Το λυρικο αριστουργημα του Trier δεν χρειαζεται ιδαιτερες συστασεις.Οι συγκλονιστικη ερμηνεια της Emily Watson σου κοβει την ανασα και παρα την εντονη τραγικοτητα της εκπεμπει νοτες αισιοδοξιας.Εξαλλου και στο επομενο του αριστουργημα(Dancer in the dark) η τραγικη ιστορια εμπλουτιζεται με αισιοδοξια και λαχταρα για ζωη.Παντα οι ηρωες του Trier αντιμετωπιζουν ακομα και τις μεγαλυτερες δυσκολιες της ζωης με δυναμισμο και εντονο παθος καθως αγαπανε με την ψυχη τους και θυσιαζονται μεμιας.Μια ταινια που πρεπει να την δειτε οσοι δεν την ειδατε οταν προβληθηκε στις αιθουσες.
kkonsta

«Δαμαζοντας τα κυματα» οπως δαμαζοντας τα παθη του εαυτου μας, δαμαζοντας τις αντιδρασεις του περιγυρου που δεν μας αφηνει να εκφραστουμε, να αγαπησουμε, να ζησουμε. Δαμαζοντας τα «πρεπει» και τους αγραφους και γραμμενους κανονες που εμποδιζουν την ανατολη της προσωπικοτητας και της φαντασιας. Δαμαζοντας τον πονο με το οπλο της θυσιας, δαμαζοντας ενα απλετο ερωτα που δεν περιοριζεται στα στενα ορια του κορμιου.

Ο Φον Τριερ πλαθει με εικονες αλληγορικες το συγγραμμα του για μια ευνουχισμενη πραγματικοτητα που στεκεται στην επιπεδη και βεβιασμενη λογικη των χαρακτηρισμων και της τοποθετησης ταμπελων σε ανθρωπους και γεγονοτα. (Βλεπουμε οτι η πρωταγωνιστρια κρινεται τρελη, αφαιρωντας της με αυτο τον τροπο η βαρυτητα της γνωμης). Ασχολειται επισης και με το παναρχαιο μηνυμα της θυσιας που ο σκηνοθετης αυτη τη φορα τοποθετει αναλογικα με το αποτελεσμα παιζοντας το παιχνιδι της αποδοτικοτητας των πραξεων.

Ο δρομος της πρωταγωνιστριας ειναι ο πιο κακοτραχηλος και βασιζεται στην ελπιδα και το αποτελεσμα της που δεν ειναι αλλη απο την εναποθετηση πιστης σε μια φαντασιωση πιο πραγματικη απο την καθημερινοτητα και πιο αρρωστημενη απο το θανατο, αυτον που την οδηγει στη λυτρωση…

Οι προαιωνιες καμπανες ειναι αυτες που συνοδευουν τον θεατη απο τον επιλογο του αριστουργηματος σιγα σιγα και σταδιακα στη δικη του αρενα οπου καλειται να παλεψει με ολες τις προκλησεις μιας προσκαιρης ζωης που χαριζεται σαν ανταλλαγμα για να εισελθει δειλα στις πυλες του παραδεισου. Εκει οι ανθρωποι δεν θα ειναι απαλλαγμενοι απο τις εμμονες τους και οι καμπανες της πιστης θα χτυπανε παντα…

Γεώργιος Θεοδωράκης (Μετέωρος Άγγελος)

Πολυ καλη ταινια αν και οχι το αριστουργημα που πολλοι λενε οτι ειναι το Δαμαζοντας τα Κυματα ειναι μια πολυ ιδιαιτερη ταινια. Ο Τριερ λιγο πριν το Δογμα 95 πειραματιζεται και εδω με την ψηφιακη καμερα. Μια ταινια που μιλαει για την αγαπη την θυσια και το θαυμα ολα αυτα πολυ δεμενα μαζι τους ομως για να το καταφερει αυτο ο Τριερ υπεπεσε σε αρκετα ατοπηματα οπως η μεγαλη δειαρκεια, η κατα στιγμες κουραστικη κινηματογραφηση και τα μελο στοιχεια. ομως η ταινια διαθετει ενα ακρως μεταφυσικο απογειωτικο φιναλε και την Έμιλυ Γουοτσον. Η τελευταια σε μια ανεπαναληπτη ερμηνεια εκτος απο τα εξωτερικα χαρακτηριστικα του αγριου και περιεργου χαρακτηρα της μας κοινωνει τους φοβους, τις σκεψεις και τη λογικη του αγγιζοντας πρωτογνωρα ερμηνευτικα βαθη. 8/10
george alex

ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ CARL DRAYER
PAPALDAS