I have been wanting to watch this film for several years now and now that I have, I realise why everyone has been recommending it.  It is well crafted, small character stories of the favelas (slums) of Rio where violence is out of control and kids grow up thinking it is a natural way of life.  A story told passionately, by the director that also brought us the brilliant Constant Gardener, using mostly first time actors who grew up in these "hoods" and only have to be themselves, thus augmenting the reality feel factor of the film.

- Have you lost your mind? You are just a kid!
- A kid? I smoke, I snort. I`ve killed and robbed. I`m a man...

 Απίστευτη ταινία, που περιγράφει τον υπόκοσμο της βραζιλιάνικης κοινωνίας με μοναδικά ρεαλιστικό τρόπο...
το σενάριο είναι πολύ δυνατό με συνεχείς ανατροπές και πολλή δράση και αγωνία, χωρίς να υποβαθμίζονται όμως και τα δραματικά στοιχεία...
η σκηνοθεσία είναι τουλάχιστον εμπνευσμένη, δεν χάνει ποτέ το ρυθμό της και ανακαλύπτει συνεχώς κάτι, για να αιφνιδιάσει το θεατή και να τον κωλήσει στον τοίχο...
οι χαρακτήρες είναι προσεκτικά σχεδιασμένοι και για αυτό μένουν στο μυαλό του θεατή...
έχει ορισμένες σκληρές σκηνές, οι οποίες ενισχύουν την πειστικότητα της περιγραφής...
η μουσική πάρα πολύ ταιριαστή, ενώ το μοντάζ είναι επίσης τέλειο...
η εκτέλεση του ze από την παιδική συμμορία που κυριάρχησε στην περιοχή (τραγική ειρωνία) είναι απόλυτα σοκαριστική και συμβολίζει την διαδοχή στην εγκληματικότητα και την παγίωση της ίδιας παρακμιακής κατάστασης...
η ταινία κατά την προσωπική μου άποψη είναι συγκλονιστική, διαμάντι...

  8,5-9/10...

  anfield09...

Es muy tragico. Η “πολη του Θεου” ειναι μια ταινια που αναπαριστα με ενα ωμο (οπως χρειαζεται), αλλα και συναμα ρεαλιστικο τροπο, την (συντομη) σκληρη ζωη των ανηλικων παιδιων και εφηβων του γκετο (Cidade de Deus) του Ριο. Μια ζωη εντελως διαφορετικη απο αυτη που βιωσαμε εμεις ως παιδια. Μακρια απο καθε παιδικη αθωοτητα και τρυφερες εικονες . Γεματη απο οπλα και ναρκωτικα, ληστειες και σκωτομους. Εκει τα παιδια “παιζουν” με τα “παιχνιδια” (οπλα) που τους τροφοδοτουν οι “προοδευμενες” χωρες της Δυσης (βλεπε ΗΠΑ). Σκωτονουν για πλακα τους “εχθρους” - παιδια των αλλων συμμοριων, ακομη και τους φιλους τους. Η μονη φιλοδοξια στην κενη τους ζωη να μοιασουν στα ινδαλματα - αρχηγους των συμμοριων (οπως ο εκ των πρωταγωνιστων αδιστακτος εφηβος Ζε) και να αποκτησουν καποτε – αν προλαβουν να ζησουν μεχρι τοτε – τον ελεγχο της περιοχης. Εξαλλου η ατακα της ταινιας: “ Kλεβω, σνιφαρω, σκοτωνω. Ειμαι αντρας.”, που ακουγεται απο τα χειλη ενος παιδιου, πραγματικα σοκαρει. Επισης η σκηνη οπου ο Ζε και καποιοι αλλοι της συμμοριας του προτρεπουν ενα παιδακι, ουτε 10 χρονων, να παρει το οπλο και να καθαρισει εναν απο τους 2 φιλους του, που τολμησαν να κλεψουν στην περιοχη που κανει κουμαντο ο Ζε, ωστε να αναγνωριστει και αυτος “περιτρανα” ως μελος της ομαδας, παγωνει τον θεατη.

Ο σκηνοθετης Fernando Meirelles και το επιτελειο του καταφερε να συνθεσει με αριστουργηματικο τροπο τις παραπανω εικονες, με εντυπωσιακη φιλμογραφια, φωτογραφια και μουσικη. Οι επιρροες απο σκηνοθετες οπως Tarantino, Ritchie, Scorsese ενδυναμωνουν την δημιουργικοτητα του Meirelles. Η φορητη καμερα δημιουργει ξεφρενες σκηνες που κοβουν την ανασα, ενω το πορτοκαλι φιλτρο ντυνει υπεροχα τις cult εικονες του. Η ταινια αυτη σε βαζει σε μια διαδικασια εντονου προβληματισμου, επανεκτημισης της δικη σου πραγματικοτητας και διαπιστωσης ενος αγνωστου για καποιους, απομακρου μικροκοσμου.

Δειτε την χωρις φοβο και παθος...:) γιατι η πραγματικοτητα ειναι πιο σκληρη απ’ οτι φανταζεστε!

Fotis Mat