---

Great Expectations (1998) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Μεγάλες Προσδοκίες - Γνωστό και ως: Great Expectations (1998)
Δραματική | 111' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 17 Απρ 1998 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 24/1/2002 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά - Πορτογαλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.90/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Αφήστε τον πόθο να γίνει η μοίρα σας.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Μετά τη Warner Bros, έρχεται η σειρά της Twentieth Century Fox, να προτείνει συνεργασία στον ανερχόμενο μεξικανό σκηνοθέτη Alfonso Cuaron. Του προτείνουν τη σκηνοθεσία μίας μοντέρνας διασκευής του κλασικού μυθιστορήματος του Charles Dickens, αλλά αυτός αρχικά αρνείται. Μετά από πιέσεις τις εταιρίας τελικά δέχεται και αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της ταινίας με πρωταγωνιστές τους: Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow, Anne Bancroft και Robert De Niro.

Το έργο αφηγείται την ιστορία του νεαρού φτωχού ζωγράφου Φιν Μπελ, που ζει στη Φλώριδα και πληρώνεται από μία πάμπλουτη, ξεπεσμένη αριστοκράτισσα για να παίζει με την ανιψιά της, Εστέλα και να της κρατάει συντροφιά. Ο Φιν, ερωτεύεται τη σνομπ Εστέλα και όταν μεγαλώσει και κάποιος μυστηριώδης καλοθελητής θα τον στείλει στη Νέα Υόρκη για να του οργανώσει έκθεση ζωγραφικής, θα κάνει τα πάντα για να ανεβεί κοινωνικά και να κερδίσει την εκτίμησή της.

Δεν γνωρίζω με πόση καλή διάθεση σκηνοθέτησε τελικά ο Cuaron την ταινία, αλλά το αποτέλεσμα δείχνει ότι εργάστηκε πολύ σκληρά και έδωσε πολλά από το προσωπικό του στιλ σε αυτήν. Όλες οι τεχνικές που είχε αρχίσει να αναπτύσσει στη « Μικρή Πριγκίπισσα» αρχίζουν εδώ να τελειοποιούνται. Περίπλοκα μονοπλάνα, κινήσεις κάμερας με Steadicam, γερανούς και ράγες, έντονα χρώματα, με έντονη την κυριαρχία του πράσινου που διέπει όλη την ταινία, εναλλαγές μεγάλων πλάνων, με κοφτά κοντινά που δίνουν ένα σπιντάτο ρυθμό, λυρική, παθιασμένη ατμόσφαιρα. Η χρήση των ευρυγώνιων φακών, αυξάνει τη δυναμική των όγκων και δίνει ένταση στα πλάνα της ταινίας, ενώ οι έξυπνες και πρωτότυπες γωνίες λήψης και η πολύ συχνή χρήση στραβών κάδρων, προσθέτουν το απαραίτητο πάθος στην ταινία.

Υπάρχουν κάποια προβλήματα στο σενάριο, κυρίως με το τέλος που δείχνει λιγάκι βιαστικό και πρόχειρο, αλλά η έντονη εικαστική ματιά του Cuaron , που του κληροδότησε η μεξικανική κινηματογραφική παράδοση, αντισταθμίζει τις όποιες σεναριακές ανισότητες. Ο Cuaron, ως γνήσιος Λατίνος, αποφασίζει να τονίσει το ερωτικό στοιχείο της ταινίας, υπονοώντας πως οτιδήποτε κάνει ο Φιν για να ανεβεί κοινωνικά, το κάνει για να ανεβεί ουσιαστικά στα μάτια της Εστέλας. Ο ήρωας χάνει έτσι κάτι από το στοιχείο της ματαιοδοξίας, και κερδίζει σε ερωτικό πάθος. Εξαιρετικό, κεντρικό μουσικό θέμα από τον Patrick Doyle, που ανάλογα με τη σκηνή δίνει, ρομαντικό, σεξουαλικό, ή δραματικό τόνο και συμβάλλει στη δημιουργία της ερωτικής ατμόσφαιρας που επιθυμεί ο σκηνοθέτης.

Μία από τις πιο παθιασμένες ερωτικές ταινίες που έχω δει.

Βαθμολογία: (8.5/10)

Παύλος Σηφάκης

---

Σε μια ελεύθερη διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος του Καρόλου Ντίκενς, ο Alfonso Cuarón μεταφέρει την ιστορία του Finn (Ethan Hawke) από τη Βικτωριανή Αγγλία σε ένα νεοκλασικό διαμέρισμα της Florida, αφαιρώντας ένα μεγάλο μέρος της μυθιστορηματικής πλοκής σε μια προσπάθεια διατήρησης του επίκεντρου στο ερωτικό στοιχείο και τα αντικρουόμενα πάθη που αυτό είναι ικανό να προκαλέσει. Είναι η ιστορία ιδωμένη μέσα από τα μάτια της θύμησης του Finn (Pip στο βιβλίο), συνεπώς συχνά υπερβολική στα συναισθήματα της απέναντι στον καταπιεσμένο πόθο για τη νεαρή Estella (Gwyneth Paltrow) και την απέχθεια στο πρόσωπο της μίσανδρης θείας της, κυρίας Dinsmoor (Anne Bancroft). Το εξαίσιο πρώτο μισάωρο αδικείται από την απλά καλή συνέχεια, η οποία αμελεί το πνεύμα του μυθιστορήματος και διασώζει την υποτονική φύση της μέσα από τις εμπνεύσεις καλλιτεχνικής τέχνης του φωτογράφου Emmanuel Lubezki.

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… μα κυρίως η αριστοτεχνική απεικόνιση του φιλιού στον πίδακα νερού, η μορφή της Anne Bancroft σε έναν από τους πιο αντιπαθείς χαρακτήρες που γέννησε ποτέ η πένα του Ντίκενς, η σχεδόν παιδική γλυκύτητα της Paltrow και ο ερωτισμός που εκπέμπεται από τις απλούστερες αποφυάδες της ιστορίας.

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… εξαιτίας της υποτυπώδους ανάπτυξης των παράπλευρων πλοκών του βιβλίου και της άχαρης παρουσίας του Robert De Niro σε έναν ανεκμετάλλευτο ρόλο.

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… αποζημιώνει με τον ερωτισμό της >> (7/10)

Βρεττος Λιαπης

---

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Οι "Μεγάλες Προσδοκίες" αποτελούν μια ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου κλασσικού μυθιστορήματος του Charles Dickens. Η κλασσική αυτή ιστορία έχει μεταφερθεί από την Βικτωριανή Αγγλία στην σύγχρονη Νέα Υόρκη. Και μπορεί στο βιβλίο ο έρωτας και το πάθος που προκαλεί να μην είναι σε πρώτο πλάνο όμως, εδώ επιλέγεται ως κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο γυρίζουν όλα. Δύο άνθρωποι σημαδεμένοι από αυτό. Ο ένας πληγωμένος, στοιχειωμένος από φαντάσματα του παρελθόντως και ο άλλος, μεγαλωμένος μέσα στην εμμονή που αυτό του γέννησε. Δύο δυνάμεις που συγκρούονται χρησιμοποιώντας ένα κοινό αντικείμενο, ένα κοινό μέσο.

Τα όποια προβλήματα μπορεί να εντοπίσει κάποιος οφείλονται καθαρά και μόνο στο σενάριο της ταινίας. Δεδομένου ότι την εποχή που γράφτηκε το μυθιστόρημα, ο επεξηγηματικός πλούτος της κάθε συγγραφικής πένας ήταν το κυρίαρχο στοιχείο των μεγάλων συγγραφέων, προκειμένου να μεταφερθεί στην σύγχρονη εποχή και με συγκεκριμένα δεδομένα μια ιστορία σαν κι αυτή, έπρεπε εκ των πραγμάτων να υπάρξουν διαφοροποιήσεις στην δομή της αλλά και να θυσιαστεί ένα αρκετά μεγάλο μέρος της δραματουργίας του βιβλίου. Αντίθετα με αυτό, η ταινία θέλει να εξυμνήσει το πάθος και την δύναμη που έχει πάνω στους ανθρώπους. Μια δύναμη ικανή να στιγματίσει ζωές και να καθορίσει το μέλλον τους.

Ο Cuaron στα πρώτα του κι όλας βήματα, καταφέρνει να αφήσει το σημάδι της κινηματογραφικής του αισθητικής. Επηρρεασμένος σαφέστατα από την λατινογενή καταγωγή του, δημιουργεί μια ταινία που δεν σταματάει στιγμή να αποπνέει αισθησιασμό και σεξουαλικό ρομαντισμό. Το πάθος κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα όπως και οι πράσινες αποχρώσεις που δίνουν μια άλλη διάσταση στον χρωματισμό των προαναφερόμενων συναισθημάτων. Επιπλέον, ο μεξικανός σκηνοθέτης κάνοντας χρήση αξιόλογων μονόπλανων δραματουργικά φορτισμένων, σταθερής κάμερας και κοφτών κοντινών πλάνων αλλά, και στραβών κάδρων και περίπλοκων γωνιών λήψεις, δίνει μια άλλη διάσταση, τονίζοντας καλά τα σημεία εκείνα με τα οποία θέλει να παίξει.

Αγκάθι στο ερμηνευτικό σκέλος αποτελεί ο διακοσμητικός ρόλος του Robert De Niro. Στην πραγματικότητα, ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύεται, είναι ένας από τους πιο ζωτικής σημασίας σε ολόκληρη την ιστορία. Δυστυχώς, διαμορφώνεται με τέτοιον τρόπο, που αξιοποιείται στο ελάχιστο δυνατό, αφήνοντας ανεκμετάλευτο ένα πολύ δυνατό χαρτί. Ο Ethan Hawke σε έναν ρόλο κυριευμένο από χρόνιο, καταπιεσμένο πόθο είναι ικανοποιητικός, όπως και η Gwyneth Paltrow η οποία και αποπνέει τον απαραίτητο ερωτισμό που να δικαιολογεί το γεγονός ότι υπήρξε αντικείμενο τέτοιου ερωτικού πόθου. Τέλος, η Anne Bancroft δίνει ρεσιτάλ στο ρόλο ενός χαρακτήρα τόσο αντιπαθητικού, που δικαίως καταλαμβάνει εξέχουσα θέση στο λογοτεχνικό σύνολο των αιώνων.

Η ματαιοδοξία και ο εγωκεντρισμός υποσκελίζονται για να δώσουν εξέχουσα θέση στο πάθος και στην δύναμη που προσφέρει ο έρωτας. Άλλωστε, ο έρωτας έχει την ικανότητα να σημαδεύει τις ζωές αλλά και τις ψυχές μας. Και αυτό κάνει εδώ, σημαδεύει με τον καλύτερο και τον χειρότερο ταυτόχρονα τρόπο τις ζωές των πρωταγωνιστών που ο ένας, φαντάζει πιόνι στα χέρια του άλλου. Ένα έντονο συναισθηματικό δράμα, ντυμένο εξαιρετικά με την μαγική και μελωδική μουσική του Patrick Doyle, που δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους, παρά την μη ικανοποιητική ανάπτυξη των πτυχών του βιβλίου.

Βαθμολογία: (7.5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.