---

Το Φιλί της... Ζωής (2007) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Kiss of Life - Γνωστό και ως: Το Φιλί της Ζωής
Κομεντί | 103'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 8 Νοε 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 07/03/2008 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.19/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η Ζωή είναι ωραία... αλλά εγώ παντρεύομαι την Κυριακή.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Ο Πασχάλης παντρεύεται την Κυριακή στη Μήλο. Μία άτυχη στιγμή τον φέρνει στη Σίφνο και στα πόδια της Ζωής που είναι φωτογράφος. Παγιδευμένος στην Σίφνο και χωρίς να είναι σε θέση να επιστρέψει στην Μήλο λόγω απεργίας των λιμενικών, περιφέρεται στο νησί κρατώντας την λαμπάδα και τις μπομπονιέρες του επικείμενου γάμου του, ακολουθώντας την Ζωή που έχει πάει στο νησί για «δουλειά». Η δουλειά της Ζωής έχει στόχο τον Ανέστη, έναν φιλήσυχο ζάμπλουτο επιχειρηματία με πολλές διασυνδέσεις που έχει αποτραβηχτεί στο νησί παρέα με την αγαπημένη του γυναίκα για να ζήσει ήρεμα. Η δουλειά της Ζωής, η αγωνία του Πασχάλη να επιστρέψει στην Μήλο εγκαίρως, η διάθεση του Ανέστη να τον βοηθήσει, η υστερική αδελφή της γυναίκας του Ανέστη που μαλώνει διαρκώς με τον άντρα της και άλλα απρόοπτα ανακατεύονται χαριτωμένα σ’ αυτήν τη νέα ιστορία του Νίκου Ζαπατίνα.

Το Φιλί της… Ζωής είναι ένα συνδυασμός ρομαντικής κομεντί και μαύρης κωμωδίας, ένα κινηματογραφικό κλείσιμο του ματιού που αντιλαμβάνεται κανείς με το που θα πέσει ο τίτλος της ταινίας. Φιλόδοξη η πρόθεση του δημιουργού και για να είμαι ειλικρινής στο πρώτο μισό εκπληρώνεται καθώς επιτυγχάνει την δέουσα ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και στο ρομαντικό στοιχείο. Καθώς όμως ξεδιπλώνεται η ιστορία και παρά το γεγονός ότι τα κωμικά ένθετα των Ζουγανέλη – Μπουλά αντιμετωπίζουν κατ’ αρχάς τον κίνδυνο της δημιουργίας κοιλιάς στην αφήγηση, οι σεναριακές παγίδες εμφανίζονται η μία μετά την άλλη και οδηγούν τον σκηνοθέτη στο να ολοκληρώσει βιαστικά και άνισα το αστυνομικής υφής κομμάτι της ιστορίας και να πέσει με τα μούτρα στο ρομαντικό στοιχείο προκειμένου να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών του.

Όποιος έχει δει τις προηγούμενες ταινίες του Νίκου Ζαπατίνα γρήγορα θα εντοπίσει στοιχεία τους και σ’ αυτήν την ταινία. Ο κεντρικός ήρωας, ο Πασχάλης θα σας φέρει στο μυαλό τον ήρωα που υποδύθηκε ο Κιμούλης στο Ένας και Ένας ή και τον Φιλιππίδη στο Εφάπαξ, όχι με την έννοια της στείρας επανάληψης των χαρακτηριστικών του ήρωα, ο ήρωας είναι ζωντανός και αυτάρκης στο Φιλί... απλώς χαμογελώ στην ιδέα ότι ο κ. Ζαπατίνας έχει αναπτύξει μία χαριτωμένη εμμονή με αυτούς τους γλυκούς, γοητευτικούς Goofys. Σε μία εποχή που «υπάρχεις» μόνο αν είσαι όμορφος, αδύνατος, πετυχημένος, πονηρός κ.λ.π. δεν με χαλά καθόλου η δικαίωση ενός ήρωα λίγου πιο αδέξιου και άβγαλτου από τον μέσο άνθρωπο. Είναι σχεδόν ανακουφιστική.

Η ταινία είναι ευχάριστη – στα σίγουρα δεν προσφέρεται για προβληματισμό -, θα σας κάνει να γελάσετε σε αρκετά σημεία όμως μη γελιόμαστε έχει αρκετά προβλήματα τόσο στο σενάριο – θα έλεγα κυρίως στο σενάριο - αλλά και στην αφηγηματική απόδοση. Το καστ ήταν λειτουργικό και η παρουσία του Θέμου Αναστασιάδη σε κανονικό ρόλο, δεν ζημίωσε καθόλου την ταινία. Δεν θα ισχυριστώ φυσικά ότι ο κ. Αναστασιάδης είναι τρομερά ταλαντούχος ως ηθοποιός κ.λ.π. γιατί θα γελάσει και ο ίδιος, οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι δύο έντονα χαρακτηριστικά του - η ιδιαίτερη αντίληψή του περί επαγγελματισμού και η large προσωπικότητά του – αποδείχθηκαν πληρωτέα άμα τη εμφανίσει. Επιπλέον η συμμετοχή/ερμηνεία του δείχνει ότι κύριο μέλημά του υπήρξε το καλό της ταινίας. Οι δύο κυρίες, Κατερίνα Παπουτσάκη και Ζέτα Δούκα, ανέλαβαν από έναν ρόλο η κάθε μία που φάνηκε ότι τους ταίριαζε. Ιδιαιτέρως η πρώτη, υποδύεται με άνεση την Ζωή, αν και ορισμένως αυτή η υπερβολική αυτοπεποίθηση την οδηγεί σε μία πιο μονόπλευρη θεώρηση της ηρωίδας της. Η Ζέτα Δούκα από την άλλη είναι πιο χαμηλών τόνων και δεν κατορθώνει να διαχειριστεί ερμηνευτικά την μικρούλα ανατροπή που σχετίζεται με τον ρόλο της. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, ηθοποιός με θεατρική παιδεία κυρίως, ήταν το ερμηνευτικό ατού της ταινίας. Δεν θα αγνοήσω το γεγονός ότι έφερε την ευθύνη ενός αβανταδόρικου ρόλου, ωστόσο κατόρθωσε να τον διαχειριστεί πολύ καλά κρατώντας στην ουσία με την ερμηνεία του τον ρυθμό της ταινίας. Και επιμένω στον ρυθμό γιατί όταν κάνεις κωμωδία, ο ρυθμός είναι πολύ βασικός. Μετατρέποντας τη νευρικότητα και το στρες του άβγαλτου Πασχάλη σε εργαλείο, επιδεικνύει υπόγεια κωμική φλέβα άξια λόγου αν και όταν το σενάριο τον οδηγεί στο να ερωτευτεί την Ζωή παρουσιάζεται λίγο αμήχανος. Ο Λαέρτης Μαλκότσης είναι πολύ καλός όσο είναι ο Πασχάλης που ψάχνει να βρει τρόπο να γυρίσει στη Μήλο για να παντρευτεί την Ανθούλα του και λιγότερο καλός όταν γίνεται ο Πασχάλης που σπάει τα δεσμά του και ερωτεύεται την Ζωή, όταν μετατρέπεται τρόπον τινά σε ζεν πρεμιέ.

Θα επιστρέψω στο ότι η ταινία βλέπεται ευχάριστα, η φωτογραφία είναι πολύ καλή, το μοντάζ είναι ικανοποιητικό, το κυκλαδίτικο τοπίο κόβει την ανάσα, και τελικά αν η διάθεσή σας τραβάει κωμωδία, δεν βλέπω τον λόγο να μην δείτε μία ελληνική.

Βαθμολογία: (5.5/10)

Άλκηστις Χαρσούλη

---

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Η τέταρτη κινηματογραφική ταινία του Νίκου Ζαπατίνα, ήρθε με τα γνώριμα στοιχεία της κινηματογράφισης του δημιουργού, πριν 2 καλοκαίρια με σκοπό να μας δροσίσει και να μας διασκεδάσει, προσπαθώντας όμως, για μια ακόμα φορά, να ξεφύγει από το κλισεδιάρικο στυλ των λοιπών ελληνικών ταινιών που κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια, κυκλοφορούν στις αίθουσες και έχουν σαν κεντρικό τους άξονα τις σχέσεις ανάμεσα στο αντίθετο φύλο και το sex. Εδώ, χωρίς τα προηγούμενα στοιχεία να παραλείπονται, ο κεντρικός άξονας είναι η μοίρα και πως αυτή καθορίζει τις ανθρώπινες ζωές.

Ο Νίκος Ζαπατίνας έχει μια άποψη για τους κεντρικούς, αρσενικούς του ήρωες, που γίνεται ακόμα πιο εμφανής σε κάθε του ταινία. Δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί το πρότυπο του άντρα γόη, με gel στο μαλλί, χαμόγελο Colgate και κοιλιακούς φέτες. Το άκρο αντίθετο μάλιστα. Προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο ατζαμήδες και αφελής με μια διάθεση όμως ευνοϊκή απέναντί τους αφού καταφέρνει, να μην μας κάνει να αγανακτούμε μαζί τους αλλά, να τους συμπαθούμε ακόμα κι αν δεν θα ήταν εκείνοι που θα επιλέγαμε για σύντροφο.

Προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο κωμικό, το αισθηματικό και το αστυνομικό στοιχείο, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να τραβήξει μια σταθερή κι ενδιαφέρουσα ως προς την παρακολούθηση πλοκή, περίπου μέχρι τα μισά του έργου. Από κει και μετά, μοιάζει κάπως αμήχανος στο να μπορέσει να διαχειριστεί αυτό τον περίπλοκο συνδυασμό και καταφεύγει στην εύκολη λύση. Οδηγεί την υπόθεση σε βιαστικές και γρήγορα εξελίξιμες ανατροπές με αποτέλεσμα να χάνεται η δυναμική του αστυνομικού δεδομένου και το βάρος ρίχνεται κατ`εξοχήν, στο συναισθηματικό κομμάτι, απογοητεύοντάς μας.

Ο Ζαπατίνας, πέραν του να στήνει προσωπικότητες, ξέρει και να τις τοποθετεί σε τέτοια μέρη, που η φυσική ομορφιά με την δημιουργική φωτογραφία να αποτελούν ένα οπτικό κόσμημα. Σαν καρτ-ποστάλ από καλοκαιρινές διακοπές όπου όμορφοι εσωτερικά άνθρωποι, σεργιανίζουν στα σοκάκια ταξιδεύοντάς μας. Και η Σίφνος αποδεικνύεται ένα τέτοιο μέρος, που μαγεύει στη θέα των καταγάλανων νερών και που παίρνει την ανάσα με τις απότομες πλαγιές της.

Η επιλογή του Θέμου Αναστασιάδη σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους, αν και περίμενα να είναι καταστροφική, δεν αποδείχτηκε τελικά έτσι. Προς θεού, για να μην παρεξηγηθώ κι όλας, δεν υποννοώ σε καμία περίπτωση πως ο Θέμος είναι αξιόλογος και ταλαντούχος ηθοποιός και αυτό, όχι γιατί απουσιάζουν τα επίθετα, αλλά το ουσιαστικό ώστε να ισχύει η πρόταση. Μιλάω πάντα με γνώμονα ότι δεν είναι το αντικείμενό του και πολύ περισσότερο, με γνώμονα την αδυναμία του να μιλήσει σωστά και καθαρά ελληνικά.

Ο Λαέρτης Μαλκότσης από την άλλη, όντας κατ`εξοχήν ηθοποιός θεάτρου, είναι... πολυμορφικός στο ρόλο του Πασχάλη. Ενώ φαινομενικά δεν το `χει, καταφέρνει να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην πλευρά του ήρωα που θα κάνει τα πάντα για να κρατήσει το λόγο που έχει δώσει στην Ανθούλα και στην πλευρά του, που ποθεί την Ζωή και την ψυχική ελευθερία που του προσφέρει η σχέση τους. Όπως και να `χει, είναι εκείνος που καταφέρνει να κλέψει τελικά την παράσταση.

Η από σπόντα παρουσία των φίλων Μπουλά και Ζουγανέλη, μπορεί να είναι μια ευχάριστη νότα όμως, μοιάζει να μην είναι εναρμονισμένη με το υπόλοιπο σύνολο, λειτουργώντας περισσότερο ως κράχτης παρά ως παραίνεση ζωτικής σημασίας. Οι κυρίες της ιστορίας Παπουτσάκη και Δούκα, είναι η κάθε μία συμπαθέστατη στον ρόλο της με την πρώτη να ξεχωρίζει κυρίως με την άνετη, sexy και ηλιοκαμμένη παρουσία της ενώ η δεύτερη, με την χαμηλών τόνων παρουσία της που όμως, είναι περισσότερο άνευρη απ`όσο θα έπρεπε.

Σίγουρα έχουμε δει καλύτερα πράγματα από τον Νίκο Ζαπατίνα όμως, "Το Φιλί Της Ζωής", ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή απλά για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, αλλάζοντας παραστάσεις από τις όμορφες εικόνες ενός κυκλαδίτικου τοπίου που σας προσκαλεί με ανοικτές αγκάλες στον τόπο του.

Βαθμολογία: (5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.