Επιτελους βλεπουμε μια Ιταλικη ταινια που μοιαζει με αυτες της εποχης που μεσορανουσε ο Ιταλικος κινηματογαφος. Αν και προκειται γιαν συμπαραγωγη με την Αγγλια το εργο ειναι καθαρα ιταλικο, οχι μονο στη γλωσσα του η τον τοπο οπου εξελισσεται η ιστορια, αλλα και στο νεορεαλιστικο του υφος. Τεχνικα το εργο ειναι αψογο, καθοσον ποτε η εξελιξη μιας πραξης ειναι απροβλεπτη, σκηνες με υφος οπου ο διαλογος συμπληρωνεται αρμονικα απο τις κινησεις και της χειρονομιες των προσωπων.Το θεμα ειναι ενδιαφερον καθοσον ο πρωταγωνιστης ζει στιγμες με μεγαλη ενταση και οξυτητα κι αυτο σε μια ηρεμια, κατι που ανταποκρινεται στον τιτλο του. Το βασικο προσωπο, με τα δικα του προβληματα αντανακλα αυτα των αλλων που το περιβαλλουν και υποβαλλει στον θεατη ερωτηματα πανω στον ερωτα, την αγαπη, τη φιλια το σεξ, την πατροτητα, την συμπονοια. Το μεγαλο θετικο και σπανιο για ιταλικο και δραματικο εργο:Η απουσια της μοιρολατριας. Ή εικονοληψια δεν ανταποκρινεται στις διαστασεις και την ποιοτητα αυτπυ του εργου και προκειτα αναμφιβολα για το πιο αδυνατο στοιχειο του
Γεώργιος Δημοσθένους Κόκκινος