---

Django Unchained (2012) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Django, ο Τιμωρός
Γουέστερν | 165' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 17 Ιαν 2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 29/4/2013 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 26/4/2013 Διανομή: Feelgood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.23/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Του πήραν την ελευθερία. Θα τους πάρει τα πάντα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Ο Γερμανός πρώην οδοντίατρος και τώρα κυνηγός επικηρυγμένων Δρ. Κινγκ Σουλτζ (Κρίστοφ Γουόλτζ) ελευθερώνει και παίρνει μαζί του τον σκλάβο Τζάνγκο (Τζέιμι Φοξ) ως βοηθό, αναζητώντας παράνομους και εισπράττοντας τις αμοιβές σκοτώνοντάς τους. Από ένα σημείο και μετά, πάνε σε φυτεία του Νότου να βρουν και να ελευθερώσουν τη σκλάβα Μπρουμχίλντα (Κέρι Ουάσινγκτον), που είναι σύζυγος του Τζάνγκο. Για να τους πάρουν στα σοβαρά υποκρίνονται στον σκληρό αφέντη της φυτείας, Κάλβιν Κάντι (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), ότι τάχα θέλουν να αγοράσουν έναν μαύρο παλαιστή. Σημαντικό ρόλο θα παίξει ο μπάτλερ-πιστό σκυλί του αφεντικού, Στίβεν (Σάμιουελ Τζάκσον).

Μετά το Άδωξοι Μπάσταρδη, ο Ταραντίνο συνεχίζει να απονέμει ετεροχρονισμένη δικαιοσύνη, βάζοντας έναν μαύρο να λιανίζει τους λευκούς τον καιρό της δουλείας όπως έκανε η άλλη παρέα στους ναζί. Τι να πρωτοπείς. Μπορείς να γράψεις σελίδες για αυτό το καταπληκτικό έργο του ευφυέστατου Κουέντιν. Πώς καταφέρνει να συνδυάσει το σοβαρό με το αστείο, το ρεαλιστικό με το παραμυθένιο, το χειμαρρώδες των αναφορών με το τελικό δέσιμο. Αστείρευτη έμπνευση στο στήσιμο των πλάνων, πανέξυπνοι διάλογοι, εξαιρετική απόδοση του Νότου, δεκάδες λεπτομέρειες σε δεύτερο πλάνο που κάτι σημαίνουν, δεν το χορταίνεις, θέλεις να το ξαναδείς, δεν βαριέσαι στιγμή και τα 165 λεπτά περνούν χωρίς να το καταλάβεις.

Τι είναι; Γουέστερν σπαγγέτι (ο Φράνκο Νέρο που πρωταγωνιστούσε στο Τζάνγκο του Σέρτζιο Κορμπούτσι το 1966, παίζει έναν μικρό ρόλο-φόρος τιμής), σπλάτερ, ρομάντζο και πάνω απ όλα ένα μοναδικό χιούμορ που μου έφερε στο νου «Λούκι Λουκ» και «Αστερίξ».

Ξαναλέω ότι μπορείς να γράψεις ένα κατεβατό, αλλά θα αρκεσθώ σε ένα «δια ταύτα». Πρώτον, ότι πολλοί δουλεύουν πάνω στην «κουλαμάρα», αλλά κανείς με τη σοβαρότητα, τελειομανία κι αποτελεσματικότητα του Ταραντίνο. Δεύτερον, ότι μέσα από τη μέθοδο του παραμυθιού, της κωμωδίας και μιας ιδιότυπης τρέλας, εντέλει μιλάει πολύ σοβαρά για σκληρά πράγματα που με μια κλασική προσέγγιση, δύσκολα θα τα δέχονταν οι Αμερικανοί.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Κανείς δεν γυρίζει ταινίες όπως ο Tarantino. Με μια κάπως υπερβολική, σκοτεινά κωμική βία, ευφυείς διαλόγους κι αγάπη για το ρετρό στυλ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα παραπάνω αποτελούν ενδείξεις ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι δημιούργημα του πολυβραβευμένου, αμφιλεγόμενου κι αθυρόστομου σκηνοθέτη. Τώρα, κάτι λιγότερο από τρία χρόνια από την τελευταία και πιο επιτυχημένη ταινία του, Άδωξοι Μπάσταρδη, έρχεται το πολυαναμενόμενο «Django, ο Τιμωρός» για το οποίο οι οπαδοί του Tarantino θα ενθουσιαστούν όταν μάθουν ότι ξεπερνά τις προσδοκίες.

Είμαι βέβαιος, διαβάζοντας την υπόθεση και μόνο, ότι οι περισσότεροι (συμπεριλαμβανομένου κι έμενα) πιστέψαμε ότι η ταινία πρόκειται να είναι μια ταινία εκδίκησης ενός σκλάβου με τον τρόπο που οι Άδωξοι Μπάσταρδη ήταν μια εβραϊκή ταινία εκδίκησης. Αυτό ισχύει αλλά όχι καθόλη τη διάρκεια του έργου. Και αυτό γιατί το έργο διαθέτει μια σταθερή τονική αλλαγή σε ολόκληρα τα 165 λεπτά του, με αποτέλεσμα η παρακολούθηση του να είναι μια πραγματική απόλαυση. Σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι: γιατί δεν γίνεται όλες οι ταινίες που διαρκούν σχεδόν τρεις ώρες να είναι τόσο διασκεδαστικές; Από την αρχή μέχρι το τέλος, το «Django» δεν σε απογοητεύει σχεδόν ποτέ. Εάν δεν είναι αστείο θα είναι αγωνιώδες, αν δεν είναι αγωνιώδες θα είναι δραματικό και αν δεν είναι δραματικό θα είναι γεμάτο δράση και αίμα. Ο Tarantino με αριστοτεχνική γραφή αρπάζει το κοινό, το τραβάει στον κόσμο του και δεν το αφήνει μέχρι και η τελευταία λέξη του διαλόγου να ειπωθεί.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι όπως φαίνονται και η ταινία του Tarantino είναι κάτι περισσότερο από καθαρή κι απλή ψυχαγωγία. Μακριά από μια στιλπνή ανακεφαλαίωση των λεγόμενων «σπαγγέτι γουέστερν», το «Django, ο Τιμωρός» είναι σίγουρα μια άκρως διασκεδαστική, πλούσια κινηματογραφική απόλαυση, η οποία όμως καταφέρνει, μέσα στο ξέφρενο πιστολίδι και το αίμα, να έχει μερικές επιτυχημένες ανατροπές, εξαιρετική απόδοση χαρακτήρων και ουσία. Μέσα από ένα καταπληκτικό σενάριο, η ταινία μιλάει για τη φρίκη της δουλείας που επικρατούσε στον Αμερικανικό Νότο, καταγράφοντας τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Με μια ζωντανή (και αρκετά τρομακτική) γραφική απεικόνιση της δουλείας, που για να είμαι ειλικρινής μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσεις, ο σεναριογράφος πετυχαίνει να καταγράψει τις αντιφάσεις των κοινωνικών και οικονομικών δομών και καταφέρνει να διηγηθεί ιστορικά γεγονότα με άκρως ξεκαρδιστικό κι αδιάντροπο τρόπο.

Εύσημα πρέπει να δοθούν, μιας και αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του έργου, στους ηθοποιούς. Ο Tarantino δεν αποτυγχάνει ποτέ στο να διαθέτει ένα λαμπρό καστ και το «Django, ο Τιμωρός» δεν αποτελεί εξαίρεση. Με μπροστάρη τον Jamie Foxx στον ρόλο του Django να δίνει μια ήσυχη και μετρημένη ερμηνεία, η ταινία ανήκει ολοκληρωτικά στους Christoph Waltz και Leonardo DiCaprio. Ο πρώτος κλέβει την παράσταση από το πρώτο κιόλας λεπτό κι επισκιάζει τους πάντες με την ανεπανάληπτη ερμηνεία του, μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης του δεύτερου. Παίζοντας τον Calvin Candie, ο όποιος στην αρχή είναι όλο φιοριτούρα και γοητεία μέχρι τη στιγμή που θα ξεσπάσει, ο DiCaprio είναι απειλητικά καλός στον ρόλο του κάνοντας σε να τον απεχθάνεσαι. Πραγματική αποκάλυψη. Εξίσου μισητός είναι κι ο Samuel L. Jackson, ο οποίος δίνει την καλύτερη ερμηνεία του εδώ και χρόνια.

Πολλοί σκηνοθέτες μπορούν να εκτιμήσουν τη μυθική δύναμη του κινηματογράφου, αλλά λίγοι μπορούν, αβίαστα, να δημιουργούν τη δική τους άμεση μυθολογία όπως ο Tarantino. Λατρεύω ότι μια ταινία σαν αυτή μπορεί να υπάρχει και να είναι τόσο καλή και έξυπνη και τολμηρή και τόσο «kick-ass». Ο χαρακτηρισμός «αξίζει να το δεις» είναι λίγος…

Βαθμολογία: (4.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Γιώργος Δαβίτος

---

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Το «Django: Ο Τιμωρός» είναι η καινούργια μαύρη κωμωδία, σε μορφή γουέστερν αυτή τη φορά, του εκπληκτικού Quentin Tarantino. Από πολλούς κριτικούς, αυτή η ταινία θεωρείται ίσως η καλύτερη δουλειά του ιδιαίτερου αυτού σκηνοθέτη. Χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι όντως «η» καλύτερη, καθώς έχει δημιουργήσει αξεπέραστες ταινίες κατά τη διάρκεια της καριέρας του, θα συμφωνήσω με όσους ισχυρίζονται ότι είναι από τις πιο καλογυρισμένες ταινίες ενός λατρεμένου δημιουργού, που σίγουρα θα ξετρελάνει τους φανατικούς θαυμαστές του.

Έχοντας εμπνευστεί από το Τζάγκο: Ο Τρομοκράτης του Πάσο-Ντόμπλε, ο Tarantino δημιουργεί τη δική του εκδοχή αυτού του κλασικού ήρωα, αποδίδοντας παράλληλα κι έναν φόρο τιμής στον χαρακτήρα που πρωτο-ενσάρκωσε ο Franco Nero στο γουέστερν του Sergio Corbucci το 1966. Πρέπει να τονιστεί, όμως, ότι δεν μιλάμε για ένα ριμέικ μιας κλασικής ταινίας, αλλά για μια άκρως διαφορετική σύλληψη που τυγχάνει να κάνει αναφορές στην πρωτότυπη ταινία, διακωμωδώντας κατά κύριο λόγο διάφορους αντιπαθείς χαρακτήρες κι αποδίδοντας δικαιοσύνη.

Από την αρχή της, λοιπόν, η ταινία προϊδεάζει τον θεατή για το αριστούργημα που ακολουθεί, καθώς ξεκινά με το κλασικό τραγούδι «Django» του Luis Bacalov, με τους τίτλους αρχής του Sergio Corbucci και με την παρουσίαση των σκλάβων, αντί του φέρετρου. Μετά από την πανέμορφη αυτή εισαγωγή, η οποία θα θυμίσει στον γνώστη το σημείο αναφοράς, συνεπαίρνοντας όμως κι όποιον δεν είχε την τύχη να παρακολουθήσει ένα από τα ωραιότερα ιταλικά γουέστερν της δεκαετίας του 1960, θα περάσει αμέσως στο στοιχείο που χαρακτηρίζει τ` αριστουργήματά του, αυτό της μαύρης κωμωδίας.

Έχοντας το χάρισμα να παρουσιάζει ωραιοποιημένη βία, αποδίδοντάς την μάλλον καλλιτεχνικά παρά ρεαλιστικά και μπλέκοντας ενδιάμεσα το στοιχείο ενός εύθυμου ξαφνιάσματος του θεατή, ο Tarantino έχει δώσει στον κινηματογράφο κανονικά έργα τέχνης πάνω στη βία και τη μαύρη κωμωδία και σ` αυτή του την ταινία, έχοντας σαν πρωταγωνιστή έναν μαύρο σκλάβο που ζητά δικαίωση, ίσως να συστήνει ένα είδος «κατράμικης» κωμωδίας. Αυτό που κάνει εντύπωση, όμως, και παράλληλα είναι και το στοιχείο που θα σας κάνει να παρακολουθήσετε αυτή την τρίωρη, σχεδόν, παραγωγή του ακούραστα, είναι το γεγονός της αρμονικής εναλλαγής του περιβάλλοντος της ταινίας. Και τι εννοώ μ` αυτό: κατά τη διάρκεια της πρώτης ώρας, ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει μια ταραντινική εκδοχή ενός γουέστερν, δηλαδή πολύ πιστολίδι, πολύ γέλιο κι αρκετό αίμα. Αφού, όμως, περάσει αυτή η φάση του κυνηγιού επικηρυγμένων κι αφού έχει κερδίσει τον θεατή, ο σκηνοθέτης αλλάζει το περιβάλλον της ταινίας, μετατρέποντάς το σ` ένα ιστορικό δράμα, το οποίο και καλύπτει τη δεύτερη ώρα της. Τέλος, τα τελευταία 40 λεπτά περίπου, το δράμα θ` αρχίσει να αποκτά στοιχεία Tarantino, προετοιμάζοντας για ένα άκρως χαρακτηριστικό κλείσιμο του έργου, που θα ξετρελάνει τους πιστούς.

Οι παραπάνω εναλλαγές, λοιπόν, που γίνονται με υπέροχο τρόπο, σε συνδυασμό με την καταπληκτική ματιά του σκηνοθέτη, τις μουσικές επιλογές του και τις εξαίρετες ερμηνείες των Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Samuel L. Jackson, Kerry Washington, όπως και φυσικά τη φιλική συμμετοχή του Franco Nero, συνιστούν μια ταινία που πρέπει να δει το κοινό του ιδιόμορφου αυτού Αμερικανού δημιουργού. Αν, πάλι, δεν συμπεριλαμβάνετε τον εαυτό σας στους φανατικούς ακολούθους του Tarantino, αλλά είστε θαυμαστές των ηθοποιών που συμμετέχουν κι έχετε σκοπό να την παρακολουθήσετε, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο χαρακτήρας του DiCaprio εμφανίζεται μετά την πρώτη ώρα και να σας προτείνω να οπλιστείτε με υπομονή κατά το τελευταίο μέρος της ταινίας.

Βαθμολογία: (4/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Μαριλένα Ιωάννου

---

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Άλλος ένας απολαυστικότατος Ταραντίνο! Όλα όσα περιμένει κανείς να δει σε μια ταινία του δίνουν το παρόν. Η κομικίστικη βία, η υπέροχη, μεθυστική φλυαρία, η αίσθηση παλιού και συνήθως β’ διαλογής σινεμά. Όλα είναι εδώ, πασπαλισμένα με μία διαρκή κωμικότητα αρκετά πιο τονισμένη απ’ ό,τι στις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη. Κανονικότατος χαβαλές, με άλλα λόγια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο δημιουργός γίνεται βλάσφημος απέναντι στο κάθε άλλο παρά αστείο θέμα του. Αντιθέτως, πίσω από την καθαρή διασκέδαση, περιγράφει με σεβασμό την αποτρόπαια βίαιη εποχή ολοκληρωτικής έλλειψης ουσιαστικής δικαιοσύνης, στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του. Κι όταν η βία υπαινίσσεται, είναι πολύ πιο επώδυνη απ’ ό,τι όταν ανατινάζονται κεφάλια μπροστά στα μάτια σου…

Στη σχεδόν τρίωρη, αλλά καθόλου κουραστική, διάρκεια της ταινίας, η πλοκή περνά από διάφορα στάδια (στην θεωρητικά κεντρική υπόθεση θα φτάσει στο τέλος της πρώτης ώρας της!). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία, τόσο ως προς τα τεκταινόμενα, όσο και τα κινηματογραφικά είδη που ο δεξιοτέχνης δημιουργός συνδυάζει και τα συναισθήματα που προκαλεί στον θεατή. Αβίαστο γέλιο, αποστροφή, αγωνία, μέχρι και συγκίνηση σε μια συγκεκριμένη σκηνή! Άλλοτε όμως αισθάνεσαι ότι προκύπτουν εξαιρετικά πολλές εξελίξεις στην πλοκή και άλλοτε αυτές φαντάζουν χαρακτηριστικά αργές, μιας και δεν αφορούν τα γεγονότα αλλά τους διαλόγους. Διάλογοι που ξεκινούν με κάθε αφορμή, που εξελίσσονται καθηλωτικά, που είναι ικανοί να δημιουργήσουν από μόνοι τους όλα τα παραπάνω συναισθήματα, που μεταστρέφουν τη φράση «μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις»…

Από το κεντρικό καστ, η πιο αδιάφορη ερμηνεία αποδεικνύεται τελικά μάλλον αυτή του πρωταγωνιστή! Πράγμα που βέβαια δεν οφείλεται τόσο στον ίδιο, όσο στην ελάχιστη γοητεία που εκπέμπει ο χαρακτήρας του εν συγκρίσει με αυτούς που τον πλαισιώνουν. Ή απλά, ο Κριστόφ Βαλτζ είναι τόσο καλός που τον επισκιάζει. Γιατί, ειλικρινά είναι απίθανος. Μοιάζει να το διασκεδάζει πραγματικά με όλη του την ψυχή και δε χορταίνεις να τον βλέπεις. Όταν, δε, λογομαχεί ή απλώς συζητά με τον ΝτιΚάπριο, η ταινία φαντάζει αληθινά ακαταμάχητη!

Το φιλμ, παρόλα αυτά, δεν είναι αψεγάδιαστο. Όχι τόσο λόγω του τελικού λουτρού αίματος το οποίο ίσως να ήταν προτιμότερο κάπως πιο μετρημένο, (αλλά ήταν ούτως ή άλλως απόλυτα αναμενόμενο) όσο εξαιτίας ορισμένων σημείων του σεναρίου. Μπορεί αυτό να είναι εύστοχα αμπαλαρισμένο με ευρηματικούς διαλόγους, μα αν κανείς κοιτάξει λίγο βαθύτερα, ενδέχεται να διαπιστώσει λίγες αλλά αρκετά σημαντικές, διακριτικές ευκολίες που επιχειρούν να περάσουν απαρατήρητες. Ελάχιστα όμως θα επηρεάσουν και αυτές το πόσο καλά θα περάσετε παρακολουθώντας την ταινία -αν βέβαια περνάτε καλά με το σινεμά του Ταραντίνο…

Το «Django, ο Τιμωρός» είναι μια καθαρά ταραντινική, απολαυστικά πλούσια σε κινηματογραφικά είδη, συναισθήματα, σεναριακές εξελίξεις και, φυσικά, χαρακτηριστικούς διαλόγους ταινία, που δείχνει να διαθέτει μεγάλη αγάπη για τη βία του σινεμά, αλλά και εξίσου ισχυρή απέχθεια για αυτήν της αληθινής ζωής…

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.