---

Τετ 09 Σεπ 2009

Πάλι εκλογές; Έχουμε και δουλειές...

Μου φαίνεται ότι πιο συχνά από Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός βλέπουμε το ντέρμπι ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία. Όπως και στο άλλο, βγαίνει ένας νικητής, παίρνει κάποιος το πρωτάθλημα και μετά από χρόνια ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Όσο για το κακό των τελευταίων κοντά 40 χρόνων δημοκρατίας, να δούμε ποιος εντέλει θα αναλάβει να το ξεπληρώσει. Φυσικά και δε βάλλομαι κατά της δημοκρατίας, αφού όσο και να το σπάω το ρημάδι, δε βλέπω πολλές επιλογές που να μη με κάνουν να ανατριχιάζω. Τουλάχιστον, έχει την πλάκα της η προεκλογική περίοδος. Πριν από αυτήν, το κυβερνών κόμμα το παίζει υπεροπτικό και η αντιπολίτευση σωτήρας. Στην προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση ξαφνικά αγαπάει τον λαό και η αντιπολίτευση... πάλι σωτήρας. Και σωτηρία δεν έχουμε...

Οι ταινίες της εβδομάδας είναι μια πλήρη ποδοσφαιρική σύνθεση, που, ευτυχώς, δε θυμίζει πολύ αυτή του Ρεχάγκελ. Έντεκα ταινίες -ζωή να `χουν- καταδιώκουν με αξιώσεις την προτίμηση μας. Ταινία της βδομάδας και πιο ψηλά από τις άλλες... το Ψηλά στον Ουρανό. Το νέο θαύμα της Pixar επιβεβαιώνει πως το καλό κινούμενο σχέδιο είναι για όλες τις ηλικίες και θέτει υποψηφιότητα για το αντίστοιχο Όσκαρ. Μήπως το έχει ήδη πάρει; Πιθανός αντίπαλος στην τελική εν λόγω πεντάδα (ή τριάδα, αναλόγως το πόσες θα υποβληθούν) είναι το 9 που βγαίνει στις 9/9/09... δηλαδή απόψε. Το κινούμενο σχέδιο του Shane Acker είναι σκέτη μαγεία κι αν είχε αντίστοιχη σεναριακή ποιότητα, θα μιλούσαμε για τρανά πράγματα. Το θέαμα δεν έχει τελειωμό και το Βλέπω το Θάνατο σου 4 είναι ένα καθωσπρέπει θρίλερ, ανάλογο των τριών πρώτων της σειράς, που όμως δεν το βλέπετε δια γυμνού οφθαλμού αλλά με τα τρισδιάστατα γυαλιά. Συγχωρήστε μου την έκφραση (σου έχουμε συγχωρήσει ήδη τόσες και τόσες...) αλλά μιλάμε για πολύ φάση...

Ο Sam Raimi επιστρέφει στις cult ρίζες του κι ακόμα με «στολίζει» ένας αναγνώστης στα σχόλια κάτω από την κριτική! Η προσωπική μου άποψη (μιλάω προσεκτικά!) είναι πως με το Μέχρι την Κόλαση πετυχαίνει να κάνει ταινία τρόμου εκεί που άλλοι σκηνοθέτες έχουν μπερδέψει τον τρόμο με το απλό θρίλερ, αλλά τα κάνει ρημαδιό. Καλύτερα, βέβαια, ρημαδιό από τον Sam Raimi, παρά από κάποιους που κάνουμε search για να βρούμε τι έχουν κάνει. Ο Ζιγκολό του David Mackenzie είναι μια περίεργη θεματικά επιλογή για τον συγκεκριμένο δημιουργό, αλλά εκεί που θα μπορούσε να είναι μια τετριμμένη ερωτική κομεντί, πετυχαίνει σε ύφος κι σε έναν Ashton Kutcher αιώνες ουσιαστικότερο τού σύνηθες. Αυτός που αληθινά με προβλημάτισε είναι ο Francois Ozon και το ιπτάμενο μωρό του. Το Ricky: Τα Φτερά ενός Αγγέλου είναι σαν να έχουν σκηνοθετηθεί από τον αυτόματο πιλότο ή, στην καλύτερη, έναν βοηθό σκηνοθέτη. Δεν θα μπορέσετε, όμως, να μη γελάσετε με τη θέα του μωρού στα ψηλά.

Πάμε και στο κλειστό κλαμπ (εκεί καταντήσαμε) των ταινιών που έχουν γυριστεί με απαιτήσεις υψηλής ποιότητας. Το Revanche είναι μια φοβερή δουλειά που άξια ήταν υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας πέρυσι. Ο Αυστριακός Gotz Spielmann σε βάζει σιγά-σιγά στο παιχνίδι του και παίζει την ρεβάνς εκδίκησης με δικούς του κανόνες. Το Kabuli Kid είναι κι αυτό μια υπέροχη ταινία, από έναν νέο δημιουργό που θέλω να ξαναδώ. Το Αφγανιστάν αναζητά την ελπίδα μέσα στα ερείπια του κι εμείς ακολουθάμε την καθημερινότητα τους σαν να ήταν δίπλα μας. Γιατί, εντέλει, όλοι δίπλα είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη. Τι να πει κανείς, όμως, και για το Η Γη των Κόκκινων Ανθρώπων, μια ταινία που προσπερνάει το ντοκιουντράμα και κάνει μυθοπλασία ζωής. Αυτή είναι η Βραζιλία που μας έκρυβαν κι όχι μονάχα οι φαβέλες.

Ποιοτικές είναι και οι δυο προτάσεις από παλιότερους χρόνους. Το ντοκιμαντέρ The Wobblies αναβιώνει με αφηγήσεις και εικόνες την ιστορία της αριστερής Αμερικής. Πρώτη προβολή στη χώρα μας και πολύ καλύτερο από προεκλογική συγκέντρωση. Για τον Μεγάλο Ύπνο (πρώτος τίτλος: Πάθος και Αίμα) περιττεύουν τα πολλά-πολλά αφού έχουμε νουάρ και Bogart στα καλύτερα τους. Θανατηφόρες ατάκες, σκηνοθεσία από τον μάστορα Howard Hawks και μια Lauren Bacall φωτιά και λάβρα.

Τουτέστιν, επειδή όλες οι ταινίες έχουν κάτι που τις κάνει ενδιαφέρουσες, θα πηγαίνετε σε δύο ανά μέρα, μία το Σάββατο και Κυριακή ρεπό! Μη το αναβάλετε, αφού την επόμενη βδομάδα έχουμε άλλες οχτώ, άπασες ενδιαφέρουσες. Και, ρε γαμώτο μου, μη πυροβολείτε τον πιανίστα αν δεν παίζει τα ίδια τραγούδια με εσάς. Μπορείτε, απλά, να πείτε το δικό σας. Για τα σχόλια μιλάω...

---