---

American Beauty (1999)
Δραμεντί | 122' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 18 Φεβ 2000 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 5/10/2001 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.04/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: ...κοιτάξτε πιο κοντά. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Ένα πλούσιο σπίτι στα προάστια, οικογένεια, μια πετυχημένη καριέρα και το Αμερικάνικο Όνειρο λάμπει στο ολόχρυσο, φανταχτερό του περιτύλιγμα. Ο Sam Mendes όμως παίρνει την κάμερά του, ξύνει το πολύτιμο επίστρωμα λανθάνουσας ευτυχίας για να αποκαλύψει το σάπιο του περιεχόμενο που αναδίδει τη δυσωδία του ανεκπλήρωτου και του ανολοκλήρωτου, της δυστυχίας, της μοναξιάς. Η φωνή του Lester Burnham μας ξεναγεί από το υπερπέραν στους τελευταίους μήνες μιας σκλαβωμένης ζωής. Το πρώτο του πλάνο, τα πρώτα του λόγια είναι η εισαγωγή σε μια σχεδόν σαπουνοπερική, μάλλον ειρωνική, σίγουρα τραγική ιστορία: «Κοιτάξτε με, αυνανίζομαι στο μπάνιο… Αυτό είναι το αποκορύφωμα της μέρας, από δω και πέρα όλα θα είναι ένας κατήφορος». Η ιστορία του Alan Ball ενδοσκοπεί στο μικρόκοσμο μιας χούφτας ανθρώπων με άλλοτε κωμική και άλλοτε δραματική διάθεση, προσπαθώντας κάπου στην άκρη να διακρίνει μια σταγόνα ομορφιάς μέσα στα πιο απλά πράγματα. Ως εξευγενισμένο αντίβαρο της Ευτυχίας του Todd Solondz, το δικό του σύμπαν δεν διακατέχεται από διαστροφικές εμμονές μα ούτε και από τη σκληρότητα των εικόνων της, αλλά επικεντρώνεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ανάδυσης στην επιφάνεια για μια ανάσα καθάριου αέρα που μοιραία καταλήγει στον πνιγμό, σιγοψιθυρίζοντας το εύστοχο tag line: Η ομορφιά πολλές φορές θαμπώνει… κοιτάξτε καλύτερα.

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα ιδιαίτερα οι παραμορφωμένες από αδιαφορία εκφράσεις στο πρόσωπο του Kevin Spacey, τα ξεσπάσματα ψυχικής οδύνης που οδηγούν σταδιακά στην κορύφωση του φινάλε, οι μικρές κωμικές πινελιές που απαλύνουν το γκρίζο τοπίο σε μια διάθεση ειρωνικής αντεπίθεσης, ο χορός της σακούλας και όλη εκείνη η απαρατήρητη ομορφιά πίσω από τα πιο απλά πράγματα της ζωής.

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… επειδή ταινίες σαν το American Beauty αποτελούν την παραφωνία σε ένα κινηματογραφικό τοπίο Αμερικάνικης ευδαιμονίας.

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… ο εφιάλτης πίσω από το Αμερικάνικο Όνειρο >> (8.5/10)

Βρεττός Λιάπης

---

Οπως γραφει ενας Αραβας φιλοσοφος, "η ζωη ειναι μια αρπα με ευτυχισμενες και δυστυχισμενες χορδες".

Το θεμα ειναι οτι οι ανθρωποι μερικες φορες μπλεκονται σε ανουσια, συνηθως καθημερινα πραγματα, και ξεχνανε οτι αυτες οι εναλλαγες ευτυχισμενων και δυστυχισμενων παραστασεων ειναι και το αληθινο νοημα της ζωης. Η ταινια, μεσα απο τα προβληματα δυο οικογενειων, γλαφυρα παρουσιαζει τη συναισθηματικη φρικη των μελων που τις απαρτιζουν. Με κωμικοτραγικες καταστασεις, με υπαρξιακες επαναστασεις που θα επρεπε να ειχαν γινει (η καλυτερα να μην υπηρχε αναγκη να γινουν) αρκετα χρονια πριν, οι ηρωες της ταινιας βλεπουν τη ζωη με τα πιο σκοτεινα χρωματα.

Ο θεατης αναποφευκτα κανει συγκρισεις με το δικο του τροπο ζωης και οπωσδηποτε σοκαρεται γιατι καθενας απο εμας βρισκεται σε ενα αναλογο συναισθηματικο αδιεξοδο, που ξεκιναει απο εναν αναλογο τυπο δυσλειτουργικης οικογενειας. Παρολο που ο θεατη βρισκεται ακομα και μεχρι τις τελευταιες στιγμες της ταινιας σε εντονη απογοητευση, επερχεται η καθαρση και η λυτρωση, τοσο για τον πρωταγωνιστη, οσο και για το θεατη, οταν ο Lester μιλα απο αποσταση, οντας νεκρος και φτανει στο ακριβες συμπερασμα οτι η ευτυχια δεν απουσιαζει, αλλα βρισκεται στις μικρες, χαρουμενες στιγμες, που ολοι μας βιωνουμε.

Καλλιοπη Δαλακλειδη

---

Μια πολυ ευχαριστη εκπληξη για τον κατα τα αλλα οχι και τοσο σπουδαιο φετεινο κινηματογραφικο χειμωνα. Η ταινια καθηλωνει με τον ρεαλισμο της, συναρπαζει με την ποιηση της και παρασυρει σε μικρες η μεγαλες προσωπικες ανατροπες. Εξοχος ο Kevin Spacy αλλα και το υπολοιπο καστ. Η σκηνοθεσια πετυχε σε μεγαλο βαθμο να κανει τη δουλεια της πραγμα αρκετα σπανιο για τη σημερινη cine πραγματικοτητα.Τα επερχομενα οσκαρ ειναι σχεδον σιγουρα και θα ειναι πολλα...και το σπουδαιοτερο; Η ταινια θα τα αξιζει απο το πρωτο ως το τελευταιο.

Γιαννης Ιμαμιδης

---

Μαυρη κωμωδια η υπαρξιακο δραμα; Η πρωτη ταινια του Sam Mendes ακροβατει αναμεσα στα δυο με εξαιρετικη ισορροπια και ακριβεια. Καταγραφει με τροπο σχεδον ειρωνικο, το αδιεξοδο στο οποιο οδηγει ο μεσοαστικος τροπος ζωης του Αμερικανικου Ονειρου. Η ειρωνεια αυτη ειναι εκδηλη αφενος μεσω του διασπαρτου παντου μαυρου χιουμορ, αφετερου μεσω του τρομερου σεναριακου ευρηματος της αφηγησης της ιστοριας απο τον ηδη νεκρο πρωταγωνιστη.

Απο την αλλη ομως η ταινια δεν περιοριζεται εκει. Ως υπαρξιακο δραμα, αγγιζει τις νορμες της αρχαιας ελληνικης τραγωδιας, οπου ο πρωταγωνιστης πρωτα υποπιπτει στην υβρη (η παραδοση στην σηψη του μεσοαστικου τροπου ζωης) και κατοπιν επερχεται η ατις και η νεμεσις (η δολοφονια του και η αναληψη του στους γαλαζιους ουρανους των τελευταιων σκηνων της ταινιας) απο οπου "ευτυχισμενος" μας αφηγειται την περιπετεια του.

O Kevin Spacey, υποδειγματικος οπως παντα στο ρολο του μεσοαστου αμερικανου, ενω η πραγματικη αποκαληψη ερχεται απο την Annette Bening η οποια δινει ισως την καλυτερη ερμηνεια της καριερας της και μαλλον εχει το Oscar στο τσεπακι.

****(4/5)

Spiros Vathis

---

Το μονο που θα ηθελα να πω ειναι οτι οσοι ειδαν το American Beauty και τους αρεσε, να εχουν υποψη τους και το περσινο Lawn Dogs - Σκυλια στη Χλοη, το οποιο εχει να κανει με παρομοιο θεμα. Εκεινο βεβαια ανηκει στην κατηγορια του ανεξαρτητου αμερικανικου σινεμα και γι΄ αυτο και δεν ειναι τοσο γνωστο. Ειναι ομως εκπληκτικο.

Θωμας Τσατσαρελης

---

Οταν βγηκα απο τη κινηματογραφικη αιθουσα δεν ηξερα ακριβως τι νιωθω. Η ταινια μου ειχε αφησει αναμικτα συναισθηματα. Απο τη μια ενιωθα οτι ειδα μια τελειως διαφορετικη και ανατρεπτικη ταινια και απο την αλλη μια απο τις πιο «αργες» ταινιες που εχω παρακολουθησει. Βαζοντας τελικα ομως τα πραγματα σε μια σειρα πρεπει οντως να παραδεχτω οτι προκειται για μια πολυ αξιολογη ταινια. Τα μηνυματα της πολλα. Ξεκιναει απο τη γενικη ψευδαισθηση που επικρατει γυρω μας και φτανει μεχρι τις μικρες στιγμες ευτυχιας που αρκουν για να σε ικανοποιησουν σε οποιαδηποτε φαση της ζωης σου, οπως αναφορικα σημειωνει παραπανω η συναδελφος Καλλιοπη Δαλακλειδη.

Παραλληλα μεσα απο το χαρακτηρα του Kevin Spacey φανερωνεται μια ατομικη επανασταση εναντια στη «φθορα» της καθημερινοτητας. Απο εκει και περα, με επικεντρο δυο οικογενειες, αρχιζει να προβαλλεται μια πληθωρα χαρακτηριστικων και συναμα αντιπροσωπευτικων Αμερικανων χαρακτηρων. Σε καθε χαρακτηρας αντικατοπτριζεται και μια κοινωνικη αληθεια. Ο αντρας που καταρρεει στα 40 και αποζητα επανασταση, η συζυγος-κυνηγος της καριερας που εχει αλλοτριωθει ολοκληρωτικα και αποζητα τη χαρα στο προσκαιρο sex, η sexy μαθητρια που παριστανει την «προχωρημενη» κυνηγωντας την κοινωνικη καταξιωση, ο σκληροτραχηλος πατερας-συζυγος στρατιωτικος που εκτονωνει τα κομπλεξ του στην οικογενεια του κτλ.

Γενικα προκειται για μια ταινια που σε προβληματιζει μεσα απο διαφορες δραματικες καταστασεις. Θετικο η τρομερη σκηνοθεσια που εχει προσθεσει καιρια κωμικα στοιχεια προκειμενου να αποφυγει να μελαγχολησει πληρως το θεατη. Το μονο αρνητικο που μου εμεινε τελικα ειναι το οτι ισως το σεναριο χρονοτριβουσε σε μερικα σημεια, κανοντας το θεατη να βαριεται και να χανει το ενδιαφερον του. Χαρακτηριστικα αναφερω τη σκηνη που επι πεντε περιπου λεπτα παρουσιαζεται μια σακουλα να αιωρειται λογω του αερα σε ενα πεζοδρομιο. Το ολο σκηνικο μου θυμισε Θοδωρο Αγγελοπουλο σε παλαιοτερες ταινιες του οπου ηταν μεν αξιολογες αλλα σε πολλα σημεια επαναλαμβαναν συνεχως μια κατασταση. Παρολα αυτα η ταινια προτεινεται ανεπιφυλακτα.

Αξιολογηση : **** (1 ως 5 *)

Χρηστος Μακρης

---

Ανατρεπτικό δράμα του 1999 με πέντε Όσκαρ υπό μάλης και καυστική ματιά στη σύγχρονη αμερικανική και κατ’ επέκταση παγκόσμια κοινωνία. Πορτραίτο της μικρομεσαίας οικογένειας στην οποία επιφανειακά επικρατεί ησυχία, τάξη και ασφάλεια, στο βάθος όμως ετοιμάζεται τρικυμία. Όταν ο πατέρας σε σοβαρό midlife crisis αναζητά τη χαμένη του νιότη, η μητέρα βρίσκει νόημα μόνο στις πωλήσεις και η έφηβη κόρη που έχει δικαίως χάσει πάσα ιδέα ερωτεύεται τον ευαίσθητο γιο του φασίστα γείτονα, η έκρηξη είναι αναμενόμενη. Πόσο μάλλον όταν ο απολαυστικός μπαμπάς Kevin Spacey ερωτεύεται τη συμμαθήτρια της κόρης του. Εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών και δυνατός ο ρυθμός και η ροή της ταινίας, που σταδιακά κλιμακώνεται μέχρι το αρχαιοελληνικό της αποκορύφωμα. Κριτική ματιά για το πού βαδίζουμε ως κοινωνία και για την απώλεια του νοήματος της ζωής, της απλότητας και της ομορφιάς της.

Βαθμολογία: (9/10)

Θάνος Νικηφορίδης

---

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2007

Κουβαλώντας τα παράσημα μιας θεατρικής καριέρας, ο Sam Mendes εφορμά στο Χόλιγουντ με αυτό το μίγμα σάτιρας – τραγωδίας που κέρδισε 5 Όσκαρ και θα μπορούσε να μελετηθεί μαζί με ταινίες όπως η «Παγοθύελλα» του Ang Lee. Με μια ειρωνική εισαγωγή στην κυρίως αφήγηση που θυμίζει έντονα τη «Λεωφόρο της δύσης», ο νεκρός πια Λέστερ Μπέρναμ θα μας παρουσιάσει πώς ένα «πουκάμισο αδειανό», ή μάλλον μια μπανιέρα γεμάτη γυναικείους χυμούς (της Mena Suvari) και ροδοπέταλα, απέδειξε ότι το δικό του American dream ήταν άλλος ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Από τις λίγες στιγμές που ο Spacey αξιοποίησε το ταλέντο του.

Βαθμολογία: (7/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Εγκλωβισμένος και εγώ σε μια λεκτική τέτοια, αποπροσανατολισμένος από την επιγραφή του τίτλου, πεισματικώς απέφευγα την ανάγνωση αυτής της εξαίρετης ταινίας. Και λέω αποπροσανατολισμένος γιατί με το φτωχό μου μυαλό εκλάμβανα το film σαν έναν ύμνο στην Αμερικάνικη κοινωνία, κάτι που καθόλου δεν ήθελε για να διεγείρει και να υπερκοκκινίσει απειλητικά τα αντιαμερικανικά μου ένστικτα! Πόσο λάθος έπεφτα! Άκουσον μεν, πάταξον δε - έτσι δε λέει το αρχαίο αυτό σόφισμα; Έ, σήμερα θα προσπαθήσω να σας γράψω κάτι για αυτά που "άκουσα" και λάτρεψα...

Ο Sam Mendes εδώ κάνει μια εξαίρετη ταινία που απαρέγκλιτα αποσκοπεί στο να καταρρίψει το Αμερικάνικο όνειρο. Συγχωρέστε με για την διακοπή του κειμένου αλλά νομίζω πως σήμερα η ταινία δεν αρκείται στην απλή απόρριψη του Αμερικάνικου ονείρου. Άλλωστε την εποχή αυτή που τα τείχη της παγκοσμιοποίησης έχουν πέσει, που η πολυπολιτισμική κουλτούρα συρρικνώνεται και εγκλωβίζεται στα Αμερικάνικα πρότυπα, που ο υλικός πλούτος φαντάζει ως ύψιστο ιδεώδες και που το lifestyle οργώνει τα ακούραστα μυαλά της συντριπτικής πλειοψηφίας της νεολαίας, επιτρέψτε μου να μετονομάσω αυτό που ξύλινα καλούμε "Αμερικάνικο όνειρο" ως όνειρο του μέσου πολίτη του Δυτικού κόσμου. Υπό την έννοια αυτή η δήλωση διαπόμπευσης, του 43χρόνου Άγγλου σκηνοθέτη, νομίζω πως απεγκλωβίζεται από οποιοδήποτε γεωγραφικό όριο και αποκτά χαρακτήρα πανεθνικό! Ας επιστρέψουμε όμως στη φυσική ροή του κειμένου. Ο Sam Mendes εδώ, αρματωμένος με το σενάριο του Alan Ball, θα έρθει ευθέως αντιμέτωπος με την επιχρυσωμένη επιφάνεια αυτού του τρόπου ζωής. Πολυτελή σπίτια, πανάκριβα αυτοκίνητα, η υποκριτική εξωστρεφής εικόνα της οικογένειας, η πάντα στη μόδα νεολαία ποτισμένη με τον δήθεν αέρα του σπουδαίου είναι μερικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία της κοινωνίας που θα ξεσκεπάσει αναδύοντας τη βαθύτερη δύσοσμη κενότητα του σύγχρονου ανθρώπου.

Ωστόσο για να τα βάλει με όλους και με όλα ο Sam Mendes έχει ανάγκη από έναν ήρωα. Έναν ήρωα που να διαφέρει από τους άλλους. Έναν ήρωα απαλλαγμένο από την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων. Αυτό τον ήρωα θα τον βρει στο πρόσωπο του Kevin Spacey, που και στο American Beauty, με το οποίο απέσπασε και χρυσό αγαλματάκι, κάνει μια σπουδαία ερμηνεία. Ο Kevin Spacey είναι ένας 42άρης που έχει χάσει ολοκληρωτικά την κυριαρχία από την γυναίκα του όπως και το νόημα της ζωής του. Άλλοστε η ταινία θα καταρρίψει ολοκληροτικώς την εικόνα της σύγχρονης οικογένειας παρουσιάζοντας της μέσα από τα αληθινά και θανατηφόρα νοσσήματα της. Ας επιστρέψουμε όμως στον Kevin Spacey, το σενάριο θα τον αξιοποιήσει ως ήρωα προσδίδοντας του ένα μαγικό χάρισμα, να γνωρίζει την ημερομηνία του θανάτου του. Ένα στοιχείο που είναι εντελώς συμβολικό και χρεώνει στον ήρωα την απόκτηση της γνώσης της θνητής φύσης του ανθρώπου. Ένα στοιχείο που όπως υπονοεί ο σκηνοθέτης κανείς άλλος δεν κατέχει, και είναι η ουσιαστική παράμετρος όπου ρυθμίζει την στάση του ατόμου απέναντι στη ζωή. Έτσι ο Spacey, οπλισμένος με αυτή την γνώση θα πάψει να σπαταλάει τον εαυτό του στο υπάρχον σύστημα της κοινωνίας και θα απεξαρτηθεί εντελώς απ` αυτό. Οι πράξεις του, οι επιλογές του, τα θέλω του καθορίζονται αποκλειστικά από την συνείδηση του και τη λογική του ικανότητα. Είναι ο κύριος του εαυτού του και της ζωής του. Αυτό θα τον κάνει ταυτόχρονα αρεστό αλλά και αντιπαθή στο κοινό. Συμπαθή γιατί αντιμετωπίζει την ζωή με έναν γνήσιο και αυθεντικό τρόπο που είναι σύμφωνος με τα πρότυπα της ατομικής ελευθερίας. Από την άλλη ο Sam Mendes έχει εκμηδενίσει τους κοινωνικούς θεσμούς της εποχής χαρακτηρίζοντας τους επιεικώς ανίκανους να παράσχουν την οποιαδήποτε παιδεία. Έτσι και ο ήρωας του δεν διακατέχεται από αυτή, και παρ` ότι η έλλογη του ικανότητα φαίνεται στέρεα θεμελιωμένη, η βούληση του δεν δείχνει ικανή να αποτοξινωθεί από την ασυστόλως φιλήδονη φύση του πρωτόγονου ανθρώπου Έτσι τα πεπραγμένα του χαρακτηρίζονται πολλάκις από ένα επιπόλαιο ύφος, που παρά το γνήσιο του χαρακτήρα του ξενίζουν τον θεατή. Ωστόσο ο κοινωνικά απεξαρτημένος Kevin Spacey φαντάζει ως ιδανικό μέτρο για την εξερεύνηση της υπόλοιπης δέσμιας κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που διακριτώς διαχωρίζεται σε δυο γενεές, αυτή της εφηβείας και αυτή των "κυβερνώντων" σαραντοπενηντάρηδων. Αυτοί οι τελευταίοι χαρακτηρίζονται από μια προσήλωση στην πλαστή ιδέα της επιτυχίας. Μια ιδέα της επιτυχίας μονοδιάστατη και χρηματολαχνικώς εκφραζόμενη σύμφωνα με τα πρότυπα της υπερπαραγωγής και του καπιταλισμού. Τα μέλη αυτής της γενιάς υπολείπονται κρίσης και λογικής ικανότητας που δεν τους επιτρέπει να διαβλέψουν την πραγματική ομορφιά, χάνοντας έτσι το νόημα της ζωής και εθελοτυφλώντας σε εκείνα τα διαφημιζόμενα ως μεγάλα που στ` αλήθεια είναι μηδαμινά. Επίσης σε αυτή τη γενιά, ο σκηνοθέτης θα χρεώσει τα κατάλοιπα του συντηρητισμού τα οποία καταγράφονται ως αίτια εκτεταμένης βίας και εσωτερικής καταπίεσης του ατόμου. Ένας βδελλυρός συντηριτισμός, που επίσης στερείται κρίσης και μολύνει ακατάσχετα τις δομές του σύγχρονου κόσμου. Από την άλλη η γενιά της νεολαίας δείχνει να μαστουρώνει με ιδέες υπούλως πλασαρισμένες. Σε ένα κλίμα ευρύτερης ανασφάλειας τα παιδιά ζητούν μια αποδεκτή θέση και εθισμένη στα πλαστά είδωλα της κοινωνίας αρνούνται την αποδοχή του εαυτού τους, πλάθοντας τελικά ένα άλλο τεχνητό περιτύλιγμα. Ωστόσο ο Mendes μας λέει πως υπάρχουν και οι άλλοι νέοι. Αυτοί που σκέφτονται, αυτοί που δε συμβιβάζονται, αυτοί που γνωρίζουν να διαβλέπουν το πραγματικά ωραίο. Όμως και αυτοί μοιάζουν καταδικασμένοι σε αυτή την αδηφάγα κοινωνία. Καταδικασμένοι να ακροβατούν μεταξύ της εσωτερικής ολοκλήρωσης της προσωπικότητας τους και της δυστυχίας της περιθωριοποίησης τους από ένα περιθώριο που τους φλερτάρει εντόνως με "λευκές" συνταγές.

Έτσι το American Beauty κάνει μια ολοφάνερη δήλωση της ασχήμιας της σύγχρονης κοινωνίας, των παρηκμασμένων θεσμών και των εκατοντάδων επακόλουθων της ανθρώπινης σαπίλας. Ωστόσο βρίσκεται εκεί για να ψιθυρίσει μια άλλη άφθαρτη ομορφιά. Την ομορφιά των μικρών πραγμάτων, την αληθινή ομορφιά που είναι σχεδόν μεταφυσικά βαλμένη μέσα στο καθετί. Μια σακούλα χορεύει στους λυγμούς του ανέμου, ένα παιδί τραγουδάει ξυπόλυτο στους δρόμους, ένα ανθρώπινο χαμόγελο, τα χάρτινα χέρια της γιαγιάς πάνω στο δέρμα σου. Η αυθεντική ομορφιά υπάρχει εκεί, και προϋποθέτει "ωραίους" ανθρώπους που καλούνται να υπερπηδήσουν τα αδιέξοδα της σύγχρονης πραγματικότητας!

Βαθμολογία: (9.5/10)

Γιώργος Ευθυμίου

---

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Ακούγοντας κανείς τον τίτλο παρασύρεται! Το πιθανότερο είναι το μυαλό του να τρέξει στην υπόθεση μιας ακόμα ταινίας που θα εξιδανικεύει το αμερικάνικο όνειρο, θα θεοποιεί πρωταγωνιστές και θα παρουσιάζει την αψεγάδιαστη ζωή τους ως το πιο εύκολο πράγμα προς απόκτηση και διατήρηση στον πλανήτη. Όμως η ταινία, παρά που ξεκινάει με φόντο ένα πλουσιοπάροχο σπίτι και μια οικογένεια όπου φαινομενικά δεν έχει κανένα πρόβλημα, διαπροσωπικό ή οικονομικό, στην πραγματικότητα ζει απλά υπό την προστασία ενός φανταζί περιτυλίγματος.

Ο Mendes παίρνει την κάμερά του, βγάζει το περιτύλιγμα και αρχίζει να παρακολουθεί όσο πιο στενά μπορεί την καθημερινότητα αυτής της οικογένειας. Μιας χούφτας ανθρώπων που φαινομενικά δεν της λείπει τίποτα στην πραγματικότητα όμως, δεν έχει και τίποτα. Μια μητέρα καριερίστρια που προσπαθεί να επιβάλλει το μητριαρχικό οικογενειακό πρότυπο, έχει ευνουχίσει τον άντρα της, έχει οδηγήσει την κόρη της στην δημιουργία ενός λανθασμένου προτύπου μίμησης ενώ η ίδια, αναζητά την χαμένη της σεξουαλικότητα με έναν παράδοξο, απροσανατολισμένο τρόπο. Μια κόρη δήθεν επαναστάτρια του καιρού της, που δεν χάνει ευκαιρία να πέφτει σε κάθε μορφής κραιπάλη και να οργιάζει σεξουαλικά καταστρέφοντας την ταυτότητά της.

Ο πιο τραγικός όμως ήρωας είναι ο πατέρας της οικογένειας. Ένας πατέρας που έχει χάσει κάθε τι που θα μπορούσε να του προσδώσει τα χαρακτηριστικά εκείνα του αρσενικού. Η ερωτική του ζωή είναι ανύπαρκτη, με τη συμβολή της γυναίκας του έχει χάσει κάθε ίχνος αντρικής ορμόνης, χάρη στην δουλειά του που σιχαίνεται έχει χάσει κάθε θέληση να δημιουργήσει και όλα αυτά μαζί, τον έχουν κάνει να καταθέσει τα όπλα και να παραδώσει χωρίς όρους, χωρίς μάχη, την ψυχή και την ζωή του σε μια ρουτίνα και σε μια μισαλόδοξη, θλιβερή καθημερινότητα.

Ο Mendes έχει την ικανότητα να βάζει στο μικροσκόπιο και να αναλύει ακόμα και τα πιο μικρά πράγματα, ακόμα κι εκείνα που θα περνάγανε από τα μάτια μας απαρατήρητα, χωρίς να τους δώσουμε σημασία. Και μέσα από αυτές τις μικρές λεπτομέρειες καταφέρνει να βρει τα πιο άσχημα και βρώμικα, αλλά ταυτόχρονα και τα πιο όμορφα πράγματα, εκείνα, που ακόμα και με έναν ιδιόμορφα αρρωστημένο τρόπο σε κάνουν να ελπίζεις, να μην τα βλέπεις όλα τόσο άσχημα, έστω κι αν η ομορφιά καμιά φορά θολώνει και δεν σε αφήνει να δεις καθαρά αυτά που μπορεί να υποβόσκουν.

Η κοινωνία χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο τάξεις. Η πρώτη είναι εκείνη που έχει παραδωθεί στο σύγχρονο εποχιακό πνεύμα και αφήνει τους άλλους να την καθοδηγούν, δεν έχει προσωπικά θέλω και πάθη, δεν έχει ζωή που να εκτιμάει και να θέλει να ρουφήξει κάθε της σταγόνα και να γευτεί κάθε της στιγμή. Υπάρχει όμως κι εκείνη που έχει φιλοσοφία και πνεύμα, που δεν γίνεται θύμα του κατεστημένου, θύμα ενός συστήματος που δεν της ταιριάζει και δεν την εκφράζει. Υπάρχει εκείνη η τάξη που μπορεί ακόμα να κάνει όνειρα που δεν τροφοδοτούνται από λεφτά και υλιστικά αγαθά αλλά από ελεύθερο πνεύμα και σκέψη. Έτσι και ο κεντρικός ήρωας, περνάει από την μια τάξη στην άλλη αποφασίζοντας να μην χαραμίσει άλλο τη ζωή του. Αυτό όμως φέρνει τη συμπάθεια κάποιων που δεν υπήρχε μέχρι χθες, όπως και την αντιπάθεια κάποιων άλλων.

Το γεγονός ότι ο Spacey κατέκτησε το χρυσό αγαλματάκι της χρονιάς εκείνης δεν είναι τυχαίο. Πάντα ήταν ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός που απλά μέσω αυτής της εμηνείας, διακρίθηκε και δικαιώθηκε. Η αλλοίωση του προσώπου του, η οδύνη και η ματαιότητα που εξωτερίκευε σε κάθε χαρακτηριστικό του, οι συναισθηματικές, ακραίες εκρήξεις του, εκείνες που ουσιαστικά οδηγούν το έργο στην κορύφωσή του, δεν μπορούν ούτε να περάσουν απαρατήρητες, ούτε να μείνουν ασχολίαστες και σίγουρα, δεν μπορούν να μην προκαλέσουν συγκίνηση όπως και τον συγκαταβατισμό μας. Να μην παραλείψουμε βέβαια ότι πλαισιώνεται από ένα πολύ αξιόλογο και χαρισματικό cast, τόσο στο νεανικό, όσο και στο ενήλικο σκέλος.

Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κοινωνικού προβληματισμού, ως υπαρξιακής κρίσης και αυτοκριτικής ή ακόμα και ως μαύρη κωμωδία. Όπως και να `χει, έχει την δυνατότητα να καταφέρει να ισσοροπήσει κάπου ανάμεσα και να επιτύχει τον σκοπό της. Να καταρρίψει τον μύθο του αμερικάνικου ονείρου, να καταρρίψει τον μύθο της αψεγάδιαστης τελειότητας. Ο ήρωας περνάει από την αφασία στην κρίση, από εκεί στην συνειδητοποίηση, από εκεί στις αποφάσεις και στην τελική του κατάληξη. Η ομορφιά μπορεί να κρύβει και παγίδες και η ελευθερία δυστυχώς στις μέρες μας, είναι κάτι που παρεξηγείται κι αν θες να το αποκτήσεις πρέπει να πληρώσεις το ανάλογο αντίτιμο.

Βαθμολογία: (8/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.