---

Τετ 10 Φεβ 2010

Είμαστε κοντά σε ένα τέλος εποχής;

Το τελευταίο διάστημα γίνεται ένας πανικός όσον αφορά τον έντυπο τύπο. Δεν θα μπω, φυσικά, σε λεπτομέρειες, αφού είναι κακό να χτυπάς κάποιον που ήδη πονάει. Γίνεται, όμως, ολοένα και πιο φανερό πως η παντοκρατορία των εντύπων βαίνει προς ένα grand finale. Σε αυτό δεν φταίει η πτώση ποιότητας των εφημερίδων, ίσα-ίσα θα βρεις πολύ πιο χρήσιμα πράγματα από την τηλεόραση. Αυτή είναι, η τηλεόραση, και δη η ιδιωτική, που έχει κατασπαράξει τα πάντα. Καλύπτει δωρεάν (ο τρόπος του λέγειν, αφού τα πληρώνουμε μέσω των προϊόντων που διαφημίζονται) τα πάντα και δημιουργεί μια ψευδαίσθηση πως δεν έχεις τίποτα ανάγκη πέρα από αυτήν, ότι αν δεν ακούσεις/δεις κάτι σε αυτήν δεν υπάρχει. Βέβαια, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και το ίντερνετ καιροφυλακτεί έχοντας να παραθέσει πολλά περισσότερα σε σχέση με την ελευθερία του λόγου και την πληροφορία. Οι καιροί αλλάζουν κι εντέλει δεν έχει σχέση το μέσο, είναι το πώς το χρησιμοποιείς…

Η ταινία της βδομάδας είναι ο Λυκάνθρωπος και… «Δεν λες κουβέντα… Κρατάς κρυμμένα μυστικά… και ντοκουμέντα…» (τι τραγουδάρα!). Πολύ απλά, υποσχεθήκαμε στην εταιρία διανομής του έργου πως καμία κριτική για αυτήν την ταινία δεν θα βγει πριν την ημέρα της έναρξης προβολής της (αύριο το πρωί θα είναι on air). Πάντως, μπορούμε να σας πούμε πως πρόκειται για διασκευή ενός ακόμα τέρατος της παλιάς Universal και συνεχιστής του Δράκουλα του Coppola. Καλή είναι! Αν δεν το έλεγα, θα έσκαγα!

Τρεις ακόμα ταινίες αξίζουν τα λεφτά τους και με το παραπάνω, εκτός από τις δύο ελληνικές που κι αυτές αξίζουν, αλλά θα αναφερθούν έπειτα. Βασικά, έχουμε, μετά από ένα χρόνο και βάλε αναμονή, τον Δρόμο του John Hillcoat. Για όσους έχουν βαρεθεί να βλέπουν ένα μεταποκαλυπτικό ντεκόρ να κατακλύζεται με δράση, αυτή είναι η ταινία τους. Ψύχραιμη, ποιοτική, ευπαρουσίαστη και με έναν Mortensen φωτιά. Θα επιμείνω πώς αν την έκανε Ρώσος, θα ήταν αριστούργημα. Οι Ισραηλινοί είπαν να μην προωθήσουν στα Όσκαρ (και γενικώς) τον Λίβανο που τα βάζει με αυτούς και προτίμησαν το Σταυροδρόμια Ζωής που τα βάζει με τους εχθρούς τους! Λογικό θα μου πείτε, αλλά ας μη σταθούμε σε αυτό. Και ο Χάρης και ο Βασίλης βρίσκουν αρετές στην ταινία, η οποία είναι ένα καθαρό θρίλερ δρόμου. Και οι δρόμοι σε εκείνες τις περιοχές είναι περίεργοι… Ειλικρινά, εντυπωσιάστηκα από το καρτούν της Disney, Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος, μια Disney που είχα ξεγράψει από τα κιτάπια μου. Το παραδοσιακό σχέδιο έχει την δική του χάρη και προσθέστε και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια στο Χόλιγουντ. Jazz, babe!

Η περίπτωση του Μαύρου Λιβαδιού έχει επισύρει αρκετή κουβέντα στον χώρο μας και δικαίως. Γενικά, συμφωνούμε πως το σενάριο δεν είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί (βασικά, πέρα κάποιων επιφανών εξαιρέσεων, πείτε μου ένα αληθινά καλό ελληνικό σενάριο στα `00), αλλά η εικαστική του άποψη είναι εκπληκτική. Δεν είναι μόνο όσων αφορά την στατική φωτογραφία, αλλά είναι και η επιδεξιότητα στο κάθε πλάνο που επιδεικνύει ο Βαρδής Μαρινάκης. Προσωπικά, ανυπομονώ να δω και το επόμενό του βήμα. Από κοντά και μία ακόμα δική μας ταινία, Το Βουνό Μπροστά, που είναι η επανεμφάνιση του Βασίλη Ντούρου στο σινεμά, μετά τις τηλεοπτικές του «περιπέτειες». Ο Βασίλης μας (όχι ο Ντούρος) κρατάει πόζα από το έργο, αλλά είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια και δεν θα ήθελα να την αγνοήσετε.

Άφησα έσχατο το Valentine`s Day, όχι μόνο επειδή ποιοτικά είναι η ασθενέστερη ταινία της βδομάδας, αλλά επισύρει ειδικό σχόλιο. Δεν θα επιμείνω κριτικά, αφού η ταινία θα επιλεχτεί με κλειστά μάτια, αφού είναι η πρώτη που σημαδεύει την συγκεκριμένη ημέρα κι έχει μια μίνι εθνική Χόλιγουντ στις ερμηνείες. Όμως, το Σάββατο είναι του Αγίου Βαλεντίνου και θα ήθελα να πω κι εγώ κάτι επί αυτού: ας σταματήσουμε να κατηγορούμε την εν λόγω ημέρα. Δεν είναι κακό να υπάρχει κι αυτή και να βάζει τα ζευγαράκια σε έξοδα, ειδικά σε μια εποχή που το shopping-therapy είναι ο κανόνας κι όχι μια εξαίρεση που θα μπορούσαμε να την χτυπήσουμε. Γενικά, οι μέρες αναφοράς σπάνε την ρουτίνα. Τώρα, αν είναι να το πάμε θρησκευτικά, πάω πάσο κι έχει δίκιο η Ορθοδοξία. Καψούριδες όλου του ντουνιά ενωθείτε κι εγώ μαζί σας! Εύχομαι να μη παρεξηγηθώ για το «ενωθείτε»…

Η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης από αύριο ως τις 21 του μήνα είναι το Βερολίνο. Η 60η Berninale ανοίγει πόρτες και η αρκούδα της γερμανικής μεγαλούπολης περιμένει τον νέο της κάτοχο. Μαζί με αυτήν κι εμείς και με μεγάλο ενδιαφέρον…

---