απαραδεκτη ταινια..... πραγματικα χασιμο χρονου..... 

Μετα το «Good bye Lenin» και το «Οι ζωες των αλλων» ερχεται η καινουργια ταινια του Κριστιαν Μουνγκιου και σερνει το χορο, καταγραφοντας το κυκνειο ασμα του υπαρκτου σοσιαλισμου. Λες και περιμεναν οι σκηνοθετες, να ωριμασει η κοινη γνωμη, για να δεχθει, να συμμερισθει την οπτικη τους γωνια, που ειναι η ολοκληρωτικη καταδικη του υβριδικου αυτου πολιτικου μοντελου, που προεκυψε απο την συνενωση ενος βαρβαρου φασισμου και μιας κατ` ονομα κομμουνιστικης ιδεολογιας.

Η ταινια διαδραματιζεται στα τελευταια χρονια, της υπο το καθεστως Τσαουσεσκου, Ρουμανιας. Η Γκαμπιτα προσπαθει να απαλλαγει απο μια ανεπιθυμητη εγκυμοσυνη. Η παρανομη, τα χρονια εκεινα, πραξη, την φερνει σε επαφη με μια κοινωνια παραβατικη και την εμπλεκει σε μια κατασταση, που δεν μπορει να την ελεγξει ουτε οικονομικα, ουτε συναισθηματικα. Ζητα βοηθεια απο την φιλη της και συγκατοικο της στην φοιτητικη εστια, Οτιλια.. Οι δυο κοπελες στην προσπαθεια τους, να βρουν μια λυση, πεφτουν θυματα σεξουαλικης βιας απο ενα γιατρο, που για να κανει την αμβλωση ζητα, εκτος απο τα χρηματα και πληρωμη σε «ειδος». Μεσα στο δωματιο ενος ξενοδοχειου διαπραττεται το διπλο εγκλημα. Αυτο του βιασμου της γυναικειας σεξουαλικοτητας και της υποταγης της στην αρρωστη ανδρικη εξουσια και παραλληλα ο φονος της γυναικειας χειραφετησης και του δικαιωματος της, να διαχειριζεται το σωμα της με τον τροπο, που εκεινη θεωρει καλυτερο.

Προκειται για μια σκληρη, ανελεητη ταινια. Ο ωμος ρεαλισμος της κραταει το στομαχι του θεατη σε μια κραμπα διωρης διαρκειας. Οι πολιτες της «λαϊκης δημοκρατιας» κινουνται σαν φαντασματα. Η ανυπαρξια ιδιωτικου χωρου, η ελλειψη προσωπικης ζωης, η διαχυτη πανταχου παρουσα μυστικη αστυνομια, ο κοινωνικος χαφιεδισμος δημιουργουν ενα κοκτειλ παρακμης και υποτελειας. Και μαζι με αυτα η καθημερινη μιζερια. Τα συγκροτηματα εργατικων πολυκατοικιων με τα υγρα ντουβαρια και τους κοινοχρηστους χωρους. Οι ουρες για τα δελτια παροχης τροφιμων. Η μαυρη αγορα που οργιαζει. Ο Μουνγκιου, δεν τα βαζει με τους ανθρωπους. Το συστημα ειναι εκεινο, που για να επιβιωσουν, τους ζητα, να φτιαξουν χαρακτηρες υποταγμενους και δουλοπρεπεις. Εκει βρισκεται και το μυστικο του σκηνοθετη. Η Οτιλια, βιωνει την εκτρωση της φιλεναδας της με χειροτερο τροπο, απο οτι η ιδια η ενδιαφερομενη. Έχοντας αναλαβει τα διαδικαστικα, τα πρακτικα ζητηματα της ολης καταστασης, υποφερει και συσσωρευει στο σωμα της ολα τα αρνητικα επακολουθα της παρανομης πραξης και των ηθικων αναστολων της. Ειναι η αρρωστη κοινωνια, αυτο το αβοηθητο, πασχον ζωον, που ξαπλωνει πανω στα σεντονια του απροσωπου, επαρχιακου ξενοδοχειου.

Ο ρυθμος καταιγιστικος. Η καμερα κινειται πισω απο την πλατη της Οτιλια, συγχρονισμενη τελεια με την αναπνοη της. Ο ουρανος χαμηλα, σαν ταβανι ετοιμο να συμπιεσει, οτι βρισκεται απο κατω του. Ο Μουνγκιου δεν κανει εκπτωσεις. Έχει να πει πραγματα και τα λεει με το ονομα τους. Το δευτερου τριμηνου καλοσχηματισμενο εμβρυο μεσα στις ματωμενες πετσετες, να κειτεται πανω στα πλακακια της φτηνιαρικης τουαλετας, βουβος μαρτυρας μιας κυησης αδιεξοδης, ενος λαου που δεν τον αφησαν να ωριμασει.

http://margkan.pblogs.gr
margkan

Σαφης και σεναριακα εγκρατης,ο Μουνγκιου αφηγειται σταθερα και αποφασιστικα,χωρις να βιαζεται να προτρεξει,την ιστορια του στα πλαισια,αλλα και συναρτησει,μιας πολιτικα διαταραγμενης εποχης.Με μια λιτοτητα που εκπλησει με την αποτελεσματικοτητα της και με εναν ωμο,σχεδον μισανθρωπικο,ρεαλισμο που σε κανει να το βιωσεις πιο εντονα,το φιλμ αποτελει μια εξυπνη σεναριακα και επωδυνη εμπειρια,προκαλωντας,τελικα,τη συμπαθεια σου για τις δυο κεντρικες ηρωιδες,οταν αυτες "πανε" να σε κοιταξουν καταματα στο τελευταιο πλανο,περιμενοντας,ετσι,τον εξαγνισμο και την εξιλεωση τους.
citizenswt

http://thecia.com.au/reviews/1/images/4-months-3-weeks-and-2-days-4-luni-3-saptamani-si-2-zile-poster-0.jpgΜια σκληρη απαγορευση σε μια δυσκολη εποχη: Εξαρχης καταλαβαινεις πως η ταινια που θα παρακολουθησεις δεν ειναι χαρουμενη.Για την ακριβεια δεν υπαρχει ουτε μια σταλα φωτος σ`αυτην που θα μπορουσε να σε κανει να ελπιζεις σ`ενα λυτρωτικο φιναλε.Η ταινια μιλαει για μια παρανομη εκτρωση στην δυσκολη δικτατορια της Ρουμανιας κατα την διοικηση του Τσαουτσεσκου.Ηρωιδες ειναι δυο φοιτητριες που θα πρεπει να περασουν μαζι τον αθλο που επιβαλλεται-γιατι για αθλο προκειται.Τοσο για την κοπελα που πρεπει να κανει την αποτροπαια πραξη που χαρακτηριζεται ως `αμβλωση` αλλα στην ουσια επροκειτο για ανθρωποκτονια αλλα και για την αλλη, την φιλη της, την κοπελα που θα πρεπει να σταθει διπλα της και να της κρατησει το χερι την στιγμη που θα υποβαλλεται στην αποτροπαια εγχειρηση.
Το Έκτρωμα: Η ταινια ειναι θεματολογικα απλη.Όμως με τα αριστουργηματικα του μονοπλανα, την ζοφερη ατμοσφαιρα και τις καταπληκτικες ερμηνειες που αποσπα απ`τους ηθοποιους του, ο Μονγκιου μας παραδιδει μια εκπληκτικη ταινια για την φιλια, μια σκοτεινη εποχη και για...το εκτρωμα της(ναι ναι σωστα αν το σκεφτειτε λιγο παραπανω μπορειτε να καταλαβετε τον συμβολισμο που κρυβει.
Ωμοτητα: Το πιο βασικο κομματι της ταινιας αυτης ειναι ο ρεαλισμος με τον οποιον σε κοπαναει στο στομαχι σε καθε σκηνη.Η ωμοοτητα που σε προκαλει να σηκωθεις να φυγεις απ`την αιθουσα και να μην συνεχισεις να ζεις αυτην την εμπειρια.Και δεν μιλαω μονο για τις σκληρες σκηνες της(απο την αποτροπαια εγχειρηση του κομπογιαννιτη γιατρου μεχρι την στιγμη που το νεκρο εμβρυο αντικρυζεται παραπεταμενο πανω σε μια πετσετα στα πλακακια του μπανιου), αλλα για τους διαλογους της.Ο τροπος που σε φερνει καταματα με μια σκληρη, απροσεγγιστη για τους περισσοτερους πραγματικοτητα με τροπο που σιγουρα μονο απλο μπορεις να χαρακτηρισεις, ειναι σιγουρα απιστευτα αξιοθαυμαστος.Και πρωτοτυπος.
"Φροντισε να μην πεταξεις το εμβρυο στην τουαλετα.Θα βουλωσει.Και να μην το θαψεις πουθενα.Γιατι θα το βρουν τα σκυλια και θα το φανε.Πηγαινε στον 10ο μιας πολυκατοικιας και πεταξε το ομορφα-ομορφα στα σκουπιδια."
(φροντιζοντας να μην μας κανει να ξεχασουμε πως μιλαει για μια ανθρωπινη ψυχη.)
http://www.filmint.nu/files/fckeditor/Image/Film%20Reviews/4Months-2.jpg
Ένοχα βλεμματα: Οι πρωταγωνιστριες δεν σταματουν στιγμη να σε κανουν να νομιζεις πως σε κοιτουν καταματα.Πως κοιτουν κατευθειαν στον φακο και προσπαθουν να καταλαβουν τι σκεφτεσαι γι`αυτες.Πως αντιλαμβανονται την παρουσια σου.Παρ`ολ`αυτα, αυτο δεν γινεται κανονικα μεχρι το τελος.Που μ`ενα ξαφνικο βλεμμα απογνωσης κι ισως απογοητευσης οι τιτλοι τελους πεφτουν κι αφηνουν μ`ενα μελαγχολικο τραγουδι πισω τους μια τραγικη ιστορια.Και δεν ξερεις πλεον αν πρεπει να τις χαρακτηρισεις ενοχες.Ή χαμενες.Ίσως πολυ απλα να μην εχεις λογο.
Βαθμολογια:*********9/10

Letsa