---

Δευ 12 Φεβ 2007

Berlinale Ημέρα 2η 9/2/07

ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ Ο SODERBERGH ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟ ΤΟΥ

Αναμφίβολα το γεγονός της δεύτερης ημέρας των διεργασιών της 57ης κινηματογραφικής Berlinale, δεν ήταν άλλο από την προβολή της νέας ταινίας του σκηνοθέτη του Traffic, Steven Soderbergh, The Good German, που για πολλού και διαφόρους λόγους, αποτέλεσε την βασική αφορμή για κουβέντα στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια. Αν θα θέλαμε να εστιάσουμε στους λόγους που οδήγησαν το κοινό που παρακολούθησε την ταινία να διχαστεί στις απόψεις του για εκείνη, θα μπορούσαμε με ευκολία να αναφερθούμε στο αν και κατά πόσο μια τέτοια ταινία έχει σκοπιμότητα ύπαρξης, όταν μάλιστα έχουν ξοδευτεί για την παραγωγή της αμέτρητα εκατομμύρια δολάρια.

Στην σκιά πάντως του Καλού Γερμανού, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και δύο εξαιρετικές ταινίες, προερχόμενες από εντελώς διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, που τον τελευταίο καιρό, ακολουθούν κατακόρυφα ανοδική πορεία στην ποιότητα των φιλμς τους. Και αν για την μία, την Βραζιλιάνικη The Year My Parents Went On Vacation, η έκπληξη από το πόσο ρεαλιστικά παρουσίασε τα γεγονότα των πολιτικών διώξεων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, για το Κορεάτικο I`m A Cyborg, But That`s Ok του καθώς φαίνεται υπερτιμημένου Chan-wook Park, μόνο η λέξη απογοήτευση, μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα μας.

ΟΧΙ ΑΛΛΗ CASABLANCA

Ίσως και να πρόκειται για την πιο προσωπική ταινία που έχει καταγράψει μέχρι τώρα στο παλμαρέ του ο Soderbergh. Ένας δημιουργός που έχει καταφέρει να περάσει μέσα από τις ταινίες του, αυτούσιο το νόημα της λέξης σκηνοθέτης. Εδώ, στον Καλό Γερμανό, εκτός από την γενική καθοδήγηση, είναι ο ίδιος υπεύθυνος και για το τελικό μοντάζ αλλά και για την φωτογραφία, αποδεικνύοντας, πως ήθελε να παρουσιάσει την δυνατή νουβέλα του Joseph Kanon, σε σενάριο του Paul Attanasio, δίχως τις εξωτερικές παρεμβάσεις τρίτων, ακόμη και αξιόλογων στις θέσεις τους συνεργατών.

Αυτό που τελικά κατορθώνει είναι μέσα από τον ασπρόμαυρο φωτισμό, των ζωτικών στην οθόνη στοιχείων των πρωταγωνιστών- χέρια, πρόσωπα – είναι να αναβιώσει ένα χαμένο εδώ και δεκαετίες χολιγουντιανό ύφος νουάρ, που δίχως αμφιβολία αποτελεί ένα άψογο βασικό συστατικό για την ταινία του. Αν σε αυτό προσθέσουμε το πανίσχυρο καστ, την δυναμική ίντριγκα και το κατεστραμμένο από τους βομβαρδισμούς παραδομένο στους συμμάχους Βερολίνο ως φυσικό – έστω και computerized σκηνικό – τότε θα έλεγε κανείς πως τα πάντα συνηγορούν ώστε να έχουμε μπροστά μας μια σημαντική επιτυχία. Τι συνέβη όμως και στις πρώτες ημέρες της Αμερικάνικης καριέρας του, το The Good German ακολουθεί καταστροφική πορεία?

“Πραγματικά είναι ίσως η πιο προσωπική ταινία που έχω κάνει μέχρι τώρα, λέει ο Soderbergh. Ήθελα τα πάντα να περνούν από τα χέρια μου, οι εικόνες να είναι δομημένες με τέλειο τρόπο στις λεπτομέρειες τους, οι φωτισμοί να είναι άριστοι, τα ειδικά εφέ να μην παίζουν τον βασικότερο ρόλο ως σκηνικό. Νομίζω πως σε αυτό το επίπεδο, αν προσθέσει κανείς και την τόσο ταιριαστή μουσική του Thomas Newman, πετύχαμε απόλυτα τον σκοπό μας.

Εξήντα χρόνια πριν οι ηθοποιοί υποκρίνονταν πολύ διαφορετικότερα από την σημερινή γενιά. Ο Brando, ο Dean, είχαν στιγμές που είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθούν στο σήμερα. Και αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, σίγουρα θα έχει μια πιο σύγχρονη χροιά. Για το αν το φιλμ έχει αποτύχει στην π[πατρίδα του, δεν θα συμφωνήσω. Άνοιξε δοκιμαστικά σε ελάχιστες αίθουσες της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες προκειμένου να ελέγξουμε την δυναμική του. Σίγουρα όμως το κοινό που θα του δώσει ακόμη μεγαλύτερη αξία είναι το Ευρωπαϊκό.”

Το στοιχείο πάντως που μένει ως τελική αίσθηση στον θεατή δεν είναι άλλο από τον συνειρμό που γεννιέται στο μυαλό του, παρακολουθώντας πλάνα, που κάποτε τα έχει ξαναπετύχει στην οθόνη, είτε στον Τρίτο Άνθρωπο, είτε στην Καζαμπλάνκα. Και ο Clooney μπορεί να είναι ένας εξαίρετος - εκτός από γοητευτικός - ηθοποιός, μπορεί να του αποδοθεί όμως ο τίτλος του σύγχρονου Boggie? Τι λέει ο Soderbergh για τον ηθοποιό φετίχ του – έξι συνεργασίες μέχρι ώρας - που οι φήμες αναφέρουν πως η σχέση τους έχει διαταραχτεί σε πολύ άσχημο επίπεδο?

“Είμαι πολύ τυχερός που τον γνώρισα. Το ίδιο πιστεύω πως ισχύει και για εκείνον. Η δική μου καριέρα θα ήταν εντελώς διαφορετική αν δεν υπήρχε ο George σαν ερμηνευτής στα φιλμς μου. Όπως είναι πολύ δύσκολο να πούμε τι θα είχε συμβεί στον τηλεοπτικό σταρ του ER,αν δεν είχε πάρει τον βασικό ρόλο στην πρώτη μας συνεργασία. Είμαστε το καλύτερο ο ένας για τον άλλο.” Τώρα εγώ νομίζω ή διακρίνω μια επιθετική στάση στο βάθος? Ο ο George δεν ήταν εδώ για να μας απαντήσει στο ερώτημα. Η Cate Blanchett όμως με το βαθυγάλανο βλέμμα, που σε καρφώνει και νιώθεις πως έχει περάσει εικοσιτέσσερις αξονικές, φαίνεται πως ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι θα γίνει σε είκοσι περίπου βράδια από τώρα, στην απονομή των Όσκαρς.

“Φυσικά και μέσα στο μυαλό μου στριφογυρνά διαρκώς η υποψηφιότητα μου – η Τρίτη μετά την Elizabeth και τον Aviator - και η δυνατότητα που μου έχει δοθεί για να σηκώσω το αγαλματίδιο. Να πω όμως πως περνώντας καθημερινά ποιοτικό έλεγχο από τον σύζυγό μου, τον Peter Upton, είναι σαν να είναι κάθε μέρα OscarTime. Το δικό του μπράβο μου αρκεί...

Πάντως πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ήταν πολύ δύσκολη η προσαρμογή των ερμηνειών μας στην συγκεκριμένη ταινία, διότι βάδιζε πάνω σε ήδη προϋπάρχοντα μονοπάτια γεγονός που καθιστούσε τους ρόλους μας περισσότερο θεατρικούς. Ελπίζω πάντως να άφησα καλές εντυπώσεις από την γερμανική μου προφορά, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε μια φράση, από το σενάριο...”

“Είναι για εμένα πολύ σημαντικό, διακόπτει ο Soderbergh, να κατανοήσει το κοινό και ιδιαίτερα το αμερικάνικο, πως οι ξενόγλωσσοι ρόλοι, πρέπει να αποδίδονται στην δική τους γλώσσα στο σενάριο και να μην δυσανασχετούν. Το ότι κάποιος είναι γερμανός και πρέπει καλά και σώνει να μιλά αγγλικά πρέπει να σταματήσει. Ακόμη και αν δεν έχει και τόσο εμπορικό αντίκτυπο στον κόσμο!”

Μακάρι πάντως να ήταν Steven μόνον αυτός ο λόγος της μη καλής πορείας της ταινίας σου στα Αμερικάνικα Box Offices.

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΕ

Δίχως άλλο το Oldboy για τους Έλληνες κινηματογραφόφιλους, είναι κατά συντριπτικό ποσοστό, η πρώτη ταινία κορεάτικης παραγωγής που έχουν παρακολουθήσει ποτέ. Ο λόγος? Μα πως πρόκειται για μια ανατρεπτική και γεμάτη γενναίες δόσεις σασπένς ταινία, που δεν δημιουργεί στον καλομαθημένο στην χολιγουντιανή γλώσσα θεατή, προβλήματα από την απόμακρη διάλεκτο της. Οτιδήποτε λιγότερο όμως δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό. Πόσο μάλλον όταν ο δημιουργός της τριλογίας της εκδίκησης Chan-wook Park, στην οποία εντάσσεται βεβαίως και το Oldboy, αποφάσισε να βάλει όλο τον σουρεαλισμό που ξεχειλίζει από το μυαλό του, σαν φίλτρο στην κάμερα και να παρουσιάσει μια ευαίσθητη ρομαντική ιστορία με τον πιο αναίτια βίαιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Η απάντηση του κοινού, στην εντασσόμενη σε ένα – υποτιθέμενο - ψυχιατρικό άσυλο, ιστορία αγάπης, ήταν να υπάρχουν αμέτρητα αδειανά καθίσματα στην αίθουσα, με την συμπλήρωση του πρώτου ημιώρου του ματς...

“Έχω επηρεαστεί στην ταινία μου, λέει ο Park, από την κατάσταση τρόμου που και ο ίδιος έζησα νεότερος, στα μέσα της δεκαετίας του 80 στην πατρίδα μου, όταν η κυβέρνηση είχε ορίσει περιοριστικά μέτρα για την νεολαία. Κατάσταση που οδήγησε σε ακρότητες και βιαιότητες, όπως αυτές που σε μεγάλο βαθμό καταγράφονται και στο Cyborg. Πάντοτε τα φιλμς μου έχουν έκδηλη την πολιτική χροιά.

Η ταινία είναι μια άμεση αναφορά στις συρράξεις των 80s. Είναι αβάσταχτο για τον νεαρόκοσμο να υπάρχει καταπιεστικό σύστημα την ώρα της ζωντάνιας του. Αυτό ακριβώς θέλησα να περάσω με την αναγωγή του συστήματος σε ένα κοινό τρελοκομείο.”

Και σε ότι αφορά τους γυναικείους χαρακτήρες που πάντοτε στις ταινίες του Park παίζουν σημαντικότατο ρόλο?

“Σε αυτό το σημείο σημαντικό ρόλο παίζει η γυναίκα μου επειδή είναι ένας πανίσχυρος χαρακτήρας από εκείνους που χρειάζεται να υπάρχουν για να τσουλήσει οτιδήποτε. Γι αυτό κι εμένα μου αρέσει να χρησιμοποιώ, παντοδύναμους γυναικείους χαρακτήρες στις ταινίες μου. Όσο μεγαλώνω πάντως τόσο περισσότερο ελκύομαι από την γυναικεία δυναμική.”

Μακάρι όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα στην επόμενη ταινία του Κορεάτη, που έχει υψηλές δυνατότητες, αρκεί να τις χειριστεί με τον σωστότερο τρόπο.

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΜΕ ΒΟΒΒΥ...

Φυσικά αναφερόμαστε στον Robert De Niro, που εντός ολίγου πρόκειται να διαβεί την κόκκινη μοκέτα του Palast, προκειμένου να παραστεί στην πρώτη προβολή της ταινίας του The Good Shepherd. Ενός φιλμ που αναφέρεται στα σκοτεινά κυκλώματα, που συναντώνται πίσω από την βιτρίνα της CIA, σε μια χρονική αναφορά περασμένων δεκαετιών αλλά με γενικότερη διαχρονική αξία. Μαζί με το φιλμ του De Niro, περιμένουμε και την παρθενική εμφάνιση των Γερμανών στο διαγωνιστικό με τους Παραχαράκτες, μια ιστορία που εκτυλίσσεται κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και την κωμική άποψη της Julie Delpy, στο Two Days In Paris, που για πρώτη φορά κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη.

Για περισσότερα συντονιστείτε στο cine.gr που με δύο απεσταλμένους βρίσκεται ακριβώς εκεί που κτυπά ΤΩΡΑ η καρδιά του παγκόσμιου σινεμά!

---