---

Δευ 03 Μαρ 2003

Children of the Corn

Με τα βιβλία του Stephen King, έχω μια παράξενη σχέση. Παρότι δεν μπορώ να βρω τίποτε το ιδιαίτερα αξιόλογο μέσα τους, για κάποιο περίεργο λόγο απλώς δεν μπορώ να τα αφήσω κάτω. Κάτι τέτοιο παθαίνω και στις μεταφορές τους στη μεγάλη οθόνη. Με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις, οι περισσότερες είναι μέτριες έως κακές ταινίες, ωστόσο για κάποιον περίεργο λόγο απλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την οθόνη. Το αυτό μου συμβαίνει και με το Children of the Corn, ή ελληνιστί «Τα παιδιά του καλαμποκιού», ή επισήμως «Ο Δολοφόνος με το Δρεπάνι».

Θα το πω ευθείς εξαρχής, ο Δολοφόνος με το δρεπάνι είναι μια μέτρια ταινία και μια από αυτές τις μεταφορές κατά τις οποίες το αρχικό έργο του Stephen King υπέστη πολλές και σημαντικές απώλειες. Ωστόσο, παρά τις σκηνοθετικές αδυναμίες της, τα σεναριακά κενά ή τις μέτριες ερμηνείες, αποτέλεσε εισπρακτική επιτυχία στην εποχή της και οδήγησε στη δημιουργία 7(!) sequel, το τελευταίο μάλιστα μόλις το 2001.

Η μεταφορά του διηγήματος έγινε από τον Fritz Kiersch, σε σενάριο του Gorge Goldsmith και απ’ ό,τι φαίνεται αυτή η κλασσική ταινία τρόμου είναι η πιο γνωστή τους δουλειά. Σύμφωνα με την ταινία λοιπόν, στη μικρή πόλη του Gatlin τα παιδιά δολοφονούν όλους τους ενήλικες κατοίκους, ακολουθώντας τις εντολές κάποιου θεού («αυτός που περπατά πίσω απ’ τα δάση») και του προφήτη του Isaac (John Franklin). Τρία χρόνια αργότερα, η επίδραση του προφήτη έχει αρχίσει να σβήνει και ο μικρός Joseph (Jonas Marlow) προσπαθεί να βγει από το Gatlin και να βρει βοήθεια. Για κακή του τύχη, το πρωτοπαλίκαρο του Isaac, ο Malakhai (Courtney Gains), τον παίρνει χαμπάρι, τον ξεπαστρεύει και τον βάζει στο δρόμο ενός νεαρού ζευγαριού που τυχαίνει να περνά με το αυτοκίνητο έξω από την πόλη. Ο Burton (Peter Horton) και η Vicky (Linda Hamilton), αφού χτυπήσουν τον ήδη νεκρό Joseph, ψάχνουν για το κοντινότερο τηλέφωνο για να ειδοποιήσουν τους ιθύνοντες και έτσι οδηγούνται στο Gatlin και βρίσκονται υπό την επίθεση των νεαρών του κατοίκων.

Ο Kiersch λοιπόν μπαίνει από την αρχή στο ζουμί της ιστορίας, παρουσιάζοντας μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας, το μακελειό στο οποίο επιδίδονται με περισσό μίσος αλλά και δεξιοτεχνία τα παιδιά. Έτσι η ταινία δημιουργεί προσδοκίες που στη συνέχεια αδυνατεί να εκπληρώσει. Ακολουθούν αρκετά σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό και την ένταση, μέτριες ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές –την προ-Terminator εποχής Linda Hamilton και τον μετρίου βεληνεκούς Peter Horton - και πολλά σεναριακά κενά που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να συμπληρώσει.

Ωστόσο, όπως προείπα, για κάποιον περίεργο λόγο η ταινία απορροφά το θεατή σε ένα ταξίδι στην επίδραση του θρησκευτικού φανατισμού στις ανθρώπινες ψυχές. Φυσικά βοηθούν και οι φανταστικές σκηνοθετικές εκλάμψεις του Kiersch, που αξίζουν όλες -μία προς μία- ειδική αναφορά, παρότι όλες –μία προς μια- ανατρέπονται συνεχώς από ανόητα σκηνοθετικά ατοπήματα. Τα επιβλητικά τοπία της ερημωμένης πόλης με τις ευρυγώνιες λήψεις του φακού του, οι κινήσεις των παιδιών που περικυκλώνουν τα θύματά τους θυμίζοντας νέα γενιά πλασμάτων του Romero, τα εντυπωσιακότατα για την εποχή τους οπτικά και ηχητικά εφέ, είναι μόνο μερικά από αυτά τα σημεία. Και φυσικά όταν κρύβεις από το θεατή τον εύκολο τρόμο του splatter, χρησιμοποιώντας την εικόνα μόνο ως μέσο και αφορμή να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του για να συμπληρώσει τα κενά, τον έχεις κολλημένο στην οθόνη σου διψασμένο για αίμα.

Τα δυνατότερα ατού της ταινίας ωστόσο, είναι ο John Franklin στο ρόλο του Isaac και ο Courtney Gains σ’ αυτόν του Malachai, οι πιο επιβλητικές, τρομακτικές και ανατριχιαστικές παρουσίες του φιλμ, πράγμα που αποδεικνύεται στην πιο δυνατή σκηνή της ταινίας αυτήν με τον Isaac να φωνάζει “He wants you too Malachai, he wants you too...”, με μια από τις πιο σατανικές φωνές στην ιστορία των ταινιών τρόμου. Ευτυχώς, η σκηνή αυτή αναπληρώνει το ηλίθιο λογύδριο του Horton, που καταφέρνει με πέντε γραμμές να πείσει τα φανατισμένα παιδιά ότι η θρησκεία τους είναι λανθασμένη, γιατί «δεν στηρίζεται στην αγάπη...». Ακολουθούν μερικές σκηνές όπου ο Kiersch χρησιμοποιεί εντελώς λάθος τα εκπληκτικά ειδικά του εφέ, με το πνεύμα «αυτού που περπατά πίσω από τα δάση», να ‘περπατά και κάτω από το έδαφος’ ως άλλος Μπαγκς Μπαννυ (σκηνή που αργότερα ξαναείδαμε και στο “Tremors”) και τα καλαμπόκια να αποκτούν ζωή και δυνατότητες λάσο, αλλά και ένα εντελώς άτοπο, γλυκανάλατο φινάλε, που αφήνει μια πολύ απογοητευτική τελική γεύση...

Όπως αποδεικνύεται, ο Kiersch έχει τρομερή δεινότητα σε στατικές σκηνές, αλλά τα κάνει θάλασσα σε αυτές που απαιτούν περισσότερη ενεργητικότητα. Σίγουρα θα έκανε μεγάλη καριέρα αν είχε ασχοληθεί με τα ντοκιμαντέρ, πολύ μεγαλύτερη πάντως απ’ ό,τι έκανε τελικά στον κινηματογράφο...

Μερικά trivia που ανακάλυψα ξαναβλέποντας την ταινία είναι η ισχυρή παρουσία ελληνικού στοιχείου στην ταινία. Για του λόγου το αληθές, ο Jonathan Elias είναι ο συνθέτης του εκπληκτικού μουσικού θέματός που χωρίς τη χορωδία, θυμίζει λίγο από Ηalloween, ο Harry Keramidas είναι ο υπεύθυνος του μοντάζ, ο John Vournas το best boy και ο Scott Elias ο υπεύθυνος μουσικής παραγωγής...

Βαθμολογία: 6/10

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Ζήστε την εθιστική εμπειρία του Children of the Corn.
Κερδίστε την ταινία σε DVD, προσφορά των καταστημάτων Video Blue και του περιοδικού Cineσυλλογή, απαντώντας στην παρακάτω ερώτηση:

Αναφέρετε δύο ταινίες, στις οποίες έπαιξε η πρωταγωνίστρια του Children of the Corn, Linda Hamilton.

Στείλτε τη σωστή απάντηση στη διεύθυνση jpro@cine.gr, με την ένδειξη Διαγωνισμός – Children of the Corn και οι πέντε πιο γρήγοροι θα κερδίσουν από ένα DVD της ταινίας.

---