---

Τετ 01 Ιουλ 2009

Ο βασιλιάς, ο κακός και η όμορφη ... πάνε στον Παράδεισο.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πικράθηκα πιότερο για τον δικό μας Σπύρο Καλογήρου αντί του Michael Jackson ή της ξανθιάς αγγέλου του Τσάρλι. Ο Καλογήρου δεν ήταν απλά μια ιδανική περσόνα κακού που σημάδευε κάθε ταινία που έπαιζε, αλλά κι ένας από τους πιο υπέροχους ανθρώπους στο ελληνικό σινεμά. Εύχομαι να ήταν πραγματικά πολλά τα λεφτά, Άρη, για να πληρώσει τον Αχέροντα, που έτσι κι αλλιώς θα ικανοποιηθεί με το διαπεραστικό του γέλιο. Ο Jackson ήταν ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ποπ κουλτούρας, αλλά κι ένα απόλυτο υπόδειγμα ματαιοδοξίας. Δεν αναφέρομαι σε αυτά που απλά υποθέτουμε (η λογική θέλει να βάλλεται κάθε σταρ και συνήθως άδικα) αλλά όλα όσα μας έδειχνε μονάχος. Αναρωτιέμαι αν θα τον θυμόνται μετά από εκατό χρόνια, ανατρέχοντας στην περίπτωση ενός άλλου ξεχασμένου βασιλιά, του Rudolph Valentino. Την Farrah Fawcett την είχα πάντα σε εκτίμηση, γιατί πέρα από μία playboy ατασθαλία έζησε μια ζωή κοινού ανθρώπου κι όχι αγγέλου. Προσπερνάω τις τρομερές φήμες περί θανάτου του Jeff Goldblum γελώντας κι εύχομαι και οι τρεις να συνηθίσουν την ζωή της ψυχής, αφού στον Παράδεισο δεν μπορεί να υπάρχουν σταρ και κοινοί θνητοί. Ο Σπύρος, πάντως, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα…

Εφτά ταινίες «κατασκευάζουν» ένα πολύ όμορφο μωσαϊκό για την cine-βδομάδα που μπαίνει. Η Τρίτη Εποχή των Παγετώνων δεν είναι καθόλου παγωμένη και προσωπικά πιστεύω ότι υπερκέρασε τις άλλες δύο. Αβίαστο γέλιο, καλοστημένη δράση κι αν κυνηγήσετε το βελανίδι δεν θα βγείτε χαμένοι. Ο Michael Mann με απογοήτευσε με τον Δημόσιο Κίνδυνό του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έκανε μια αδιάφορη ταινία. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε! Το εναντίον, είναι ένα έργο που επιβάλλεται ως παραγωγή και είναι φυσιολογικό να χτυπήσει και κάποια αγαλματάκια. Γιατί όχι και της καλύτερης ταινίας, αφού τώρα έγινε η πεντάδα, δεκάδα. Ποιος είπε ότι είμαι μέλος της Ακαδημίας των Όσκαρ;

Δύο ακόμα καινούργιες παραγωγές με χιλιομετρική απόσταση που δεν χωράει στο κείμενο! Το Sparrow του Johnnie To είναι μια αξιοπρόσεκτη ταινία που ξεχωρίζει με άνεση από τα όσα μάς δίνει συνήθως το Χονγκ Κονγκ. Περίτεχνο κωμικό νουάρ, με μια σκηνή ανθολογίας και μια ιδιότροπη femme fatale που θα κάνετε καιρό να ξεχάσετε. Το Κορίτσι από το Μονακό είναι όμορφο, αλλά κουβαλάει τις αμαρτίες της γαλλικής κομεντί των τελευταίων χρόνων. Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο ερμηνευτικά Σεζάρ κι όντως στις ερμηνείες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Μάλλον με έχετε μάθει με τα κλασικά. Δεν φταίει που είναι κλασικά ή απλά παλιά, αλλά αν σήμερα βλέπουμε σχεδόν ότι βγαίνει, από τα παλιά βλέπουμε επιλεγμένα. Απλό! Το Αλάτι της Γης δεν είναι μονάχα μια ταινία που κυνηγήθηκε στην εποχή της, αλλά και σύμβολο της αριστερής Αμερικής (κι όμως υπάρχει). Ένα πάντρεμα σοβιετικού φιλμαρίσματος με ιταλικό νεορεαλισμό. Μην το χάσετε κι όταν βγείτε από την αίθουσα αναζητήστε αν παίζει κάπου εκεί κοντά τον Πρωτάρη. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχετε ήδη δει τις γάμπες της Anne Bancroft και τον Dustin Hoffman να ψάχνεται, μα είναι ταινία καθαρά για μεγάλη οθόνη και αντέχει πολλές, μα πολλές προβολές.

Τελευταίο αφήνω το απόλυτο πεντάρι της εβδομάδας, που θα προβάλλεται για μία εβδομάδα στο ΑΣΤΥ και σε φουλ διάρκεια. Το Αντρέι Ρουμπλιόφ είναι μια θρησκευτική εμπειρία από αυτές που λίγοι κινηματογραφιστές μπορούσαν να αναστήσουν. Ο Andrei Tarkovsky πάντα μας προβλημάτιζε, αλλά περί νοημάτων και ποια, επιτέλους, είναι η καλύτερη ταινία του. Μπορεί κι αυτή, αν κι εγώ κατοικώ στην ζώνη του Στάλκερ.

Δείτε όσο μπορείτε περισσότερα, γιατί η επόμενη εβδομάδα είναι εξίσου υπερπλήρης. Αναφορικά, ο Sacha Baron Cohen επιστρέφει μπορατικά με το Μπρούνο και υπάρχουν και δύο ακατέργαστα διαμάντια: Ο Πορτοφολάς του Robert Bresson και το Ποτάμι του Νίκου Κούνδουρου. Τα λέμε...

---