---

Το Δέντρο που Πληγώναμε (1986) - Μεταφρασμένος Τίτλος: The Tree We Hurt
Σινεφίλ | 75'
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.07/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Το Δεντρο που πληγωναμε είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Δημου Αβδελιωδη. Ανήκει στις πρώτες ταινίες των μέσων της δεκαετίας του ’80 που ήρθαν να επισκιάσουν τις έως τότε δύσκαμπτες θεματικά και μορφικά ταινίες των υπαρξιακών αναζητήσεων, της ιστορικής ρητορείας του σκηνοθετικού ναρκισσισμού. Έτσι, η απλότητα και η αμεσότητα του περιεχομένου και των ερμηνειών της δημιουργούν ένα αίσθημα αναπόλησης μιας αθώας και μακάριας εποχής, της εποχής των παιδικών μας χρόνων.

Χίος, 1960, λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η φιλία δύο αγοριών δοκιμάζεται, εξαιτίας ενός ατύχους περιστατικού. Ο κόσμος όμως της παιδικής ηλικίας και των σχέσεων αυτής δε διέπεται από τυπικούς κανόνες συμπεριφοράς. Έτσι, τα παιδιά φιλιώνουν και περνούν ένα ξένοιαστο καλοκαίρι γεμάτο εμπειρίες.

Oh Yeah!: Ο Αβδελιωδης κινηματογραφεί σχεδόν ντοκιμαντερίστικα τις παιδικές του μνήμες με μια αυθεντικότητα που αποτελεί πόλο έλξης για τον θεατή.

Oh No!: Η ταινία είναι πρωτόλειο και βρίθει τεχνικών αδυναμιών. Η μουσική του Δημητρη Παπαδημητριου που πλαισιώνει την ταινία μάλλον παραπέμπει στις βιντεοταινίες τις εποχής (τύπου Ροδα, Τσαντα και Κοπανα).

Η ατάκα: «παιδιά, σκατά και σύννεφα δεν πιάνονται» τάδε έφη αγριωπός μουστακαλής κύριος, που φέρει την ιδιότητα του παγιδευτή πουλιών.<

Βαθμολογία: (6.5/10)

Ειρήνη Νεδελκοπούλου

---

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Το σινεμά που πληγώναμε! Από τα 1970, έγιναν πολύ σοβαρές προσπάθειες αναστύλωσης ενός σινεφιλικού σινεμά στην Ελλάδα. Δεν ήταν, όμως, πολλοί οι δημιουργοί που μπορούσαν να συνδυάσουν το «σκληρό» σινεμά με ένα ανοιχτόχρωμο θέαμα. Με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Δήμος Αβδελιώδης τοποθέτησε πλάι στο ανοιχτόχρωμο και το ανοιχτόκαρδο. Πήρε τα μαθήματα του από το λαϊκό λυρικό σινεμά της Ιταλίας των 1970 και έπανα-καθιέρωσε τον άνθρωπο εκεί που είχε ξεχάσει πως ανήκει. Μέσα στο τοπίο και όχι πάνω από αυτό…

Αν το δεις σαν παιδική πρόταση, τότε το Δέντρο είναι απλά αριστούργημα. Παρέχει αυτή την ελαφρότητα της παιδικής ψυχής, την ανεμελιά του παιδικού λάθους, την αίσθηση του παιχνιδιού στον δρόμο. Ακόμα και αν κάνει τεχνικά λάθη, ο Αβδελιώδης φτιάχνει ένα σινεμά να χαίρονται οι οφθαλμοί σου. Η Χίος είναι τόσο όμορφη από κοντά όσο και στο πανί, τόσο αθώα στη φύση της όσο και στην κινηματογραφική γραφή της. Αυτά και την χάρη του ερασιτεχνισμού εκμεταλλεύεται ο σκηνοθέτης και καταφέρνει μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των 1980. Όσο για τα 1990, τα κατέκτησε πλήρως με την Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων και έκτοτε μας έχει αφήσει με την ελπίδα μιας αυριανής του κίνησης και την έντονη νοσταλγία των εικόνων του. Μήπως οι Taviani είχαν κι άλλον αδελφό;

Βαθμολογία: (3/5)

Σταύρος Γανωτής

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.