---

The Insider (1999)
Πολιτικό Θρίλερ | 157' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 10 Μαρ 2000 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 13/11/2000 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ιαπωνικά - Αραβικά - Περσικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.87/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Προσοχή : Η αποκάλυψη της αλήθειας κάνει κακό στην υγεία.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Η τελευταια δημιουργια του Μ. Μαν καταφερνει για ακομη μια φορα να προκαλεσει ιδιαιτερη αισθηση.

Το σεναριο, παρμενο απο μια πραγματικη ιστορια, αναφερεται στην αποκαλυψη απο εναν εργαζομενο της προσπαθειας εξαπατησης του κοινου απο μεγαλες αμερικανικες καπνοβιομηχανιες.

Καταπληκτικη σκηνοθεσια με πολλα ευρηματα, εξοχες ερμηνειες και υποβλητικη μουσικη που δενει μοναδικα το ολο συνολο, κανουν την ταινια να αποτελει μια απο τις πιο ολοκληρωμενες δουλειες του Hollywood των τελευταιων χρονων. Ο Μαν ξεφευγει με πολυ επιδεξιο τροπο απο την παγιδα μιας ακομη ηθικοπλαστικης και politically correct δηλωσης κατα του καπνισματος και υπερ της διαφανειας και της δικαιοσυνης. Ασχολειται περισσοτερο με τη ψυχογραφια του πρωταγωνιστη και τους μηχανισμους που δρουν εναντιον του αφηνοντας τον θεατη να βγαλει τα δικα του συμπερασματα και να νιωσει τα "δικα" του συναισθηματα.

Η μικρη απηχηση που ειχε η ταινια στην Αμερικη δεν πρεπει να προβληματισει καθολου, αφου το αμερικανικο κοινο δεν εχει συνηθισει σε παρομοια δειγματα γραφης. Συστηνεται λοιπον ανεπιφυλακτα σε ολους οσους δεν θελουν απλως να περασουν ευχαριστα δυο ωρες στον κινηματογραφο, αλλα ζητουν να νιωσουν κυριως, και καπως διαφορετικα.

Γιαννης Ιμαμιδης

---

Το Insider πηγα να το παρακολουθησω με τη καλυτερη διαθεση και κατεληξα να βγω απο την αιθουσα με τη χειροτερη. Δε μπορω να πω πως η ταινια ηταν κακη αλλα δε μου προκαλεσε και ιδιαιτερη αισθηση. Το μονο θετικο στοιχειο της ειναι οτι στηριζεται σε πραγματικα γεγονοτα με αποτελεσμα ο θεατης να «βιωνει» περισσοτερο το δραμα που περναει ο πρωταγωνιστης, ο οποιος βλεπει την οικογενειακη και κοινωνικη του ζωη να διαλυεται μονο και μονο γιατι επελεξε να κανει αυτο που του επεβαλλε η συνειδηση του.
Ωστοσο η ταινια επιμενει τοσο πολυ στη δραματοποιηση της ολης καταστασης και την παρουσιαζει με τοσο αργο ρυθμο, ετσι ωστε να καταληγει να ειναι σε πολλα σημεια οχι απλα κουραστικη αλλα και εκνευριστικη. Ειλικρινα αρχιζω να πιστευω πως τη φετινη σεζον ηταν της μοδας να ειναι μακροσκελης οι ταινιες. Δε μπορω να καταλαβω γιατι μια ταινια πρεπει να πλησιαζει τις 3 ωρες οταν σχεδον η μια απο αυτες αναφερεται σε επαναλαμβανομενες καταστασεις και «αργοσχολα» σκηνικα. Απο την αλλη ο Pacino, ο οποιος αποτελει εναν απο τους καλυτερους για μενα ηθοποιους και ο οποιος ανεκαθεν ξεχωριζε για τις ερμηνειες του, φαινεται να «υποσκελιζεται» με το ρολο που του εχει δοθει στη συγκεκριμενη ταινια. Περα απο το γεγονος οτι ο ρολος που του δοθηκε δεν του ταιριαζει, η ταινια επιμενει τοσο πολυ στη παρουσιαση του πρωταγωνιστικου ρολου, ετσι ωστε η συμμετοχη του Pacino να αποτελει απλα συμπληρωματικο στοιχειο.
Γενικα δεν εμεινα ικανοποιημενος απο την ταινια παρολο που περιμενα να ειναι μια απο τις καλυτερες που εχω παρακολουθησει, τουλαχιστο το τελευταιο διαστημα. Οπως ειπα στην αρχη δεν ειναι κακη αλλα ειναι τοσο «αργοσχολη» που καταντα εκνευριστικη. Για πρωτη φορα ειδα μια σχεδον γεματη κινηματογραφικη αιθουσα σχεδον ν` αδειαζει ολοκληρη και τους υπολοιπους μισους απο τους εναπομειναντες να κοιμουνται.

Αξιολογηση : ** (1 ως 5 *)

Χρηστος Μακρης

---

“The Insider” αποτελει την τελεια συζευξη καλλιτεχνικης και αισθητικης φορμας, θεματολογιας και κλασσικης αφηγηματικης επιδειξης. Ο Michael Mann καταφερνει μεσα στα πιεστικα πλαισια του Hollywood να δημιουργησει μια ταινια που ενω καλλιστα θα μπορουσε να ειναι διδακτικη, ηρωικη, κλισε και κατα συνεπεια, αρκετα βαρετη, τα αποφευγει ολα αυτα με δεξιοτεχνια και αντιθετα, συνθετει μια απο τις κορυφαιες στιγμες του συγχρονου Αμερικανικου κινηματογραφου.

Ο Lowell Bergman (Al Pacino) ειναι ο παραγωγος της τηλεοπτικης εκπομπης “60 Minutes”, μιας απο τις κορυφαιες ειδησιογραφικες εκπομπες της αμερικανικης τηλεορασης, με παγκοσμια εμβελεια και αδιαμφισβητητο κυρος. Κοσμοπολιτης, με αριστες διπλωματικες ικανοτητες και απυθμενη εμπειρια στην δημοσιογραφια, ο Bergman γνωριζει τυχαια τον Jeffrey Wigand (Russell Crowe) ενα πρωην διοικητικο στελεχος μιας απο τις μεγαλυτερες καπνοβιομηχανιες, την Brown and Williamson. Eνω η συναντηση τους ειναι αρκετα τυπικη και αρχικα χωρις καποιο ιδιαιτερο σκοπο περα απο καποιες επιστημονικες αναλυσεις, ο πολυπειρος Bergman αντιλαμβανεται πως ο Wigand κατι κρυβει-ισως μια καλη ιστορια. Αυτο ομως που ανακαλυπτει δεν ειναι απλως καλο αλλα πιθανοτητα η κορυφαια ειδηση/εκπομπη της καριερας του και εν τελει μια ιστορια που θα αλλαξει για παντα τις ζωες των δυο αντρων.

Ο Wigand σταδιακα εκμυστηρευται στον Bergman οτι ως υπαλληλος της εταιριας του, ειχε διαφωνησει με την διοικηση ως προς την τοποθετηση ουσιων στα τσιγαρα που θα ειχαν ως συνεπεια την περεταιρω εξαρτηση των καπνιστων. Η διαφωνια του αυτη οδηγησε στην απολυση του αλλα παρα το γεγονος οτι ειναι οικογενειαρχης με δυο μικρα παιδια (ενα απο το οποιο ειναι ασθματικο και χρειαζεται συνεχη ιατρικη περιθαλψη, κατι οικονομικα επιβαρυντικο) η πρωην-εταιρια του παρεχει προς το παρον ιατρικη και οικονομικη αποζημιωση. Ωστοσο, ο οξυθυμος χαρακτηρας του τον φερνει σε νεα διαμαχη με την εταιρια και εχοντας χασει και αυτα τα προνομια, αποφασιζει να αφηγηθει στον Bergman και στην εκπομπη του την ιστορια του.

Φαινομενικα αυτο ακουγεται απλο αλλα ο Bergman γνωριζει καλα οτι οι νομικοι παραμετροι μιας τετοιας κινησης εναντια στις πανισχυρες βιομηχανιες καπνου απαιτει οχι απλως κουραγιο αλλα και προσεκτικες, υπολογισμενες κινησεις. Ο Wigand ειναι διστακτικος και δεν ειναι δυσκολο να καταλαβουμε γιατι: θετει τον εαυτο του και την οικογενεια του σε κινδυνο, τρομερη ψυχολογικη πιεση και εν τελει, δεν ειναι σιγουρος οτι αυτη του η πραξη θα οδηγησει σε κατι θετικο. Αυτες του τις επιφυλαξεις προσπαθει να καθησυχασει ο Bergman γιατι αλλωστε ο ιδιος γνωριζει οτι η ιστορια του παραειναι καλη για να μην ειπωθει αλλα και αντιλαμβανεται τις αγνες προθεσεις του Wigand. Εχοντας καταφερει να τον πεισει να βγει στην τηλεοραση, ο Bergman ξαφνικα αντιμετωπιζει ενα νεο προβλημα: ο ιδιος ο τηλεοπτικος του σταθμος αρνειται να προβαλλει την εκπομπη γιατι υπαρχει μια προφανη συνδεση μεταζυ του σταθμου και της εταιριας καπνου. O Wigand (οπως και ο Bergman) αισθανονται προδομενοι: ο ενας απο την εμπιστοσυνη που εδειξε και ο αλλος απο τον ιδια του την εργασια. Ο Bergman θα κινησει γη και ουρανο για να προβαλλει την εκπομπη του στον αερα, χρησιμοποιωντας καθε του γνωριμια και μεσο και ενω στο τελος θα καταφερει να νικησει το συστημα, το κερδος αυτο ειναι τοσο κυνικο που καθε αλλο παρα ηρωικο μοιαζει.

Η πλοκη ακουγεται μαλλον τυπικη και συμβατικη. Στα χερια καποιου αλλου σκηνοθετη θα βλεπαμε μια κλασσικη ιστορια Δαβιδ και Γολιαθ απο εκεινες που θα εκαναν τον Frank Capra υπερηφανο. Ο Mann ομως αποφευγει τον ευκολο δρομο. Οι χαρακτηρες του εδω (οπως αλλωστε σε ολες τις ταινιες του) δεν ειναι ηρωες αλλα πραττουν με ηρωικο τροπο. Το ψυχικο τους σθενος δεν προερχεται απαραιτητα μονο απο την προσωπικοτητα τους (αλλωστε, ειναι απλοι, καθημερινοι ανθρωποι) αλλα απο το γεγονος οτι παιρνουν μια στιγμιαια αποφαση (οπως ο Wigand πριν παρουσιαστει στο δικαστηριο, οπως ο De Niro οταν αποφασιζει στο “Heat” να επιστρεψει για να σκοτωσει τον Waingro και τελικα οδηγειται στον θανατο του, οπως ο Ali οταν στιγμιαια αποφασιζει να μην παρουσιαστει στο Vietnam επειδη προφεραν το ονομα του λανθασμενα) και αναγκαζονται να ζησουν με τις συνεπειες μιας τετοιας αποφασης. Ο Wigand ειναι αρκετα πολυπλοκος: ειναι ευστροφος, μορφωμενος αλλα παραλληλα οξυθυμος και εκκεντρικος. Αδυνατει να κατανοησει το πως λειτουργει το νομικο συστημα και εκνευριζεται οταν αντιλαμβανεται οτι δεν του φερονται εντιμα ενω κατα βαθος γνωριζει οτι και ο ιδιος δεν ειναι τελειος. Οπως ολοι οι χαρακτηρες του Mann, ετσι και ο Wigand ζει για το επαγγελμα του. Την πρωτη φορα που τον βλεπουμε ειναι στο γραφειο του. Ο ηχος τον απομονωνει απο τους αλλους υπαλληλους καθως ακουμε μονο τις δικες του κινησεις. Παλι, οπως ολοι οι χαρακτηρες του σκηνοθετη, ετσι και ο Wigand εχει ονειρα για το μελλον που ομως η σκληρη πραγματικοτητα του τα εχει διαλυσει. Θα’θελε να ειναι πραγματικος επιστημονας υπερανω τετοιων καταστασεων ομως η οικογενειακες του υποχρεωσεις αλλα αναμφισβητητα και ο καλος μισθος τον εχουν αποτρεψει απο αυτην του την φιλοδοξια.

Ο Bergman ανισταθμιζει τον Wigand καθως ειναι ακριβως το αντιθετο: μεθοδικος, διπλωματης, κινειται και σκεφτεται με υπομονη και ακριβεια. Στην πρωτη σεκανς τον βλεπουμε να ησυχαζει τα πνευματα αναμεσα στον συνεργατη του, Mike Wallace και τον Αραβα σειχη. Οταν πρωτοσυνανταει τον Wigand, ειναι εξαισιος ο τροπος με τον οποιο τον «ψωνιζει» Περιμενει υπομονετικα, τον παρακολουθει. Εχει το ενστικτο του δημοσιογραφου μεσα του και κατι του λεει οτι αυτος απεναντι του εχει κατι να του πει. Δεν ειναι ομως ψυχρος επαγγελματιας. Διατηρει τους δικους του κωδικες ηθικης και αρνειται να τους αψηφησει προς χαριν εφημερων σκοπων οπως ο συνεργατης του. Ειναι χαρακτηριστικη η στιγμη στην οποια ο Bergman μαθαινει οτι ο φιλος του και εμπιστος συνεργατης του, Mike Wallace, λεει οτι θα συμβαδισει με το καναλι του στην αποφαση τους να μην βγαλουν την εκπομπη στον αερα. Σε μια κλασσικη χολυγουντιανη ταινια, θα ειχαμε μια διαφωνια, φωνες, ο πρωταγωνιστης θα εφευγε θυμωμενος υπο τον ηχο μιας εμφατικης μουσικης. Εδω ομως, ο Pacino απλως τον κοιταει, σιωπηρα. Γνωριζουμε ποσο προδομενος πρεπει να αισθανεται αλλα παραλληλα ξερουμε οτι γνωριζει και γιατι το εκανε. Ειναι λιγες οι φορες που ενας σκηνοθετης εχει την ευφυια να εμπιστευτει το κοινο του οτι θα κατανοησει την στιγμη.

Ο Mann με το “Insider” δημιουργει ενα δικο του προσωπικο στυλ κινηματογραφησης. Η χειροκινητη καμερα ειναι κατι που εχουμε δει πολλες φορες σε ταινιες: αλλες φορες για αισθητικους λογους, αλλες για πρακτικους. Στην συγκεκριμενη περιπτωση ομως αποκτα μια ποιητικη διασταση που ειναι σε απολυτη αρμονια και ταυτοχρονη αντιθεση με τον ρεαλισμο που επιδιωκει η ταινια. Σε αρμονια γιατι ο ρυθμος κινειται γρηγορα και με ενταση, επιτυγχανοντας ενα cinema verite στυλ. Σε αντιθεση, ομως, γιατι γνωριζουμε πολυ καλα οτι ολα τα τεχνικα χαρακτηριστικα ειναι προσεκτικα επιλεγμενα κατω απο το βλεμμα του τελειομανους σκηνοθετη: απο την εξαισια φωτογραφια του Dante Spinotti ως και το χρωμα του πουκαμισου καποιου κομπαρσου. Η πιο δεικτικη περιπτωση ειναι εκεινη στην οποια στην αρχη της ταινιας βλεπουμε τον Wigand να απομακρυνεται απο το κτιριο του. Ενω η καμερα τον ακολουθει στον ανελκυστηρα, χειροκινητη, νευρικη, με το που βγαινει απο αυτον αλλαζουμε οπτικη και με μια βιρτουοζικη περιστροφη της γυρω απο εναν φρουρο τον βλεπουμε σε αργη κινηση να απομακρυνεται και να χανεται στον εξω κοσμο. Δυο πλανα το ενα μετα το αλλο αλλα με τεραστια αντιθεση στην κινηματογραφηση τους. Ο Mann θα επιστρεψει στην κινηση αυτη οταν στην τελευταια σκηνη ο Bergman θα αποχωρησει απο την εργασια του, μπαινοντας σε αργη κινηση στον «πραγματικο» κοσμο, περα απο το ασφαλες περιβαλλον της εργασιας του.

Ομως και στην δομη της η ταινια ξεχωριζει απο το κλασσικο-αφηγηματικο Hollywood. Ο Mann δεν υπηρετει την πλοκη οπως γινεται συνηθως αλλα η πλοκη υπηρετει την ταινια. Αφιερωνει ενα μεγαλο κομματι στην αρχη της ταινιας στην αναπτυξη των χαρακτηρων, οπως για παραδειγμα στην σεκανς στην Μεση Ανατολη. Γνωριζουμε τον Bergman μεσα απο την εργασια του, ασχετα αν το ολο συμβαν δεν θα μας απασχολησει αργοτερα. Σε ολη την διαρκεια της ταινιας διαπιστωνουμε πλανα και σεκανς που ειτε ενισχυουν την θεματολογια ειτε εμβαθυνουν τις ψυχογραφιες των χαρακτηρων αλλα δεν προτρεχουν να επιμηκυνουν την πλοκη οπως γινεται τις περισσοτερες φορες.

Το να χαρακτηρησει κανεις το “Insider” ως πολιτικη η δημοσιογραφικη ταινια θα ηταν ακριβες αλλα οχι αληθες. Η ταινια ξεπερναει τα ορια του ειδους-αλλωστε, επικεντρωνεται σε δυο πρωταγωνιστες και στην παλη τους εναντια στο συστημα. Το να αψηφησει ομως κανεις τον «Γολιαθ» θα ηταν λαθος. Η κριτικη που κανει η ταινια εναντι στις πανισχυρες εταιριες καπνου ειναι καυστικη αλλα αποφευγει να εμπλακει σε φτηνους δογματισμους. Η ταινια απευθυνεται σε ενηλικες που εχουν την ελευθερια να αποφασουν αν θελουν να καπνισουν η οχι. Ο εθισμος που προκαλει η νικοτινη ειναι αλλωστε γνωστος. Αυτο ομως που αναδεινυει η ταινια ειναι ο βρωμικος πολεμος που εξελισσεται πισω απο αυτο το παραπετασμα. Οι πανισχυρες εταιρειες δεν αρκουνται σε αυτον το εθισμο αλλα χρησιμοποιουν την επιστημη για να αυξησουν τα ηδη ιλλιγιωδη κερδη τους. Και οταν καποιος τολμησει να τους αντισταθει, το νομικο τμημα με το βαθυ πορτοφολι φροντιζει να μην τους ξαναενοχλησει.Ο Mannκλεινει την ταινια με εναν κυνικο τροπο που δεν δινει ενα ευτυχισμενο τελος αλλα και ουτε μια τραγωδια. Οι δυο αντρες τα εβαλαν με το συστημα, εχασαν τις δουλειες τους, παλεψαν, εχασαν, κερδισαν, εμαθαν. Και στο τελος αυτο που μενει ειναι ενας σκληρος ρεαλισμος, Οπως, αλλωστε, αυτος της ιδιας της ζωης.

Βαθμολογία: (9,5/10)

Δημητρης Πουλος

---

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2006

Ο Τζέρι Γουίγκαντ, ένας ερευνητής άρτι απολυθείς από καπνοβιομηχανία-κολοσσό, έρχεται σε επαφή με παραγωγό δημοφιλούς εκπομπής του CBS και κανονίζει να προβεί σε συνταρακτικές αποκαλύψεις. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, η μετάδοση της συνέντευξης ακυρώνεται και ο Γουίγκαντ βρίσκεται αντιμέτωπος με συμπληγάδες. Κορυφή στο αντρικό σύμπαν του Michael Mann, το Insider χειραγωγεί ιδιοφυώς την ίδια την πραγματικότητα και την περιστρέφει κυρίως γύρω από μια ακαταμάχητη αρσενική φιγούρα-πρότυπο (τον ρεπόρτερ που υποδύεται ο Pacino). Χωρισμένο σε δύο μεγάλες «πράξεις», με αίσθηση του ρυθμού που καθιστά συναρπαστικό καθένα από τα 150 λεπτά του και με ημι-φωτισμένη, μυσταγωγική ατμόσφαιρα, πρόκειται για ένα από τα αριστουργήματα του αμερικάνικου film making.

Βαθμολογία: (8/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.