---

Down by Law (1986) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Στην Παγίδα του Νόμου
Κωμωδία | 107' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 14/2/2005 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά - Ιταλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.70/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Δεν είναι το πού ξεκινάς. Είναι το πού ξαναξεκινάς. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Ο αυτοπεριορισμός στον οποίο θα υποβληθώ γίνεται περισσότερο για λόγους συνέπειας προς το κοινό γράφειν παρά επειδή εξυπηρετεί τοn γράφοντα ή τα γραφόμενα. Ως εκ τούτου αναπόφευκτα πρέπει να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια δραματικοποίησης του λόγου καθώς δεν συνάδουν με το είδος της ταινίας, ήτοι κωμωδία.

Ο Jim Jarmusch είναι από λίγους, γνωστούς και συνεπείς προς τον εαυτό τους διαφορετικούς αμερικανούς σκηνοθέτες. Οι ταινίες του δεν έχουν συγκεκριμένο κοινό, έχουν μόνο συγκεκριμένο τρόπο κινηματογράφησης, ανεξάρτητο, αδέσμευτο από εξωτερικούς παράγοντες. Το Down by Law είναι μια ιστορία, μια επίπεδη, αργή, χωρίς εξάρσεις αφήγηση σας αυτές που έχουμε συνηθίσει. Η διαφορετικότητα όμως έγκειται εκεί που δύσκολα ένας σκηνοθέτης μπορεί ή τολμά να φτάσει. Τα άγνωστα, απρόσιτα, αποδιοπομπαία ασπρόμαυρα πλάνα με λίγες αποχρώσεις του γκρι κατατάσσονται στα άδυτα νερά για τους περισσότερους. Γυρισμένη το 1986 η ταινία με αφοπλιστική απεριττότητα, αλλά πληθωρική συμβολικότητα ανατρέχει στις δεκαετίες του 30 και 40 και στις ταινίες του μέντορα Mizoguchi συνήθως αποτελούμενη από πλάνα, ενίοτε όμως από άχρωμες λήψεις που διαχωρίζουν το απόλυτο τίποτα της απεικόνισης από την φιλμική τέχνη μέσω απλώς μαύρων σκαριφημάτων σε λευκό φόντο. Κάθε ωραίο τοπίο ήταν εκτός των επιλογών του Jarmusch, κι όμως ο καμβάς του εμπλουτίζεται από αξεπέραστη φωτογραφία.

Η οπτική καλλιτεχνική ολοκλήρωση έρχεται να συμπληρωθεί από τα άριστης τεχνικής αρτιότητας στημένα πλάνα στα οποία το υπόβαθρο με το προσκήνιο εναλλάσσονται, κινούνται αλληλένδετα το καθένα μέσα στην αυτοτέλειά του παίρνοντας σειρά υπαλλακτικά χωρίς να χρειαστεί το cut του σκηνοθέτη ή η φυγόπονη αλλαγή γωνίας δίνοντας την εντύπωση ότι η έννοια του βάθους πεδίου μάλλον κάτι λέει στον δημιουργό.

Η αρτιμελής υλοποίηση αντισταθμίζει την πενία του περιεχομένου, αλλά ταυτόχρονα δράττεται της ευκαιρίας να αποδείξει ότι το κινηματογραφικό είδος αξιολογείται και εκτιμάται στην κυμαινόμενης για τον καθένα αξίας της πολυεδρικότητας του, εκφάνσεις της οποίας δεν είναι μόνο το τι και το ποιος αλλά το πώς και το γιατί. Υπό αυτήν την θεώρηση η ασημότητα της κινητικότητας στην ταινία αναπληρώνεται από τους ίδιους τους μηχανισμούς κίνησης της. Και στόχος του Jarmusch δεν είναι το ξετύλιγμα του νήματος, ούτε η κατεύθυνσή του αλλά η διαφορετικότητα του ίδιου, μονότονου ξετυλίγματός του μέσα από το φίλτρο που αυτός δημιουργεί.

Η ιστορία λοιπόν δεν ενδιαφέρει, είναι κοινότοπη, ως και αδιάφορη. Τρεις δραπέτες προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Η τροπολογία που επιβάλλει ο Jarmusch αναφαίνεται στους διαλόγους, στη συμβολικότητα της στιγμής, στην αργόσυρτη λήψη που κάθε φορά νοηματοδοτεί διαφορετική συνιστώσα του στόχου της ταινίας, αφήνοντας περιθώριο για στιγμιαία πυροδότηση ιδεών ερμηνείας στο μυαλό του θεατή.

Υπάρχουν ακόμη πολλά να σχολιαστούν στην ταινία, απλώς δεν θέλω να χαθεί η εμμονή μου στο making of της ταινίας.

Oh Yeah! Πέρα φυσικά από την ανατρεπτική πραγμάτωση, αξίζουν ο Rοberto Benigni και ο Tom Waits. Είναι βέβαια προφανές ότι το cast είναι αλλοπρόσαλλο, αλλά, αν θέλετε να με εμπιστευτείτε, είναι πραγματικά απολαυστικοί. Επίσης προσέξτε τη μουσική, ο Jarmusch έχει πολύ καλές σχέσεις με την rock και συγκεντρωτικός (όχι αυταρχικός) καθώς είναι στη δουλειά του δεν θα του ξέφευγε η μουσική εποπτεία επί του Waits.

Oh No! Αν δεν σας αρέσει το στυλ του, δεν θα σας αρέσει η ταινία. Απλό!

Η Ατάκα: “You scream, I scream, we all scream for ice-cream!” και φυσικά ο απίστευτης χάρης “-Buzz off now -Oh, buzz of to you too!” διάλογος ανάμεσα στον Benigni και έναν τύπο, ενώ ο Benigni προσπαθεί να μάθει αγγλικά.

TV σχόλιο: παίζεται επίσης το Antz, Star, 22:30

Βαθμολογία: (8/10)

Κωνσταντίνος Στυλιανού

---

Ασπρόμαυρο αριστούργημα του πάντα ξεχωριστού Τζάρμους του 1986. Κωμικό/δράμα που περιγράφει τη γνωριμία και συμβίωση τριών ετερόκλητων χαρακτήρων, που φαινομενικά δεν έχουν κανένα κοινό χαρακτηριστικό εκτός της γκαντεμιάς και της αποτυχίας τους, σε φυλακή της Λουιζιάνα και την επακολουθούμενη απόδρασή τους. Ο ειδήμων Τζάρμους στο αντικείμενο ειρωνεία δείχνει ότι τα αισθήματα κλειστοφοβίας και απόδρασης δεν είναι αποκλειστικά απότοκα της σωματικής φυλάκισης. Ενδιαφέρουσα η οπτική γωνία της Αμερικής από τα μάτια των ξένων. Τρομερή η φωτογραφία, βοηθάει όμως και το ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον της τοποθεσίας. Αλληλοαναδεικνύονται. Πιστοί στον προορισμό των ρόλων τους οι τρεις κολλητοί του σκηνοθέτη πρωταγωνιστές, με τον πάντα ανατριχιαστικό Τομ Ουέϊτς να βάζει το χέρι του και στο soundtrack καθιστώντας το διαμάντι.

Βαθμολογία: (8/10)

Θάνος Νικηφορίδης

---

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2007

“I scream, you scream, we all scream for ice cream”: παράδοξο όσο και το αγαπημένο λογοπαίγνιο που εκφέρει ο ήρωας του Roberto Benigni, τούτο το «δράμα φυλακής» του Jim Jarmusch μάλλον ασφυκτιά στον συγκεκριμένο ορισμό: ασπρόμαυρο, ανησυχητικά αφαιρετικό και με σαφείς υπερρεαλιστικές πινελιές, το τρίγωνο που σχηματίζουν στο ίδιο κελί οι δυο Αμερικάνοι (ο νταβατζής και ο dj) και ο φλύαρος Ιταλός μπορεί να διαβαστεί και ως ειρωνική μίνι σπουδή πάνω στην πολιτισμική σχέση Αμερικής – Ευρώπης. Ή, απλώς, ως μυσταγωγικό οδοιπορικό σε μια έρημη ενδοχώρα, όπου όλοι οι δρόμοι αργά ή γρήγορα οδηγούν στην μοναξιά.

Βαθμολογία: (8/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.