---

Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω (2001) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Still Looking for Morphine
Δραματική | 119' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 1 Μαρ 2002 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 28/11/2002 Διανομή: New Star Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: (Dolby) Stereo Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.82/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Το πιο σπάνιο «είδος» κινηματογράφου, στην Ελλάδα, για τους γνωστούς λόγους, είναι ο ανεξάρτητος. Ακόμα. Γιατί, ουδείς γνωρίζει τας βουλάς της μόδας. Όλοι οι κινηματογραφιστές, με τους οποίους έχω συζητήσει, λένε ότι το είδος του ανεξάρτητου παραγωγού δεν υπάρχει περίπτωση να επικρατήσει εδώ. Ωστόσο, κάθε χρόνο βλέπουμε «χειροποίητες» ταινίες, γυρισμένες με αυτοθυσία των δημιουργών τους και των φίλων τους. Το μεγάλο «δώρο» των ταινιών αυτών είναι η αυθεντικότητά τους, οι αλήθειες που έχουν να πουν, το «ατημέλητο» ύφος τους που ενδείκνυται ως φόρμα για οτιδήποτε εναλλακτικό. Το «δώρο» αυτό όμως, δεν είναι δεδομένο, αλλά ζητούμενο.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Φάγκρα έγινε αντικείμενο θερμότατης υποδοχής από τους κριτικούς και από το κοινό. Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Νικολ Ρουσσου.

Η Μορφίνη του τίτλου είναι η γάτα της Ρίκι. Η Ρίκι είναι ένα ατίθασο αγοροκόριτσο που έχει πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Δεν ξέρουμε τίποτα για το παρελθόν της, δεν ξέρει τίποτα για το μέλλον της. Τριπάκια, αλητείες, μαγκιά, τσαμπουκάς και ελευθερία. Όλη της την κρυμμένη τρυφερότητα και παιδικότητα την εκδηλώνει στην Μορφίνη, το μικρό ασπρόμαυρο (σαν την ταινία) γατάκι της. Όταν το χαϊδεύει γίνεται και πάλι κοριτσάκι.

Η ταινία είναι γυρισμένη σε βίντεο, με ένα τρόπο που συνδυάζει γρήγορες λήψεις και έξυπνο ντεκουπάζ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η γλώσσα που μιλούν οι χαρακτήρες. Μία αργκό τρέχουσα, έξυπνη, αστεία, καίρια και ενδεχομένως ακατάληπτη για κάποιες ηλικιακές ομάδες θεατών.

Το πιο σημαντικό μέρος της ταινίας είναι το casting. Τα πρόσωπα που διάλεξε ο Φάγκρας για την ταινία του δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα, καθένα για κάθε ρόλο. Αρχής γενομένης από την πρωταγωνίστρια Εκαβη Ντουμα (Πισω Πορτα), η οποία έχει ταυτιστεί σε απόλυτο βαθμό με την ηρωϊδα, γεγονός που το αποδεικνύει στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Η Ρίκι, για να ξεφύγει από ένα εν βρασμώ ψυχικής ορμής έγκλημα που τέλεσε, έχει ντυθεί κανονικό κορίτσι της ηλικίας της (μίνι, γυαλιά ηλίου, κραγιόν, σκουλαρίκι) και ετοιμάζεται να πάρει το πλοίο. Στο δρόμο περνάει ανάμεσα από δύο αστυνομικούς. Τους χαμογελάει και τους λέει «καλημέρα». Εκείνοι παραξενεύονται που τους μίλησε και την καλημερίζουν επίσης. Ο τρόπος με τον οποίο η Ντουμα λέει το κρυπτοειρωνικό «καλημέρα» της Ρίκι-τραβεστί, είναι όλος ο χαρακτήρας.

Οι κριτικοί μίλησαν για κασσαβέτεια κινηματογράφηση, ο Δανίκας ενθουσιάστηκε (σύγκρινε την ταινία με την Ευδοκια του Δαμιανου), η Σώτη Τριανταφύλλου είδε τα (συγγραφικά) της όνειρα να γίνονται (κινηματογραφική) πραγματικότητα και αγλαϊστηκε. Παρακαλώ, ψυχραιμία. Πρώτα από όλα, είναι ένα πρωτόλειο, με όλα τα χαρακτηριστικά ενός πρωτόλειου: φλυαρία, φιλαυτία, ατέλειες στο μοντάζ, λίγα χρήματα, δανεισμένο σενάριο, βίντεο, εμμονή σε εξωτερικά στοιχεία όπως οι ρεαλιστικές ερμηνείες και ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά υπάρχουν πια σε κάθε ελληνική ταινία, κυρίως στις πρωτόλειες. Δεν ξέρω για ποιο λόγο γίνεται αυτό, δεν είμαι ρατσιστής, απλώς έχω βαρεθεί να βλέπω φούντες να πηγαίνουν και να έρχονται συνέχεια πέρα-δώθε λες και αυτό σημαίνει κάτι. Εντάξει, το ότι δεν το έχουμε πολυδεί σε σήριαλ της τηλεόρασης για ευνόητους λόγους, πολιτικής ορθότητας και Ε.Ρ.Σ., δεν νομίζω ότι καθιστά οιονεί υποχρεωτική την παρουσίασή του στο σινεμά. Δεύτερο και κυριότερο, οι φτηνές κατασκευές, πέραν της αυθεντικότητας και όλων των άλλων που ανέφερα παραπάνω, δεν παύουν να είναι φτηνές. Το σινεμά είναι η πιο απαιτητική τέχνη, ο Φάγκρας μπορεί να έδωσε μόνο 12.000.000 δρχ. για να γυρίσει τη Μορφινη, αλλά εμείς θα σκάσουμε τα ίδια φράγκα είτε δούμε Φάγκρα, είτε δούμε Matrix (ή, άντε, Νικολαϊδη, για να μείνουμε στον Ν.Ε.Κ.).

Εκφράζω εντονότατους τους φόβους μου, μήπως περάσουμε καμιά περίοδο «ανεξαρτήτιδας» στην πολύπαθη ελληνική κινηματογραφία. Καλά και τα underground («η φωτογένεια της μιζέριας» που έλεγε κι ο αείμνηστος Ραφαηλίδης), αλλά ο πειραματισμός δεν είναι μόνο «βρώμικα» θέματα και video format. Η Αντουανετα Αγγελιδη π.χ. κάνει έναν πειραματικό κινηματογράφο πάνω σε έννοιες, με όλα τα τεχνικά μέσα των κανονικών παραγωγών. Δεν άκουσα, όμως, να γίνεται τόσος χαμός όσο με τη Μορφινη. Βλέπετε, το Κλεφτης ή Πραγματικοτητα, ούτε πρωτόλειο ήταν, ούτε και είχε τη λαϊκότητα της Μορφινης.

Ο Παράς: Τίτλοι τέλους, «Ευχαριστούμε τον Σάββα Ξηρό, τον Χριστόδουλο Ξηρό και την Αλίθια Ρομέρο» ( η ταινία γυρίστηκε το 2001).

Ο Φουκαράς: Υπερβολή και αφηγηματική ακράτεια.

Βαθμολογία: (4/10)

Βασιλης Σωτηροπουλος

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.