---

Παρ 07 Φεβ 2003

Τηλεοπτικες προτασεις

Δεν είχαμε με τι να ασχοληθούμε όλη την εβδομάδα, τσουπ, να σου και ο ΕΛΑ. Έχουν να πέσουν Κακαουνοτριανταφυλλόπουλοι πάλι, δεν θα τους μαζεύουμε… Όμως εμείς διατηρούμε την ψυχραιμία μας, γιατί, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και ταινιούλες στο κουτί. Ρίξτε κι εσείς μια ματιά…

Σαββατο 8/2, 23:30, ΕΤ1
Κοτον Κλαμπ (1984, The Cotton Club)
Τζαζ και γκάνγκστερ υπό την καθοδήγηση του Κόπολα
-ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ: ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΟΥ: Η αρχή της δεκαετίας του ’80 ήταν μια δύσκολη περίοδος για τον Francis Ford Coppola. Την τρομακτική επιτυχία του Apocalypse Now το 1979, ακολούθησαν μερικές από τις πιο άνισες ταινίες του σκηνοθέτη, το Rumble Fish του ’83, το The Outsiders του ’82 και το One From the Heart του 1980. Το τελευταίο αποτέλεσε και το προοίμιο του Cotton Club, μια πρώτη προσπάθειά του να ασχοληθεί αμιγώς με το μιούζικαλ. Η ημι-αποτυχία ωστόσο δεν τον πτόησε. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Coppola επιστρέφει στο είδος, αυτή τη φορά με περισσότερη σοφία και προνοητικότητα. Μπολιάζοντας μια γνήσια ερωτική επιστολή στην Jazz με γνώριμες νότες από εκρήξεις γκανγκστερικής βίας, δομεί μια συζυγία με εμφανείς αναφορές στον Νονό, χωρίς να παρασύρει την ταινία από την κεντρική της ατραπό. Τη μουσική.
-ΗΧΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ: Μέσα από ένα δαιδαλώδες σενάριο που βρίθει από ανολοκλήρωτες ιδέες και ημιτελής χαρακτήρες –δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι η μορφή του άλλαζε διαρκώς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων-, η μουσική τελικά αναδεικνύεται το καταλυτικό στοιχείο που πυροδοτεί τα εντονότερα συναισθηματικά ξεσπάσματα. Με φόντο το Cotton Club, ένα άσημο τζαζ στέκι της δεκαετίας του ’30, και την διάτρητη –τόσο από άποψη συνοχής όσο και βάθους- σχέση μεταξύ των αδερφών Dixie (Richard Gere) και Vincent (Nicholas Cage), οι νότες της κορνέτας (που παίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ο Gere) αποτελούν το λυτρωτικό στοιχείο επάνω στο οποίο πατάει όλη η δομή της ταινίας για να μην καταρρεύσει από τις πολλές ατέλειές της. Συνεπώς πατέρας των όσων τελικά εκπέμπουν από μέσα τους οι εικόνες θα πρέπει μάλλον να θεωρηθεί ο μουσικός καθοδηγητής του φιλμ, Duke Ellington, o οποίος μάλιστα αποτέλεσε και βασικό μέλος της μπάντας του ίδιου του Cotton Club για πολλά χρόνια. Προσθέτοντας στις συχνά ντελιριακές νότες της τζαζ, τις συνειδητές στιγμές θεατρογενούς κινηματογράφησης, δυο-τρεις μαφιόζικους φόνους και κάποιες καλές ερμηνείες (ξεχωρίζει η Λονέτ Μακ Κέι στο ρόλο μιας μιγάδας χορεύτριας), μπορούμε να συνθέσουμε το βασικό σκελετό επιτυχίας μιας ταινίας που με τίποτα δεν αποτελεί το ενδεικτικότερο δείγμα γραφής ενός μεγάλου σκηνοθέτη.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6,5/10

Κυριακή 9/2, 21:00, ET1
Η Χαννα και οι Αδελφες της (1986, Hannah and her Sisters)
Ο Γούντι και οι ψυχώσεις του…
-TYPICALLY WOODY: Το κεφάλι σας, βυσματωμένο με μια σειρά από ηλεκτρόδια, τα εγκεφαλικά σας δυναμικά χοροπηδούν με ρυθμό σε ένα οθόνιο πίσω σας. Ο εξεταστής, μέσα στην άσπρη του ποδιά κρατώντας ένα πακέτο από κάρτες, σας υπενθυμίζει να απαντάτε γρήγορα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Του γνέφετε καταφατικά. Η πρώτη κάρτα αποκαλύπτεται. Μπροστά σας, το ζωγραφιστό πορτρέτο του Γούντι. Πίσω σας το μηχάνημα χτυπάει σαν τρελό, ενώ οι λέξεις ξεχύνονται σε ρυθμούς ασύλληπτους από το στόμα σας: Νευρώσεις, σεξ, ανασφάλειες, Εβραίοι, καυστικότητα, Νέα Υόρκη, διαστροφές, οικογένεια, απιστίες, φοβίες, μαύρο χιούμορ. Περάσατε το τεστ; Μα φυσικά. Εξάλλου, όλες οι ταινίες του Γούντι Άλεν, λίγο ως πολύ, κινούνται σ’έναν κόσμο που οριοθετούν οι παραπάνω λέξεις. Και το «Η Χάνα και οι αδελφές της», ως μια από τις καλύτερες στιγμές του ιδιόρρυθμου σκηνοθέτη, δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
-ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ: Σαν αυτόνομη δημιουργία, αποτελεί μια από τις πιο ρεαλιστικές και ευφάνταστες κωμωδίες-ψυχογραφήματα του Άλεν. Πλημμυρισμένη εξ’ ολοκλήρου από έναν άκρατο ενθουσιασμό για ζωή, διανθισμένη με μερικές από τις πιο πικρόχολες και καυστικές ατάκες στη φιλμογραφία του, ένα ονειρώδες καστ (Μία Φάροου, Michael Caine, Dianne Wiest, Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, Κάρι Φίσερ) και διακριτικό σύμμαχο τη μουσική της, η ταινία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο, το σημείο αναφοράς στη συνολική φιλμογραφία του Γούντι Άλεν. Βραβευμένο με τρία Όσκαρ (πρωτότυπου σεναρίου, β’ αντρικού ρόλου για τον Michael Caine και β’ γυναικείου για την Dianne Wiest) και υποψήφιο για άλλα τρία (σκηνοθεσίας, ταινίας και σκηνικών), η «Χάνα και οι αδελφές της» αποτελούν ένα must για όλους τους φίλους του σκηνοθέτη και η καλύτερη αρχή για όλους όσους θέλουν να μυηθούν στον αλλόκοτο μα σαγηνευτικό κόσμο του, μέσα από τον οποίο προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονες που φωλιάζουν στο κεφάλι του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9/10

Δευτέρα 10/2, 01:15, MEGA
Σκανδαλο (1989, Scandal)
Πολιτικοί τριγμοί βρετανικής προέλευσης σε μια έξοχη μεταφορά.
-Η ΖΩΗ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: 1963, και η Μεγάλη Βρετανία συγκλονίζεται από ένα σκάνδαλο που γεμίζει ρωγμές τον πρωθυπουργικό θώκο του Συντηρητικού πρωθυπουργού Harold Macmillan. Η ερωτική σχέση του γραμματέα του για θέματα άμυνας, John Profumo με την αμφιβόλου ηθικής χορεύτρια Christine Keeler δεν ήταν από μόνη της ικανή να προκαλέσει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα οδηγούσαν στην πτώση της κυβέρνησής του. Το ότι η τελευταία όμως διατηρούσε παράλληλα σχέσεις με τον ακόλουθο της Σοβιετικής πρεσβείας, ναύαρχο Ivanov, σε μια περίοδο μάλιστα που ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στα γεννοφάσκια του, ήταν. Η ιστορία από μόνη της αποτελεί ένα πολύ ισχυρό σεναριακό υλικό, το οποίο δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ο Michael Caton Jones. Επάνω της χτίζει με ιδιαίτερη επιμέλεια τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες, στρέφοντας μάλιστα περισσότερο την προσοχή του στη ψυχοσύνθεσή τους παρά στο ίδιο το σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται.
-ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΘΡΙΛΕΡ: Το αποτέλεσμα το οποίο τελικά αποτυπώνεται, μοιάζει εντονότερα με μια προσέγγιση στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων των οποίων αποκαλύπτεται δημόσια η ιδιωτική ζωή, από την απλή μυθιστορηματική αφήγηση γεγονότων προς χάριν της σύνθεσης ενός αμιγούς πολιτικού θρίλερ. Το γεγονός αυτό βέβαια, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι η ταινία στερείται περιπετειώδους πλοκής και στιγμών αγωνίας. Κάθε άλλο μάλιστα. Πρόκειται για την ώριμη αναπαράσταση ενός ιστορικού συμβάντος, με τις κατάλληλες δόσεις δραματουργικής και εντασιογόνας συγκίνησης, που ταυτόχρονα αποφεύγει έξυπνα τους εντυπωσιασμούς και επιπολαιότητες που χαρακτηρίζουν πάμπολλες ταινίες του είδους. Στα συν, οι Τζον Χαρτ, Μπρίτζετ Φόντα και Ίαν ΜακΚέλεν, που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την προσωποκεντρική δομή του σεναρίου προσφέροντας μερικές έξοχες ερμηνευτικές στιγμές.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7/10

Τρίτη 11/2, 21:00, MEGA
Φοβος εναντιον Ενστικτου (1996, Primal Fear)
Δικαστικό θρίλερ; Edward Norton; Δαγκωτά.
-ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΠΑΙΔΙ: Και ξαφνικά παρακολουθείς έναν άγνωστο νεαρό να επιβάλλεται με την εντυπωσιακή του ερμηνεία στην οθόνη, στο ρόλο ενός νευρωτικού δεκαεννιάχρονου που κατηγορείται για το φόνο ενός ιερέα, και μένεις άφωνος. Το αστέρι του Edward Norton μόλις έχει ανατείλει. Ο δις υποψήφιος για Όσκαρ ηθοποιός, αρπάζοντας την ευκαιρία από τα μαλλιά μετά την απόσυρση ενδιαφέροντος του Leonardo Di Caprio για το ρόλο, κατορθώνει με το ερμηνευτικό του ντεμπούτο να επισκιάσει ονόματα-μεγαθήρια του Χόλιγουντ (Richard Gere, Laura Linney, Frances McDormand) και να αναγκάσει την Ακαδημία να τον χρίσει υποψήφιο για το αγαλματίδιο του β’ αντρικού ρόλου. Πατώντας επάνω στην θεόσταλτη αυτή πηγή ερμηνευτικής δύναμης, ο Gregory Hoblit ξεδιπλώνει το ευφυές σεναριακά δικαστικό του θρίλερ, με έξυπνες, ρυθμικές αναλογίες. Μειώνει την ταχύτητα ροής ώστε να δημιουργείται η διαρκής απορία για τον ένοχο, χωρίς ωστόσο να βαραίνει την ταινία κάνοντάς τη να χάσει σε ενδιαφέρον.
-ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ: Αυτό εξάλλου αποτελεί και το βασικότερο μυστικό συστατικό μιας ταινίας που περιφέρεται διαρκώς γύρω από δικαστικούς χώρους, ανακρίσεις, εξομολογήσεις, όπου αναπόφευκτα απουσιάζουν οι περιπετειώδεις εξάρσεις. Αν έλειπε η αναγκαία -αμερικάνικη- εμμονή στο ρομάντζο (εδώ μεταξύ Gere και Linney), καθώς και η αβάσταχτη ανικανότητα του πρώτου να δώσει κάποιο βάθος στην ερμηνεία του, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα δικαστικό θρίλερ αψεγάδιαστο, πολύ υψηλών προδιαγραφών.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6,5/10

Τετάρτη 12/2, 02:20, MEGA
Ενοχος χωρις Αποδειξεις (1991, Guilty by Suspicion)
Το Χόλιγουντ και η αυτοκριτική του με μπροστάρη τον Ντε Νίρο.
-HOLLY-NAZI-WOOD: Οι αρχές της δεκαετίας του ’50 αποτέλεσαν μια σκοτεινή περίοδο όχι μόνο για τον αμερικάνικο κινηματογράφο, αλλά και για το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Η δράση της επιτροπής McCarthy, ευαγγελιζόμενη την κάθαρση του Hollywood από τα «φθοροποιά κομμουνιστικά στοιχεία που κατέτρωγαν τις σάρκες του», είχε μοιραίο αποτέλεσμα να σπιλωθούν υπολήψεις, να καταστραφούν οικογένειες και περιουσίες, να χαθούν μερικά από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ταλέντα της εποχής. Όσοι αρνήθηκαν να καταδώσουν φίλους και συναδέλφους, εξοστρακίστηκαν στην αφάνεια. Όσοι υπέκυψαν στην πίεση κουβάλησαν και θα κουβαλούν ως το θάνατό τους το αβάσταχτο φορτίο του προδότη, του καταδότη, του χαφιέ (βλ. Ηλίας Καζάν). Το «Ένοχος χωρίς αποδείξεις» του Ίρβιν Γουίνκλερ αποτίει έναν φόρο τιμής σε όσους είχαν το σθένος και την ηθική να θέσουν τις αξίες τους πάνω από το ατομικό συμφέρον. Ωστόσο η επιδραστικότητά του δεν είναι εφάμιλλη ενός “The Front” (του Martin Ritt με πρωταγωνιστή τον Woody Allen), παρά τις στιγμές δραματουργικής και συγκινησιακής φόρτισης που προσφέρει.
-KENA ME ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο Robert De Niro αδικείται από έναν πρωταγωνιστικό ρόλο που ενώ διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις να απογειωθεί, παραμένει τελικά επίπεδος και αδύναμος, ενώ οι στιγμές που η ταινία δεν υποστηρίζεται από μεστότητα στον σεναριακό λόγο είναι πολλές, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μεγάλα διαστήματα μειωμένου ενδιαφέροντος. Κατορθώνει ωστόσο μέσα από την ανάμειξη αληθινών ιστορικών δεδομένων και προσώπων (είτε άμεσα όπως στην περίπτωση του Darryl Zanuck, είτε με έμμεση υπόδειξη όπως αυτή του Jerry Cooper) με εντελώς φανταστικούς χαρακτήρες, να διατηρεί το θεατή σε εγρήγορση. Της αξίζει η προσοχή δε, ιδιαίτερα εξαιτίας του ότι καταπιάνεται με ένα θέμα που πολύ θα ήθελαν να ξεχάσουν οι υπέρμαχοι των δημοκρατικών δικαιωμάτων αμερικανοί εθνοπατέρες…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5,5/10

Πέμπτη 13/2, 21:00, ΕΤ1
Μπενι και Τζουν(1992, Benny & Joon)
Μια χαριτωμένη και γλυκιά κωμωδία. Πόσο καιρό έχετε να δείτε;
-HERE COMES BUSTER: Ένας μηχανικός αυτοκίνητων (Anthony Quinn) προσπαθεί να βοηθήσει την κυκλοθυμική αδερφή του (Mary Stewart Μasterson) να ξεπεράσει τα ψυχολογικά της προβλήματα, και για καλή του τύχη θα βρει τον τρόπο μέσα από έναν κλόουν (Johnny Depp) που νομίζει ότι αποτελεί μετενσάρκωση του Μπάστερ Κίτον. Η χαριτωμένη αυτή ιστοριούλα, μετατρέπεται στα χέρια του Τζερεμάια Τσέτσικ σε ένα μικρό διαμάντι, που με την πολύτιμη συνδρομή του απολαυστικού Johnny Depp μετατρέπεται σε κάτι περισσότερο από μια απλή, εύθυμη ιστορία αγάπης. Εξαίροντας τον έρωτα για τη ζωή και την αξία της φιλίας και της συντροφικότητας, καταφέρνει να μεταδώσει ένα ζεστό κύμα ανθρωπιάς και καλοσύνης, και να ζωγραφίσει στα χείλη των θεατών ένα πλατύ χαμόγελο πέρα από τις απολαυστικές κωμικές σκηνές που διαθέτει στη φαρέτρα της.
-ΛΙΓΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΑΓΑΠΗΣ: Οι φιλμικές παραπομπές είναι εμφανείς και χαρακτηριστικές (ο Depp μιμείται άψογα τον Charlie Chaplin και τον Buster Keaton, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά τα μεγάλα ερμηνευτικά του χαρίσματα σε διαφορετικά φιλμικά είδη – από τον «Ψαλιδοχέρη», στον «Νεκρό» ως το «Benny and Joon»), ενώ στο όλο κλίμα ευφορίας συμβάλλουν και οι δεύτεροι ρόλοι με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της Julianne Moore που υποδύεται μια σερβιτόρα. Φυσικά το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στο πρωταγωνιστικό τρίο, που τα βγάζει πέρα με ερμηνείες βγαλμένες από την ψυχή, σε μια απόδειξη ότι η ταινία αυτή χτίστηκε με κύρια ύλη της την αγάπη από ανθρώπους για ανθρώπους.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10

Παρασκευή 14/2, 00:00, NET
Το γλυκο Πουλι της Νιοτης (1962, Sweet Bird of Youth)
Το πασίγνωστο θεατρικό σε μια πιο γυαλισμένη κινηματογραφική έκδοση.
-ΜΙΑ ΠΙΟ CINE ΕΚΔΟΣΗ: Μετά το «Λεωφορείο ο πόθος» που σκηνοθέτησε ο Ηλίας Καζάν, στις μεγάλες επιτυχίες του Tennessee Williams που μεταφέρθηκαν αντίστοιχα με επιτυχία και στη μεγάλη οθόνη, ανήκει και «Το γλυκό πουλί της νιότης». Το εγχείρημα ανέλαβε (πρώτος) ο Richard Brooks που φρόντισε να γράψει και το σενάριο, εντάσσοντας σε αυτό και μερικές μετατροπές (με χαρακτηριστικότερη την… ανακάλυψη μιας συναισθηματικής πλευράς στο χαρακτήρα του Τσανς) που προσδίδουν στο έργο περισσότερη «κινηματογραφική» από «θεατρική» υφή. Και δεν αποτυγχάνει, παρά το ότι αφαιρεί ένα μέρος της οξύαιχμης απαισιοδοξίας του Williams, στοιχείο αναλλοίωτο της ψυχοσύνθεσης του έργου.
-ΡΟΛΟΙ-ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ: Στον κεντρικό ρόλο του ήρωα που επιστρέφει στην γενέτειρά του με σκοπό να κλείσει κάποιες ανολοκλήρωτες υποθέσεις επιστρατεύεται ο Paul Newman σε έναν από τους σημαντικότερους και καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Στο πλάι του, ως ξεπεσμένη σταρ του Χόλιγουντ Αλεξάντρα ντελ Λάγκο, η Τζέραλντιν Πέιτζ σε μια αποκαλυπτική ερμηνεία, που έμελλε να είναι και μια από τις ελάχιστες στην καριέρα της. Ωστόσο η πραγματική ερμηνευτική αποκάλυψη της ταινίας, ανήκει στον Εντ Μπέγκλεϊ, που χάρη στο ρόλο του ως αυταρχική πατριαρχική φιγούρα κέρδισε το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10

Το CineTV, πιστό στο ραντεβού του, θα σας ξανασυστηθεί την επόμενη Παρασκευή με περισσότερο Cine και λιγότερη TV. Ως τότε, εντρυφήστε στο Cine.gr και πεταχτείτε ως τον κοντινότερό σας κινηματογράφο. Τώρα που πιάσαν και τα κρύα, ό,τι πρέπει.

---