---

Παρ 21 Φεβ 2003

Τηλεοπτικες Προτασεις

Κουπόνι, δελτίο, πρακτορείο είναι το σύνθημα της τηλεοπτικής εβδομάδας, τουλάχιστον σε ότι αφορά στο τριήμερο Τρίτη με Πέμπτη. Εμείς όμως το μετατρέπουμε σε ποπ κορν, cine και καναπέ, σβήνουμε τα φώτα και γινόμαστε για ακόμη μία φορά μύστες του μαγικού κινηματογραφικού κόσμου. Έστω και μικρών διαστάσεων. Γλιτώνουμε και τον κουβά…

Παρασκευή 21/2, 00.00, ΝΕΤ
Oleanna)
Μια θεατρική… παρενόχληση.
-THE LOSS OF SEXUAL INNOCENCE: Σεξουαλική παρενόχληση στο σινεμά; Ούτε μία, ούτε δύο φορές. Αλήθεια όμως, πόσες πραγματικά αξιόλογες ταινίες της κατηγορίας αυτής μπορείτε να φέρετε στο νου σας; Πόσες από αυτές μπόρεσαν να προσπεράσουν το σύνδρομο του «πες μου πόσο γυμνό έδειξες για να σου πω τα κέρδη σου»; Πόσες μπόρεσαν να αναπτύξουν τους χαρακτήρες τους πέρα από τα στενά όρια του στιλιζαρισμένου μίσους για εκδίκηση; Ελάχιστες. Το «Ολιάνα» του David Mamet ανήκει σε αυτές τις εξαιρέσεις. Συν τοις άλλοις, χρωστάει την έντονη δραματουργική του υφή στο βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό συγγενή του, στον οποίο ο σκηνοθέτης φρόντισε να μείνει απόλυτα πιστός.
-ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΨΑΧΟΥΛΕΜΑ: Το πνεύμα της ταινίας αρνείται να μείνει καδραρισμένο στην αποστειρωμένη παρουσίαση της δικαστικής αντιδικίας μεταξύ ενός καθηγητή πανεπιστημίου (William H. Macy) και της νεαρής μαθήτριας (Debra Eisenstadt) την οποία απέρριψε στο μάθημά του. Επιχειρεί να προσεγγίσει σε βάθος την αδυναμία επικοινωνίας των δύο φύλων, ειδικά όταν σε αυτό συμβάλλει το χάσμα μιας ολόκληρης ηλικιακής γενιάς. Και τα καταφέρνει. Σφιχτό στη δομή του, καταιγιστικό στους διαλόγους, έμμετρο στις αναλογίες δράματος και αγωνίας, ο Mamet ολοκληρώνει μια δημιουργία που κεντράρει το φακό της στους πρωταγωνιστές για να τους εγκαταλείψει τελικά με ένα απρόβλεπτο, σοκαριστικό τελείωμα. Ο καταλύτης της ωστόσο, παραμένει το γεγονός ότι δεν επιτρέπει στον εαυτό της να προδώσει τα μυστικά της, κατορθώνοντας έτσι τον αποκλεισμό των εύκολων συμπερασμάτων και των απλοϊκών απαντήσεων καθ’ όλη τη διάρκειά της. Όπως εξάλλου κάθε θεατρική παράσταση που σέβεται τον εαυτό της. Και για δική μας τύχη, ως τέτοια αντιμετώπισε ο Mamet το σκηνοθετικό του έργο.
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7/10

Σάββατο 22/2, 23:30, ET1
Αφηνοντας το Λας Βεγκας (1995, Leaving Las Vegas)
Σκληρός ύμνος στην ελευθερία, τον έρωτα, την ψυχή.
-Η ΙΘΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΕΝΟΣ ΘΟΛΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ: Ποτέ άλλοτε τα όρια μεταξύ αυτοκαταστροφής και ευτυχίας δεν ήταν τόσο δυσδιάκριτα. Μια διαδρομή στη σαδιστική χαρά της πτώσης, μια εύθυμα εθιστική πορεία συγκλίνοντων συντεταγμένων με σημείο συνάντησης το θάνατο. Το καρότσι του σούπερ μάρκετ γεμίζει με μπουκάλια σχεδιάζοντας το πρελούδιο μιας αποφασισμένης αυτοκτονίας, η σύζυγος τον χώρισε, το αφεντικό τον σχόλασε, η ζωή τον ξέρασε σαν νοθευμένο ποτό στην άκρη του δρόμου, όμως εκείνος προσμένει με φρενήρη ενθουσιασμό το ταξίδι προς τη δική του Ιθάκη, τη λύτρωση. Το μόνο που αναζητά πια είναι η υγρή βύθιση στην αμαρτία, η παράδοση στο γλυκό του πάθος να τον τραβήξει ως τον πάτο, μέσα από οινοπνευματώδη παραληρήματα, ασταθείς βηματισμούς, θολωμένο νου. Στα μισά της πορείας θα συναντήσει τον άγγελό του, τη δίδυμη ψυχή στο πρόσωπο μιας ταλαιπωρημένης πόρνης, την αληθινή αγάπη που έχει το σθένος να συγχωρέσει τα πάντα, να αγκιστρωθεί στη σκοτεινή του πλευρά, να τον απελευθερώσει. Ο έρωτάς τους είναι η τελευταία τους ελπίδα για κατανόηση και σεβασμό, μια ασυμβίβαστη σχέση διαφυγής και αλληλεξάρτησης. «Δεν μπορείς ποτέ να μου ζητήσεις να κόψω το ποτό», και ο Μπεν βρίσκει στο πρόσωπο της Σέρα την ελευθερία που πάντοτε αναζητούσε.
-ΕΝΑ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ: Η ευλαβική μυσταγωγία σε ένα περιβάλλον αντικρουόμενων συναισθημάτων, οδυνηρών λέξεων, σκληρών εικόνων, ποιητικών στιγμιοτύπων, μετατρέπει τις παραστάσεις σε συνεχές άγγιγμα στη ραχοκοκαλιά, μεταδίδοντας μικρές βαθιές δόσεις ανατριχίλας. Η ημιαυτοβιογραφική νουβέλα του John O` Brien –ποτισμένη με το φάντασμα της αυτοκτονίας του λίγες μέρες μετά την πώληση των δικαιωμάτων στον κινηματογράφο- κυλά επάνω στις νότες της τρομπέτας του Mike Figgis, αποκτά πνοή μέσα από το συνταρακτικό παραλήρημα του Nicolas Cage, σκληραίνει μέσα από τις σκοτεινές πινελιές που απλώνουν ρωγμές στο φωτεινό καθρέφτη του Las Vegas. Η Elisabeth Shue παραλύει το κάδρο με θλιμμένο ερωτισμό, ο Mike Figgis ενορχηστρώνει ένα σκληρό ποίημα – αφιέρωμα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ψυχής και οι αποδέκτες του βιώνουν το πιο ανυπόφορα σύγχρονο, εκτυφλωτικά μαύρο και ιδιόμορφα έντονο παραμύθι αγάπης όλων των εποχών.
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9,5/10

Κυριακή 23/2, 22:10, MEGA
Δημοσιος Κινδυνος (1999, Enemy of the State)
Hi-tech, θρίλερ και συνωμοσίες, σε ένα διασκεδαστικό και διαφορετικό πακέτο.
-ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ… Το όνομα του Jerry Bruckheimer στην παραγωγή μιας περιπέτειας, είναι από μόνο του ικανό να καταστρέψει την παρακολούθηση μιας ταινίας μόνο με τη δυσπιστία που γεννά. Ο αριθμός των ανεγκέφαλων σαχλοπεριπετειών που έχει χρηματοδοτήσει κατά καιρούς, είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που θα μπορούσε να σηκώσει στις πλάτες της μια καριέρα, αν το παγκόσμιο κινηματογραφικό κοινό είχε τουλάχιστον την απαίτηση να δει κάτι διαφορετικό, αν όχι πιο νοήμων και ουσιαστικό. Ωστόσο στην περίπτωση του Δημόσιου Κινδύνου δεν μπορούμε παρά να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Όση χολή και αν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σπαταλά κατά καιρούς για αυτού του είδους τις ταινίες, δε μπορούμε να μην παραδεχτούμε μερικές βασικές αλήθειες που κάνουν την ταινία του Tony Scott να διαφέρει. Το σενάριο είναι καθηλωτικό. Με έντονα παρούσα τη χιτσκοκική ατμόσφαιρα (ο Will Smith διώκεται από κυβερνητικούς πράκτορες κατέχοντας ένα μεγάλο μυστικό χωρίς να το γνωρίζει), τον Gene Hackman σε έναν ρόλο που μοιάζει με (και πιθανότατα αποτελεί) προέκταση του αντίστοιχου ρόλου που ερμηνεύει ως Harry Caul στη The Conversation - Η Συνομιλια του Coppola, και μια σφιχτοδεμένη δομή που δεν επιτρέπει στο θεατή να πάρει ανάσα, το νέο-τεχνολογικό αυτό θρίλερ επικεντρώνει την προσοχή του στους ήρωες περισσότερο απ’ ότι επιτάσσουν οι σύγχρονοι άγραφοι κανόνες του Hollywood. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που εκπλήσσεσαι ευχάριστα από την απουσία αλυσιδωτών, ανούσιων εκρήξεων, στιγμές που έχουν αντικατασταθεί από έξυπνες σεναριακές τροπές και αναπάντεχα συναισθηματικά κάδρα των ηρώων.
-…ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ: Σκηνοθετικά ο Tony Scott τα βγάζει πέρα με άνεση, κατορθώνοντας μάλιστα ανά διαστήματα να αποδώσει με βάθος το ζητούμενο κλειστοφοβικό χαρακτήρα που επιτάσσει η σεναριακή ιδέα. Αν μάλιστα αφήσουμε το πνεύμα για λίγο ελεύθερο, κάπου στη γωνία πιθανώς κατορθώσει να διακρίνει ένα ανεπαίσθητο «κατηγορώ» απέναντι στις κυβερνητικές πρακτικές τηλεπικοινωνιακών παρακολουθήσεων και στην αποδοχή του όγκου των τεχνολογικών επιτευγμάτων που καθορίζουν τις παραμέτρους της σύγχρονης ζωής. Αν μάλιστα σε όλα αυτά προσθέσουμε, την υπεραφθονία των πετυχημένων gadgets που πάντα κάνουν τέτοιου είδους κινηματογραφικές διαδρομές ακόμα πιο ευχάριστες, καθώς και την πολύ καλή ερμηνεία του Will Smith –που μετά τον καρτουνίστικο ρόλο του στο Men in Black αποδεικνύει εδώ ότι διαθέτει αρκετές σπίθες γνήσιου υποκριτικού ταλέντου-, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο Δημοσιος Κινδυνος εκτός του ότι προσφέρεται για μια απολαυστική δίωρη κινηματογραφική απόδραση (χαλαρών απαιτήσεων) αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη για τους λάτρεις του είδους που, επιτέλους, έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν και κάτι διαφορετικό.
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7/10

Δευτέρα 24/2, 21:00, ALTER
Ιντιάνα Τζόουνς: Ο ναός του χαμένου θησαυρού (1984, Indiana Jones and the Temple of Doom)
Spielberg και Harrison Ford, μία ξενάγηση στην παιδική ονειροχώρα.
-BACK TO THE PAST: Τι το άγνωστο μπορεί να προσθέσει κανείς γι αυτή την περιπέτεια που διέλυσε το παγκόσμιο box office με 180 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις στις ΗΠΑ και 330 παγκοσμίως; Για όλους εμάς που αισθανόμαστε συχνά πυκνά παιδιά, ο Ο ναός του χαμένου θησαυρού αποτελεί μια γνήσια απόδραση σε εποχές γεμάτες ανεμελιά, όση αποπνέει και η ταινία του Spielberg που μεγαλοπρεπεί βυθίζοντας τις εικόνες του στις εμμονές που τον ανέδειξαν. Κινηματογραφώντας τη παιδική φαντασία, ομόλογη της αναζήτησης του αγνώστου που έστρεψε το βλέμμα μας στο αχανές διάστημα των Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου, του συγκινητικού πάθους που έφερε τον ΕΤ τον Εξωγηινο μια βόλτα από τον πλανήτη μας, των στοιχειωμένων φόβων που μας έριξε στα Σαγονια του Καρχαρια, ο Steven, περισσότερο παιδί από ποτέ, μας ξεναγεί στα άγρια τοπία της Σαγκάης του 1935 αφήνοντάς μας να αναζητήσουμε παρέα με τον Indie ένα διαμάντι ανεκτίμητης αξίας. Μεταφέροντας την ιστορία ένα χρόνο πριν τους Κυνηγούς της χαμένης κιβωτού που σύστησαν το ριψοκίνδυνο αρχαιολόγο στον κόσμο, φουσκώνει τα καρέ με στιγμές γνήσιας περιπέτειας και καθηλωτικής αγωνίας, κοσμώντας τις ταυτόχρονα με πινελιές χιούμορ αλλά και τρόμου.
-STEVEN PICTURE HORROR SHOW: Και είναι οι δεύτερες, αυτές που μοιάζουν να δίνουν τον χαρακτηριστικό τόνο στο φιλμ. Βουντού, νεκροκεφαλές, καρδιές που πάλλονται στα χέρια ενός σαδιστή ιερέα ξεριζωμένες από τη θέση τους, συνθέτουν ένα παζλ που θα άρμοζε περισσότερο σε δημιούργημα ενός Argento ή κάποιου μπιμουβά εικονοπλάστη του μεταφυσικού – εδώ φυσικά περιβαλλόμενες από το λούσο μιας χολιγουντιανής παραγωγής -, αποδεικνύουν την ανήσυχη φύση ενός Spielberg που μοιάζει να προσπαθεί να χωρέσει σε μία και μόνη ταινία όλες τις νεανικές ονειρώξεις ενός νεόκοπου σκηνοθέτη. Πατώντας στο προσφυές και στέρεο έδαφος της επιτυχίας της Χαμένης Κιβωτού, διαλύει με πρωτόγνωρη για την εποχή του ελευθερία τα ταμπού του φιλμικού συντηρητισμού των blockbuster, με μικρές επισκέψεις στη ζώνη του λυκόφωτος. Όπως εξάλλου υποδηλώνει και ο πρώιμος τίτλος -«Temple of Death» «Ναός του Θανάτου»-, η ταινία αποτελεί τον σκοτεινό, μα φυσικό, διάδοχο των Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού, από τους οποίους μάλιστα δανείστηκε πολλές μη χρησιμοποιημένες σκηνές δράσης. Είναι ωστόσο η γητειά της επιστροφής στα μονοπάτια ονειροπόλησης που αφήνει τη σφραγίδα της στις καρδιές μας, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από την πρώτη παρακολούθησή της. Τι και αν στην πραγματική ζωή το κορίτσι -Kate Capshaw- το παντρεύτηκε ο Spielberg; Για μας θα αποτελεί πάντοτε το έπαθλο ενός γήινου υπερήρωα, όπως επιβάλλουν οι κανόνες της παιδικής μας φαντασίας. Δυστυχώς όμως, ποτέ δε θα μάθουμε τι γεύση έχουν τα κατεψυγμένα μυαλά πιθήκου…
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9/10

Τρίτη 24/2, 22.00, ET3
Κινεζικα Πορτραιτα (1996, Portraits Chinois)
Χαριτωμένη γαλλική ματιά στον Woody Allen.
-REALITY BITES: Εννέα νέοι. Ανησυχίες, συγκρούσεις, ανασφάλειες, ετοιμόρροπες σχέσεις, μέσα από ένα πρίσμα με κοινό παρονομαστή το χιούμορ. Θα μπορούσε κάλλιστα να πρόκειται για μια τυπική περιγραφή δημιουργίας του Woody Allen. Όμως δεν είναι. Με το βλέμμα στραμμένο στον μέντορα των ψυχονευρωτικών διαπλοκών, η γαλλίδα σκηνοθέτης Martine Dugowson ξανακαλεί μερικούς από τους ηθοποιούς της προηγούμενής της δουλειάς- «Mina Tannenbaum»-, προσθέτει την αίγλη της Helena Bonham Carter και στήνει την κάμερα απέναντι στις ζωές των ηρώων της. Τυπικά γαλλική, η ταινία αναλώνει πολύ από τον χρόνο της αφήνοντας τους χαρακτήρες της να βγάζουν τα σώψυχά τους στο φακό, οι σιωπές είναι εκεί, τα κοντινά πλάνα το ίδιο, στιγμές εσωτερικών δισταγμών, παλίμβουλων σκέψεων, πικρό χιούμορ. Το παζλ έχει στηθεί. Δεν είναι όμως από μόνο του ικανό να διεισδύσει στις ζωές των πρωταγωνιστών, να παρασύρει το θεατή, να τον ταυτίσει. Μία σχεδιάστρια οίκου μόδας, ένας σκηνοθέτης και ο βοηθός του, ένας παραγωγός, μία πωλήτρια, πολλά πρόσωπα και λίγος χρόνος που καταναλώνεται τελικά σε φευγαλέες και ξέπνοες ματιές ενός σύμπαντος που μοιάζει να καταρρέει, αλλά δυστυχώς όχι μπροστά στα μάτια μας. Εντελώς επιδερμικά μας επιτρέπει να αγγίξουμε το ρικνό του περιτύλιγμά, μα φρενάρει τη διείσδυση με ηθελημένες νότες ελαφρότητας, που ναι μεν κάνουν την ταινία χαλαρή και ασφαλή στην παρακολούθησή της, αφήνοντάς μας δε την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχε γεννηθεί κάτι μεγαλύτερο από μία πολλά υποσχόμενη ιδέα.
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/10

Τετάρτη 25/2, 21.00, STAR
Στους δυο… ο τριτος δεν χωρει (1999, Lost and Found)
Χαλαρά, για να περνά η ώρα
-DR. FEELGOOD: Πως σας φαίνεται ως ιδέα να κλέψετε το σκύλο του κρυφού σας έρωτα με μοναδικό σκοπό να την προσεγγίσετε; Τρελό; Αυτό φαίνεται να σκέφτηκε και ο Jeff Polack που επάνω σε αυτή τη βασική ιδέα στήριξε τα όσα διαδραματίζονται σε αυτή την έξυπνη μεν, άνιση δε, κωμωδία του. Ειδικά όταν το καστ περιλαμβάνει αστέρες του διαμετρήματος μιας Sophie Marceau ή ενός Martin Sheen, μοιάζει μάλλον με αποτυχημένη σπατάλη δυναμικού. Χρίζοντας πρωταγωνιστή τον άνευρο –και άγευστο- David Spade που ερωτεύεται την εκ Γαλλίας άρτι αφιχθείσα γειτόνισσά του, πράττει το δεύτερό του έγκλημα βυθίζοντας κάθε ελπίδα εμπορικής –τουλάχιστον- επιτυχίας της ταινίας του. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις φιλότιμες προσπάθειες της γλυκύτατης Sophie Marceau να σηκώσει στις πλάτες της το όλο εγχείρημα, όπως και μερικές –μα μόνο τόσες- στιγμές πηγαίου γέλιου που προσφέρουν οι κωμικοτραγικές καταστάσεις του. Αν μη τι άλλω δημιουργούν μία εύπεπτη feelgood ατμόσφαιρα. Και συχνά αυτό και μόνο είναι αρκετό.
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3,5/10

Πέμπτη 26/2, 01:30, MEGA
Το Τραινο της μεγαλης Φυγης (1985, Runaway Train)
Κοινωνικές ανησυχίες σε action movie; Γιατί όχι…
-BOND. AKIRA BOND… Περιπέτεια με την υπογραφή (έστω κρυμμένη) του Akira Kurosawa; Κι όμως. Το αρχικό στόρι είναι δημιουργία του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη, και ως τέτοιο δε θα μπορούσε να αποτελεί μία απλή, μονολιθική παράθεση εντασεογόνων σκηνών. Αντίθετα η όλη πλοκή προσφέρει το υπόστρωμα για να αναπτυχθεί επάνω του ένα υπαρξιακό παιχνίδι αντιμαχόμενων χαρακτήρων, αυτών του Manny (Jon Voight), σκληροτράχηλου βαρυποινίτη που καθοδηγείται περισσότερο από τις εκρηκτικές παρορμήσεις του, και του Buck (Eric Roberts), συνεσταλμένου και ήπιου συγκρατούμενού του, που εργάζεται στο πλυσταριό της φυλακής. Και οι δυο τους θα βρεθούν δέσμιοι ενός ανεξέλεγκτου τρένου στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν, με συνοδοιπόρο τους μια γυναίκα (Rebecca DeMornay) η οποία επιδρά ως καθρέφτης στις εσωτερικές αναζητήσεις και φόβους τους. Η πραγματοποίηση της ταινίας πέρασε τελικά στα χέρια του Andrei Konchalovsky, νεοεισελθόντα μετανάστη σκηνοθέτη από τη Σοβιετική Ένωση, χάρη στις προτροπές των Francis Ford Coppola και Tom Luddy. O Konchalovsky, που είχε στο παρελθόν συνεργαστεί με τον Tarkovsky ως συν-σεναριογράφος στο «Andrei Rubley», μένει πιστός στο φιλμικό σύμπαν που είχε συνθέσει στο μυαλό του ο Kurosawa. Μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις των δύο αντρών, το Το Τραινο της μεγαλης Φυγης διατήρησε τις φιλοσοφικές ανησυχίες του, παραμένοντας ωστόσο μια γνήσια περιπέτεια που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες του Hollywood όσον αφορά στην αυξημένη στάθμη αδρεναλίνης που προκαλεί.
-Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΣΟΦΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ: Αν και στα πρώτα λεπτά της πορείας του αναλώνεται στα χιλιοπαιγμένα κλισέ μιας τυπικής ταινίας που διαδραματίζεται σε φυλακή, η συνέχεια αποζημιώνει με τη σφιχτή συνοχή της και το βάθος των χαρακτήρων που σχηματοποιεί, κερδίζοντας όχι απλά τη συμπάθεια του θεατή απέναντι στους δύο κεντρικούς ήρωες, αλλά και την αγωνία του για την κατάληξή τους. Στο αποτέλεσμα αυτό συμβάλλουν με την οικειότητα που αποπνέουν από τις ερμηνείες τους οι Voight και Roberts, που χύνονται μέσα στους ρόλους των αντιδιαμετρικά αντίθετων ψυχοσυνθετικά χαρακτήρων τους. Έτσι το ανεξέλεγκτο ταξίδι τους μετατρέπεται σε μια άγρια και παθιασμένη εποποιία, για να κλείσει τυλιγμένο σε μία έντονα συναισθηματική φόρτιση που αποδίδεται από μία και μόνο εικόνα: Ίσως εδώ να κρύβεται και η μεγαλύτερη επιρροή του Kurosawa, του οποίου το σήμα κατατεθέν στη χρήση μιας εικόνας στη θέση χιλίων λέξεων, αποδεικνύει περίτρανα την ορθότητα της Κινέζικης σοφίας και στον κινηματογράφο.
-ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10

ΥΓ1: Χαιρετίζουμε την αναγνώριση των μαντικών μας ικανοτήτων από πλευράς ΕT1. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η έναρξη προβολής ταινιών της ένα δεκάλεπτο πριν την προγραμματισμένη ώρα.
ΥΓ2: Έχετε συνειδητοποιήσει τον οργασμό προτάσεων από τον οποίο πάλλεται για ακόμη μία φορά το cine.gr; Κλικάρετε στην κεντρική σελίδα, γεμίστε το καλαθάκι σας με εισιτήρια αιθουσών, soundtracks, βιντεοκασέτες, dvd, cineβιβλία και μετατρέψτε την εβδομάδα σε μια απολαυστική cineαπόδραση.
ΥΓ3: Το preview του επόμενου CineTV προμηνύει μια εκρηκτική τηλεοπτική εβδομάδα. Υπομονή ως την Παρασκευή.

---