---

Bitter Moon (1992) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Τα Μαύρα Φεγγάρια του Ερωτα - Γνωστό και ως: Lunes de Fiel
Ερωτική | 139' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Τρί 5 Ιαν 1993 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 11/1/2005 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Surround (Prologic) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.85/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Από τον κινηματογραφικό playboy –όπως αυτοαποκαλείται-, Roman Polanski, και με βάση τη νουβέλα του Gérard Brach (Lunes de fiel), το Bitter Moon δεν ανήκει ούτε στις γνωστές, ούτε στις επιτυχημένες ταινίες του Polanski. Το ντεμπούτο της ταινίας το 1992 συνοδεύτηκε από μέτριες κριτικές και χαμηλά έσοδα, ενώ κυρίως τονίστηκε η προβολή του τότε άγνωστου Hugh Grant.

Λίγο πριν αρχίσει να τραυλίζει χαριτωμένα και να πέφτει αδέξια πάνω σε γυναίκες δίνοντας μια απολαυστική φιγούρα που έμελλε να γίνει πασίγνωστη για το στυλ της, ο Hugh Grant (Nigel) κρατά τον ρόλο του ψυχρού Άγγλου, του οποίου η περιέργεια τον οδηγεί στην ακρόαση μιας διεστραμμένης, παρ όλα αυτά σαγηνευτικής ιστορίας ενός αταίριαστου ζευγαριού που υποδύονται οι Peter Coyote (Oscar) και Emanuelle Seigner (Mimi). Το cast συμπληρώνει η Kristine Scott Thomas (Fiona) ως η γυναίκα του Hugh Grant. Το ερωτικό θρίλερ του Polanski λαμβάνει χώρα σε ένα κρουαζιερόπλοιο, όπου οι Grant και Thomas βρίσκονται για να αναθερμάνουν τη σχέση τους, ενώ οι Coyote και Seigner έχοντας καταλήξει εκεί μετά από πολυτάραχη ζωή.

Το κύριο νήμα της ιστορίας διακόπτεται από εκτενή flashback στα οποία εξιστορείται από τον Oscar στον Nigel το πώς γνωρίστηκε με την Mimi και πως εξελίχθηκε η ιστορία τους. Πρόκειται για μια ιστορία όχι απλώς σεξουαλικής απελευθέρωσης, ούτε σεξουαλικής διαστροφής, αλλά σεξουαλικού αταβισμού. Η ωμότητα και γλαφυρότητα των περιγραφών του Oscar εγκλωβίζουν τον Nigel, ο οποίος, αν και αηδιασμένος και σοκαρισμένος, αδυνατεί να απομακρυνθεί, εν μέρει λόγω της έλξης του προς την Mimi. Οι περιγραφές που ξεπερνούν την φαντασία των Άρλεκιν δημιουργούν στην αρχή ένα κλίμα ζήλιας (από την πλευρά του θεατή, όχι του Nigel) για το ζευγάρι, που καθώς φαίνεται ανακάλυψε την απόλυτη ευχαρίστηση, το μυστικό της ευτυχίας. Κι όμως η ηδονοπροσανατολισμένη σχέση που λάγνα τριβελίζει το μυαλό του θεατή πρόκειται να μεταβληθεί σε έναν συναισθηματικό εφιάλτη.

Μέχρι ενός σημείου δεν θα ‘λεγε κανείς ότι η ταινία διαφέρει από το κλασσικό love story. Η απότομη μεταστροφή έρχεται να αποδείξει ότι ο Polanski παίρνει την πάστα των απλών ανθρώπων και τη μεταβάλει σε ένα δράμα μαύρου χιούμορ, εκδίκησης, νέμεσης και ειρωνείας. Ο σκηνοθέτης που συγκρίνεται με τον Hitchcock, ο δημιουργός των The Tenant και Knife in the water προσθέτει την καθοριστική πινελιά. Τίποτα καλό δεν κρατάει πολύ είναι το μότο που θα κυριαρχήσει εφεξής. Όταν η σεξουαλική δίψα σιγάσει, η σχέση των Oscar και Mimi θα καταρρεύσει οδηγώντας πρώτα (και προσέξτε το «πρώτα») την γυναίκα σε μια ζώσα κόλαση και ταυτόχρονη προσωπική εξαθλίωση. Ο μισανθρωπισμός του Polanski μεταδίδεται στο ακέραιο στον θεατή, καθώς αυτός μαρτυρά την σκληρότητα που αποπνέει το αρσενικό υπό την επήρεια της ψευδαίσθησης της εξουσίας. Το ύστατο δράμα και η στιγμή της αριστοτελικής περιπέτειας θα έρθει με την εκφραστική σκηνή της εγκατάλειψης της Mimi στο αεροπλάνο, ενώ αυτή περιμένει να ταξιδέψει με τον Oscar.

Το δεύτερο χτύπημα θα έρθει ως απόδοση κατακλυσμιαίας δικαιοσύνης, αδιάκριτης δικαιοσύνης, ισοπεδωτικής δικαιοσύνης. Ο θύτης γίνεται θύμα, ο Oscar θα βρεθεί στο έλεος της Mimi η οποία θα παίξει τον ρόλο της νοσοκόμας του μετά από ένα γι αυτόν καθηλωτικό ατύχημα. Και θα φροντίσει βέβαια να του επιστρέψει την «αγάπη» του. Στον πάτο της πυραμίδας βρίσκεται τώρα ο Oscar σε μια ιστορία που οδηγείται σιγά σιγά προς το τέλος της κάθαρσης.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εξιστόρησης στο Nigel της ιστορίας η σχέση του τελευταίου με την γυναίκα του φθίνει. Και φθίνει τόσο που να θεωρήσει κανείς ότι η καταραμένη και διαβρωτική σχέση του Oscar επηρεάζει και όσους έρχονται σε επαφή μαζί της. Ή μήπως είναι θέμα ανθρώπινης (αυτό)καταστροφικής φύσης; Η ταινία δεν έχει happy end και καλά κάνει. Η διδακτική (όχι –υποθέτω- στις προθέσεις του σκηνοθέτη) αρνητική συναισθηματική φόρτιση που μεταγγίζεται στους θεατές θα ακρωτηριαζόταν με ένα ευχάριστο τέλος. Είναι προτιμότερος ο πόνος παρά η φυγοπονία.

Βαθμολογία: (8/10)

Κωνσταντίνος Στυλιανού

---

Από τον πολυσχιδή σκηνοθέτη Roman Polanski και με βάση τη νουβέλα του Gerard Brach, η ταινία Bitter Moon θα ‘λεγε κανείς κακώς ανήκει στις άσημες του σκηνοθέτη.

Κινείται σε έναν ιστορικό και έναν παροντικό άξονα. Στον πρώτο τοποθετείται η αταίριαστη σχέση του Oscar (Peter Coyote) με την Mimi (Emmanuelle Seigner), ενώ στον άλλον η εξιστόρηση της άνω ιστορίας στον Nigel (Hugh Grant), που βρίσκεται μαζί με τη γυναίκα του Fiona (Kristin Scott Thomas) στο κρουαζιερόπλοιο, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, για να αναθερμάνουν τη σχέση τους. Η διαβρωτική αλλά σαγηνευτική ιστορία του Oscar κυριεύει τον Nigel και οδηγεί τους τέσσερις πρωταγωνιστές στον δρόμο της κάθαρσης με νήμα την εξέλιξη της αφήγησης.

Oh Yeah!: για την έντεχνη μετατροπή ενός συνηθισμένου love story σε μια βαθύτατα επώδυνη και αμείλικτη ιστορία, που καταδεικνύει ότι η απλότητα της λεπτομέρειας μπορεί να οδηγήσει σε μια χαοτική πολυπλοκότητα –εδώ στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων.

Oh No!: γιατί σε ορισμένα σημεία κάνει κοιλιά και καθίσταται βαρετή.

Η ατάκα: We were too greedy baby, that’s all αναφωνεί ο Oscar σε μια προσπάθεια απολογισμού της σχέσης του.

Βαθμολογία: (8/10) (αν δεν αφήσετε την ταινία να σας αγγίξει μην περιμένετε να την απολαύστε. Το θετικότερο στοιχείο της είναι η συναισθηματική μεταδοτικότητα.)

Κωνσταντίνος Στυλιανού

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.