---

Δευ 10 Φεβ 2003

Trees Lounge - Το Μπαρακι

Το Trees Lounge είναι το μέρος που ο Tommy Basilio (Steve Buscemi) περνά σχεδόν όλο του το χρόνο. Είναι ένα μπαρ που τα ποτήρια των θαμώνων είναι περισσότερο από μισό-άδεια, είναι το είδος του μαγαζιού που μπαίνεις το ένα βράδυ και βγαίνεις είκοσι χρόνια αργότερα, απορώντας που χάθηκε η ζωή σου.

Το Trees Lounge είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα ενός ηθοποιού που έγινε διάσημος για τους δεύτερους ρόλους του. Ο κοκαλιάρης καρατερίστας με τα γουρλωτά μάτια και την υπερμεγέθη οδοντοστοιχία -το υποστύλωμα μερικών από τις καλύτερες ανεξάρτητες παραγωγές του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου (βλέπε Fargo των Coen, Reservoir Dogs και Pulp Fiction του Tarantino)-, μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τους περιθωριακούς ήρωες του John Cassavetes σ’ αυτήν την ταινία, που όπως έχει δηλώσει, σκηνοθετεί εν μέρει τον εαυτό του.

Σε συνέντευξή του επ’ ευκαιρία της πρεμιέρας της ταινίας του στο Φεστιβάλ των Κανών το 1996, είχε πει ότι η ταινία είναι ένα πορτρέτο του προς τα πού πήγαινε η ζωή του, πριν αρχίσει την ηθοποιία. Μερικές από τις σκηνές της ταινίας μάλιστα, όπως εκείνη με το κόλπο που κάνει στο μπαρ («Πάω στοίχημα ότι μπορώ να πιω δυο μπύρες πριν πιεις ένα σφηνάκι»), είναι η περιγραφή περιστατικών που είχε ζήσει ο ίδιος.

Παίζοντας ένα εναλλακτικό εαυτό του λοιπόν, ο Steve Buscemi μπαίνει στα ρούχα του Tommy Basilio, ενός αλκοολικού που η κοπέλα του (Elizabeth Bracco) τον εγκατέλειψε, για να παντρευτεί τον καλύτερο φίλο και εργοδότη του (Anthony LaPaglia), λίγο πριν ο τελευταίος τον απολύσει επειδή “δανείστηκε” χρήματα για να παίξει στο καζίνο. Παράλληλα, η γυναίκα του είναι έγκυος, αλλά “τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί”, κανείς δεν ξέρει...

Ο Tommy λοιπόν, περνά τις μέρες του κυρίως πίνοντας στο Trees Lounge, ψάχνοντας παράλληλα να βρει δουλειά. Όταν ο θείος του (Seymour Cassel) πεθαίνει, ο Tommy κληρονομεί το κινητό παγωτατζίδικό του και προσπαθεί να πάρει τη θέση του εκλιπόντος. Στις βόλτες του, συναντά την ανιψιά της πρώην του, τη δεκαεξάχρονη Debbie (η Chloe Sevigny, σε μια πολύ καλή εμφάνιση), με την οποία δένεται συναισθηματικά. Δυστυχώς για τον Tommy, ο πατέρας της Debbie, είναι ένας πολύ οξύθυμος τύπος, που μοιάζει με τον Daniel Baldwin και του αρέσει να παίζει baseball με τα κεφάλια αυτών που τον τσαντίζουν.

Κάπου στα ενδιάμεσα μπαίνουν διάφορες αρκετά ενδιαφέρουσες υποπλοκές, μερικά cameo και μικρά παράταιρα περιστατικά που απομακρύνουν την ταινία από το δραματικό της χαρακτήρα και την φέρνουν περισσότερο στον κωμικό χαρακτήρα του σεναριογράφου Buscemi.

Ο Buscemi δήλωνε στις συνεντεύξεις του ότι είχε δυσκολευτεί πάρα πολύ με το σενάριο, γεγονός που είναι εμφανές. Οι φιλοδοξίες του σεναρίου του φαίνεται να είναι περίπου ισάξιες με αυτές του κεντρικού του χαρακτήρα. Το κεντρικό μήνυμά του φαίνεται να είναι η ματαιότητα των προσπαθειών του ήρωα να ξεφύγει από την αρρώστια του θέτοντας ως όρο να διορθωθεί πρώτα η ζωή του, αντί να προσπαθεί πρώτα να κόψει το ποτό και μετά να φτιάξει τη ζωή του. Το γεγονός όμως ότι είναι η περιγραφή μια πιθανής πραγματικότητας, του χαρίζουν αλήθεια, καλύπτοντας έτσι τη μικρής έκτασης ανάπτυξη των χαρακτήρων και κάνουν την ιστορία πιστευτή και αρεστή.

Ως σκηνοθέτης κινείται σε μέτρια επίπεδα, ούτε κακός ούτε τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά έχει κάνει πολύ καλές επιλογές στους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τους ήρωές του.

Με λίγα λόγια, το Trees Lounge είναι σαν την ατάκα του Tommy στην Crystal, το cameo της Debi Mazur: “I’ve got your name embezzled in my head”. Είναι ανόητο, αλλά πιάνει. Το ίδιο και η ταινία.

Βαθμολογία: 6/10

---