---

Τετ 15 Ιουλ 2009

Μα που είναι ο καύσωνας;

Θα πω την αμαρτία μου. Όλο για καύσωνα ακούμε στην Πετρούλα και καύσωνα δε βλέπουμε. Πρώτη φορά εδώ και χρόνια που το κομπιούτερ μου δεν έχει ανάψει κι ο ανεμιστήρας κοσμεί σε περίοπτη θέση… το πατάρι. Το μόνο που μας έχει «κάψει» φέτος είναι οι σύγχρονοι κουκουλοφόροι που εκμεταλλεύονται έναν φάλτσο νόμο για να καρφώσουν συναδέλφους που επιδίδονται στο «έξω από εδώ» κάπνισμα. Μα, αν είναι δυνατόν, συνάνθρωποι μας κατά συνανθρώπων τους και η νέα εθνική αντίσταση θα γίνει με μία καμήλα στη σημαία. Καλά που υπάρχουν και τα θερινά, όπου εκεί αν φυσάς το τσιγάρο σου στα μούτρα του διπλανού είσαι μια χαρά. Το παν, είπαμε, είναι η νομιμοφροσύνη…

Λίγα πράγματα από πρεμιέρες και το εμπορικότερο από αυτά είναι απλά ένα ενήλικο American Pie. Μιλάμε για το Hangover, που έχει τις στιγμές του, έχει συμπαθητικούς πρωταγωνιστές, αναβιώνει το αλά 1980 κλίμα του Bachelor Party, αλλά πάλι οι ΗΠΑ πριμοδοτούν εμπορικά κάτι το υπερβολικά εφήμερο. Κυριότερο ζήτημα που ενσκήπτει το ότι το δόντι του Ed Helms πράγματι λείπει και δεν υπάρχει ψηφιακό εφέ. Αυτό κι αν είναι τρίβια…

Ταινία της εβδομάδας από τις σύγχρονες είναι άνετα το Η Τελευταία Ευκαιρία, που ψιθυριζόταν πέρσι για τα Όσκαρ ερμηνείας αλλά κόλλησε. Ρομαντικό, γλυκό, ελαφρύ και η ιδανικότερη χημεία ανάμεσα σε ζευγάρι πρωταγωνιστών για πολλά χρόνια τώρα. Γύρισε ο Hoffman και βρήκε την Thompson! Παραδίπλα, το Blood: Ο Τελευταίος Βρυκόλακας, που δεν είναι ο τελευταίος βρικόλακας που θα μας απογοητεύσει κινηματογραφικά, αφού ο βαμπιρικός μύθος έχει ως πεπρωμένο να υποφέρει από τον καιρό των σίκουελ τού Christopher Lee. Οι σκηνές δράσης, όμως, είναι μια χαρά και οι φίλοι των ιαπωνικών manga θα το διασκεδάσουν.

Τα κλασικά, ως συνήθως, βγάζουν και πάλι το φίδι από την τρύπα. Το Μίσος του Mathieu Kassovitz έχει προλάβει να γίνει κλασικό, τι κι αν τα σκάγια της βόμβας των Κανών του 1995 ακόμα βρίσκουν στόχο. Τολμηρό, ανατρεπτικό, σινεφιλικό, ασπρόμαυρο και σίγουρα σκηνοθετικά ωριμότερο από τον «ώριμο» Kassovitz των ’00. Πριγκιπική κομεντί (αν υπάρχει αυτός ο όρος) είναι μία και μοναδική κι όλες οι σύγχρονες κακέκτυπα αυτής: οι Διακοπές στη Ρώμη του William Wyler κάνουν κι έναν τοκογλύφο να ερωτευτεί (μα τι ρατσισμός επί των τοκογλύφων…) και η Audrey Hepburn αστράφτει πιο πολύ κι από το Κολοσσαίο.

Αφήσαμε για το τέλος ένα δίπτυχο ταινιών μέσου μήκους για καλό σκοπό. Το Blush και το Here After δεν είναι ακριβώς ταινίες μυθοπλασίας, αλλά ταινίες εμπειρίας. Ούτε κρίνονται, ούτε πρέπει να κριθούν με το ζόρι. Περίεργες επιλογές, βέβαια, για μεσοκαλόκαιρο, αλλά συνοδεύονται από την παρουσία του ίδιου τού δημιουργού τους, Wim Vandekeybus, που τον είχαμε γνωρίσει ως ηθοποιό στο Ben X ο Διστακτικός Ήρωας, έστω κι αν χρειάζονταν πολύ παρατηρητικότητα αφού ερμήνευε έναν καβαλάρη. Το σημαντικό είναι να καλωσορίσουμε την νέα εταιρία διανομής Carousel Films που μπαίνει στο παιχνίδι και μας έχει ετοιμάσει για τον Αύγουστο μια σινεφιλική έκπληξη… Τον Κανόνα του Παιχνιδιού του Jean Renoir. Καλό παιχνίδι έξω από κανόνες και καλή επιτυχία…

---