---

Million Dollar Baby (2004)
Δραματική | 132' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 4 Φεβ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/9/2005 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ιρλανδικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.91/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Πέρα από τη σιωπή, υπάρχει ένα παρελθόν. Πέρα από τα όνειρα, υπάρχει ένα συναίσθημα. Πέρα από την ελπίδα, υπάρχει μια μνήμη. Πέρα από το ταξίδι τους, υπάρχει μία αγάπη.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2007

Ο Clint Eastwood σε ρόλο βετεράνου μποξέρ και νυν προπονητή, ανακαλύπτει φλέβα σπάνιου ταλέντου στην Hilary Swank και ως εναλλακτικό ζεύγος πατέρα – κόρης οδεύουν μαζί προς ένα ολέθριο πεπρωμένο. Με 4 Όσκαρ πρώτης διαλογής τιμήθηκε το κλασικίζον μελόδραμα του γερο-Clint, που απογοήτευσε τους πρώην «δικούς του» συντηρητικούς Αμερικάνους με την θέση υπέρ της ευθανασίας. Κι όμως, ούτε τα βραβεία ούτε ο υποτιθέμενος αντικομφορμισμός αρκούν για να αποπροσανατολίσουν από τις ακραίες απόπειρες συναισθηματικού εκβιασμού, για τις οποίες εν πολλοίς ευθύνεται ο σεναριογράφος Paul Haggis. Καλοί και άγιοι οι νεκροί χρόνοι, ακόμη καλύτερα τα σκοτάδια που φωτογραφίζει έξοχα ο Τόμας Στερν, αλλά το «δια ταύτα» δεν αλλάζει.

Βαθμολογία: (5.5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2005

Που είχαμε μείνει; Α ναι, στο Girflight. Νεαρή, περιθωριακή κοπέλα βρίσκει διέξοδο στο μποξ. Φέτος έχουμε new entry: Πολύς ο ντόρος για το Million Dollar Baby, το οποίο σιγά σιγά και χωρίς την εκρηκτικότητα μποξέρ κατάφερε να είναι στην τριάδα των φαβορί για το φετινό Οσκαράκι. Ο Clint είναι σίγουρα σε φόρμα αν και για να χτυπήσει αγαλματίδιο φαίνεται να επιστρέφει στα γνωστά μονοπάτια του Unforgiven.

O Frankie Dunn (Clint Eastwood) είναι ένας προπονητής πυγμαχίας και έμπειρος «cut-man» ιδιότητα που εξηγείται ήδη από την αρχή της ταινίας. Είναι ιδιοκτήτης ενός ταλαιπωρημένου γυμναστηρίου και όταν δεν προπονεί γεμίζει τον χρόνο του μαθαίνοντας Gaelic-η γλώσσα των Κελτών, που ο βοηθός του, Eddie Dupris (Morgan Freeman) περνάει για Ελληνικά. Όμως ο Frankie δεν έχει πια κουράγιο. Everything in boxing is backwards: Sometimes the best way to deliver a punch is step back But step back too far, you aint fighting at all μας λέει σε voice over ο Eddie και ο Frankie έχει πολύ καιρό που έχει κάνει πίσω. Ο μόνος αξιόλογος πυγμάχος που έχει στο γυμναστήριο δεν αντέχει άλλο την ατολμία του Frankie που του στερεί το ματς για το πρωτάθλημα και τον εγκαταλείπει για ένα άλλον μάνατζερ-καρχαρία, κερδίζοντας τον τίτλο. Την ίδια στιγμή, μια σερβιτόρα (η κλασσική, ταλαιπωρημένη από τη ζωή αλλά με μεγάλη καρδιά), η Maggie Fitzegerald (Hilary Swank) εμφανίζεται στο γυμναστήριο και με πείσμα συνεχίζει να δίνει γροθιές στο σάκο ακόμα και όταν ο Frankie της επισημαίνει χωρίς πολύ τακτ ότι δεν προπονεί κοπέλες. Κάπου εκεί, οι χαρακτήρες αρχίζουν να αλληλοσυμπληρώνονται- ο Frankie δέχεται να την προπονήσει και να της δώσει την αυτοπεποίθηση που της λείπει και η Maggie θα είναι ο λόγος για τον οποίο ο Frankie θα ξανατολμήσει.

Ο γερο-Clint φαίνεται ότι δεν έχει σταματήσει να ωριμάζει. Αποθεώσαμε το Mystic River αλλά και εδώ θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο, τόσο για την σκηνοθετική δουλειά του όσο και για την παρουσία του μπροστά στην κάμερα. Ο Eastwood, ως συνήθως προτιμά να παίρνει τις καλύτερες ερμηνείες από το καστ του παρά να μετατρέψει την κάμερα σε νομάδα. Σταθερά πλάνα, με την προτεραιότητα στα απολύτως εκφραστικά πρόσωπα των ηθοποιών, είτε είναι η ταλαιπωρημένη all-american φάτσα του ίδιου είτε η αγαθή/αποφασιμένη της Maggie (όπου το «αγαθό» την διαχωρίζει από την επιθετική Michelle Rodriguez στο προαναφερθέν Girflight). Η ταινία δεν φιλοδοξεί να είναι η πιο ρεαλιστική ταινία μποξ που γυρίστηκε ποτέ-οι σκηνές πάνω στο ρινγκ είναι έντονες αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους αφιερώνεται ο χρόνος που θα έκανε το κοινό να ξεχάσει ότι στο φιλμ τα πιο δυνατά χτυπήματα ανταλλάσσονται χωρίς καν σωματική επαφή. Η Swank, που πριν δυο μέρες κέρδισε δικαιότατα και το Golden Globe είναι η πραγματική ενέργεια του φιλ, σε μια ερμηνεία που απαιτεί τόσο την ευάλωτη πλευρά της γυναίκας που μεγάλωσε πεπεισμένη ότι είναι σκουπίδι όσο και την φυσική παρουσία πάνω στο ρινγκ για μια πλήρη παρουσίαση του ρόλου (το δεύτερο μέσω εξαντλητικής προπόνησης και έξτρα 5 κιλά μυών).

Είναι ένα ωραίο παιχνίδι αυτό που παίζει με το σενάριο του ο Paul Haggis. Ένα σενάριο, που ναι μεν αντιμετωπίζει το μποξ ως προέκταση της ζωής αλλά δεν παύει κάθε στιγμή να επισημαίνει ότι το να πετάξεις την πετσέτα πολλές φορές είναι και η πιο εύκολη επιλογή. Ο Freeman έχει το ρόλο της…σεναριακής κόλας, καθώς με την αφήγησή του o Paul Haggis γλιτώνει χρόνο στην παράθεση ενώ έτσι το φιλμ, τουλάχιστον για την πρώτη ώρα μοιάζει με μπαλάντα από παλιές καλές εποχές, καθώς οι δύο βετεράνοι γεμίζουν την οθόνη. Ο Haggis χειρίζεται πολύ καλά τη σχέση Frankie/Maggie, και η αλλαγή στάσης του Frankie γίνεται αρκετά σταδιακά ώστε να μην φανεί σαν αναπόφευκτη σεναριακή ανάγκη. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, ο Freeman ως αφηγητής έχει το δικαίωμα να παραθέσει κομμάτια λαϊκής σοφίας για την πυγμαχία («Boxing is about respect: Getting it for yourself and taking it away from the other guy») αλλά στον παρηκμασμένο μικρόκοσμο του γυμναστηρίου δεν υπάρχει χώρος για ποίηση. Βασικά όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον σεβασμό, πώς να τον χάσεις, πώς να τον αποκτήσεις και τι να θυσιάσεις στην πορεία. Ο Haggis επιλέγει πάντως να αφήσει στο μυστήριο τον Frankie. Γνωρίζουμε την οικογένεια της Maggie, που αδιαφορεί σε εξωφρενικό βαθμό για την κόρη της (μια άτεχνη προσπάθεια για να φέρει πιο κοντά σε μια σχέση πατέρα/κόρης τους Frankie/Maggie) και μαθαίνουμε το πάλαι ποτέ ένδοξο παρελθόν του Eddie (το μοτίβο των παρηκμασμένων have been είναι και αυτό που μου θύμισε το Unforgiven) αλλά ο Frankie είναι ότι βλέπουμε και τίποτα παραπάνω. Έχει χάσει την πίστη του (Γιατί;),έχει μια κόρη με την οποία δε μιλάει (Γιατί;) και σε γενικές γραμμές η φιγούρα του φέρνει περισσότερο στους ομιχλώδεις γουέστερν ήρωες-trademark του Clint, για τους οποίους δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα παρά μόνο ότι είναι τα πιο γρήγορα πιστόλια. Εδώ θα απαιτούσα κάτι παραπάνω. Στην τελευταία μισή ώρα πάντως η ταινία δεν αποφεύγει τις συμβάσεις του είδους (ο Haggis εδώ πόσο να φταίει-βασισμένος φυσικά στις ιστορίες από το Rope Burns του F.X. Toole) και ένα φιλμ που μέχρι τότε δεν έχει χαραμίσει ούτε πλάνο σε τζάμπα συναίσθημα καταλήγει σε μια φορμουλαική tearjerker κατάληξη, εκβιάζοντας τραγικότητα. Θα προτιμούσα να υπήρχε μια άλλη κατάληξη και όχι αυτή που έχουμε δει σε πολλές ταινίες για το βίαιο αυτό σπορ: Δεν αλλάζει την τελική μου άποψη για το φιλμ αλλά σίγουρα του κόβει λίγο στα σημεία.

Ταινία: (7.5/10)

Θοδωρής Σαρλάς

---

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2005

MILLION DOLLAR BABY

25 λέξεις – Φιλόδοξη, δυναμική και πεισμωμένη μποξέρ, αν και ξεκινά τον αθλητισμό σε μεγάλη ηλικία, κάνει πολλά σχέδια για μια μεγάλη καριέρα, έχοντας την βοήθεια ενός σημαντικού βετεράνου προπονητή…

Στο Ράφι – Η μεγάλη έκπληξη που συνόδευσε την πρώτη παρακολούθηση του Million Dollar Baby, αίσθηση που δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού που είχε την τύχη να την δει, είναι το πώς τα κατάφερε τελικά ο – εβδομηνταπεντάχρονος - Eastwood, έναν μόλις χρόνο μετά από την παρουσίαση μιας τόσο σπουδαίας ταινίας σαν το Mystic River, να κάνει ένα φιλμ ακόμη πιο σημαντικό, ακόμη πιο ολοκληρωμένο. Και φυσικά να αποσπάσει – με ευκολία όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων – το δεύτερο χρυσό αγαλματάκι της AMPAS, μετά το προ δωδεκαετίας Unforgiven, που όσο περνούν τα χρόνια αποκτά ολοένα και φανατικότερους οπαδούς.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Φράνκι Νταν, ο υπερήλικας πια προπονητής πυγμαχίας και ιδιοκτήτης του πιο απαρχαιωμένου γυμναστηρίου της πόλης, τα έχει ξοδέψει προσπαθώντας να ανακαλύψει – δίχως σοβαρή επιτυχία - καινούργια ταλέντα σε συνεργασία με τον καλό του βοηθό, τον μαύρο μισότυφλο Έντι, έναν πρώην πρωταθλητή, που η καριέρα του έληξε άδοξα, χάρη σε έναν σοβαρό τραυματισμό στο μάτι. Έχοντας μέσα του δημιουργηθεί ένα τεράστιο κενό, από την εδώ και χρόνια απομάκρυνση της μοναχοκόρης του από κοντά του, ο Φράνκι, μετά από πολλή σκέψη θα αναλάβει να προπονήσει την Μάγκι, μια 33χρονη σερβιτόρα, που έχει βάλει σκοπό της ζωής της να ξεφύγει από την μιζέρια που της επιφύλασσε η μοίρα και να γίνει μια σπουδαία μποξέρ…

Για να προσθέσω ένα ακόμη θαυμαστικό στα όσα είπα προηγούμενα για τον μέγα Clint, θα πρέπει να πω πως το κατόρθωμα που πέτυχε φέτος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς πως το βασικό σκηνικό του φιλμ, το τετράγωνο ημιφωτισμένο ρινγκ με τα σκοινιά και τις χρωματιστές γωνιές, δεν είναι και το πιο αγαπημένο στις προτιμήσεις των θεατών. Άσχετα αν μια εικοσαετία πριν ακόμη μια ταινία της ίδια θεματικής – Rocky - είχε και πάλι τερματίσει στην πρώτη θέση των προτιμήσεων της Ακαδημίας Τεχνών…

Αυτό που κατορθώνει με άνεση στην γραφή του να κάνει πραγματικότητα ο Eastwood, είναι το να μελετήσει πλήρως τρεις εντελώς ξεχωριστούς χαρακτήρες, που συνδέονται μεταξύ τους με αυτό το άτυχο κτύπημα που μπορεί να επιφέρει η μοίρα και που συνήθως σημαδεύει μια ολόκληρη ζωή. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ολοκληρωθεί την ώρα που η Μάγκι, εξολοθρεύει τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλο και μάλιστα να θεωρείται και ολοκληρωμένη σε κάθε της τομέα. Ο Clint όμως την πηγαίνει πολλά βήματα παραπάνω, παίζοντας ένα σπάνιο παιχνίδι με την κάμερα, τεντώνοντας τις αισθήσεις του θεατή και προκαλώντας του πάμπολλα ηθικά διλήμματα.

Δεν ξέρω αν το Baby στέκεται καλύτερα ως ταινία από το αναλόγου – τελικά – θεματικής αλλά διαφορετικού ύφους Mar A Dentro του Amenabar, που με συγκλόνισε εξίσου το ίδιο στην ανάγνωση του. Ξέρω πάντως πως είναι βαθύτατα ανθρώπινο, ο Eastwood με την αφήγηση του που είναι σκληρή σε πολλά σημεία συγκλονίζει, ενώ τουλάχιστον οι τρεις βασικοί ρόλοι, παιγμένοι από τον ίδιο, τον πολύ μεγάλο Morgan Freeman και την Hilary Swank που πέτυχε το Οσκαρικό θρίαμβο του 2 στα 2, είναι καθηλωτικοί.

Disc – Ως γνωστό εδώ και καιρό η Odeon στις καλές της κυκλοφορίες ακολουθεί διπλό δρόμο στην κυκλοφορία τους. Αυτόν της ενοικίασης, με περιορισμένα πρόσθετα και τεχνικά στοιχεία και αυτόν της πώλησης όπου πρόκειται για μια πραγματικά σημαντική έκδοση. Στην περίπτωση μας το Million Dollar baby πέφτει κυριολεκτικά θύμα αυτού του σχεδιασμού, αφού η rental εκδοχή του είναι κακή. Και μάλιστα επειδή πρόκειται για μια τόσο καλή ταινία, το να την παρακολουθεί κανείς σε τόσο άσχημες οπτικοακουστικές συνθήκες όπως προσφέρονται στην - rental ΠΡΟΣΟΧΗ - έκδοση της, οι άσχημες αυτές εντυπώσεις αυτομάτως πολλαπλασιάζονται. Αντίθετα…

Η συλλεκτική έκδοση του φιλμ, από τον ίδιο διανομέα μόνο προς πώληση, που έρχεται εντός ολίγου στα βίντεο κλαμπς, προσφέρει το απόλυτο κινηματογραφικό συναίσθημα σε όποιον έχει στήσει στο σαλόνι του ένα αξιόλογο σύστημα οικιακού σινεμά. Και αυτό διότι από την μια μεριά η εικόνα είναι έξοχη, με προσεγμένη την λεπτομέρεια μέχρι χιλιοστό, το πάνελ σε κάδρο αναμορφικό 2.35/1 να αναδεικνύει όλη εκείνη την δυναμική του σχεδόν ασπρόμαυρου φιλμ και τα ανάλαφρα χρώματα να δημιουργούν εντέλει ένα εξαιρετικό συναίσθημα, καμία σχέση δηλαδή όπως προανέφερα με τον απαίσιο κόκκο της rental. Στον ήχο τα πράγματα είναι εξίσου σπουδαία αφού η μπάντα DTS είναι σαρωτική, ειδικά στα πλάνα των πυγμαχικών αγώνων, που το κοινό δίνει τον δικό του παλμό, ενώ τα φλας των ρεπόρτερ δημιουργούν εκρηκτικό συναίσθημα περιφέρειας. Όπως και το μουσικό θέμα που υπογράφει ο ίδιος ο Eastwood αναπαράγεται σωστά από τα κύρια κανάλια.

Στα πρόσθετα απλά και μόνο η παρουσία των τριών Όσκαρς πάνω στο τραπέζι της συνέντευξης που παραθέτουν οι βασικοί πρωταγωνιστές στον δημοσιογράφο James Lipton, δείχνει και το σπουδαίο κύρος της όλης παραγωγής. Τα extras συμπληρώνουν το εικοσάλπετο φιλμάκι Born To Fight, που περιλαμβάνει σχόλια των συντελεστών, ενώ επίσης τις γνώμες τους εκθέτουν οι παραγωγοί της ταινίας στο βίντεο “Round 15” που είναι όμως περιορισμένου ενδιαφέροντος. Τοι τρείλερ τέλος ολοκληρώνει τα περιεχόμενα του Special Edition.

ΕΙΚΟΝΑ – (8/10) ΗΧΟΣ – (8/10) EXTRAS – (7/10) MILLION DOLLAR BABY – (8/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.