ΚΡΙΤΙΚΗ του ΚΓΠ στο [http://www.cine.gr/film.asp?id=713285&page=4#loginform]

Πανικός στους Δρόμους (1950)

Η υπόθεση είναι πολύ ρεαλιστική, γιατί τώρα που περνάει η ανθρωπότητα τα ίδια με τον ίο του Εμπολα (Οκτωβριος 2014) και την πιθανή μετάδοση του από χώρα σε χώρα, η διάδοση της πνευμονικής πανώλης το 1950 πρέπει να ήταν μια αποτρόπαια πιθανότητα: 

Ο Jack Palance (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) σκοτώνει έναν άρρωστο λαθρο-μετανάστη, που χωρίς να το ξέρει ήταν άρρωστος απο πνευμονική πανώλη. Μετά την κολλάει όλη η συμμορία του...

Ο γιατρός Richard Widmark είναι ο υπεύθυνος της υπηρεσίας δημόσιας υγείας που ξεκινά να τους αναζητεί, μόλις συνειδητοποιεί το μέγεθος του προβλήματος από τη τοξικολογική ανάλυση των σωθικών του δολοφονημένου. 

Οι κακοποιοί αφήνουν πτώματα πίσω τους  στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, "βοηθώντας" τους αστυνομικούς να τους ανακαλύψουν, έχοντας μόνο ένα περιθώριο δύο ημερών για να προλαβουν να σταματήσουν και να εμβολιάσουν τους μολυσμένους ώστε να μην εξαπλωθεί η αρρώστια [απόσπασμα από την περίληψη του Θέμη Μπαρτζώκα στο cine.gr & προσθήκες δικές μου]. 

Ο Καζάν με αυτή την ταινία έδειξε το ταλέντο του σαν μεγάλος σκηνοθέτης με οξυδέρκεια, αντίληψη και αίσθηση της περιπέτειας. Υπάρχουν βέβαια οι φωνές που τον κατηγορούν, όχι άδικα, ότι δείλιασε μπρος στην πανίσχυρη Επιτροπη Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του Γερουσιαστή ΜακΚαρθυ και κάρφωσε τους συναδέλφους τους για "φιλοκομμουνισμό", με αποτέλεσμα να γίνει το μαύρο πρόβατο του Hollywood, άρα "οχι-τόσο-καλός-σκηνοθέτης"...

Ας ξεχάσουμε, όμως, προς στιγμή τον άνθρωπο και ας δούμε μόνο τον επαγγελματία: Nομίζω ότι έτσι θα μπορέσουμε να παραδεχτούμε ότι το έργο είχε υπόθεση, εξαιρετικούς ηθοποιούς (ο Richard Widmark  και ο Jack Palance εξελίχτηκαν σε αστέρες μεγάλου μεγέθους) δράμα, ταχύτητα και μπόλικο συναισθηματισμό (στην οικογένεια του γιατρού  Richard Widmark), όλα θετικά χαρακτηριστικά της σκηνοθετικής ικανότητας του Καζάν.

Το έργο κατατάσσεται στα "νουάρ", αν και διαφωνώ πλήρως με αυτόν τον χαρακτηρισμό, καθόσον δεν έχει τα συστατικά του νουάρ (δηλαδή, μοιραίες γυναίκες, συνωμοτικές καταστάσεις, ραδιουργίες, ανατροπές, μουσική με κλαρινέτο σε οξείς τόνους σε καταχθόνια μπαράκια κτλ....το ότι περιείχε σκληρούς μπάτσους και διάφορα πτώματα στους δρόμους δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί νουάρ...τέλος πάντων). 

Εγώ, αν μου επιτρέπεται, θα τα χαρακτήριζα δραματικό και γκανγκστερικό έργο, με καλή πλοκή και γρήγορη εξέλιξη. Το τέλος του είναι αυτό που νομοτελειακά θα συνέβαινε, άρα εμένα δεν μου άφησε καμία "πικρή ανεκπλήρωτη γεύση" και θεωρώ ότι ολοκλήρωσε τον σκοπό του.

[Κώστας kprncs ΚΓΠ 15/10/2014](6/10)