Εγώ, λοιπόν, περιγράφω τις σκηνές, κάποιες ουσιαστικές λεπτομέρειες και το διάλογο. Δίνω στους ηθοποιούς το ρυθμό της σκηνής και προσπερνώ όλες τις άλλες τεχνικές λεπτομέρειες, αυτές τις κρατάω για τον εαυτό μου."

"Ο κινηματογράφος είναι κίνηση, ήχοι, εικόνες. Η μουσική είναι μέρος του ήχου, και για μένα η μουσική μπορεί να περιγράψει μια συγκεκριμένη εποχή, μια συγκεκριμένη περίοδο. Σου λέει το «πότε». Ορισμένες φορές μπορεί να δημιουργήσει χρώματα. Αν πρόκειται να κάνεις μια ταινία τώρα, για το σύγχρονο κόσμο, μπορείς να χρησιμοποιήσεις μουσική από διαφορετικές εποχές για να προσθέσεις χρώμα."

Επίλογος...

Ο Kar-Wai μας έχει προσφέρει ένα cinema γοητευτικό και μυστήριο. Οι εικόνες του έχουν την δύναμη να μιλούν στον καθένα γιατί παρουσιάζουν ανθρώπους σε μια ασταμάτητη και πολλές φορές μάταιη αναζήτηση του χαμένου χρόνου, του χαμένου έρωτα. Δειλά βλέμματα, διστακτικές κινήσεις, βασανιστικές αναμνήσεις, λάθος αποφάσεις, διλήμματα, κρυφές επιθυμίες τους στοιχειώνουν και τους οδηγούν σε ένα μονοπάτι μοναχικό κι αβέβαιο. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα σύμπαν που μας μαγεύει και μας συντροφεύει για καιρό. Γητευτή της εικόνας αιχμαλωτίζεις τα συναισθήματα μας γι`αυτό και πάντα θα σ`ακολουθούμε.

---