---

The School of Rock (2003) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ενα Σχολείο Πολύ Ροκ
Κωμωδία | 108' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 19 Μαρ 2004 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 7/6/2004 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.11/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Κράτα σημειώσεις. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2004 - 14:00

Αυτή η ταινία έχει κάτι το αντιφατικό! Από τη μια διακηρύσσει μια ροκ ιδεολογία και κατακρίνει κάθε είδους συμβιβασμό και από την άλλη το κάνει αυτό με έναν κινηματογραφικά και ιδεολογικά συμβατικό τρόπο. Θεωρητικά ασυμβίβαστο λοιπόν, αλλά πρακτικά απόλυτα υποταγμένο στους κανόνες του Hollywood καταφέρνει εντούτοις να διατηρήσει το κέφι του και ψήγματα αυτού που θα ήθελε να πρεσβεύει.

Τον Jack Black έπρεπε να τον είχατε υποψιαστεί από το High Fidelity. Όποιοι έχουν ψάξει μπορεί να έχουν πέσει και στο συγκρότημά του (Tenacious D), στο οποίο οι ροκ καταβολές του γίνονται πιο φανερές από ποτέ. Στο στοιχείο του λοιπόν εμφανώς το απολαμβάνει, αλλά δεν γλιτώνει από την παγίδα του overacting. Έτσι κουβαλάει μια αυθεντικότητα και ένα πάθος στο άψυχο τούτο επιχείρημα, αλλά στην προσπάθειά του να γίνει διασκεδαστικός το παρακάνει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γίνεται τελικά διασκεδαστικός. Όλη η ταινία έχει χιούμορ, το οποίο όταν δεν βασίζεται στις αντιδράσεις του Black είναι πολύ πετυχημένο. Και όταν βασίζεται δεν είναι τόσο αποτυχημένο, απλώς βασίζεται συχνά εκεί και οδηγεί ως εκ τούτου τον ηθοποιό σε υπερβολές.

Πάντως σε αυτή την mainstream απόπειρα να γίνει ευρέως γνωστή η φιλοσοφία του ροκ δεν είναι μόνος του. Έχει σύμμαχους μια παρέα παιδιά που πέρα από τους τετριμμένους ρόλους που καλούνται να παίξουν, εντείνουν τον αυθορμητισμό, τον οποίο έχει πολύ ανάγκη το έργο για να ξεπεράσει τα κλισέ του.

Η πολιτικώς ορθή προσέγγιση του ροκ πάντως είναι αυτό που σου κάθεται στο λαιμό τελικά. Γιατί δεν με πείραξαν ούτε η συνηθισμένη υπόθεση, ούτε η συνηθισμένη σκηνοθεσία για να μην μιλήσω για το απογειωτικά μουσικόφιλο σενάριο (στίχοι και συζητήσεις για συγκροτήματα θα ενθουσιάσουν τους γνώστες) και την ίδια τη μουσική που κάνει την οθόνη να πάλλεται σε γνώριμους αγαπημένους ρυθμούς. Και όλα αυτά να χαραμίζονται από μια καλογυαλισμένη στρογγυλεμένη παρουσίαση που σε στιγμές ευτυχώς ξεχνάει ότι απευθύνεται σε όλη την οικογένεια, αλλά και σε στιγμές το θυμάται πολύ έντονα.

Δεν ξέρω τι να αποφανθώ! Άλλοτε θαρραλέο, άλλοτε δειλό σου δίνει την εντύπωση ότι μια μάχη λαμβάνει χώρα ανάμεσα στη ροκ υπόστασή του και την εμπορικότητά του.

Δεν ξέρω τι να αποφανθώ! Έχουμε να κάνουμε με ένα ροκ περιτύλιγμα ενός προσαρμοσμένου περιεχομένου ή με ένα προσαρμοσμένο περιτύλιγμα ενός ροκ περιεχομένου;

Δεν ξέρω τι να αποφανθώ, αλλά επειδή όπου και να ανήκε είχε πλάκα ας πάρει ένα: (6/10)

Στάμος Δημητρόπουλος

---

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Υποψιάζομαι, αλλά βεβαιότητα δεν έχω καμία, ότι η συγκεκριμένη ταινία είχε έναν και μοναδικό σκοπό. Να αναδείξει και να αποδείξει, πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη του ροκ στην ζωή μας. Και όταν λέμε του ροκ, δεν εννοούμε απόλυτα αυτό καθ`αυτό, το μουσικό είδος αλλά, την ιδεολογία και την φιλοσοφία ζωής που βρίσκεται πίσω από τις άγριες και ατίθασες μελωδίες του είδους αυτού. Για να συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο, θα έπρεπε ο χαρακτήρας της να είναι απόλυτα αντισυμβατικός και κόντρα στο κατεστημένο. Ισχύει κάτι τέτοιο όμως στην προκειμένη περίπτωση;

Αν είσαι ροκ, ακολουθείς τους δικούς σου κανόνες. Δεν υποτάσσεσαι σε αυτά που θέλει η κοινωνία, δεν ακολουθείς τους συντηρητικούς φραγμούς της και ζεις την ζωή σου στα άκρα, με όποιο κόστος, ελπίζοντας και προσπαθώντας να πετύχεις τα όνειρά σου. Αυτό ακούγεται αρκετά αντισυμβατικό σε σχέση με τα σύγχρονα πρότυπα ζωής. Ωστόσο η ταινία, αν και στα σημεία μοιάζει να ακολουθεί αυτή την πορεία, ως προς το σενάριο τουλάχιστον, σκηνοθετικά ακολουθεί όλους τους τετριμμένους κανόνες του σύγχρονου κινηματογράφου που σκοπό έχει την σίγουρη διασκέδαση.

Το σενάριο διακατέχεται από μια σχετική πρωτοτυπία. Ο χώρος του σχολείου, σαφώς και δεν είναι πρωτότυπος καθώς έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις στα κινηματογραφικά χρονικά αλλά, έχει μια κάποια ιδιαιτερότητα ως προς την χρήση αυτή. Προσπαθεί μέσα σε αυτό το αποστειρωμένο περιβάλλον να αφυπνίσει, όχι τα ένστικτα εφήβων μαθητών, που άλλωστε θα μπορούσε λόγω ορμονών να γίνει πολύ εύκολα αλλά, τα καταπιεσμένα, συντηρητικά ένστικτα μιας ομάδας μαθητών δημοτικού σχολείου. Εκεί είναι το κλειδί της ιστορίας και αυτός είναι ο λόγος που δεν αποφασίζουμε να αλλάξουμε κανάλι ή να βγάλουμε την ταινία από το dvd player.

Η ταινία χαρακτηρίστηκε ως κωμωδία. Αυτό κάνει αμέσως ξεκάθαρες τις διαθέσεις της. Όσο κι αν θα ήθελε να μας πείσει ότι η ροκ φιλοσοφία και ο διαμοιρασμός της γνώσης γύρω από αυτό, είναι ο κύριος σκοπός της, δεν το κάνει. Το κωμικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο και διασκεδαστικό και κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν βασίζεται εξ`ολοκλήρου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, εκείνο του δασκάλου που προσπαθεί να μεταδώσει τα φώτα του στους μικρούς μαθητές. Αλλά κι όταν το κάνει, είναι λιγότερο προτιμητέο και απολαυστικό, σαφέστατα, από την πρώτη περίπτωση, εκείνη δηλαδή όπου εστιάζει στο συνολικό κωμικό στοιχείο του πράγματος.

Ο Jack Black, σαφέστατα απολαμβάνει αυτό που κάνει και δεν διστάζει να το δείξει. Το παρελθόν του άλλωστε ως μουσικός, στα νεανικά του χρόνια, είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι ο ρόλος που υποδύεται, ως έναν μεγάλο βαθμό τον αντιπροσωπεύει. Αυτό είναι το καλό αλλά και το κακό ταυτόχρονα για την ερμηνεία του. Ναι μεν είναι ρεαλιστική και αστεία όμως, δεν καταφέρνει να αποφύγει την παγίδα της υπερβολής, στην οποία πέφτει και ξαναβγαίνει, από την αρχή μέχρι και το τέλος του έργου. Οι μικροί συμπρωταγωνιστές του, έχουν την αθωότητα και την αφέλεια της ηλικίας τους και δεν θα περίμενε κανείς να ξεχωρίσει κάποιον από αυτούς. Άλλωστε η ίδια η φύση της ταινίας, δεν προσφέρει τέτοιου είδους πολυτέλειες.

Δεν νομίζω ότι έχω κάτι περισσότερο να προσθέσω. Η υπόθεση άλλωστε μιλάει από μόνη της. Ένα σενάριο, αρκετά πολυφορεμένο και με ακόμα περισσότερα κλισέ που όμως, προσπαθεί να κάνει τη διαφορά και να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα του είδους του. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο κωμικό στοιχείο ή στην ροκ φιλοσοφία, το αποτέλεσμα, μπορεί να μην σε συνεπαίρνει, αλλά τουλάχιστον σε διασκεδάζει. Αν έχετε δε παιδιά σε αυτή την ηλικία που βρίσκονται και οι μικροί πρωταγωνιστές, θα το απολαύσουν σίγουρα, περισσότερο μάλιστα από εσάς.

Βαθμολογία: (5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.