Εξαιρετικά σκηνοθετημένο θρίλερ αγωνίας που εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο και προσφέρει έντονες σκηνές και άφθονη διασκέδαση...
ο hitchcock κινεί την κάμερα κατά μήκος ενός δωματίου, και δείχνει πάντα το σημείο που έχει μεγαλύτερη σημασία για την πλοκή (π.χ. όταν οι καλεσμένοι πηγαίνουν στην τραπεζαρία για να δουν τα βιβλία, ο θεατής μένει στο σαλόνι, για να παρακολουθήσει την αντιπαράθεση του brandon με δύο από τους καλεσμένους, και ακολούθως την "ανάκριση" του rupert στον phillip)...
η ταινία δίνει την εντύπωση θεατρικού έργου, βοηθώντας στην δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας και δικαιολογώντας τα συνεχόμενα μακρόσυρτα πλάνα επιτυχώς...
το σενάριο δεν αποτελεί κάτι το εξαιρετικό, αλλά έχει ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια, όπως η συζήτηση των παρευβρισκομένων για την θεωρία περί του φόνου ως "έγκλημα για πολλούς, αλλά προνόμιο για λίγους" και το διαχωρισμό των ατόμων ως διανοητικά ανώτερων και κατώτερων...
ο μονόλογος του rupert στο φινάλε συμπυκνώνει το μήνυμα του φίλμ και οδηγεί σε μία ακριβοδίκαιη κατάληξη όλους τους ήρωες...
ο james stewart και ο john dall αποδίδουν πολύ σωστά τους ρόλους τους και οι ερμηνείες τους ξεχωρίζουν, ενώ ακολουθεί ο farley granger με μία επίσης άκρως αξιόλογη παρουσία, υποδυόμενος τον αδύναμο χαρακτήρα που μετανιώνει που ακολούθησε τον συνεργό του στο έγκλημα...
οι υπόλοιποι χαρακτήρες περνούν απαρατήρητοι, και χρησιμεύουν μόνο δευτερευόντως στο "χτίσιμο" της αγωνίας κατά τη διάρκεια του πάρτυ...
γενικότερα η ταινία είναι απλή σαν ιδέα, μα μεταφέρεται καταπληκτικά στη μεγάλη οθόνη, και κρατάει καθηλωμένο το κοινό μέχρι το τέλος...


   8,5/10...

   anfield09...

Το ξέρω πως οι περισσότεροι διαφωνούν, αλλά προσωπικά θεωρώ τη Θηλεία μέσα στα αριστουργήματα του Ηitchcock. Ισως γιατί μου άρεσε πολύ η κεντρική ιδέα, όπου ο σκηνοθέτης βλέπει τις φασιστικές ιδέες που μόλις είχαν ηττηθεί στον πόλεμο να παραμένουν ενεργές στα ανώτερα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας!! Γιατί η άποψη των δυο δολοφόνων εννοείται πως είναι καθαρά φασιστική: σου λέει εμεις  είμαστε οι μόνοι μάγκες, εμείς έχουμε δικαιώματα, άμα θέλουμε σκοτώνουμε και σφάζουμε κιόλας και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα... Και ούτε έχουμε ανάγκη από κανέναν αφού και λεφτά  έχουμε και για το σεξ έχουμε ο ένας τον άλλο... Η θεώρηση  του Hitchcock  οτι ο τρόμος κρύβεται στην καθημερινότητα αγγίζει εδώ τα όρια της αφού οι καλεσμένοι τρώνε σε ένα μπαούλο που από κάτω περιέχει ένα πτώμα!! Το  απελπισμένο βλέμμα του εξαίρετικού ξανά  James Steward στο φινάλε τα λέει όλα για την κοινωνική κατρακύλα ... 10/10

Σε αυτη την -ας μου επιτραπει η εκφραση- διεστραμενη ταινια, ο Χιτσκοκ μας παρουσιαζει τον φονο ως ενα ειδος τεχνης (!), οπου ο καθενας θα μπορουσε να εκτονωθει (!). Δεν θα το χαρακτηριζα ως θριλερ, αλλα ως μαυρη κωμωδια (κι ας μη γελας καθολου!). Κλασικο μεν, οχι ομως απο τα πιο πετυχημενα του εργα. Πρωταγωνιστει ο Τζεημς Στιουαρτ!
Βαθμολογια: 6/10
Χρήστος Καλκάνης

Ο "Βρογχος" (η Θηλεια) ειναι το πρωτο εγχρωμο θριλερ του Χιτσκοκ που αν και δεν συγκαταλεγεται αναμεσα στις καλυτερες ταινιες του, εγραψε ιστορια στο σινεμα. Κι αυτο γιατι ο Χιτσκοκ το γυρισε με ιδιαιτερη ευρηματικοτητα σε μονοπλανο απο την αρχη ως το τελος και αυτο το καταφερε μονταροντας 8 πλανα των 10 λεπτων σε ενα, δινοντας την εντυπωση στο θεατη οτι παρακολουθει ενα μεγαλο πλανο με τη δραση να εξελισσεται σε αληθινο χρονο. Αυτο το τεχνικο επιτευγμα που απο ορισμενους θεωρηθηκε ασκοπη βιρτουοζιτε παραδιδει ενα μαθημα σε εκεινους τους σκηνοθετες που πιστευουν οτι τα μεγαλα πλανα συμβαδιζουν παντα με μια βαρετη ταινια. Βεβαιως ο μετρ της αγωνιας αν και δεν χανει και πολυ σε σασπενς (η ταινια εχει συνεχη ενταση η οποια ομως δεν φτανει στο επιθυμητο αποκορυφωμα) δινει ισως σε καποιες στιγμες την εντυπωση κινηματογραφημενου θεατρου αλλα αυτη η αδυναμια δεν καταφερνει να σταθει εμποδιο στο καθαρα κινηματογραφικο επιτευγμα του. Τωρα για την υποθεση να πουμε οτι βασιζεται σε ενα θεατρικο εργο το οποιο στηριζοταν στην υποθεση δολοφονιας ενος ανηλικου το 1924 απο δυο νεαρους. H ψυχολογικη βια γεμιζει την ατμοσφαιρα του φιλμ καθως επισης και οι αναφορες στην συνειδηση και στη διαστροφη. Προσωπικα θα λεγαμε οτι η ταινια μοιαζει σαν παραβολη πανω στον Χιτλερ και τους Ναζι που επιχειρησαν να εφαρμοσουν τις θεωριες του Νιτσε και αλλων για ανωτερα και κατωτερα οντα αιματοκυλιζοντας τον κοσμο. Επισης αναφερεται η ευθυνη απεναντι στην κοινωνια κατι που φαινεται και στον τελευταιο λογο του «συνενοχου» εν μερει Στιουαρτ που λεει οτι κανενας δεν εχει το δικαιωμα να αφαιρει ανθρωπινη ζωη.
Απο τους ηθοποιους οι Γκρειντζερ και Νταλ ειναι μετριοι αντιθετα με τον πολυ καλο Στιουαρτ.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10
arismavrellis

Η πρωτη εγχρωμη ταινια του μαιτρ του σασπενς δεν ειναι σιγουρα μια απο τις καλυτερες του ,ειναι ομως σιγουρα πρωτοτυπη καθως ολο το φιλμ ειναι γυρισμενο σε ενα μεγαλο διαμερισμα! Οι ερμηνειες ειναι απλα καλες χωρις να προσδιδουν κατι το ξεχωριστο στον χαρακτηρα που ενσαρκωνουν με εξαιρεση τον οπως παντα καλο James Stewart .Η σκηνοθεσια ειναι για ακομα μια φορα αψογη και το σασπενς στο φιναλε δεν γινοταν να μην λειπει…
3/5

Χρηστος Παναγοπουλος