Μια απο τις διασημοτερες ταινιες αναμεσα στους θεωρητικους του κινηματογραφου ο Άνθρωπος με την κινηματογραφικη μηχανη εγινε πεδιο εκτεταμενων αναλυσεων (οπως και ο Πολιτης Κειν αργοτερα). Προκειται για μια συνθεση εικονων απο τη ζωη των κατοικων σε μια σοβιετικη πολη που παρουσιαζεται παραλληλα με τον καμεραμαν ο οποιος προσπαθει να συλλαβει τη ζωη μεσα απο την καμερα του και κανει και αυτος τη δουλεια του. Μοιαζει με Κογιανισκατσι της δεκαετιας του ’20 (ειδικα με την εξαιρετικη χρηση της μουσικης του Ναιμαν στην κοπια που ειδαμε) που υμνει τη ζωη, εχει λιγο υπεροπτικη ματια και απευθυνεται σε πληροφορημενο κοινο (ως πειραματικο σινεμα που ειναι) αλλα ειναι καθαρη τεχνη με πολλες στιγμες ποιησης (το κοριτσι που ξυπναει, οι αθλητες, οι αντιδρασεις των παιδιων κλπ.) και σχολια για τη διαμορφωση της πραγματικοτητας απο τον κινηματογραφο. Η ταινια βασιζεται στις θεωριες του Βερτοφ περι κινηματογραφου-ματι που υποστηριζε οτι ο κινηματογραφος πρεπει να συλλαμβανει τη ζωη στη φυσικη της εκδηλωση (η τον αυθορμητισμο της ζωης), την πραγματικοτητα χωρις παραποιηση (μαλιστα για να το πετυχει αυτο πολλες φορες χρησιμοποιουσε κρυμμενες καμερες για να αιχμαλωτισει το απροσδοκητο της ζωης) αλλα εδινε μεγαλη σημασια και στο μονταζ οπου ο δημιουργος συνθετει το υλικο του σε ενα εργο τεχνης που μπορει να διεπεται απο ποιηση (συγκινηση, δυναμισμο και ρυθμο κλπ.) αλλα ξεχωριζει απο το θεατρο και τις αλλες τεχνες. Συνεπως οπως και σε αλλες ταινιες του Βερτοφ ετσι και στην γνωστοτερη δημιουργια του τον Άνθρωπο με την κινηματογραφικη μηχανη ο σκηνοθετης αρνειται το σεναριο και τα λοιπα που χαρακτηριζουν το νορμαλ σινεμα και προσπαθει σε ενα αισιοδοξο μωσαϊκο εικονων που θυμιζει ντοκιμαντερ (με αριστοτεχνικη ομως κινηση της καμερας που περιλαμβανει και ευρηματα οπως τις παγωμενες ληψεις, την αργη κινηση, τον χωρισμο της οθονης κ.α.) να συλλαβει ρυθμικα και ευρηματικα τον αυθορμητισμο της ζωης. ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10
Άρης Μαυρέλλης