---

Batoru Rowaiaru (2000) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Battle Royale
Επιστημονικής Φαντασίας | 114'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 26 Σεπ 2003 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 19/01/2004 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ιαπωνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.89/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Θα μπορούσες να σκοτώσεις τον καλύτερό σου φίλο;

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 22 Μαΐου 2006 - 13:45

“Στην αρχή της χιλιετίας το έθνος κατέρρευσε. Η ανεργία ανήλθε στο 15% και 10 εκατομμύρια έμειναν άνεργοι, 800.000 μαθητές έκαναν αποχή από τα σχολεία. Οι ενήλικες έχασαν την πίστη τους και φοβόντουσαν την νεολαία. Τελικά ψήφισαν τον νόμο περί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης γνωστός και ως Νόμος BR…”

Κάπως έτσι μας εισάγει η ταινία στο θέμα της, για να προχωρήσουμε άμεσα στην εξήγηση του Νόμου BR. Η Βασίλισσα των Μαχών, η έσχατη λύση της Ιαπωνικής κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει τους αχαλίνωτους νέους, έχει τους εξής “απλούς” κανόνες. Κάθε φορά μία ολόκληρη τάξη γυμνασίου κληρώνεται και πηγαίνει σε ένα έρημο νησί. Εκεί, ο κάθε μαθητής εφοδιάζεται με φαγητό και ένα όπλο δώρο έκπληξη (από καπάκι κατσαρόλας έως καλάσνικοφ) με σκοπό να δολοφονήσει τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Νικητής ανακηρύσσεται αυτός που θα μείνει ζωντανός ύστερα από τρεις ημέρες.

Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του συγγραφέα Takami Kaushun, που διακρίθηκε στο Διαγωνισμό Λογοτεχνία Μυστηρίου Kadokawa το 1999 και έχει μεταφερθεί και σε manga από τον σχεδιαστή (mangaka) Taguchi Masayuki. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Fukashaku Kinji είχε αναλάβει και το sequel, αλλά πέθανε λίγες ημέρες αφότου ξεκίνησαν τα γυρίσματα από καρκίνο. Ο γιος του, Kenta Fukasaku ολοκλήρωσε τη δεύτερη ταινία.

Σε έναν κόσμο που καταρρέει οι ανώριμοι μαθητές καλούνται να πάψουν να ονειρεύονται και το χειρότερο να σταματήσουν τα όνειρα των φίλων τους. Λίγο πριν βγουν στη ζωή αντικρίζουν και προκαλούν τον θάνατο. Λόγια και μυστικά που ποτέ δεν ειπώθηκαν ηχούν τώρα βιαστικά και τραγικά λίγο πριν το τέλος. Παιδιά που έμειναν ερωτευμένα για πάντα χωρίς να εκδηλώσουν την αγάπη τους, φίλοι που χώρισαν με τον χειρότερο τρόπο. Ο πανικός και η τρέλα που τους βομβάρδισε τους άφησε κενούς. Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι τρελαίνονται και οι τελευταίοι, οι πιο “δυνατοί”, χάνουν τον έλεγχο, χάνουν την ψυχή τους και σκοτώνουν ανελέητα καθώς “ο θάνατος σου η ζωή μου” με όλη την κυριολεξία της λέξης είναι το ρητό που τους κυβερνά.

Οι σκηνές που εκτυλίσσονται μεταξύ των παιδιών είναι πραγματικά βίαιες. Αναδύουν και τροφοδοτούν την απόλυτη σκοτεινή πλευρά τους. Γίνονται εν ψυχρώ δολοφόνοι που σκοτώνουν όπως μπορούν, με ό,τι βρουν, όποιον βρουν. Κάθε τόσο οι περιοχές κινδύνου αλλάζουν, ο χρόνος κυλά βασανιστικά και όλοι πρέπει συνεχώς να τρέχουν, να κρύβονται, να σκοτώνουν. Κάθε τόσο οι αναγγελίες θανάτου ανακοινώνουν τους νέους νεκρούς. Έπειτα από κάθε θάνατο εμφανίζεται στη οθόνη το όνομα του παιδιού που σκοτώθηκε, καθώς και το πόσοι μένουν ακόμα ζωντανοί…

Η ταινία διατηρεί ένα εκρηκτικό σασπένς και η αγωνία κορυφώνεται, καθώς ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει και πλησιάζουμε στο φινάλε. Το μοντάζ έχει σταθερό ρυθμό περνώντας από το ένα πεδίο στο άλλο δίνοντας μας μια ολική εικόνα για το πώς κυλούν τα γεγονότα. Κάθε τόσο αποκαλύπτονται μικρές μαθητικές ιστορίες. Μνήμες που τους στοίχειωσαν, συναισθήματα, όνειρα και στιγμές που τους πλήγωσαν ή τους έκαναν δυνατούς ανακατεύονται με την τωρινή εξωφρενική τους κατάσταση. Δυναμικό στοιχείο σε όλα αυτά αποτελούν οι μεσότιτλοι που παρεμβάλλονται για ορισμένα παιδιά αποκαλύπτοντας μας τις τελευταίες τους σκέψεις κι επιθυμίες. Αυτό σε συνδυασμό με τα διακριτικά flashbacks και τα όνειρα εμπλουτίζονται οι χαρακτήρες, τονίζεται η τραγικότητα τους και προωθείται η δράση. Με πλάνα αποφασιστικά που αναδεικνύουν τον χώρο και δεν αναλώνονται σε πολύπλοκες γωνίες λήψης ακολουθούμε τους ήρωες ως το τέλος. Σε ένα κατά τα άλλα πανέμορφο μέρος 16χρονα παιδιά δίνουν τη σκληρότερη μάχη για επιβίωση.

Το σωστό casting με μια σειρά από ταλαντούχους και διάσημους νέους στην Ιαπωνία, αλλά και η παρανοϊκή φυσιογνωμία του ανεπανάληπτου Takeshi Kitano λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο για την ταινία. Επίσης, η μουσική της επένδυση από την επιβλητική, αλλοπρόσαλλη σχεδόν επική μουσική της αρχής, μέχρι την έξυπνη και οξύμωρη χρήση της κλασικής, δένει ονειρεμένα με την ταραγμένη εικόνα, προσηλώνοντας ακόμη περισσότερο τον ήδη πανικόβλητο θεατή. Η ταινία προκάλεσε σάλο και σειρά συζητήσεων στην Ιαπωνία, αλλά και σε άλλες χώρες για την σκληρότητα του θέματος και την κάθε άλλο παρά συμβατική απεικόνιση του.

Το πνιγηρό αίσθημα του επικείμενου θανάτου που πλανάται άφθονο στον αέρα, η δύναμη του αίματος, οι νεαρές φιγούρες που τρέχουν χαμένες σε ένα “παιχνίδι” χωρίς έλεος και τέλος η ίδια η ιδέα της αλληλοεξόντωσης ως λύση συνθέτουν την απόλυτη ατμόσφαιρα αλλοφροσύνης και χάους. Μήπως, όμως, αυτή η αρρωστημένη κατάσταση αποτελεί μια μικρογραφία μίας ασθμαίνουσας κοινωνίας;

“Εσύ μπορείς να σκοτώσεις τον φίλο σου;”

Βαθμολογία: (9/10)

Ευδοξία Κυροπούλου

---

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2006

Στην Ιαπωνία ενός απειλητικά κοντινού μέλλοντος, οι αρχές στέλνουν μια ολόκληρη σχολική τάξη σε ένα ερημονήσι. Εκεί τους παρέχουν τα απαραίτητα πολεμοφόδια, που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την αλληλοεξόντωσή των μαθητών μέχρις εσχάτων – για την ακρίβεια, μέχρι να μείνει μόνο ένας. Επιστρατεύοντας με ευφυή τρόπο την αισθητική και τη λογική ενός βιντεοπαιχνιδιού, ο Kinji Fukasaku προφητεύει την επικράτηση ενός ιδιότυπου φασισμού (που ήδη ελλοχεύει, κατά τη γνώμη του) και επιχειρεί να ανακαλύψει τις τελευταίες διεξόδους : δυστυχώς αυτές προτείνονται με κάποια ευκολία από τη σεναριακή λογική του φιλμ, με αποτέλεσμα ο ασφυκτικός χαρακτήρας του Battle royale να αμβλύνεται σημαντικά.

Βαθμολογία: (6.5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2005

Battle Royale (2000) του Kinji Fukasaku. Στην Ιαπωνία του μέλλοντος η έξαρση της εφηβικής εγκληματικότητας πατάσσεται με την εφαρμογή του νόμου BR, που επιβάλλει την αλληλοεξόντωση σε 42 επιλεγμένους μαθητές επάνω σε ένα ερημονήσι. Σκληρό reality με έπαθλο το δικαίωμα του ζην, που κινδύνεψε με απαγόρευση προβολής λόγω πολιτικών αντιδράσεων περί υποκίνησης βίας και διασάλευσης της έννομης τάξης και τελικά διεσώθη με την ένδειξη “Ακατάλληλο για θεατές κάτω των 15”. Με βασικό ατού το αμοραλιστικό μα ταυτόχρονα και χιουμοριστικό σενάριο και λιγότερο τις σκηνές βίας που αποτυπώνει, γνώρισε θριαμβευτική υποδοχή παγκοσμίως με αποτέλεσμα ένα κατώτερης ποιότητας sequel, είναι ωστόσο δυσοίωνες οι προοπτικές ενός remake εξ’ αιτίας του δυσβάσταχτου για τα δυτικά στομάχια θέματος που πραγματεύεται.

Βρεττός Λιάπης (Αφιέρωμα)

---

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2003 - 23:47

Φανταστείτε δύο παράλληλους κόσμους. Τον δικό μας, και έναν στον οποίο η Ιαπωνία έχει βγει νικήτρια στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τώρα είναι αντιμέτωπη με οικονομική ύφεση, τρομακτικά ποσοστά ανεργίας και μια νεολαία που δεν είναι απλώς ασεβής προς τους ενήλικες, αλλά τους μισεί. Στα σχολεία επικρατεί πανικός, αφού οι μαθητές επιδεικνύουν παντελή απειθαρχία. Το να εμπαίζουν και να βρίζουν τους καθηγητές τους αποτελεί μια καθημερινότητα, και αυτό όταν δεν βιαιοπραγούν επάνω τους.

Τα πιτσιρίκια στέκονται αξιοπρεπέστατα στους ρόλους τους, καθώς σεναριογράφος και σκηνοθέτης κερνάνε απλόχερα σκηνές με ευφάνταστους φόνους και ατυχήματα, σ’ αυτήν την έντονη, σφιχτοδεμένη slasher περιπέτεια. Ας έλειπαν μόνο αυτοί οι διαολεμένοι μελοδραματισμοί...

Σε ένα τέτοιο παράλληλο σύμπαν τοποθετεί το βιβλίο του ο Koshun Takami, συγγραφέας του Battle Royale που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο 70χρονος βετεράνος σκηνοθέτης Kinji Fukasaku –ο σκηνοθέτης των Ιαπωνικών τμημάτων του ιστορικού Tora! Tora! Tora!-, σε σενάριο του γιου του, Kenta.

Η Ιαπωνική κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, ψηφίζει την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση του Millenium, γνωστή και ως νομοσχέδιο BR. Η κανόνες είναι απλοί. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μια σχολική τάξη επιλέγεται στην τύχη και τα παιδιά –με το πρόσχημα ότι πηγαίνουν σε σχολική εκδρομή- ναρκώνονται και μεταφέρονται σε ένα απομονωμένο νησί. Εκεί επιδίδονται στο Battle Royale, ένα φονικό παιχνίδι επιβίωσης, όπου οι μαθητές παίρνουν από ένα όπλο και νικητής αναδεικνύεται ο τελευταίος επιζών. Επειδή τα όπλα δίδονται τυχαία, προφανώς μερικοί θα «αδικηθούν» λιγάκι, πράγμα που θα αναγκάσει τον καθένα να προσπαθήσει να βρει άλλες ικανότητες που θα τον κρατήσουν ζωντανό.

Και για να ανέβει λίγο το ενδιαφέρον, το νησί χωρίζεται σε περιοχές, που κατά βούληση του επικεφαλής του παιχνιδιού, Beat Kitano (Takeshi Kitano) μετατρέπονται σε “ζώνες κινδύνου”, ενώ το παιχνίδι διαρκεί τρεις μέρες. Αν κάποιος βρεθεί σε μια από αυτές τις ζώνες, το ειδικό μεταλλικό λουράκι που φορά γύρω από το λαιμό του, κάνει ό,τι έκανε και το αντίστοιχο του Wedlock,εκρήγνυται, πράγμα που συμβαίνει και με τα λουριά όλων, αν μέσα στις τρεις μέρες δεν έχει αναδειχθεί μοναδικός νικητής.

Αποτέλεσμα: μερικά από τα παιδιά μετατρέπονται σε μανιακούς δολοφόνους, άλλοι αποφασίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος να επιβιώσουν είναι να σχηματίσουν ομάδες, ενώ αρκετοί βρίσκουν ότι ο πιο έντιμος τρόπος να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση, είναι η αυτοκτονία.

Το παιχνίδι αρχίζει με 42 μαθητές και τα νούμερο μειώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Μπορεί να ακουστεί διεστραμμένο, αλλά αναμφίβολα το να δείξεις τόσους πολλούς φόνους χωρίς το κοινό σου απλά να... βαρεθεί, πρέπει να εμποτίσεις τον κατάλληλο ρυθμό και να επιδείξεις υψηλό βαθμό δημιουργικότητας, σημείο στο οποίο η ταινία... Δε χαρίζει κάστανα. Οι Fukasaku-δες είναι χορταστικά γενναιόδωροι σε ευφάνταστους φόνους, αυτοκτονίες και ατυχήματα, και παρουσιάζουν μετά από τον κάθε φόνο μια «κάρτα σκορ», όπου δείχνουν το όνομα και τον αριθμό του νεκρού, καθώς και το σύνολο των εναπομεινάντων.

Αν και μοιάζει περιττό να το αναφέρουμε, η ταινία προκάλεσε κύματα οργής στην Ιαπωνία, όπου η σχολική βία είναι σχεδόν όσο μεγάλο πρόβλημα είναι και στις ΗΠΑ, και αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης από αρκετούς πολιτικούς που ήθελαν να ανεβάσουν το κοινωνικό τους status. Αποτέλεσμα στην Ιαπωνία –μια χώρα που δεν παρουσιάζει σχεδόν ποτέ προβλήματα κινηματογραφικής λογοκρισίας- η ταινία να χαρακτηρισθεί ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15, ενώ στην Αμερική να μην έχει κυκλοφορήσει ακόμη!

Όπως και να’ χει όμως, το Battle Royale δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αν το δει κανείς σαν μια παραβολή του Ιαπωνικού σχολικού συστήματος, ένα σύστημα γνωστό για την βεβιασμένη σκληρή ανταγωνιστικότητα ανάμεσα στους μαθητές. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά παιδιά στην Ιαπωνία οδηγούνται στην αυτοκτονία όταν οι βαθμοί τους είναι χαμηλοί, γεγονός που θα έπρεπε να κάνει τους ιθύνοντες να δουν την ταινία πιο σοβαρά, παρά να την απορρίψουν σε προσπάθειες εντυπωσιασμού.

Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δημιουργός της ταινίας, που απεβίωσε στις 12 του φετινού Γενάρη στην ηλικία των 72, μπορεί να αναπαύεται εν ειρήνη, καθώς η ταινία του λατρεύτηκε από τους πιο ανοιχτόμυαλους κύκλους της παγκόσμιας κοινότητας των σινεφίλ, και κινήσεις όπως αυτές της Αμερικής για την απαγόρευσή της, απλά ενίσχυσαν το cult γόητρό της.

Βαθμολογία: (7/10)

Ιωσηφ Πρωιμακης

---

CineDVD

Υπόθεση: Στην αυγή της νέας χιλιετίας, η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η ανεργία έχει φτάσει σε απειλητικά ποσοστά, ενώ η σχολική βία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνηση, σε απόγνωση, εκδικείται με το μεταρρυθμιστικό εκπαιδευτικό σχέδιο “Battle Royale”: Κάθε χρόνο, μια τάξη που επιλέγεται τυχαία, μεταφέρεται σε ένα απομονωμένο νησί για έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης. 42 μαθητές του Λυκείου, λοιπόν, νομίζοντας ότι πηγαίνουν εκδρομή, αστειεύονται, φλερτάρουν, πειράζονται, τελείως ανυποψίαστοι γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Όταν ξυπνούν από τον ύπνο, υπό την επήρεια ηρεμιστικών, ανακαλύπτουν ότι αυτοί είναι οι εκλεκτοί...του “Battle Royale” εκείνης της χρονιάς! Εφοδιασμένοι με χάρτες, τρόφιμα και όπλα, είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν μεταξύ τους για τρεις μέρες, ώσπου να μην μείνει παρά μόνο ένας ζωντανός! Οι ανήλικοι πολεμιστές φορούν ένα φονικό περιλαίμιο, έτοιμο να εκραγεί σε περίπτωση που παραβούν κάποιον από τους κανόνες...

Κριτική: Νομίζω ότι φταίει η εξεταστική που μου θυμίζει τα μακάβρια σχολικά χρόνια για την επιλογή της συγκεκριμένης ταινίας. Γιατί όλη η ψυχολογική βία της κοινωνικοποίησης των δύσκολων σχολικών χρόνων πρώτη φορά απεικονίζεται τόσο γλαφυρά. Παραβλέποντας προκλητικά το γεγονός ότι έχει να κάνει με μαθητές ή μάλλον συνυπολογίζοντάς το ως παράγοντα εντονότερης σκληρότητας ο Fukasaku μετατρέπει όλες τις ψυχολογικές μάχες που δίνει ο κάθε μαθητής σε πραγματικές. Φέρνει το υποσυνείδητο στο προσκήνιο και αφήνει τις καθημερινές καταστάσεις και συμπεριφορές να αναδείξουν όλη τους τη βία. Πασπαλισμένο με μια απολαυστική ειρωνεία και έναν αιχμηρό σαρκασμό αγνοεί κάθε πολιτική ορθότητα για να επιτεθεί με την καυστικότητά του στα reality ή μάλλον στην τηλεόραση γενικώς. Το σκοτεινό φουτουριστικό αυτό όραμα διαστρεβλώνεται από μια τηλεοπτική εκδοχή και εγκαταλείπει την παρακμή των splatter, με τα οποία συγγενεύει στενά, λειτουργώντας όπως ακριβώς η τηλεόραση και κάνοντας εντονότερο το κοινωνικό του σχόλιο. Ο Kitano οργιάζει κυριολεκτικά στο ρόλο του κακού και φροντίζει το ψυχαγωγικό επίπεδο να παραμένει υψηλό, ενώ οι μαθητές αλληλοσφάζονται με χάρη. Από τα πυρά του έργου δεν ξεφεύγουν ούτε οι ταινίες δράσης, τις οποίες, βάζοντας παιδιά στη θέση των τυπικών ρόλων μιας περιπέτειας, ειρωνεύεται κατάφορα. Έτσι τίποτα δεν γίνεται κοινότυπο, αν και η πλοκή από ένα σημείο και μετά φλερτάρει με το συνηθισμένο, αλλά το αποφεύγει χάρη στην ιδιαίτερη αισθητική του. Άντε και στον ΑΝΤ1…

Τεχνικά Χαρακτηριστικά: Φτωχή έκδοση με ένα δισκάκι να περιέχει την ταινία σε widescreen 1,85:1 και dolby 5.1 καθώς και ένα trailer, μερικές φωτογραφίες και τις φιλμογραφίες των συντελεστών. Πάλι καλά που έχει ελληνικούς υπότιτλους.

Συμπερασματικά μια εκτόνωση για όσους βασανίζονται από τα σχολεία που παρά το πρόχειρο DVD αξίζει της προσοχής σας.

DVD – (3/10)
Battle Royale – (8/10)

ΥΓ: Αφιερωμένο στο καθηγητή μου κ. Μουρλά (δεν βλέπω να το περνάω αλλιώς το μάθημα)!

Στάμος Δημητρόπουλος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.