Η δεύτερη ταινία του νεαρού Sam Peckinpah το 1962 είχε τίτλο Ride the High Country και φιλοξενούσε στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο παλαίμαχους σταρ του είδους: τον Joel McCrea και τον Randolph Scott. Όλη η ταινία ξεχωρίζει για τη χημεία των δύο αντρών και για τις ατάκες που ανταλλάσσουν. Στον ελεύθερο χρόνο (όταν δεν έχουν να αντιμετωπίσουν καμιά... επικίνδυνη κατάσταση) αναλώνονται σε αναμνήσεις από το ένδοξο παρελθόν, καθώς μόνο αυτό τους έμεινε τώρα που οι αλλαγές στην άγρια δύση είναι ραγδαίες, αυτοί γερασμένοι κάνοντας ό,τι να `ναι δουλειές για να επιζήσουν. Η ταινία ακολουθεί τα κλασικά μονοπάτια του είδους αλλά η σκηνή της τελικής μονομαχίας με τους δύο γέρους εναντίον τριών νεαρών «θυμίζει» έντονα Peckinpah του κοντινού μέλλοντος, ξέρετε, Άγρια συμμορία κλπ. Check it out...

Να πω, καταρχάς, ότι δεν έχω και μεγάλη σχέση με το είδος του σπαγγέτι-γουέστερν. Το Il Grande Silenzio είναι από τα πιο γνωστά του είδους επειδή: α) είναι αυτό το «γουέστερν στα χιόνια», β) έχει πρωταγωνιστή τον αμίλητο Jean-Louis Trintignant (δεν βγάζει ούτε ένα γκουχ από το στόμα του) και γ) έχει για κακό τον Klaus Kinski. Ο κυνισμός και ο ωμός ρεαλισμός του είδους βρίσκεται και εδώ σε πρώτο πλάνο, με τον σκηνοθέτη Sergio Corbucci να παίρνει στοιχεία από τους κλασικούς αλλά με τη σειρά του να επηρεάζει και τους κλασικούς στα δικά τους μετέπειτα έργα (βλ. Sam Peckinpah). Ειδικά το αναπάντεχο, κυνικό, κατάμαυρο τέλος θα μας υπενθυμίσει ότι δεν βλέπουμε άλλη μία ηρωική χολιγουντιανή ταινία. Η ιστορία θέλει τον Trintignant να ασχολήθηκε με το πρότζεκτ μόνο και μόνο για το χατήρι του παραγωγού φίλου του, απαιτώντας να έχει ελάχιστους διαλόγους. Το οποίο στην πορεία εξελίχθηκε και έγινε... ο Silenzio.

Ήταν μια επικίνδυνη εποχή που όχι μόνο τα δέρματα των ζώων αλλά και τα «σκαλπ» των Ινδιάνων είχαν αξία. Ο κυνηγός Τζο βρίσκεται καθοδόν προς την πόλη με όλο το απόθεμα από δέρματα ζώων που είχε από τον προηγούμενο χειμώνα. Όμως μια ομάδα Ινδιάνων του στήνει μπλόκο και του παίρνει όλα τα δέρματα αφήνοντάς του για αντάλλαγμα έναν σκλάβο που έχει αποδράσει, τον Τζόζεφ. Ο Τζο, όμως, δεν χρειάζεται τον Τζόζεφ... αυτό που χρειάζεται είναι τα δέρματα των ζώων που του ανήκουν και γι` αυτό ακολουθεί τους Ινδιάνους. Οι Ινδιάνοι όμως, γίνονται στόχος επίθεσης από μια αιμοδιψή ομάδα κυνηγών κεφαλών, με αρχηγό τον άπληστο Χάουι που κλέβει όχι μόνο τα δέρματα των ζώων αλλά και τον Τζόζεφ. Ο Τζο ακολουθεί τους κυνηγούς κεφαλών πλέον και προσπαθεί να τους αποσπάσει αυτά που του ανήκουν. Η σκληροτράχηλη ομάδα των... Scalphunters βρίσκεται για πρώτη φορά κυνηγημένη υπό την απειλή ενός δεινού κυνηγού.

Έξυπνη, κωμική και διασκεδαστική περιπέτεια με το δίδυμο Burt Lancaster και Ossie Davis να είναι όλα τα λεφτά, αφού τα ρατσιστικά σχόλια δίνουν και παίρνουν. Φανταστείτε επίσης τον Τέλι Σαββάλας να κυκλοφορεί τον περισσότερο χρόνο στην ερημιά με τις πυτζάμες του και προσθέστε το γεγονός ότι ο Davis επιμένει να δηλώνει ότι είναι... Ινδιάνος, οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται! Είμαστε ειδικά σε μια εποχή (1968) που κάποια πράματα έχουν αρχίσει να λέγονται και να δείχνονται έξω από τα δόντια. Αυτή η τίμια, στις προθέσεις της, ταινία είναι μία από τις πρώτες του Sydney Pollack, ο οποίος μας άφησε χρόνους πριν λίγες μέρες. Για τον ελληνικό τίτλο, πάλι... no comment!

Μια ιστορία κυνηγητού, κατά την οποία στις αρχές του 20ου αιώνα ένας ινδιάνος (Robert Blake) συνάπτει σχέσεις με λευκή κοπέλα (Katharine Ross), ο πατέρας δεν εγκρίνει φυσικά, αυτοί κλέβονται, αυτός τους κυνηγάει για να «καθαρίσει» τον υποψήφιο γαμπρό αλλά πάνω στις αψιμαχίες ο ινδιάνος τον σκοτώνει κατά λάθος. Η μικρή, συντηρητική κοινωνία κατηγορεί τον ινδιάνο για δολοφόνο και απαγωγέα! Το κυνηγητό ξεκινάει και επικεφαλής τίθεται ο Robert Redford.

Γεμάτη με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια η ταινία "Ο δραπέτης" του 1969. Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Abraham Polonsky, έναν από τους δημιουργούς που μπήκε στη μακαρθική μαύρη λίστα του Χόλιγουντ και δεν γύρισε ταινία για 21 χρόνια, από το 1948 συγκεκριμένα και την ταινία Force of Evil! Μια ταινία-ύμνος στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, μια γροθιά στο κατεστημένο και τα στερεότυπα.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του `70 και το κινηματογραφικό είδος του western έχει πάρει την κατηφόρα. Ο Sydney Pollack παρουσιάζει όμως το 1972 τον Jeremiah Johnson ένα western που ουδεμία σχέση έχει με τα κλασικά του είδους. Θα λέγαμε ότι είναι μια εξερεύνηση της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου που βαρέθηκε τον πολιτισμό και ήθελε να γίνει mountain man, να ζήσει στα βουνά ένα με τη φύση. Το πείσμα του θα τον σώσει τον πρώτο καιρό από την πείνα και το κρύο, καθώς δε γνωρίζει τους τρόπους για να τα βγάλει πέρα στην άγρια φύση. Στην πορεία μαθαίνει να επιβιώνει, μαθαίνει να συναναστρέφεται με τους Ινδιάνους της περιοχής και προσπαθεί να χτίσει ένα σπίτι για την οικογένεια που... του φορτώθηκε! Εδώ ο Pollack αναζητά την απάντηση στο ερώτημα αν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει οργανωμένα και πολιτισμένα στην άγρια φύση, μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Όποια κι αν είναι η απάντηση, εμείς βλέπουμε στην οθόνη μας την αγάπη του Pollack για τη φύση, βλέπουμε μια πανέμορφη εικαστικά ταινία, με τον Redford σε έναν από τους καλύτερους (και πιο χαρακτηριστικούς) του ρόλους.