---

The Deer Hunter (1978) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Ελαφοκυνηγός
Πολεμικό Δράμα | 183' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 5 Απρ 1979 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 21/4/2003 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: (Dolby) Stereo Γλώσσα: Αγγλικά - Ρωσικά - Βιετναμεζικά - Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.91/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια από τις πιο σημαντικές και δυναμικές ταινίες όλων των εποχών! - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

H πρώτη φορά που είδα τον ελαφοκυνηγό, ήταν στην ευαίσθητη ηλικία των 15 χρονών, όντας ακόμα μαθητής λυκείου και βουτηγμένος εκείνη την εποχή μέσα στον Μαρξ και γενικότερα την αριστερή ιδεολογία. Θυμάμαι ότι μαζευτήκαμε στο σπίτι του Νίκου (καλή ώρα όπου και να είσαι Νικολάκη), για να δούμε την ταινία που τόσο είχε συζητηθεί μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ καθώς ήταν η πρώτη ταινία που είχε βγει τότε δείχνοντας κάποιες αρνητικές προεκτάσεις αυτού του ιμπεριαλιστικού κατορθώματος της τότε Αμερικανικής πολιτικής.

Αυτό που θυμάμαι καθαρά είναι το θάψιμο που ρίξαμε στην ταινία, καθώς όλη η «κόκκινη» τότε παλιοπαρέα αποφάνθηκε πως η ταινία έδειχνε τους Βιετκόνγκ σαν βάρβαρους, σαδιστές και μακελάρηδες (ειδικά με την σεκάνς της ρώσικης ρουλέτας) και ξεκινήσαμε να βρίζουμε τους Αμερικανούς εν χορώ με την κατάλληλη συνοδεία ρωσικής βότκας. Δεν μπορέσαμε όμως να μην παραδεχτούμε τις εκπληκτικές ερμηνείες των Robert De Niro, John Cazale, Christopher Walken, Meryl Streep και John Savage.

Τα χρόνια πέρασαν από τότε, η παλιοπαρέα χάθηκε, οι φανατισμοί μου φύγανε (όχι όμως και οι αριστερές μου πεποιθήσεις) και αποφάσισα να ξαναδώ τον ελαφοκυνηγό με την ευκαιρία και της ελληνικής έκδοσής του σε DVD. Είχε πάρει το 1978 τέσσερα Όσκαρ και θεωρούσα πως είχα υποτιμήσει αυτήν την ταινία μπροστά στο Αποκάλυψη τώρα και το Πλατούν που τις θεωρώ τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν με θέμα το Βιετνάμ και μάλλον όχι μόνο εγώ, αφού και οι τρεις βρίσκονται στο τοπ-100 του cine.gr.

To θέμα είναι πως μόλις τελείωσε η προβολή, συνειδητοποίησα την δύναμη του Deer Hunter και τον ηλεκτρισμό που μεταδίδει, 25 χρόνια μετά την γέννησή του, αλλά επίσης και το πόσο διαφορετικά βλέπει το θέμα του πολέμου του Βιετνάμ από τις δύο προαναφερθείσες ταινίες. Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως στην εποχή του ο ελαφοκυνηγός θεωρήθηκε αριστούργημα και από τα πιο σπουδαία φιλμ της δεκαετίας. Ο λόγος ο οποίος είναι τόσο υποτιμημένο σε σχέση με άλλες σπουδαίες ταινίες του είδους, είναι κατά πρώτον ότι ο σκηνοθέτης Michael Cimino δεν έκανε άλλη ταινία του ίδιου επιπέδου αλλά αντίθετα χρεώθηκε την μεγάλη αποτυχία του Heaven`s Gate (1980) και θεωρήθηκε φωτοβολίδα στο κινηματογραφικό στερέωμα και κατά δεύτερον ότι οι πολιτικοποιημένοι κριτικοί της εποχής έκριναν πολύ άσχημα την οπτική του Cimino απέναντι στους βιετναμέζους καθώς και στην απέναντι όχθη οι συντηρητικοί προσπαθούσαν να καλύψουν αυτή τη μαύρη σελίδα αυτής της αμερικάνικης ιστορίας μέχρι

Ας πάμε όμως στην υπόθεση αυτής της τόσο σημαντικής ταινίας, η οποία παρακολουθεί μια ομάδα ρώσων μεταναστών σε μια μικρή κωμόπολη της Πενσυλβάνια, οι οποίοι δουλεύουν σε βιομηχανία σιδήρου της περιοχής όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι. Τους βλέπουμε λοιπόν να κάνουν παρέα, να ξενυχτούν στο μπαρ της περιοχής και το σημαντικότερο να κυνηγούν ελάφια στα βουνά της περιοχής. Στο πρώτο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε τον γάμο ενός από την παρέα του Στίβεν (John Savage) με την κοπέλα του, που είναι και έγκυος. Ο κουμπάρος του, Μάικλ (Robert De Niro), έχει αμοιβαία έλξη με την Λίντα (Meryl Streep) φίλη του κολλητού του Νικ (Christopher Walken), αλλά η πίστη στη φιλία τον αποτρέπει από το να προχωρήσει παραπέρα. Την επόμενη μέρα του γάμου η παρέα πάει για κυνήγι πριν ο Μάικλ, ο Νικ και ο Στίβεν πάνε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η φιλία τους θα δοκιμαστεί στο Βιετνάμ όπου θα βιώσουν τον τρόμο και τον φόβο μέσα από τις ακρότητες ενός πολέμου όταν θα αιχμαλωτιστούν. Ο Μάικλ τους βοηθάει να αποδράσουν από την φυλακή αλλά μόλις φτάσουν σε ασφαλές έδαφος θα έχουν αποκτήσουν όλοι πληγές ανεπούλωτες. Ο Στίβεν έχει χάσει τα πόδια του, ο Νικ έχει χάσει την ψυχική του υγεία και δεν επιστρέφει στην πατρίδα του και ο Μάικλ ενώ γυρίζει στον τόπο του έχει πρόβλημα επανένταξης στους ρυθμούς μιας κανονικής ζωής και επικοινωνίας με τους ανθρώπους.

Ο Cimino χωρίζει την ταινία σε τρεις πράξεις. Η πρώτη πράξη που κυριαρχεί, ο γάμος, είναι αρκετά μεγάλη προσπαθώντας να μας κάνει να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες στους οποίους αναφέρεται η ιστορία αλλά και όλους αυτούς με τους οποίους συναναστρέφονται, έτσι ώστε να αντιληφθούμε εντονότερα αργότερα τις αλλαγές που έφερε αυτός ο πόλεμος στη ζωή τους. Ο Cimino μας δίνει τους τρεις ήρωες της ιστορίας με διαφορετικούς χαρακτήρες που ζουν μια ήσυχη ζωή σε μια επαρχιακή πόλη με τα βαρετά τους βράδια και την ήσυχη ζωή τους που όμως φαντάζει ειδυλλιακή όταν κατόπιν τους πετά στο κολαστήριο του Βιετνάμ στη δεύτερη πράξη και εκεί ζουν ανομολόγητες ακρότητες όπως το μαρτύριο της «ρώσικης ρουλέτας» και άλλα δεινά ώστε στην Τρίτη πράξη της επιστροφής να καταλάβουμε πως οι ψυχές τους και τα σώματά τους είναι πάνω από κάθε γιατρειά. Μόνο ο Μάικλ που είναι και ο «αρχηγός» της παρέας προσπαθεί να φέρει τα πράγματα όσο γίνεται όπως ήταν πριν αλλά και αυτός είναι πληγωμένος άσχημα.

Η ταινία ξεκίνησε γυρίσματα το 1968 και τελείωσε το 1975. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων ο John Cazale πλήχθηκε από καρκίνο και η παραγωγή ήθελε να τον απολύσει, αλλά με την συμβολή της Meryl Streep η οποία απείλησε με παραίτηση αν έφευγε από την παραγωγή ο John. Έτσι κατάφερε να τελειώσει την ταινία φανερά καταβεβλημένος. Ο ελαφοκυνηγός ήταν και η τελευταία ταινία του Cazale αφού αμέσως μετά τα γυρίσματα άφησε την τελευταία του πνοή. Η ταινία γυρίστηκε στην Αμερική και την Ταϊλάνδη μετά από εξοντωτικά γυρίσματα. Μάλιστα κατά την σκηνή της διάσωσης των Στίβεν και Μάικλ με ένα ελικόπτερο όπου τα σταντς τα έκαναν οι ίδιοι οι ηθοποιοί κινδύνεψαν σοβαρά να πάθουν ατύχημα. Η σκηνή του ατυχήματος με τα σκοινιά και το ελικόπτερο, μάλιστα, συμπεριλήφθηκε στην ταινία.

Κατά την έξοδό της στις αίθουσες βρήκε ισχυρούς πολέμιους τους αριστερούς κριτικούς για την μονομερής εικονογράφησης των Βιετναμέζων σαν απολίτιστους και βάρβαρους ενώ αντίθετα την παρουσία ρώσων μεταναστών να πολεμούν για την αμερικάνικη πατρίδα. Πιθανόν να υπάρχει ένα δίκιο εδώ αν κάποιος θέλει να δει την ταινία με μια πολιτική οπτική αλλά πιστεύω τελικά ότι αυτή η ταινία δεν είναι πολιτικοποιημένη αλλά καθαρά ανθρώπινη. Δείγμα του κλίματος της εποχής ήταν πως στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 1979 όπου ήταν επίσημα διαγωνιζόμενος ο Ελαφοκυνηγός οι ταινίες της Σοβιετικής τότε Ένωσης, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας, της Ανατολικής Γερμανίας, της Τσεχοσλοβακίας και της Κούβας αποσύρθηκαν από τον διαγωνισμό εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τρόπο που παρουσιάζονταν οι Βιετναμέζοι.

Πέρα από όλα αυτά η ταινία έχει υπέροχη σκηνοθεσία για την οποία ο Cimino έλαβε και το μοναδικό του Όσκαρ και φανταστική φωτογραφία από τον Vilmos Zsigmond, που δημιουργεί εκπληκτική ατμόσφαιρα. Το σενάριο θα έλεγα δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο που να αξίζει ιδιαίτερης μνείας όσο το καστ των τόσο λαμπρών ηθοποιών που ίσως είναι από τα καλύτερα στην ιστορία του κινηματογράφου.

O εκπληκτικός Robert De Niro που είναι ο σιωπηλός ήρωας της παρέας με την φιλοσοφία του «one shot is what is all about», επηρεασμένος από τις ακρότητες του πολέμου αλλά φαινομενικά σκληρός και αυτό που λέμε ηγέτης.

Ο «οσκαρικός» Christopher Walken, ο πιο τραγικός και δραματικός ρόλος της ταινίας, όπου μαζί με τον De Niro δίνουν σκηνές ανθολογίας του κινηματογράφου όπως αυτές της ρώσικης ρουλέτας όπου η ιστορία θέλει να χρησιμοποιούν στα περίστροφα πραγματικές σφαίρες για να γυριστεί η σκηνή πιο ρεαλιστικά και με την αδρεναλίνη στα κόκκινα. Αργά και σιγανά ο Walken πέφτει στην τρέλλα και το βλέπουμε να συμβαίνει βήμα – βήμα.

Ο John Cazale στο ρόλο του ψευτοσκληρού φίλου τους, που η ερμηνεία του γίνεται ακόμα πιο συγκλονιστική όταν γνωρίζουμε πλέον πως πέθαινε αργά μπροστά στις κάμερες.

Η δραματική ερμηνεία του John Savage έχοντας χάσει το μισό του σώμα στον πόλεμο και η Meryl Streep σαν την γλυκειά Λίντα που πολεμά εσωτερικά με τα αισθήματά της για τον Νικ και τον Μάικλ.

Εν κατακλείδι η ταινία είναι για τον καιρό της πρωτοποριακή για το θέμα της που κατόπιν κοπιαρίστηκε πάμπολλες φορές αλλά πάνω από όλα είναι μια σπουδή στο πως ο πόλεμος αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων μέσα από την βία και την καταστροφή. Ο ελαφοκυνηγός έχει να κάνει με την πραγματικότητα του πολέμου και τις πληγές που αφήνει στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σίγουρα μια υπέροχη ταινία στα μάτια μου, μαζί με όλα τα ελαττώματα της και σίγουρα καλύτερη από πολλές άλλες προπαγανδιστικές ταινίες μιλιταριστικού περιεχομένου.

Πάνος Αντζουλάτος

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.