http://concretereviews.blogspot.gr/2015/01/The-Truman-Show-Review-1998.html

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι θεολογικές, ψυχολογικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις του σεναρίου περιβάλλουν με πολλαπλά στρώματα νοήματος μία ασυνήθιστη ιστορία ενηλικίωσης, πλήρως εντασσόμενη στην τότε επίκαιρη αλυσίδα ταινιών «φιλοσοφικής συνωμοσίας» που πραγματεύονταν ζητήματα πλαστής ή ελλιπούς μνήμης, ετεροκαθορισμένης ταυτότητας, κατακερματισμένης προσωπικότητας και ψευδαισθητικής πραγματικότητας (Το παιχνίδι, Ο δικηγόρος του Διαβόλου και Άνοιξε τα μάτια το 1997, Σκοτεινή πόλη το 1998, Η έκτη αίσθηση, eXistenZ, Fight Club και Μάτριξ το 1999, Μεμέντο και American Psycho το 2000). Η οντολογική αμφιβολία και οι πολλαπλές πραγματικότητες παραπέμπουν στη λογοτεχνία του Φίλιπ Ντικ, προοικονομούν το πασίγνωστο Μάτριξ και φέρνουν στο προσκήνιο το υπαρξιακό άγχος μίας επίπλαστα ευημερούσας μετανεωτερικής Δύσης, ελάχιστα πριν την αλλαγή της χιλιετίας. Την ίδια στιγμή προβάλλουν αιτήματα χειραφέτησης και αυτονομίας του ατόμου, στρεφόμενα ενάντια στη χειραγώγησή του από κάθε εξουσία και στον πνιγηρό αέρα που αναπνέει μια χορτάτη αλλά αόριστα ανήσυχη μεσαία τάξη, που έχει απαρνηθεί κάθε ταξική ταυτότητα αλλά βιώνει νευρωτικά την καθημερινή καταπίεση. Αιτήματα δειλά και αναποτελεσματικά βεβαίως, αφού φυτρώνουν από φιλελεύθερες ρίζες και δεν συνοδεύονται από κάποιο συλλογικό πρόταγμα, ενδεικτικά όμως ανυπέρβλητων αδιεξόδων στον προηγμένο πολιτισμό μας, τον πλήρως στραμμένο προς την καθυπόταξη, τον αποπροσανατολισμό μας και την πρόσδεσή μας στα πανίσχυρα συμφέροντα μιας ηγεμονικής ελίτ, μια γιγάντια φυλακή συντηρούμενη από κάποια πολιτισμική αφήγηση «ελευθερίας», «ισότητας» και «προόδου», εξίσου πλαστή με το Σιχέιβεν. Έτσι, στο συμβατικά ευτυχές φινάλε, ο Τρούμαν αναδεικνύεται ταυτοχρόνως στον μυθικό «Πρωτόπλαστο» που απορρίπτει την ασφάλεια μίας ελεγχόμενης, ουτοπικής «Εδέμ» χάριν της γνώσης, στον πεφωτισμένο δραπέτη του αλληγορικού πλατωνικού σπηλαίου, στον εξεγερμένο υπήκοο που εγκαταλείπει μία καταναλωτική κοινωνία προκαθορισμένων ρόλων για μια αυθεντικότερη ζωή, στον νέο άνδρα που επιλέγει να δώσει το δικό του νόημα στον βίο του και να κτίσει μια ξεχωριστή ατομική ταυτότητα που αντλεί νομιμοποίηση μονάχα από τον ίδιο. Ο απλός και καθημερινός Τρούμαν είναι ένας υπαρξιστικός υπερήρωας τοποθετούμενος στον αντίποδα των θεατών του, εκείνων που στο τελευταίο πλάνο απλώς αλλάζουν βαριεστημένα κανάλι στους δέκτες τους.

Ο Τρούμαν είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, που απολαμβάνει μια γαλήνια ζωή σε μια ήρεμη επαρχιακή πόλη. Εργάζεται σε ασφαλιστική εταιρία, επιστρέφει σπίτι στην καλοσυνάτη σύζυγό του και οι σχέσεις του με τους γείτονές του είναι άψογες. Όμως τώρα τελευταία, ο Τρούμαν δεν φαίνεται και τόσο ευτυχισμένος από την ζωή του. Η επιθυμία του είναι να γνωρίσει τον κόσμο δηλαδή να εγκαταλείψει την φιλήσυχη «στέγη» του. Όταν ξαφνικά το επιχειρεί, τα πάντα θα ανατραπούν καθώς ο Τρούμαν θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή του δεν είναι και τόσο... «αληθινή» όσο νόμιζε μέχρι τώρα... 

Πρόκειται για μια πραγματικά ευχάριστη ταινία, που ταυτόχρονα καθίσταται αναγκαία να την δει κάποιος, λόγω της καυστικής οπτικής της όσον αφορά την σύγχρονη ``Μεγάλου Αδελφού`` εποχή μας.
  Η ερμηνεία του Τ.Κάρεϊ είναι η πλέον κατάλληλη για τον ρόλο, όσο και η ιδιαίτερη σκηνοθεσία λόγω & της χρήσης των ``κρυφών καμερών``, όμως αυτό που ξεχωρίζει μακράν στην εν λόγω ταινία, είναι η αριστουργηματική σεναριακή της σύλληψη. Αυτό και από μόνο του, την εκτοπίζει πολύ ψηλά.

Προσωπική Αξιολόγηση : 8,5/10

Mps

 Πολύ σημαντική και μάλλον προφητική ταινία, γροθιά στο σύστημα των "μοντέρνων" κοινωνιών...
η σκηνοθεσία ταιριάζει απόλυτα στο πνεύμα της ταινίας και το σενάριο σαφώς αποσπά την προσοχή...
ο jim carey δείχνει σε όλους ότι είναι ηθοποιός και μάλιστα ικανότατος...
η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς και το τέλος έγραψε ιστορία (ιδιαίτερα η τελευταία κίνηση του truman)... με αξιόλογη μουσική...
είναι διαχρονική και όσο περνά ο καιρός θα γίνεται δικαίως κλασσική...
όποιος δεν το`χει δει, θα δει το παρών του σε μια ταινία που το είχε προβλέψει πριν έρθει...

  8-8,5/10...

  anfield 09...
 

Μια ταινια αριστουργημα που σου αποκαλυπτει τη δομη της συγχρονης κοινωνιας.Εξαιρετικοι ολοι οι συντελεστες και ο Jim Carrey -αν καποιοι το αμφισβητουν- σε μια τελεια ερμηνεια.Το τελος εξοχο, πραγματικα σε βαζει σε σκεψεις.Δεν απορω γιατι δεν πηρε oscar!!!
kalos9lukos

Μεσα απο μια σκηνοθεσια διχως ιχνος ψεγαδιου, μεσα απο ενα σεναριο που κατασπαραζει τα μιντια και αλλοιωνει την, ετσι κι αλλιως, «ρεζιλεμενη» τηλεοπτικη εποχη μας, μεσα απο ερμηνειες που σε κανουν να συγκινεισαι και απο μουσικη που σε κανει να ονειρευεσαι, μεσα απο ενα υπερωκεανιο φορτωμενο με ευρηματα και απο εναν καταλευκο καπνο διορατικοτητας, και μεσα απο μια αδυσωπητη φαντασια για τοτε και σατιρα για τωρα, πηγαζει ενα αριστουργημα εν ονοματι “The Truman Show”. Και να που γυριζεται η καλυτερη(δεν πιστευω να διαφωνειτε) ταινια της δεκαετιας του `90. Μεγαλειωδης συλληψη απο τον Άντριου Νικολ που αξιοποιειται εξοχα απο εναν κορυφαιο σκηνοθετη των τελευταιων τριαντα χρονων. Λιγοι οραματιστες εχουν μεινει. Ο Πιτερ Γουιαρ, λοιπον, παιρνει ενα κειμενο που περιγραφει μ’ εναν αριστο τροπο πως τα μιντια εχουν σκοτωσει τη βουληση και την προσωπικοτητα μας και πως εχουν εισβαλει στην προσωπικη μας ζωη με σκοπο να την αφανισουν, και ξεθαβει ραβδους χρυσου (τριων κιλων εκαστη). Μετατρεπει την καμερα (μερος του σατανικου εχθρου μας ονοματι μιντια) σε μαγικο ραβδι και λουστραρει το παραμικρο(βεβαια, η λεξη μικρο δεν ταιριαζει δραμι σ’ αυτην την ταινια) ευρημα που μπορει να σηκωσει την τριχα μας και να μας κανει να συνειδητοποιησουμε και να προβληματιστουμε: οντως ετσι ειναι. Ποιο ειναι το ακραιο; Ότι μετα απο την «εξοδο» του Τρουμαν οι τηλεθεατες ξεχασαν τα παντα. Απλα αλλαξαν καναλι. Συμβολο της στιγμιαιας δημοσιοτητας. Στο "Truman Show" συμβαδιζουν το ψεμα και η αληθεια. Ποιος νικαει; Η ανθρωπινη αξιοπρεπεια και συνειδηση. Αξιοσημειωτο: Το τελος της ταινιας(οταν ο Τζιμ Καρεϊ υποκλινεται λεγοντας μια φραση που εχει ξαναειπωθει μεσα στο εργο) ειναι ενα αριστουργηματικο συμβολο(μετα την παρασταση, δεν υποκλινονται οι ηθοποιοι;) μιας κρυφα βασανισμενης ζωης.
Στα συν…Η καταπληκτικη ερμηνεια του Τζιμ Καρεϊ. Δε θα ηταν υπερβολη να πουμε οτι προκειται για μια ερμηνεια ζωης. Εδω ο Τζιμ, δαμαζει την κωμικοτητα του, αφηνει στην ακρη γκριματσες, καμποτινισμους και φιγουρες, και αφηνει ελευθερο ενα απεριγραπτο και ασυναγωνιστο ταλεντο, το οποιο μας πλημμυριζει. Η λαμπρη ερμηνεια του Εντ Χαρις μας κανει να αναρωτηθουμε: εχει, αραγε, καποιος θνητος το προνομιο να καθοριζει τη ζωη του αλλου; Παντως ολοκληρη η ταινια ειναι ενα συν και θα μου παρει ωρα να τα γραψω ολα.
Στα πλην… Πλην δεν θα βρει κανεις παρα μονο αυτοι που πιστευουν πως ο Τζιμ Καρεϊ κανει μονο για κωμωδια. Εδω που τα λεμε, ομως, αυτη η ταινια(οπως και καθε αλληγορια) ειναι για υποψιασμενα ατομα. Οι ορκισμενοι οπαδοι της μαστιγας της εποχης μας(δες ριαλιτι) δε θα καταλαβουν την πραγματικη ουσια της ταινιας και δε θα προσεξουν τα αριστα ευρηματα της. Παντως, ακομα και αυτοι, θα απολαυσουν τους διαλογους, τη σκηνοθεσια, τις ερμηνειες κτλ.
Επιλογος: Ένα προφητικο αριστουργημα μας εδειξε τι θα αντιμετωπισουμε. Έχει περασει πολυς καιρος που τα ριαλιτι κατεκλυσαν την τηλεοραση και αιχμαλωτισαν εγκεφαλους. Μερικοι τα εχουν συνηθισει. Αυτο που εχω να πω κλεινοντας, ειναι πως τα διαφορα μιντια εχουν μπολικα θετικα. Ας τα προσεξουμε κι αυτα.
Αξιολογηση: Τι να πω; Εδω καταργουνται οι βαθμολογιες. Άντε… 12/10
Γιώργος Δημητρακάκης

Μεσα απο μια σκηνοθεσια διχως ιχνος ψεγαδιου, μεσα απο ενα σεναριο που κατασπαραζει τα μιντια και αλλοιωνει την, ετσι κι αλλιως, «ρεζιλεμενη» τηλεοπτικη εποχη μας, μεσα απο ερμηνειες που σε κανουν να συγκινεισαι και απο μουσικη που σε κανει να ονειρευεσαι, μεσα απο ενα υπερωκεανιο φορτωμενο με ευρηματα και απο εναν καταλευκο καπνο διορατικοτητας, και μεσα απο μια αδυσωπητη φαντασια για τοτε και σατιρα για τωρα, πηγαζει ενα αριστουργημα εν ονοματι “The Truman Show”. Και να που γυριζεται η καλυτερη(δεν πιστευω να διαφωνειτε) ταινια της δεκαετιας του `90. Μεγαλειωδης συλληψη απο τον Άντριου Νικολ που αξιοποιειται εξοχα απο εναν κορυφαιο σκηνοθετη των τελευταιων τριαντα χρονων. Λιγοι οραματιστες εχουν μεινει. Ο Πιτερ Γουιαρ, λοιπον, παιρνει ενα κειμενο που περιγραφει μ’ εναν αριστο τροπο πως τα μιντια εχουν σκοτωσει τη βουληση και την προσωπικοτητα μας και πως εχουν εισβαλει στην προσωπικη μας ζωη με σκοπο να την αφανισουν, και ξεθαβει ραβδους χρυσου (τριων κιλων εκαστη). Μετατρεπει την καμερα (μερος του σατανικου εχθρου μας ονοματι μιντια) σε μαγικο ραβδι και λουστραρει το παραμικρο(βεβαια, η λεξη μικρο δεν ταιριαζει δραμι σ’ αυτην την ταινια) ευρημα που μπορει να σηκωσει την τριχα μας και να μας κανει να συνειδητοποιησουμε και να προβληματιστουμε: οντως ετσι ειναι. Ποιο ειναι το ακραιο; Ότι μετα απο την «εξοδο» του Τρουμαν οι τηλεθεατες ξεχασαν τα παντα. Απλα αλλαξαν καναλι. Συμβολο της στιγμιαιας δημοσιοτητας. Στο "Truman Show" συμβαδιζουν το ψεμα και η αληθεια. Ποιος νικαει; Η ανθρωπινη αξιοπρεπεια και συνειδηση. Αξιοσημειωτο: Το τελος της ταινιας(οταν ο Τζιμ Καρεϊ υποκλινεται λεγοντας μια φραση που εχει ξαναειπωθει μεσα στο εργο) ειναι ενα αριστουργηματικο συμβολο(μετα την παρασταση, δεν υποκλινονται οι ηθοποιοι;) μιας κρυφα βασανισμενης ζωης.
Στα συν…Η καταπληκτικη ερμηνεια του Τζιμ Καρεϊ. Δε θα ηταν υπερβολη να πουμε οτι προκειται για μια ερμηνεια ζωης. Εδω ο Τζιμ, δαμαζει την κωμικοτητα του, αφηνει στην ακρη γκριματσες, καμποτινισμους και φιγουρες, και αφηνει ελευθερο ενα απεριγραπτο και ασυναγωνιστο ταλεντο, το οποιο μας πλημμυριζει. Η λαμπρη ερμηνεια του Εντ Χαρις μας κανει να αναρωτηθουμε: εχει, αραγε, καποιος θνητος το προνομιο να καθοριζει τη ζωη του αλλου; Παντως ολοκληρη η ταινια ειναι ενα συν και θα μου παρει ωρα να τα γραψω ολα.
Στα πλην… Πλην δεν θα βρει κανεις παρα μονο αυτοι που πιστευουν πως ο Τζιμ Καρεϊ κανει μονο για κωμωδια. Εδω που τα λεμε, ομως, αυτη η ταινια(οπως και καθε αλληγορια) ειναι για υποψιασμενα ατομα. Οι ορκισμενοι οπαδοι της μαστιγας της εποχης μας(δες ριαλιτι) δε θα καταλαβουν την πραγματικη ουσια της ταινιας και δε θα προσεξουν τα αριστα ευρηματα της. Παντως, ακομα και αυτοι, θα απολαυσουν τους διαλογους, τη σκηνοθεσια, τις ερμηνειες κτλ.
Επιλογος: Ένα προφητικο αριστουργημα μας εδειξε τι θα αντιμετωπισουμε. Έχει περασει πολυς καιρος που τα ριαλιτι κατεκλυσαν την τηλεοραση και αιχμαλωτισαν εγκεφαλους. Μερικοι τα εχουν συνηθισει. Αυτο που εχω να πω κλεινοντας, ειναι πως τα διαφορα μιντια εχουν μπολικα θετικα. Ας τα προσεξουμε κι αυτα.
Αξιολογηση: Τι να πω; Εδω καταργουνται οι βαθμολογιες. Άντε… 12/10
Γιώργος Δημητρακάκης

Μεσα απο μια σκηνοθεσια διχως ιχνος ψεγαδιου, μεσα απο ενα σεναριο που κατασπαραζει τα μιντια και αλλοιωνει την, ετσι κι αλλιως, «ρεζιλεμενη» τηλεοπτικη εποχη μας, μεσα απο ερμηνειες που σε κανουν να συγκινεισαι και απο μουσικη που σε κανει να ονειρευεσαι, μεσα απο ενα υπερωκεανιο φορτωμενο με ευρηματα και απο εναν καταλευκο καπνο διορατικοτητας, και μεσα απο μια αδυσωπητη φαντασια για τοτε και σατιρα για τωρα, πηγαζει ενα αριστουργημα εν ονοματι “The Truman Show”. Και να που γυριζεται η καλυτερη(δεν πιστευω να διαφωνειτε) ταινια της δεκαετιας του `90. Μεγαλειωδης συλληψη απο τον Άντριου Νικολ που αξιοποιειται εξοχα απο εναν κορυφαιο σκηνοθετη των τελευταιων τριαντα χρονων. Λιγοι οραματιστες εχουν μεινει. Ο Πιτερ Γουιαρ, λοιπον, παιρνει ενα κειμενο που περιγραφει μ’ εναν αριστο τροπο πως τα μιντια εχουν σκοτωσει τη βουληση και την προσωπικοτητα μας και πως εχουν εισβαλει στην προσωπικη μας ζωη με σκοπο να την αφανισουν, και ξεθαβει ραβδους χρυσου (τριων κιλων εκαστη). Μετατρεπει την καμερα (μερος του σατανικου εχθρου μας ονοματι μιντια) σε μαγικο ραβδι και λουστραρει το παραμικρο(βεβαια, η λεξη μικρο δεν ταιριαζει δραμι σ’ αυτην την ταινια) ευρημα που μπορει να σηκωσει την τριχα μας και να μας κανει να συνειδητοποιησουμε και να προβληματιστουμε: οντως ετσι ειναι. Ποιο ειναι το ακραιο; Ότι μετα απο την «εξοδο» του Τρουμαν οι τηλεθεατες ξεχασαν τα παντα. Απλα αλλαξαν καναλι. Συμβολο της στιγμιαιας δημοσιοτητας. Στο "Truman Show" συμβαδιζουν το ψεμα και η αληθεια. Ποιος νικαει; Η ανθρωπινη αξιοπρεπεια και συνειδηση. Αξιοσημειωτο: Το τελος της ταινιας(οταν ο Τζιμ Καρεϊ υποκλινεται λεγοντας μια φραση που εχει ξαναειπωθει μεσα στο εργο) ειναι ενα αριστουργηματικο συμβολο(μετα την παρασταση, δεν υποκλινονται οι ηθοποιοι;) μιας κρυφα βασανισμενης ζωης.
Στα συν…Η καταπληκτικη ερμηνεια του Τζιμ Καρεϊ. Δε θα ηταν υπερβολη να πουμε οτι προκειται για μια ερμηνεια ζωης. Εδω ο Τζιμ, δαμαζει την κωμικοτητα του, αφηνει στην ακρη γκριματσες, καμποτινισμους και φιγουρες, και αφηνει ελευθερο ενα απεριγραπτο και ασυναγωνιστο ταλεντο, το οποιο μας πλημμυριζει. Η λαμπρη ερμηνεια του Εντ Χαρις μας κανει να αναρωτηθουμε: εχει, αραγε, καποιος θνητος το προνομιο να καθοριζει τη ζωη του αλλου; Παντως ολοκληρη η ταινια ειναι ενα συν και θα μου παρει ωρα να τα γραψω ολα.
Στα πλην… Πλην δεν θα βρει κανεις παρα μονο αυτοι που πιστευουν πως ο Τζιμ Καρεϊ κανει μονο για κωμωδια. Εδω που τα λεμε, ομως, αυτη η ταινια(οπως και καθε αλληγορια) ειναι για υποψιασμενα ατομα. Οι ορκισμενοι οπαδοι της μαστιγας της εποχης μας(δες ριαλιτι) δε θα καταλαβουν την πραγματικη ουσια της ταινιας και δε θα προσεξουν τα αριστα ευρηματα της. Παντως, ακομα και αυτοι, θα απολαυσουν τους διαλογους, τη σκηνοθεσια, τις ερμηνειες κτλ.
Επιλογος: Ένα προφητικο αριστουργημα μας εδειξε τι θα αντιμετωπισουμε. Έχει περασει πολυς καιρος που τα ριαλιτι κατεκλυσαν την τηλεοραση και αιχμαλωτισαν εγκεφαλους. Μερικοι τα εχουν συνηθισει. Αυτο που εχω να πω κλεινοντας, ειναι πως τα διαφορα μιντια εχουν μπολικα θετικα. Ας τα προσεξουμε κι αυτα.
Αξιολογηση: Τι να πω; Εδω καταργουνται οι βαθμολογιες. Άντε… 12/10
Γιώργος Δημητρακάκης

Αντι κριτικης...αναφερω απλως οτι μετα το τελος της ταινιας αρχισα να ψαχνω στο δωματιο για μικρο-καμερες και να κοιταω με καχυποψια ακομα και τον ιδιο μου τον πατερα...
ΥΓ.Ασυλλυπτο παντως το οτι απο μια ταινια με τοσο δραματικη υποθεση, βγαινει ενα τοσο θετικο τελος και συγκινητικο τελος...εστω κι αν ο σκηνοθετης το κοβει αποτομα...αφηνοντας τον θεατη...αποσβολωμενο...με την συγκινηση φανερη στα ματια του...να ταξιδεψει μαζι με τον Τρουμαν...η απλως...να αλλαξει καναλι...
Βαθμολογια:το αριστο δεν βαθμολογειται...
Δημοσθενης Καραγιαννοπουλος

Mia tainia pou prepei na thn deite. To mualo tou skhno8eth fantazetai mia koinwnia pou arga `h grhgora 8a einai zwntanh prosferontas mesa ap` ayto to koinwniko fainomeno (h epidrash twn midia sth zwh mas) ena DIAMANTI gia to cinema. H tainia asxeta twra me to 8ema ths 8a mporouse na mhn eixe ton xarakthra ths analafrhs kwmwdias alla na htan pio "skoteinh" estiazontas perissotero ston ais8imatismo xwris ayto fysika na einai meinwktima ths. O Jim Carey me ekplhssei me thn sygratimenh (sygkritika me alles tainies tou) ermhneia tou. Entypwsiako 9/10
expired

Απλα μια απο τις κορυφαιες ταινιες ολων των εποχων. Να πως οταν ενας μεγαλος σκηνοθετης θελει μπορει να συνδυασει το οραμα και τις φιλοσοφικες του ανυσυχιες σε μια ταινια που μπορει να κατανοησει και να αγαπησει και ενας απλος θεατης, οχι μονο οι δυσκοιλιοι ξερολες κριτικοι. Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α.

ΥΓ: μπραβο στον Τζιμ Καρει εκανε να καταπιουν τη γλωσσα τους οσοι για χρονια τον ελεγαν παλιατσο

Βαθμολογια: 11/10
Joel