---

Top Secret! (1984) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ακρως... Τρελό και Απόρρητο
Παρωδία | 90' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 5 Οκτ 1984 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 18/11/2002 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Surround (Prologic) Γλώσσα: Αγγλικά - Γερμανικά - Εβραϊκά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.24/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ταινία; Ποια ταινία; - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Επειδή τελευταία στο mailbox μου συναντάω μια δυσαρέσκεια για το ελαφρώς σκοτεινό υπόβαθρο των ταινιών που εμφανίζονται στη στήλη, είπα να το γυρίσω λίγο στην κωμωδία. Και μιας και οι θεοί το θέλουν, και οι καιροί το επιτρέπουν, είπα αυτή τη βδομάδα να πιαστώ από μια ταινία που κέρδισε την απαξίωση της κριτικής κοινότητας και της μεγαλύτερης μερίδας του κινηματογραφόφιλου κοινού, και μάλλον επ’ άξια απ’ ό,τι μας ενημερώνει η «παντρεμένη με τον έρωτα» συνεργάτιδά μας. Για πάμε λοιπόν…

Όταν ακούτε (ή ακόμη καλύτερα, διαβάζετε) το όνομα Leslie Nielsen, το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό είναι σίγουρα οι Τρελές Σφαίρες (είπα σίγουρα, μην το αρνείσαι!), μια σειρά κωμωδίες που άρχισαν τρελούτσικα, αλλά κάπου στη διαδρομή έχασαν τελείως τη μπάλα. Πίσω λοιπόν από τις τρεις ταινίες, ίσως ξέρεται ότι κρύβεται η ομάδα ZAZ: τρεις δημιουργοί που ξεκίνησαν θεότρελα, αλλά κι αυτοί μάλλον, κάπου στη διαδρομή έχασαν τελείως το μπάλα.

Μια δεκαετία σχεδόν πριν το αστυνομικό τους ντελίριο, το 1980 οι David Zucker-Jim Abrahams-Jerry Zucker έκαναν το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο τους με το ιστορικό Airplane!, για να παρουσιάσουν το 1984 την καλύτερη δουλειά τους, την ταινία που άνοιξε τις πόρτες της κινηματογραφικής καριέρας στον 25αχρονο τότε Val Kilmer.

Το Ακρως τρελο κι απορρητο, η δεύτερη μιας σειράς ταινιών που ουσιαστικά εγκαθίδρυσαν το υπό-genre της screwball παρωδίας, σπάει πλάκα με τις κατασκοπευτικές ταινίες που αναφέρονται στο μεσοδιάστημα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, ρίχνοντας στο μείγμα και το όλο concept πίσω από τις ταινίες του Elvis (του Βασιλιά), πού ό,τι κι αν πήγαινε στραβά, όσο σεκλετισμένος κι αν ήταν, όσες βόμβες κι αν έσκαγαν γύρω του, πάντα είχε χρόνο να κελαηδήσει και να επιδείξει τις αξεπέραστες χορευτικές του ικανότητες.

Το σενάριο μπορεί να μην παίζει μεγάλο ρόλο στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ωστόσο αρκετά τρελιάρικο: τα βρωμερά Ναζιστικά γουρούνια οργανώνουν ένα σκοτεινό σχέδιο επίθεσης σε ΝΑΤΟϊκό στόλο υποβρυχίων, με τη βοήθεια ενός σούπερ μυστικού όπλου που σχεδιάζει φυλακισμένος επιστήμονας. Για να αποσπάσουν όμως την προσοχή του λαού και των αντιπάλων εθνών τους από τις φθονερές προθέσεις τους, διοργανώνουν παράλληλα ένα πολιτιστικό πανηγύρι, με εκπροσώπους διαφόρων χωρών. Λόγω αδυναμίας του Leonard Bernstein να παρευρεθεί, την Αμερική εκπροσωπεί ο rock ‘n’ roll star Nick Rivers (Val Kilmer), που χωρίς να το καταλάβει, μπλέκεται στα διεθνή παιχνίδια αντικατασκοπίας, σαμποτάζ, και κλοπής μυστικών συνταγών μαγειρικής, καταλήγοντας να βοηθά μια υπόγεια αναρχοαυτόνομη ομάδα της Γαλλικής Αντίστασης στην ανατροπή των γερμανικών σχεδίων. Τι δουλειά έχει βέβαια ένας τόσο ενεργός πυρήνας, τόσο βαθιά στην Ανατολική Γερμανία, δεν εξηγείται, και προς Θεού, ούτε θα έπρεπε! Όπως είπαμε πιο πάνω, το σενάριο δεν είναι παρά ένα πρόσχημα για τους σκηνοθέτες, για να στήσουν μια ποικιλία από πανέξυπνα gags, ατάκες, και παρωδίες τραγουδιών, και αναφορές σε ταινίες από τη Γαλαζια Λιμνημέχρι τη Μεγαλη Αποδραση.

Το πραγματικά αξιοθαύμαστο στοιχείο της ταινίας αυτής είναι ότι σχεδόν όλες οι προσπάθειες των δημιουργών να χτυπήσουν το στόχο του αστείου, βρίσκουν ακριβώς στο κέντρο, και στη χειρότερη των περιπτώσεων απλά πετυχαίνουν στο 7ρι αντί του full 10ριού. Οι περισσότερες ταινίες αυτού του είδους –βλέπε Scary Movie-, γυρισμένες είτε από εραστές της κωμωδίας των ZAZ, είτε αργότερα και από τους ίδιους, ανήκουν στην υποκατηγορία της δευτεράντζας, και θαρρείς πώς η φαυλότητα των αστείων τους απευθύνεται στο κοινό που –εδώ χρησιμοποιώ τα λόγια του αγαπημένου Γιάννη Κωνσταντινίδη- «γελά τρανταχτά, αφήνοντας το pop corn να ξεπετάγεται μισομασημένο από το στόμα του». Χωρίς παρεξήγηση, έτσι παιδιά;

Η πραγματική αποκάλυψη όμως της ταινίας, είναι ο εκπληκτικός Val Kilmer, που εκτός του ότι γεμίζει την οθόνη με το ταλέντο του στην κωμωδία, τραγουδά και χορεύει σαν πραγματικός επαγγελματίας (ναι, έχει στιγμές Grease-o-musical, και ναι, είναι η φωνή του Kilmer!) Σε κάνει να (ξανα)σκέφτεσαι πόσο κρίμα είναι που η καριέρα του ξεπερνά σε πείσμα για στασιμότητα και το προσφιλές μουλάρι, κοινώς μούλο. Αλλά βέβαια, το τόσο ωραίο, γεμάτο γωνίες πρόσωπό του, απαιτούσε από τους σκηνοθέτες-παραγωγούς-image makers να το προμοτάρουν σε «σοβαρές» ή «σοβαρότερες» ταινίες, καταβαραθρώνοντας, όπως φάνηκε, όλον τον υπόλοιπο.

Η μικρή διάρκεια της ταινίας (μόλις 80 λεπτά), την κάνει εξαιρετικά ευχάριστη, με το ευρηματικό χιούμορ να πετάει σπίθες ασταμάτητα, με μόνη στιγμή πρόσφυσης το τελευταίο δεκάλεπτο του κομματάκι απότομου φινάλε. Αλλά δεν έχει σημασία, μιας και έχετε γελάσει αρκετά την προηγούμενη μια ώρα, οπότε μπορεί και να μην το προσέξετε. Ξανά, η πλοκή της μπορεί να μην είναι τόσο σφιχτή όσο στο (πρώτο τουλάχιστον) Naked Gun, ή το Airplane!, αλλά τα μπαλώματα από κατάσταση σε κατάσταση έχουν αρκετή πλάκα για να μην του δίνεις σημασία.

Μπορεί να μην είναι ακριβώς κωμωδία για όλα τα γούστα, αλλά αν σ’ αρέσει το χαβιάρι, τότε φιλαράκο, τούτη δω έχει ολόκληρο σακί μπελούγκα μέσα.

Βαθμολογία: (9/10)

Ιωσήφ Πρωιμάκης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.