Για μια φορα ακομα το σινεμα της Άπω Ανατολης μας δινει μια εξαιρετικη ιστορια η οποια δεν απογειωνεται κυριως λογω της ανεμπνευστης σκηνοθετικης ματιας του Καιγκε. Ειναι αληθεια οτι το φιλμ εχει μερικες σπουδαιες στιγμες (οπως η σκηνη με τα θαμμενα παιδια) ομως η αποκουροσαβοποιηση (σικ) του σινεμα της Άπω Ανατολης δε σημαινει μπασταρδεμα με την δυτικη κινηματογραφικη τεχνοτροπια...Ο σκηνοθετης αντιμετωπιζει το θεμα του δινοντας το σωστο ειδικο βαρος στους ηρωες, αφηνοντας, πολυ σωστα, στο παρασκηνιο τη μητερα-βασιλισσα, τη Ζαο και τους υπολοιπους χαρακτηρες, δινοντας μεγαλυτερο βαρος στη σκιαγραφηση του χαρακτηρα του αυτοκρατορα και του δολοφονου.
Η ταινια χανει σε σκηνοθετικη φαντασια...Αν ο Καιγκε ακολουθουσε περισσοτερο το ενστικτο του και προσπαθουσε λιγοτερο να αποφυγει την συγκριση με τον θρυλικο Ακιρα θα μπορουσαμε να μιλαμε για ενα αριστουργημα.

Bασίλης Κουτσουνάκης

Μια πολυ καλη επικη ταινια - με εστιαση και σωστα στο ψυχογραφημα του αυτοκρατορα και του δολοφονου - απο τον μεγαλο Κινεζο δασκαλο τον Τσεν Και Γκε ,αλλα κατι της λειπει για να φτασει το παλαιωτερο αριστουργημα του ιδιου την περιφημη "αντιο παλλακιδα μου..."
(βαθμολ.8,61/10)
Georg Natsioyntzik