---

Τετ 18 Νοε 2009

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία... πολιτισμός!

Κορυφώθηκαν οι εορτασμοί, χαιρέτησαν όλο καμάρι οι πολιτικοί, σηκώθηκαν ελληνικές σημαίες… πάλι. Οι πολιτικοί μάς επιβεβαιώνουν την νίκη της δημοκρατίας, που, όμως, όσο πολύτιμη κι αν είναι, δεν περιλαμβανόταν στο κεντρικό σύνθημα του Πολυτεχνείου. Οι άνθρωποι εκείνοι δεν οραματιζόντουσαν κοινοβούλια (άσχετα αν κάποιοι τα… κονόμησαν κι αυτά), ούτε πολιτικές συνθέσεις και κόμματα. Είχαν απτά και πολύ πιο σοβαρά προβλήματα. Ψωμί δεν είχαν, οι περισσότεροι Έλληνες ούτε τώρα το έχουν, ορθή παιδεία ποθούσαν, η οποία ασθμαίνει ως και σήμερα, ελευθερία προσδοκούσαν, υπέρτατο αγαθό που σήμερα όσοι καπνίζουν ή λένε παραπανίσια στερούνται. Ξέχασαν και τον πολιτισμό, που μας ενδιαφέρει άμεσα, και η «θεόσταλτη» χούντα τον περιόριζε σε υπερθεάματα για γέλια. Κι επιμένω στο τετράπτυχο, αφού αν ο πολιτισμός επικρατήσει στην απόλυτη του μορφή, το Παναθηναϊκό στάδιο δεν θα ξαναγίνει περίγελος και η δημοκρατία που τόσο διαφημίζουν και πληγώνουν δεν θα ξανακινδυνεύσει… Ποτέ!

Πέντε μονάχα ταινίες αυτή την βδομάδα με την πιο αβανταδόρικη να είναι, ίσως, η χειρότερη. Όσο μεγάλη εταιρία κι αν είσαι μπορεί και να κάνεις λαθάκια. Τραγική αποδείχτηκε η αλλαγή σκηνοθέτη στο δεύτερος Λυκόφως και η Νέα Σελήνη αποτυγχάνει και στα βασικά. Φοβάμαι, ότι και μέρος της νεολαίας που το στήριξε μπορεί τώρα να αποστραφεί. Αυτό δεν σημαίνει πως το έργο δεν είναι γεγονός, αφού, πολύ απλά, δεν θα μπορούσε να μην είναι μετά την επιτυχία του πρώτου μέρους και τα μπεστ-σέλερ της κυρίας Meyer. Όσοι πιστοί προσέλθετε και το «πιστοί» πάει κυριολεκτικά…

Η κορυφή της βδομαδιάτικης ποιότητας είναι για γέλια! Ο Woody Allen δεν κάνει μια από τις καλύτερες του δημιουργίες, αλλά παράγει σοφιστικέ κωμωδία υψηλών απαιτήσεων. Ο απίστευτος Larry David είναι η ιδανική ενσάρκωση γουντιαλενικού ήρωα κι αν δεν πάει στην οσκαρική πεντάδα… να την χαίρονται! Η ποιοτική αντιπρόταση είναι γαλλική και μας καλοδέχεται. Welcome ονομάζεται η νέα ταινία του Philippe Lioret και η πρώτη του που βλέπουμε σε ευρεία διανομή στη χώρα μας. Η βραβευμένη στο Βερολίνο ταινία αγγίζει το μεταναστευτικό ζήτημα κι επιλέγει την καθαρή μυθοπλασία αντί του κλασικού ντοκιουντράμα που συνηθίζεται, όπως επιβεβαιώνει κι ο Γιώργος Ευθυμίου.

Όσο τηλεοπτικό κι αν είναι, το Ζωή στους Βράχους είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, με μνήμες από μεταπολεμική Ελλάδα. Η Αλίντα Δημητρίου αφήνει ηρωίδες εκείνων των καιρών να ρίχνουν λόγια οβίδες στις συνειδήσεις μας και, λογικά, να κάνουν κάποιους μεγαλύτερους να δακρύσουν. Οι νεαροί που δεν γουστάρουν Νέα Σελήνη μπορούν να το παλέψουν με μια ακόμα επιλογή. Το Fighter είναι μια μοντέρνα εκδοχή του Καράτε Κιντ, με κοπέλα ηρωίδα και άθλημα το κουνγκ-φου. Pas mal…

Αλήθεια, είδατε το trailer του Clash of the Titans; Προσωπικά, με έπιασε μυθολογική περηφάνια, ακόμα κι αν η ιστορία του Περσέα περνάει από χίλια σεναριακά κύματα. Ομολογώ, χωρίς ενοχές, πως το περιμένω σαν παλαβός…

---