---

Interview with the Vampire (1994) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Συνέντευξη με εναν Βρικόλακα - Γνωστό και ως: Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles
Τρόμου | 123' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 23 Δεκ 1994 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 10/9/1998 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.88/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Πιες από μένα και ζήσε για πάντα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles - So you want me to tell you the story of my life?

Η Anne Rice είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες συγγραφείς μυθιστορημάτων τρόμου. Ίσως η πιο γνωστή νουβέλα της να ‘ναι το “Interview with the Vampire”. Από τον τίτλο ο καθένας θα περίμενε πως πρόκειται για άλλη μία ιστορία που κολασμένοι κι αχόρταγοι βρικόλακες κυκλοφορούν ελεύθεροι, ρουφώντας το αίμα κάθε δύστυχου περαστικού στο δρόμο τους, μετατρέποντάς κι αυτούς σε σκοτεινά πλάσματα που διψάνε για αίμα. Τα πράγματα όμως είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετικά.


ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

---

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1976 κι αμέσως έγινε μεγάλη επιτυχία. Ένας βρικόλακας, ο Louis, διηγείται σ’ έναν νεαρό δημοσιογράφο την ιστορία της ζωής του ενώ ταυτόχρονα περιγράφει την περίεργη φύση του. Του εξιστορεί πως σε μια περίοδο όπου η απελπισία και οι τύψεις κυρίεψαν τη ζωή του συνάντησε τον βρικόλακα Lestat ο οποίος του πρόσφερε την καταραμένη αθανασία. Μαζί άρχισαν το ταξίδι της ατελείωτης νύχτας και της αιώνιας ζωής. Από τη Λουϊζιάνα του 1791 θα ταξιδέψουν στη Νέα Ορλεάνη. Ο Louis δυσανασχετεί και θέλει ν’ απαρνηθεί τη νέα του φύση. Δίψα για ζωή θα του δώσει η παρουσία ενός νεαρού κοριτσιού, της Claudia. Έπειτα από 65 βασανιστικά χρόνια στο πλευρό του Lestat θα καταφέρει ν’ απελευθερωθεί και μαζί με την Claudia θα ταξιδέψουν στην Ευρώπη προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουν περισσότερα για το σκοτεινό μυστικό που τους στοιχειώνει.

Η Rice έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που κάνει τις ιστορίες της να ξεφεύγουν απ’ τις συνηθισμένες, κοινότυπες ιστορίες τρόμου. Ο πυρήνας γύρω απ’ τον οποίο κινείται δεν στηρίζεται τόσο στην παράξενη φύση των απόκοσμων ηρώων της και την αθανασία που τους περιβάλει, όσο στις ανθρώπινες πτυχές τους που απεγνωσμένα ψάχνουν διέξοδο. Την απληστία, την επιθυμία, την απελπισία, την επιβίωση, την απώλεια. Τα πλάσματα αυτά δεν προξενούν τον φόβο του αναγνώστη, αλλά τη συμπόνια του για την τραγική κατάσταση που τους οδηγήσει η φύση τους.

Οι προσωπικότητες των ηρώων την βρίσκονται σε μια συνεχή σύγκρουση. Ο Lestat μοιάζει αποκομμένος από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, διψασμένος μόνο για αίμα. Βρίσκει διασκεδαστικό το γεγονός ότι έχει στα χέρια του μια τόσο μεγάλη δύναμη. Μια δύναμη που του προσφέρει εξουσία αφού μπορεί την ίδια στιγμή να χαρίσει τον θάνατο ή την αθανασία. Απ’ την άλλη μεριά ο Louis, ζει κρατώντας καλά φυλαγμένο μέσα του ένα κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής του. Δεν θέλει να σκοτώνει, μπορεί ακόμα ν’ αγαπά και ν’ απελπίζεται. Αυτό είναι και το στοιχείο που τον κάνει τόσο γοητευτικό για τους βρικόλακες που βρίσκει στο δρόμο του. Φαντάζει σαν ένα πολύτιμο απόκτημα που μπορεί να τους συνδέει με τις μακρινές αναμνήσεις ενός παρελθόντος που οι ίδιοι έχουν αφήσει πίσω τους. Η ψυχρή τους φύση είναι ο κυρίως λόγος που αποζητάνε απεγνωσμένα τη συντροφικότητα. Η αθανασία φαντάζει ακόμα μεγαλύτερη όταν την περνάς μόνος σου.

Δεν ξέρω αν αυτό θ’ ακουστεί κάπως διεστραμμένο, αλλά πέραν των προαναφερθέντων συναισθημάτων, τόσο το βιβλίο (όσο και η ταινία μεταγενέστερα) αποπνέει μια ιδιαίτερα ερωτική ατμόσφαιρα. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό οφείλεται στην γοητευτική προσωπικότητα των ηρώων ή στο ερωτικό στοιχείο που υποβόσκει σε πληθώρα σκηνών και περιστατικών. Γι’ αυτό που είμαι όμως σίγουρη είναι ότι πλανάται όλη την ώρα στην ατμόσφαιρα.

Άκρως περιγραφική, η συγγραφέας πλάθει έναν υπέροχο, σκοτεινό και γεμάτο μυστήριο κόσμο μέσα στον οποίον ζουν και κινούνται οι ήρωές της. Φανερά επηρεασμένη από cult και γοτθικούς, μπαρόκ ρυθμούς σε συνδυασμό με την έξοχη φαντασία της απ’ τη μία και την ιστορική ακρίβεια απ’ την άλλη, δεν δυσκολεύει τον αναγνώστη να δει μέσα απ΄ τα δικά της μάτια και να πλάσει με το νου του μια πραγματικότητα που δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τους σκοτεινούς πύργους της Τρανσυλβανίας όπου ζουν κι έρπονται συντροφιά με τους βρικόλακες πάσης φύσεως δαιμόνια. Παράλληλα, με εξαιρετική δεινότητα, καταφέρνει να ξεχωρίσει τα στοιχεία εκείνα που κάνουν ευδιάκριτη την αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου διαβίωσης στην εκάστοτε χώρα που ταξιδεύουν οι ήρωές μας, όσο και την μετάβαση από την μια εποχή στην άλλη.

Εξαιρουμένων ελάχιστων ευτυχισμένων στιγμών που η αγάπη κι η συντροφικότητα εξαλείφουν κάθε σκοτεινό κι αιματοβαμμένο σημείο της ιστορίας, που τα πάντα μοιάζουν να γεμίζουν φως και χρώμα, το κλίμα σκοταδισμού παραμένει σταθερά σε υψηλά επίπεδα. Κι εκεί που νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα πλέον τόσο για τους ίδιους τους ήρωες, όσο και για τον κόσμο τους, οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Κάθε τόσο ένα νέο κομμάτι έρχεται να προστεθεί στο παζλ κι ότι νομίζαμε πως ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλάζει, γίνεται πιο σκληρό, πιο τρομακτικό, πιο βίαιο.


Η ΤΑΙΝΙΑ

---

Τα δικαιώματα για τη μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο είχε αρχικά, από το 1978 η Paramount, που για δέκα όμως ολόκληρα χρόνια άφησε το συμβόλαιο καλά κλειδωμένο στα συρτάρια της. Μετά το πέρας των δέκα αυτών ετών η Rice υπέγραψε αμέσως νέο συμβόλαιο με την Warner που κι αυτή όμως με τη σειρά της χρειάστηκε 8 χρόνια για να προβεί στην κινηματογραφική μεταφορά του κορυφαίου αυτού μυθιστορήματος. Έστω και καθυστερημένα η παραγωγή κατόρθωσε να δώσει σάρκα και οστά τόσο στους απόκοσμους βρικόλακες όσο και στον μικρόκοσμό τους μ’ έναν τρόπο που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε. Ωστόσο εισπρακτικά, ειδικά στις ΗΠΑ, παρά το καλό άνοιγμα στο αμερικάνικο box-office το πρώτο Σαββατοκύριακο, δεν έφερε τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα.

Η ταινία χρησιμοποιεί όπως και το βιβλίο τη μέθοδο της ανάδρομης αφήγησης. Κινηματογραφικά η συγκεκριμένη μέθοδος συνήθως κουράζει, στην προκειμένη όμως περίπτωση αποδίδει άκρως λειτουργικά. Βοηθάει τον θεατή να κατανοήσει καλύτερα την σκοτεινή ψυχή των ηρώων της. Άλλωστε οι σκηνές δράσης και καταστροφής δεν λείπουν, κρατώντας έτσι τον θεατή σε συνεχή επαγρύπνηση.

Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης Neil Jordan πήρε ένα καλογραμμένο best-seller και κατόρθωσε να το μετατρέψει σ’ ένα σκοτεινό παραμύθι υψηλής αισθητικής που ταυτόχρονα αποπνέει ρομαντισμό και τρόμο. Πήρε μέτριους πρωταγωνιστές και τους οδήγησε στην κορύφωση της ερμηνευτικής δεινότητας. Πρόκειται για μια καθαρά σκηνοθετική δουλειά και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αριστουργηματικό.

Τα συναρπαστικά, μιλώντας πάντα για παραγωγή του είδους, εφέ και η μπαρόκ σκηνογραφία δίνουν σάρκα και οστά σ’ αυτό τον μυστηριώδη, τρομακτικό κι επικίνδυνο κόσμο. Το make-up, τα κοστούμια αλλά και το γοτθικό σκηνικό είναι αξιοπρόσεκτα κι αναβιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πνεύμα και την κουλτούρα, όχι μόνο της κάθε εποχής, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας των βρικολάκων. Όμως και η φωτογραφία, από το τελευταίο ηλιοβασίλεμα στα μάτια του Louis μέχρι το ξημέρωμα της αυγής πάνω από τη γέφυρα Golden Gate μαγεύει. Τα παρακμιακά χρώματα των σκηνικών δένουν έξοχα με τα εκτυφλωτικά μποκάρ των κουστουμιών, οδηγώντας σ’ ένα φινιρισμένο αισθητικά αποτέλεσμα.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να δέσουν σ’ ένα έξοχο πάντρεμα με την υπέροχη μουσική του Elliot Goldenthal. Άλλοτε ήρεμη και γλυκιά, συνοδευόμενη από παιδική αγορίστικη χορωδία κι έγχορδα, προσδίδοντας ένα μουντό και μελαγχολικό τόνο, άλλοτε επική και μεγαλειώδης κι άλλοτε απόλυτα δραματική. Ένα score που τα έχει όλα και δένει άψογα με την εικόνα.

Η συγγραφέας όταν έμαθε ότι ο ρόλος του Lestat δόθηκε στον Cruise δήλωσε βαθιά απογοητευμένη, αναγκαζόμενη αργότερα ν’ ανακαλέσει όταν το αποτέλεσμα την έφερε προ εκπλήξεως. Δεν μας έχει συνηθίσει σε ρόλους κακού κι ο συγκεκριμένος ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός λόγω της σκληρής, αλαζονικής, αυταρχικής, δυναμικής φύσης του ωστόσο πανέξυπνου βρικόλακα. Ο Banderas σ’ έναν απ’ τους πρώτους ρόλους της καριέρας του, χωρίς να είναι κακός, δεν έχει να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της η νεαρή Kirsten Dunst. Υποδύεται πειστικότατα την νεαρή, κακομαθημένη και παράλληλα γοητευτική βρικόλακα, μ’ όλη την τραγικότητα του να μεγαλώνει μέσα της η γυναίκα χωρίς το σώμα της να μεταβάλλεται ώστε να το ζήσει. Και βλέποντάς την αναρωτιέμαι... που πήγε τόσο ταλέντο; Αυτός όμως που πραγματικά συγκινεί είναι ο Brad Pitt στον ιδιαίτερο ρόλο του Louis που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Γενναιόδωρα μας αφήνει να κατανοήσουμε όλα τα συναισθήματα που κρύβει μέσα του. Τον πόνο της ανθρώπινης ψυχής που ζει στο σώμα του βρικόλακα, που τον κάνει να υποφέρει κι εμάς να συμπάσχουμε μαζί του.

Συνολικά, σαν συγγραφική και κινηματογραφική δουλειά, ο βαμπιρικός μύθος στην καλύτερή του εκδοχή. Το να μεταφερθεί ένα βιβλίο στη μεγάλη οθόνη σίγουρα δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση. Όσο μεγάλη κι αν είναι η προσπάθεια να μην πέσει η εκάστοτε παραγωγή θύμα αλλοιώσεων είναι αδύνατη. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε όλες τις άλλες υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στο βιβλίο και την ταινία. Είναι όμως τόσο ανεπαίσθητες που σχεδόν δεν τις προσέχεις. Δεν είναι τόσο σημαντικές ώστε να τους δώσει την απαιτούμενη σημασία και να χαλάσεις μέσα στο μυαλό σου την υπέροχη εικόνα που αποκομίζεις όσο την παρακολουθείς. Για τους λάτρεις του gothic και του μυστηρίου, είτε συγγραφικά είτε κινηματογραφικά, το “Interview with the Vampire” αποτελεί μια έξοχη επιλογή που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και του πιο απαιτητικού.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου (CineReader)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.