Na kai mia tainia tou hollywood pou exei nohma. Den peirazei re paidia ki an oles oi tainies den einai tralala tralalo.
Perissotero epikentrwmenh sth gynaikeia fysh kai ligotero sthn plokh enos normal film, h tainia einai pragmatika e3airetikh. Ta 3 diaforetika stories (ena gia ka8e mia prwtagwnistria) denoun kala ki as aforoun se diaforetikes epoxes.
Oi ermhneies einai to dynatotero kommati ths tainias mazi kai me th mousikh tou P. Glass. H Streep poly kalh, xwris ypervoles, opws panta. H Moore kata th gnwmh ligo pio katw se epipedo, oso gia th Kidman... isws o,ti kalytero exw dei ta teleytaia xronia se gynaikeia ermhneia. Polloi kanoun to la8os na lene oti epeidh einai meros tou star system einai metria ki alles tetoies vlakeies. H kopela einai ekplhktikh. An thn ermhneia ayth thn ekane h angelica houston oloi 8a grafan di8yramvous.
H tainia apey8ynetai isws se kapoies pio megales hlikies kai sigoura oxi se typakia pou xtypiountai gia to an to LOT a3izei na mpei sto top 100 olwn twn epoxwn.
Mh th xasete
9/10
porcupine

Καταπληκτικη ταινια με φοβερες ερμηνιες και υπεροχη μουσικη επενδυση. Ειχα πολυ καιρο να δω τοσες καλες ερμηνιες μαζεμενες. Δεν νομιζω οτι προκειται για ταινια που αφορα περισσοτερο τον γυναικειο ψυχισμο. Θα ελεγα μαλλον οτι αφορα τις επιλογες ολων μας (βλεπε Ed Harris) και το κατα ποσο εχουμε το κουραγιο να αλλαξουμε τη ροη των πραγματων και να στηριξουμε τις επιλογες μας - Choosing Life - οπως ειπε η Julianne Moore. Θα ξεχωρισω την Νικολ, οχι τοσο για την ερμηνια της (που ειναι πραγματι υπεροχη), οσο για την επιλογη του ρολου που την φερνει πολυ μακρια απο την εικονα της ψηλης, ομορφης κοκκινομαλλας σταρ. Μπραβο της! Για την Μεριλ Στριπ τι να πει κανεις; Υπεροχη, οπως παντα. Η μουσικη του Philip Glass φανταστικη, τρεξτε να παρετε το CD!
Κατια

Τιποτα το ιδιαιτερο, δεν μπορω να καταλαβω τι ειδατε που δεν ειδα. Το μονο που ξεχωρισα ηταν η εκπληκτικη ερμηνεια της Νικολ Κιντμαν, δεν ειχα ιδεα οτι ηταν υποψηφια για Όσκαρ και βγαινοντας απο την αιθουσα μολις το εμαθα δεν ενιωσα καθολου εκπληξη. Κατα τ`αλλα ειδα μια ταινια χωρις εκπληξεις που φαινοταν να μην καταληγει πουθενα
StratosL

Έχοντας δει την ταινια πριν τη Φριντα και μετα απο τον Πιανιστα και το Σικαγο θα ειπω οτι ειναι μεν καλυτερη απο το, λεγε συρραφη μουσικοχορευτικων νουμερων, Σικαγο αλλα απο την αλλη πολυ κατωτερη τοσο απο τον συγκλονιστικο Πιανιστα οσο και απο την σαγηνευτικη Φριντα, λεγε με Σαλμα Χαγιεκ. Τελικα το οξυμωρο ειναι οτι αυτες οι περιβοητες Ώρες μοιαζουν να πασχουν απο πιεση χρονου. Η προσπαθεια του σκηνοθετη να αφηγηθει μεσα σε ενα διωρο τρεις αυτονομες ιστοριες γυναικων σε τρεις διαφορετικες εποχες μοιαζει να λιμναζει σε βαλτωδη νερα με την εμφανη αδυναμια του να αναπτυξει σε βαθος τους επιμερους χαρακτηρες δινοντας επαρκεις αιτιολογησεις στο ολο οικοδομημα που ειναι συνολικα αρκετα ευαλωτο και καθολου ισορροπημενο. Απο τη μια πλευρα μπορει να δινει καποιες επιμερους σκηνες ανθολογιας διανθισμενες με μικρα ερμηνευτικα ρεσιταλ απο ορισμενους ηθοποιους που απλα χρειαζονται λιγα λεπτα παρουσιας στην οθονη οπως η Τονι Κολετ (εκπληκτικη η τριλεπτη σκηνη με την Τζουλιαν Μουρ που επισφραγιζεται με ενα ερωτικο φιλι) και βεβαια ο χαμαιλεοντας Εντ Χαρις (ενας ακομα εντυπωσιακος ρολος του δεν επιβραβευτηκε απο την Ακαδημια) απο την αλλη ομως δεν καταφερνει να εμφυσησει μια πνοη στο ολο συνολο και κυριως να δωσει κινητρα για τους τρεις κεντρικους γυναικειους ρολους που συχνα μενουν μετεωροι. Ο μεγαλος Φιλιπ Γκλας παραδιδει μερικα δειγματα προηγουμενων δουλειων του προς τερψη των αυτιων μας ενω το τριο Νικολ Κιντμαν, Τζουλιαν Μουρ, Μερυλ Στρηπ υπηρετουν με συνεπεια τους ρολους τους αλλα δεν μπορω να μη θεωρησω και λιγο σκανδαλοθηρικα τουλαχιστον τα δυο απο τα τρια ερωτικα φιλια που ανταλλασσουν διαδοχικα ανα ζευγη οι Τζουλιαν Μουρ-Τονι Κολετ, Νικολ Κιντμαν-Μιραντα Ριτσαρτσον, Μερυλ Στρηπ-Αλισον Τζανει, φιλια που μοιαζουν να δινονται περισσοτερο προς τερψη των ματιων του φιλοθεαμονος κοινου και λιγοτερο προς χαρη της οποιας υποθεσης. Γενικα ειναι μια ταινια με προτερηματα και ελαττωματα με ενδιαφερουσα αρχη, με εξαιρετικη χρηση ενος παραλληλου μονταζ, αλλα και πολυ αδυναμο φιναλε με την εμφανιση της κακογουστα μακιγιαρισμενης Λορας (Τζουλιαν Μουρ)

Βαθμολογια : 4,5/10
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΡΔΑΛΗΣ

Στις «Ώρες», θα πρεπει και ο πιο αδιαφορος θεατης να αναγνωρισει τουλαχιστον τις ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. Ολοι, μα ολοι οι χαρακτηρες ειναι απιστευτα καλοδουλεμενοι και οι ερμηνειες ειναι τοσο καλες, που πραγματικα αν δεν γνωριζα οτι το βιβλιο γραφτηκε πριν την ταινια, θα πιστευα οτι ο συγγραφεας οταν το εγραφε ειχε στο μυαλο του, τους συγκεκριμενους ηθοποιους και μονον αυτους.Φυσικα, εκτος απο τις ερμηνειες, η ταινια αγγιζει ευαισθητες χορδες, προσεγγιζοντας με μοναδικο τροπο τη γυναικεια ψυχη και σκεψη.
Τρεις γυναικες ,τρεις ιστοριες, τρεις διαφορετικες χρονικες περιοδοι, σε ενα απιστευτα πετυχημενο δεσιμο, που ολοκληρωνεται μοναδικα απο τη μουσικη επενδυση και την απροβλεπτη τροπη των γεγονοτων.

marla

Μια ταινια που ηταν τρομερα βαρετη κ περιεργη.Επρεπε να φτασει το τελος για να βγουν καποια αυθερετα συμπερασματα.Ουσιαστικα προβαλλεται η ομοφυλοφιλια κ οτι ο ανθρωπος μπορει να φτασει μεχρι κ στην αυτοκτονια αν πιεστει....Δεν μου αρεσε καθολου αυτο το μπερδεμα των εποχων.Γενικα απ`ολη την ταινια αξιζει η Κιντμαν που αποδυκνειει το ταλεντο της.
xara

"Ήταν ενα πρωι απο αυτα που ξυπνας και πιστευεις οτι ολα ειναι εφικτα.
Πιστευα οτι απο εκεινη τη στιγμη ξεκινουσε η ευτυχια μου η οποια θα
κρατουσε για παντα. Δεν ειχα καταλαβει ομως πως εκεινη τη στιγμη ημουν
αληθινα ευτυχισμενη".
Καιρια ειναι η σημασια των φιλιων που δινουν με παθος οι τρεις ηρωιδες. Ο
τροπος που αντιδρουν οι δεκτες των φιλιων αυτων ειναι ενδεικτικος τριων
διαφορετικων εποχων. Το φιλι της Βιρτζινια Γουλφ (Ν. Κιντμαν) σοκαρει
απιστευτα την αδελφη της που αδυνατει να αποδεχτει η να ανταποδωσει αυτην
την τρυφεροτητα. Τρομοκρατημενη παιρνει τα παιδια απο το σπιτι και φευγουν
ολοταχως. Η Βιρτζινια καταδικαζεται ετσι στην απολυτη απομονωση που οδηγει
μοιραια στην αυτοκαταστροφη της, στη φυσικη αυτοεξοντωση της. Βρισκομαστε
στη δεκαετια του 1920, μια εποχη που προτιμα να κλεινει τα ματια στην
αληθεια και να απομονωνει κοινωνικα χαρακτηριζοντας τρελους ανθρωπους σαν
τη Β. Γουλφ που αντιμετωπιζουν την αληθεια καταματα.
Στη δευτερη (χρονικα) σκηνη του φιλιου, αυτου της Λορα (Τζ. Μουρ) προς
την Κιττυ, το φιλι δεν προκαλει την αναμενομενη απορριψη απο τη δεκτρια που
στην εκπληκτη απορια της Λορα απαντα: "Γιατι να με ενοχλησει;". Η αποδοχη
αυτη, που βεβαια δεν περιλαμβανει καποια παθιασμενη ανταποδωση οφειλεται εν
μερει στο ο,τι η Κιττυ βρισκεται πολυ κοντα στο θανατο και, παρα την
επιτηδευση που χαρακτηριζει τη συμπεριφορα της, καταφερνει να αποδεχθει μια
αληθινη εκδηλωση παθους εκ μερους της Λορα. Επομενως η Λορα βρισκεται σε
μια καπως πλεονεκτικοτερη θεση σε σχεση με τη Βιρτζινια και τουτο ειναι που
την προφυλασσει απο το τελικο βημα της αυτοκτονιας, στα προθυρα της οποιας
φτανει. Απο την αλλη βρισκομαστε κοντα στα μεσα του αιωνα, ο οποιος με την
παροδο του επιτρεπει τη σταδιακη απελευθερωση των ηθων.
Για να φτασουνε στη συγχρονη εποχη της πληρους απελευθερωσης ιδεων και
ηθων οπου η ηρωιδα την οποια υποδυεται η Μ. Στριπ μπορει και φιλα την
ερωμενη και συγκατοικο της εχοντας οχι μονο την αποδοχη αλλα και την
ανταποδωση της. Έτσι κατορθωνει να λυτρωθει και να ανακαλυψει ξανα την
πολυποθητη ευτυχια οπως φαινεται απο το χαμογελο ικανοποιησης στο προσωπο
της λιγο πριν εισελθει στηνκρεβατοκαμαρα κοντα στο φιναλε του εργου.
Ο θανατος επισης συνιστα στοιχειο απο το οποιο εξαρταται η λυτρωση των
ηρωων του εργου. Η Βιρτζινια λυτρωνεται μεσα απο τον δικο της θανατο οπως
και ο αρρωστος ποιητης. Και οι δυο πριν πεθανουν εχουν δωσει παθιασμενα
φιλια στο στομα στους πιο αγαπημενους τους: Η Βιρτζινια στην αδελφη της και
ο ποιητης στην πρωην φιλη του. Τους ειναι αδυνατο να `φυγουν` χωρις αυτην
την πραξη του αποχαιρετισμου.
Η λυτρωση της Λορα ερχεται επισης μεσα απο το θανατο των μελων της
οικογενειας της που επερχεται μοιραια μετα απο την εγκαταλειψη τους απο
αυτην: ο ενας μετα τον αλλο πεθαινουν ο συζυγος, η κορη και τελος ο γιος
της. Αυτη ηταν η μοναδικη λυτρωση αλλα και η `μοναδικη επιλογη` της οπως η
ιδια λεει.
Μεσα απο το θανατο του ποιητη λυτρωνεται ουσιαστικα η Μ. Στριπ που
ανακαλυπτει πως μπορει να ειναι ευτυχισμενη με αυτους που εχει, που
απεμειναν: την κορη και τη συντροφο της, κατι που υποσυνειδητα γνωριζε και
πριν το θανατο του ποιητη οπως φαινεται απο το διαλογο με την κορη της,
οπου παραδεχεται οτι ολα την αφηνουν κενη `εκτος απο σενα` (προς την κορη
της( και `εκτος απο τη Σαρα`.
Και τελικα αναδεικνυεται η πιο πλουσια και ευτυχης απο ολους τους ηρωες
του εργου.


.Γαλιατσάτου

Νομιζω οτι το μεγαλυτερο μειονεκτημα της ταινιας ηταν το σεναριο της.Δεν υπηρχε ουτε το ελαχιστο ενδιαφερον. Αυτο σε συνδυασμο με τις μετριοτατες ερμηνειες (των αξιολογοτατων) πρωταγωνιστριων, ειχε ως συνεπεια η ταινια να εινα πολυ κατω του "ανεκτου". Τελος, οσον αφορα στο oscar της Kidman, σιγουρα δεν το αξιζε για την ερμηνεια αλλα μαλλον για το μακιγιαζ (πραγματικη μεταμορφωση)!

yiannis_00

Απο τις πολυ μεγαλες ταινιες της σαιζον. Ίσως η καλυτερη περσινη κοινωνικη ταινια. Παρα τις καποιες υπερβολες στο λογο του σκηνοθετη, οι μοναδικες ερμηνειες του καστ με κορυφαια τη Meryl Streep απογειωνουν το εργο. Προσεξτε τη μουσικη, το καλυτερο score της περσινης χρονιας απο τον Phillip Glass.
Amphipolis

apla katapliktikh!!!!!!!
alicegiant

Νομιζω πως η ταινια αυτη θα στιγματισει οποιονδηποτε εχει βιωσει προσφατα την απωλεια, και προσπαθει με καθε τροπο να βρει λιγη ευτυχια.

Τα χρωματα, η φωτογραφια, η μουσικη, ειναι ολα αψογα συνδυασμενα. Στην αρχη τα πλανα απο τις τρεις διαφορετικες εποχες εναλλασσονται γρηγορα και απαιτουν την προσοχη των θεατων. Μετα η ταινια μπαινει στο «καλουπι» της.

Η σκηνοθεσια, η φωτογραφια και η μουσικη κανουν αυτην την ταινια ενα μικρο αριστουργημα. Το πλανο που μου εχει μεινει στο μυαλο ειναι εκεινο με την Κιντμαν να ξαπλωνει διπλα στο νεκρο πουλακι, με το βλεμμα της να λεει τα παντα…

Ή το βλεμμα της Τζ. Μουρ οταν η κορη της Κλαρισα της χαριζει τοσο απλοχερα την αγαπη. Φαινεται πως η Λωρα Μπραουν (Τζ. Μουρ) εψαχνε μια ολοκληρη ζωη για αυτο το δευτερολεπτο κατανοησης.

Η καλυτερη σκηνη, αν δηλαδη θεωρειται αυτονομη σκηνη, πιστευω πως ειναι η τελευταια της ταινιας. Το ποταμι, ο ηχος του νερου που μπερδευεται με τα λογια της Βιρτζινια Γουλφ προς τον αντρα της, λιγο πριν αυτη αυτοκτονησει. Και ταυτοχρονα τα τελευταια πλανα απο τη μερα της Κλαρισα.

Βρηκα αυτην την ταινια συγκλονιστικη, γιατι απλα ειναι απο τις πολυ λιγες που μιλησαν στην καρδια μου. Παρολα αυτα δεν νομιζω πως θα αρεσει στον καθενα. Ειναι μια ταινια που λεει ορισμενα πραγματα. Μερικοι ισως τα βρουν πολυ σημαντικα, μερικοι ισως καθολου.

Παντως την προτεινω.

Γιάννης Α.

Σεβομαι τον αγγλικο κινηματογραφο.
Οι αγγλοι δεν κανουν απλως ταινιες. Εχουν παιδεια και κανουν τεχνη.
Μου αρεσει πολυ η προσεγμενη τους παραγωγη, η ατμοσφαιρα οι φωτογραφια, το οτι δεν αφηνουν τιποτα στην τυχη και δεν καταφευγουν σε εντυπωσιακες σκηνες για το θεαμα. Εν προκειμενω μιλαμε και για τις ερμηνειες των μεριλ στριπ, νικολ κιντμαν και τζουλιαν μουρ. Και φυσικα για τις μουσικες του φιλιπ γκλας.
Παρακολουθησα και τις συνεντευξεις ηθοποιων και συντελεστων στο dvd για να δω και κατι αλλο που ισως με τη θεαση της ταινιας δεν καταλαβα.
Πρωτοτυπη ιδεα αλλα δεν μου αρεσε.
Θα το πω ωμα οπως το νοιωθω:
3 ομοφυλοφιλοι αποφασισαν να κανουν ταινια για το πως θα ηθελαν να ειναι ο κοσμος των 2 φυλων.
Και ετσι εβαλαν 6 γυναικες να φιλιουνται μεταξυ τους, 3 ανδρες να ειναι ειτε αμετοχοι, ειτε αποντες, ειτε ανημποροι. Για αυτους η απελευθρωση της γυναικας εχει να κανει ειτε με λεσβιακο ερωτα, ειτε με εγκαταλειψη παιδιων ειτε με αυτοκτονια.

Σας ευχαριστω πολυ, να ειστε καλα, στην υγεια σας και δεν θα παρω
= > 4 για την προσπαθεια

Suspect

Προκειται για μια ταινια με εξαιρετικα πρωτοτυπη αναπτυξη του σεναριου, το οποιο αναπτυσσεται σε τρεις διαφορετικες εποχες και δειχνει τον παραλληλισμο αναμεσα τους.

Η υποθεση ειναι αρκετα καλη, με εκπληκτικη αποκαλυψη στο φιναλε.

Παρ`ολο που η σκηνοθεσια ειναι πολυ καλη, και καταφερνει να σε βαλει στην ατμοσφαιρα, ο χειρισμος του τροπου με τον οποιο εκτυλισσονται οι τρεις ιστοριες ειναι μαλλον αγαρμπος, καθως δεν δινει στον θεατη το απαραιτητο σασπενς για να συνεχισει να βλεπει με ενδιαφερον την ταινια.

Οι ηθοποιιες ειναι καλες, με τον Ed Harris να ειναι ε κ π λ η κ τ ι κ ο ς. Αξιζε πραγματικα το οσκαρ αυτη η ερμηνεια, σε αντιθεση με την Κιντμαν η ερμηνεια της οποιας ειναι μεν καλη, δεν εχει ομως κατι το εντυπωσιακο ωστε να αξιζει το οσκαρ.

Εκει που η ταινια καταρρει ειναι στο οτι αδυνατει να μας παρουσιασει τα αιτια που εκαναν τις πρωταγωνιστριες να ειναι δυστυχισμενες. Κρινοντας απο τις ζωες τους ετσι οπως μας προβαλλονται, δεν υπαρχει απολυτως κ α ν ε ν α ς λογος δυστυχιας. Το αντιθετο μαλιστα. Ετσι, ο σκηνοθετης πετυχαινει να δειξει εικονες μοναξιας και θλιψης, με τις οποιες ο θεατης αδυνατει να συμπασχει καθως δεν κατανοει τα αιτια που τις προκαλουν.

Οσον αφορα τωρα την προβολη της ομοφυλοφυλιας, πιστευω οτι για ακομη μια φορα η μεγαλη οθονη υπερβαλλει. Η ομοφυλοφυλια ειναι π ρ ο σ ω π ι κ η επιλογη του καθενος και οχι προτυπο η κανονας. Κακως λοιπον προβαλλεται ως η λυση, η διεξοδος για τρεις απελπισμενες γυναικες.

Τελος, η μουσικη ειναι πολυ καλη, αλλα χρησιμοποιειται ακατασχετα, με αποτελεσμα να υπαρχει τοσο σε σε στιγμες κορυφωσης οσο και σε στιγμες που ειναι λιγοτερο εντονες.

Η ταινια εχει πολλα πλεονεκτηματα, αλλα και αδρες ατελειες και λαθη που την καταρακωνουν, για αυτο μολις και υπερβαινει του μετριου.

Βαθμολογια 6/10
Κυριάκος Χατζόπουλος

Δεν εχω χρονο να περιγραψω τα σχεδια μου.Θα επρεπε να πω καμποσα μπραγματα για τις Ωρες και την ανακαλυψη μου.Πως σκαβω ομορφες σπηλιες πισω απο τους χαρακτηρες μου.Νομιζω τουτο τους δινει ακριβως που θελω : ανθρωπια,χιουμορ,βαθος.Η ιδεα ειναι ολες οι σπηλιες να συνδεονται μεταξυ τους,και καθεμια να αποκαλυπτεται στο φως της ημερας την παρουσα στιγμη.
Βιρτζινια Γουλφ, απο το ημερολογιο της.
30 Αυγουστου 1923

Μια σπουδη στο μεγαλο χαος που λεγεται γυναικεια ψυχη..ενα βιβλιο με πολλες πολλες σελιδες..ενιοτε δυσαναγνωστες ακομα και απο τις συγγραφεις τους...Οπως η Βιρτζινια Γουλφ. Δε θα μπορουσα πια να φανταστω αλλη Βιρτζινια απο την αγνωριστη Κιντμαν.Δεν ηταν η αλλαγη του προσωπου.Ηταν τα ματια.Σε ενα ρολο που οι ατακες ειναι πολυ λιγες κατορθωνει να μιλα με το σωμα της.Με αυτο το απιστευτα καθηλωτικο και κοφτερο βλεμμα...ενα βλεμμα που πιστευεις οτι οντως ανηκει σε μια γυναικα με ταραγμενο και εκρηκτικο ψυχισμο,σε μια γυναικα που ασφυκτια κατω απο τη συνειδηση οτι ζει μια ζωη που δεν επελεξε...γιατι ειναι οι φωνες της που την καταδιωκουν..
Και οι τρεις γυναικες - με αποκορυφωμα την Κλαρισα - ταλαντευονται αναμεσα στην πλασματικη ελευθερια και την πιθανη επιθυμια.. οχι , οι ερωτικες επιλογες δεν παιζουν ρολο στην αγαπη... Αντιθετα μαλιστα η εξερευνηση της σεξουαλικοτητας προσφερει μεγαλυτερη συνειδηση και ελευθερια.
Η καταπιεση τους ειναι εσωτερικη και εξωτερικη..Η Βιρτζινια περα απο το προσωπικο της δραμα αντιμετωπιζει και την αδυναμια του συζυγου της να διαπιστωσει το μεγεθος της αρρωστειας της.Η Λορα Μπραουν πνιγεται απο ενα γαμο πεζο και την αδυναμια της να προσφερει στον εαυτο της ο,τι επιθυμει..Ενδειξη ομοφυλοφιλιας η απλα εξεγερση κατα του κατεστημενου ? πιθανον και τα δυο..διφορουμενο..
Η Κλαρισα τυγχανει της μεγαλυτερης εξωτερικης ελευθεριας...δεν εχει ομως αποδεσμευθει απο τα προσωπικα της δαιμονια..απο το παρελθον της...και αυτο την τιμωρει..ο θανατος του ποιητη γινεται με συγκλονιστικο τροπο..σαν να την εκδικειται για κατι..μπροστα της...
Γυναικεια ταινια ? ναι για οσους δεν θελουν - για τους γνωστους σεξιστικους λογους - να αφησουν ελευθερη τη γυναικεια πλευρα τους...
Ερμηνειες συγκλονιστικες...η Κιντμαν πηρε το βραβειο που αξιζε και στις τρεις... Η Μουρ κανει ισως την καλυτερη ερμηνεια των τριων , σε μια βουβη αλλα σπαρακτικη ερμηνεια...Η Στριπ , απλη οπως παντα..εκπληκτικη οπως παντα..
Με μια λεξη..συγκλονιστικη..

Katia S.

Η ομοφυλοφιλια και η ψυχικες ασθενειες σε αυτην την ταινια συγχεονται και μοιραια κληρονομουνται στους απογονους... Καλες ερμηνειες αλλα το σεναριο νηπιακο. Περαστικα τους... 2/10 χαλαρα
Δόκτορ Γιαννούλης Μ.

Στη ταινια αποτυπωνεται η κλονιση της ψυχης μας, μεσα απο καταστασεις που βλεπουμε λιγο αργα στη ζωη μας και οταν αποφασιζουμε να τις αλλαξουμε, διαλεγουμε την λαθος στιγμη.Οι επιπτωσεις επειτα ειναι τραγικες και η ζωη μας καταληγει κομματιασμενη μεσα απο τις τυψεις, για το αν καναμε τη σωστη επιλογη.
Ζεστη, και ταυτοχρονα ψυχρη με την ψυχη μας.
Βεβιασμενα σε καταρρακωνει ψυχολογικα και σε αναπλαθει εσωτερικα.
Σου δινει δυναμη, και συγχρονως σε αφηνει μονο και αβοηθητο να διαλεξεις.
Σου κοβει την ανασα και εσυ δε θελεις να αναπνευσεις ξανα.
Η ιδια σου δινει το φιλι της ζωης και σε επαναφερει.
Τα συναισθηματα σου ανακατευονται και αρχιζεις να τα βαζεις σε μια σειρα απο την αρχη.... και παλι στο τελος ομως κρεμονται απο μια κλωστη.

Συγκλονιστικες ερμηνειες και βαθια συγκινητικες.
Η ατμοσφαιρα και η μουσικη του επενδυση, δενουν μεθυστικα το σεναριο και το αποθεωνουν.
Η φωτογραφια θα μπορουσε να μπει σε μουσεια καδρων που θα απεικονιζαν τις ζωες μας.
Η σκηνοθεσια σε καθηλωνει και το σπονδυλωτο του σεναριο, συνδεει τρεις ιστοριες, τριων διαφορετικων γυναικων με τετοιο τροπο, που μονο ενας μουσικος θα μπορουσε να ενωσει ετσι ενα κονσερτο του.


Y.Γ.Άρτια σε ολα της, η ταινια καταφερε να παρει την πρωτια στις καλυτερες ταινιες μου, χωρις καν να το σκεφτω.
Κωστοπουλος Ανδρεας - smand