---

Carlito`s Way (1993) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Υπόθεση Καρλίτο - Γνωστό και ως: Ο Νόμος του Καρλίτο
Αστυνομική | 144' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 17/7/2000 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 26/5/2010 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.12/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτερα 15 Απριλιου 2002 - 21:02

Crime does not pay,οπως λενε και οι Αμερικανοι-και το καταλαβαινει με τον πλεον οδυνηρο τροπο ο Carlito Brigante(Al Pacino).Η ταινια του Brian De Palma,σχετικα χαμηλων τονων-ειναι μια ιστορια για την προδοσια,την αγαπη και –ισως- το πεπρωμενο.Ο Pacino,στο ρολο του Carlito,δινει μια απο τις καλυτερες ερμηνειες του(αν και εδω που τα λεμε

δεν τον θυμαμαι και σε καμια ασχημη..)σε εναν δυσκολο ρολο-γιατι ο Carlito ειναι ενα αινιγμα.Θελει πραγματικα να παρατησει το εγκλημα;Θελει πραγματικα μια ζωη χαμηλων τονων,του αρκει το ονειρο του να αγορασει καπου μακρια μια εταιρια ενοικιασης αυτοκινητων;Εχει μαθει το

μαθημα;Ειναι ικανος να αγαπησει;Το ονειρο του για μια ησυχη ζωη θα καταρρευσει χωρις να φταιει,μιας και βρισκεται αθελα του σε λαθος μερος και τη λαθος στιγμη.Μηπως η μοιρα δεν τον αφηνει να ακολουθησει το δρομο που διαλεξε;

To Carlito’s Way ειναι μια ιστορια με εντονο υφος γκανγκστερικης ταινιας αλλων εποχων.Μακρια απο τη χλιδη των μεγαλοκακοποιων ο Carlito τριγυριζει σε υποβαθμισμενες γειτονιες και μπλεκει με παρακμιακους τυπους-ακομα και αγνωριστος Sean Penn(φιλος και δικηγορος του Carlito) εχει κατι το παρακμιακο επανω του ,ακομα και οταν σιγα σιγα αναρριχαται στα υψηλοτερα στρωματα-ενω το γλυκο προσωπο της Penelope Ann-Miller,μαλλον το μοναδικο ατομο για το οποιο πραγματικα νοιαζεται ο Carlito,εχει βγει κατευθειαν αποα ταινια noir..Αυτο που σιγουρα ο η ταινια

περναει στον θεατη ειναι η πραγματικη συμπαθεια για τον πρωταγωνιστη,ακομα και αν δεν ειναι το καλυτερο παιδι,γι αυτο και οταν εχουν ολα τελειωσει(σε μια πραγματικα αλλης εποχης σκηνη,De Palma,κυριες και κυριοι) το μονο που μενει ειναι μια πικρια για το χαμενο-την τελευταια στιγμη-ονειρο του Carlito.

Η σκληρη και ωμη πραγματικοτητα δεσποζει στο φιλμ του De Palma.Οσοι απο εσας,παρασυρμενοι απο τον ‘Αλχημιστη’ πιστευετε οτι «Αν θελεις κατι παραγματικα το συμπαν συνομωτει για να το αποκτησεις»- και λοιπες υπεραισιοδοξες αποψεις – θα αναγκαστειτε να προσγειωθειτε ανωμαλα..και οσοι απο σας εχετε συνηθισει τον ηρωα να παιρνει το κοριτσι,τα λεφτα και να αποχωρει με μια μαγκικη ατακα-κρατηθειτε μακρια.

Thodoris Sarlas

---

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2005

Μία από τις γκανγκστερικές, με έντονες χιτσκοκικές επιρροές, τοιχογραφίες του De Palma. Ο γκάνγκστερ που αλλάζει ζωή, αφοσιώνεται στην οικογένεια, αλλά η μοίρα δεν του το επιτρέπει: ένα μοτίβο που θυμίζει και νουάρ, κυρίως το ευρωπαϊκό. Υπάρχει μια προδιαγεγραμμένη διαδικασία, την οποία ο De Palma «εξαπλώνει» με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία. Εδώ η μοίρα δεν γνωρίζει τη μεταφυσική διαχείριση ενός Μελβίλ, αλλά την αμιγώς κοινωνική του αμερικάνικου μοντέλου.

Βαθμολογία: (8/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο και αυτό ακριβώς πρεσβεύει μια απ` τις πιο γνωστές πλέον ταινίες του De Palma. Μπορεί κανείς να ξεφύγει από τη μοίρα του, από το πεπρωμένο του ή όπως αλλιώς θέλετε να πείτε; Μπορεί να θέλει ή τουλάχιστον έτσι να ισχυρίζεται, όμως οι κανόνες του σύμπαντος είναι πιο ισχυροί και μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεφύγεις από την πορεία που χάραξες για ν` ακολουθήσεις μια άλλη.

Ο De Palma έχει αποδείξει πως αν θέλει ξέρει και μπορεί να γυρίσει πραγματικά μεγάλες ταινίες. Μοιάζοντας επηρεασμένη από το ευρωπαϊκό νουάρ σινεμά η ταινία αναβιώνει μια σχεδόν παλιομοδίτικη γκανγκστερική εποχή, με παρακμιακούς εγκληματίες, περιοχές χαμηλού βιοτικού και κοινωνικού επιπέδου, μέσα στα οποία κινείται, δρα και προσπαθεί ν` αλλάξει ζωή ο Carlito. Και παρά την αλητεία που φέρει πάνω του ο κεντρικός ήρωας, καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσα στον βούρκο της παρανομίας και να κερδίσει την συμπάθειά μας.

Σκληρή, ορισμένες φορές και βίαιη, η σκηνοθεσία του De Palma δεν αφήνει περιθώρια για ροζ συννεφάκια να πλανώνται στον αέρα. Η πραγματικότητα στην οποία ζούμε είναι σκληρή και πάνω σ` αυτήν στηρίζεται το έργο, δεν ωραιοποιεί τα πράγματα και δεν δείχνει να νοιάζεται για το αν θα νιώσουμε ηθικά ικανοποιημένοι από το τέλος. Ίσως δεν υπάρχει ηθική σε τέτοιες κατηγορίες ανθρώπων! Ή μάλλον, ίσως δεν υπάρχουν κανόνες που να οριοθετούν την ηθική. Ίσως η ηθική καν να μην μπορεί να μπει σε καλούπια! Αλλά κι αν ακόμα μπορεί, τα καλούπια της εγκληματικής κοινωνίας μάλλον διαφέρουν αρκετά απ` τα δικά μας μιας και θεμελιώνονται από έναν δικό τους κώδικα.

Ο Al Pacino σ`έναν απ` τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του (και σίγουρα από τους πιο γοητευτικούς). Δεν θυμάμαι βέβαια να τον έχω δει ποτέ σε κάποια ταινία και να μην μου άρεσε αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ουσία στην προκειμένη είναι ότι υποστηρίζει τον ρόλο ενός ανθρώπου που δεν σε αφήνει να εισχωρήσεις στα άδυτα της ψυχής του. Υπερασπίζεται ένα όνειρο ζωής, να ξεφύγει από τα εγκληματικά κυκλώματα, κατά βάθος όμως το θέλει ή απλά πρόκειται για κάτι που επιτάσσουν τα σύγχρονα ηθικοπλαστικά κυκλώματα; Ο καθένας ας το ερμηνεύσει όπως θέλει και όπως ορίζει η λογική του.

Κι όταν συνειδητοποιείς ότι το ρόλο του καλύτερου φίλου και δικηγόρου του Carlito κρατάει ο αγνώριστος Sean Penn εκπλήσσεσαι και για μια ακόμα φορά σκέφτεσαι το πόσο αδικημένος στάθηκε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Ίσως ένας ακόμα πιο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας απ` αυτόν του Carlito. Τουλάχιστον το βλέμμα του δεύτερου είναι καθαρό έστω κι αν δεν μπορείς να τον ψυχολογήσεις, σε αντίθεση με τον πρώτο που παρά τα καλοπροαίρετα στοιχεία που εξωτερικεύει δεν καταφέρνει λεπτό να σε πείσει και ξέρεις ότι κάτι κρύβει πίσω απ` όλα αυτά.

Και τελικά, καθώς σκέφτομαι όλα τα παραπάνω προσπαθώντας να καταλήξω σ` ένα τελικό συμπέρασμα, συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά, ότι σε μεγάλες ταινίες δεν έχει τόση σημασία η υπόθεση αυτού κάθε αυτού. Η πραγματική σημασία βρίσκεται στα πιόνια της ιστορίας και σε αυτούς που τα κινούν. Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες είναι αυτοί που δίνουν το ενδιαφέρον, που καθορίζουν τον ρυθμό, που μπορούν να μας καθηλώσουν. Ως προς αυτό τουλάχιστον, μπορώ να πω πως η ταινία τα καταφέρνει εξαιρετικά.

Σίγουρα μια ταινία που θα ικανοποιήσει τους απαιτητικούς του είδους που ζητάνε από τη συγκεκριμένη κατηγορία κάτι το διαφορετικό. Σίγουρα όμως και μια ταινία που όσους περιμένουν ένα χαρούμενο και γεμάτο αισιοδοξία φινάλε θα τους απογοητεύσει οικτρά, πετώντας τους απότομα από το συννεφάκι τους στη γη. Προσωπικά, θεωρώ πως η συμπάθεια προς το πρόσωπο του Carlito και η πίκρα της τελευταίας μαγικής σκηνής για το όνειρο που πήγε χαμένο, εκεί είναι που κρύβεται όλη η ουσία, εκεί είναι που βρίσκεται η δυναμική της ταινίας. Αυτό ίσως κάνει τελικά μια ταινία κλασσική!

Βαθμολογία: (9/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.