http://concretereviews.blogspot.gr/2015/01/The-Truman-Show-Review-1998.html

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι θεολογικές, ψυχολογικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις του σεναρίου περιβάλλουν με πολλαπλά στρώματα νοήματος μία ασυνήθιστη ιστορία ενηλικίωσης, πλήρως εντασσόμενη στην τότε επίκαιρη αλυσίδα ταινιών «φιλοσοφικής συνωμοσίας» που πραγματεύονταν ζητήματα πλαστής ή ελλιπούς μνήμης, ετεροκαθορισμένης ταυτότητας, κατακερματισμένης προσωπικότητας και ψευδαισθητικής πραγματικότητας (Το παιχνίδι, Ο δικηγόρος του Διαβόλου και Άνοιξε τα μάτια το 1997, Σκοτεινή πόλη το 1998, Η έκτη αίσθηση, eXistenZ, Fight Club και Μάτριξ το 1999, Μεμέντο και American Psycho το 2000). Η οντολογική αμφιβολία και οι πολλαπλές πραγματικότητες παραπέμπουν στη λογοτεχνία του Φίλιπ Ντικ, προοικονομούν το πασίγνωστο Μάτριξ και φέρνουν στο προσκήνιο το υπαρξιακό άγχος μίας επίπλαστα ευημερούσας μετανεωτερικής Δύσης, ελάχιστα πριν την αλλαγή της χιλιετίας. Την ίδια στιγμή προβάλλουν αιτήματα χειραφέτησης και αυτονομίας του ατόμου, στρεφόμενα ενάντια στη χειραγώγησή του από κάθε εξουσία και στον πνιγηρό αέρα που αναπνέει μια χορτάτη αλλά αόριστα ανήσυχη μεσαία τάξη, που έχει απαρνηθεί κάθε ταξική ταυτότητα αλλά βιώνει νευρωτικά την καθημερινή καταπίεση. Αιτήματα δειλά και αναποτελεσματικά βεβαίως, αφού φυτρώνουν από φιλελεύθερες ρίζες και δεν συνοδεύονται από κάποιο συλλογικό πρόταγμα, ενδεικτικά όμως ανυπέρβλητων αδιεξόδων στον προηγμένο πολιτισμό μας, τον πλήρως στραμμένο προς την καθυπόταξη, τον αποπροσανατολισμό μας και την πρόσδεσή μας στα πανίσχυρα συμφέροντα μιας ηγεμονικής ελίτ, μια γιγάντια φυλακή συντηρούμενη από κάποια πολιτισμική αφήγηση «ελευθερίας», «ισότητας» και «προόδου», εξίσου πλαστή με το Σιχέιβεν. Έτσι, στο συμβατικά ευτυχές φινάλε, ο Τρούμαν αναδεικνύεται ταυτοχρόνως στον μυθικό «Πρωτόπλαστο» που απορρίπτει την ασφάλεια μίας ελεγχόμενης, ουτοπικής «Εδέμ» χάριν της γνώσης, στον πεφωτισμένο δραπέτη του αλληγορικού πλατωνικού σπηλαίου, στον εξεγερμένο υπήκοο που εγκαταλείπει μία καταναλωτική κοινωνία προκαθορισμένων ρόλων για μια αυθεντικότερη ζωή, στον νέο άνδρα που επιλέγει να δώσει το δικό του νόημα στον βίο του και να κτίσει μια ξεχωριστή ατομική ταυτότητα που αντλεί νομιμοποίηση μονάχα από τον ίδιο. Ο απλός και καθημερινός Τρούμαν είναι ένας υπαρξιστικός υπερήρωας τοποθετούμενος στον αντίποδα των θεατών του, εκείνων που στο τελευταίο πλάνο απλώς αλλάζουν βαριεστημένα κανάλι στους δέκτες τους.

Ο Τρούμαν είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, που απολαμβάνει μια γαλήνια ζωή σε μια ήρεμη επαρχιακή πόλη. Εργάζεται σε ασφαλιστική εταιρία, επιστρέφει σπίτι στην καλοσυνάτη σύζυγό του και οι σχέσεις του με τους γείτονές του είναι άψογες. Όμως τώρα τελευταία, ο Τρούμαν δεν φαίνεται και τόσο ευτυχισμένος από την ζωή του. Η επιθυμία του είναι να γνωρίσει τον κόσμο δηλαδή να εγκαταλείψει την φιλήσυχη «στέγη» του. Όταν ξαφνικά το επιχειρεί, τα πάντα θα ανατραπούν καθώς ο Τρούμαν θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή του δεν είναι και τόσο... «αληθινή» όσο νόμιζε μέχρι τώρα... 

Πρόκειται για μια πραγματικά ευχάριστη ταινία, που ταυτόχρονα καθίσταται αναγκαία να την δει κάποιος, λόγω της καυστικής οπτικής της όσον αφορά την σύγχρονη ``Μεγάλου Αδελφού`` εποχή μας.
  Η ερμηνεία του Τ.Κάρεϊ είναι η πλέον κατάλληλη για τον ρόλο, όσο και η ιδιαίτερη σκηνοθεσία λόγω & της χρήσης των ``κρυφών καμερών``, όμως αυτό που ξεχωρίζει μακράν στην εν λόγω ταινία, είναι η αριστουργηματική σεναριακή της σύλληψη. Αυτό και από μόνο του, την εκτοπίζει πολύ ψηλά.

Προσωπική Αξιολόγηση : 8,5/10

Mps

 Πολύ σημαντική και μάλλον προφητική ταινία, γροθιά στο σύστημα των "μοντέρνων" κοινωνιών...
η σκηνοθεσία ταιριάζει απόλυτα στο πνεύμα της ταινίας και το σενάριο σαφώς αποσπά την προσοχή...
ο jim carey δείχνει σε όλους ότι είναι ηθοποιός και μάλιστα ικανότατος...
η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς και το τέλος έγραψε ιστορία (ιδιαίτερα η τελευταία κίνηση του truman)... με αξιόλογη μουσική...
είναι διαχρονική και όσο περνά ο καιρός θα γίνεται δικαίως κλασσική...
όποιος δεν το`χει δει, θα δει το παρών του σε μια ταινία που το είχε προβλέψει πριν έρθει...

  8-8,5/10...

  anfield 09...