---

La Piscine (1969) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Πισίνα - Γνωστό και ως: The Swimming Pool The Sinners
Δραματικό Θρίλερ | 120' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.57/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ο πρώτος που βγαίνει είναι εντάξει… ο τελευταίος είναι νεκρός!

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 19 Μαΐου 2006

H ΠΙΣΙΝΑ : Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ

Υπάρχει ένα αλάνθαστο κόλπο, ώστε ο παρασυρμένος από τις ανοιξιάτικες φουσκοδεντριές θεατής να υποκύψει στην γοητεία της «Πισίνας»: δεν έχει παρά να αφεθεί στην ηλιοκαμένη εισαγωγή του φιλμ, όπου ο Alain Delon και η Romy Schneider χαριεντίζονται με την αβάσταχτη ελαφρότητα ενός διαφημιστικού σποτ.

Μαζί τους, ο τρίτος πρωταγωνιστής, που έχει βαφτίσει το φιλμ και πρόκειται να εξελιχθεί στην υγρή… μαύρη τρύπα της (μη) δράσης.

Πριν εμφανιστεί το παραμικρό σύννεφο στον ορίζοντα του ζευγαριού, μπορούμε να πούμε ότι έχει προαναγγελθεί από τη σκανδαλώδη ομορφιά που γεμίζει το κάδρο: το ωραίο προκαλεί την καταστροφή του, η οποία αυτόματα, φωλιάζει ως πόθος πίσω από τον αμφιβληστροειδή του θεατή-ηδονοβλεψία. Στο κάτω-κάτω, πώς να τεθεί σε κίνηση η άμμος στην κλεψύδρα, με δύο εκθαμβωτικούς αστούς στον κήπο της Εδέμ; Ακριβώς σε αυτό το σημείο, η ιδέα του Jacques Deray θα αποδειχθεί καταλυτική: η παρέα των αστών θα διευρυνθεί, η άμμος θα κινηθεί, αλλά εκείνοι θα συνεχίσουν να μην κάνουν τίποτα! Με άλλα λόγια, ο σκληρός πυρήνας της αστικής ιδεολογίας είναι η απόλυτη αδράνεια, όπως θα έλεγαν και οι παλιόφιλοι Bunuel και Ferreri. Ας μην βιαστούν να διαφωνήσουν όσοι αναλώνουν το 24ωρό τους σε μια υστερική κινητικότητα, ή παραδίδονται ελαφρά τη καρδία σε έναν τυπικά αστικό κατατεμαχισμό του χρόνου: από ‘δω ο αλλοτριωμένος, από ‘κει ο «ελεύθερος».

Επιστρέφουμε στους Delon-Schneider, των οποίων τη μακαριότητα θα ταράξουν ένας κοινός φίλος (Maurice Ronet) με την έφηβη κόρη του. Σύντομα θα ξεκινήσουν οι ερωτικές ακροβασίες τις οποίες ο Deray δεν θα παρουσιάσει παρά μόνο στο επίπεδο του υπαινιγμού. Οποιαδήποτε εκδήλωση πάθους θα αποτελούσε παραφωνία στη νεκρικά επίπεδη τονικότητα του φιλμ, όπου δεν σπανίζουν τα πλάνα διαμέσου επιφανειών και κυριαρχεί μια κινησιολογία απαθής - αυτά τα πρόσωπα που σταδιακά χλωμιάζουν, τα μισόλογα που αφήνονται μετέωρα, συγκροτούν τελικά ένα ολόκληρο σύστημα επικοινωνίας διαμέσου επιφανειών αδιαπέραστων. Σαν παραλλαγή των αποστάσεων της γκονταρικής «Περιφρόνησης», σαν μια φωνή που δεν ακούγεται από τον πάτο της πισίνας (ιδού μια πονηρή χρήση του τίτλου), οι ήρωες του Deray βρίσκονται τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Η πλέον ενδεδειγμένη συνταγή προς γεφύρωση του χάσματος θα δοθεί από τη φιλμογραφία του Chabrol: στην «Άπιστη γυναίκα» (πάτα εδώ για περαιτέρω ανάλυση) και όχι μόνο, καταδείχνεται δηλητηριωδώς ότι η ανθρωποφαγία φέρνει την αστική τάξη πιο κοντά – όσους μένουν πίσω τουλάχιστον! Για να προλάβω ξανά τους μυγιάγγιχτους διαφωνούντες, ο όρος μπορεί να μελετηθεί καλύτερα εντός εισαγωγικών. Έτσι και στην «Πισίνα» κάποιος …θα σερβιριστεί με το μήλο της «αμαρτίας» στο στόμα, αλλά όχι κυριολεκτικά. Η τάξη θα αποκατασταθεί με τη λογική ενός μισάνοικτού φινάλε και το ζευγάρι θα εισέλθει στο φθινόπωρο της σχέσης του – οριστικά, ή μέχρι το επόμενο καλοκαίρι; Λίγη σημασία έχει, από τη στιγμή που ό,τι χρειαζόταν να γνωρίζουμε γι’ αυτούς εγγράφεται στην τακτική που αναλύσαμε και στον ρυθμό ντεκουπάζ – εάν αυτά μπορούσαν να συγκεραστούν με μια χιτσκοκική ακρίβεια και σύνθεση του κάδρου, ο Deray θα είχε παραδώσει ένα μικρό αριστούργημα.

Βαθμολογία: (7.5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cineυρωπαϊκόν)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.