---

Ο Χάρος Βγήκε Παγανιά (2003) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Death on the Prowl
Δραματική | 77'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 10 Σεπ 2004 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Ελληνικά - Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.33/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξανδρου Κολλάτου θα διαγωνιστεί στο 44ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης. Μέχρι τώρα μας έχει δώσει μικρού μήκους ταινίες, αλλά τον γνωρίζουμε καλύτερα ως ηθοποιό, αφού και πάλι στο ίδιο Φεστιβάλ, στο παρελθόν, έχει βραβευθεί για την ερμηνεία του στο φιλμ του πατέρα του, Δημητρη Κολλατου, Η Ζωη με τον Αλκη.

Η εν λόγω ταινία πραγματεύεται ένα θέμα τόσο πολύ οικείο σε όλους μας, αλλά και τόσο μακριά μας: το θάνατο. Ο θάνατος ως γεγονός μας περιτριγυρίζει σε κάθε στιγμή μας, τον έχουμε βιώσει είτε άμεσα είτε έμμεσα, αλλά όλοι μας προσπαθούμε να μην αναφερόμαστε σε αυτόν, θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε χωρίς να γνωρίζουμε την ύπαρξή του. Μάταια όμως. Όσο κι αν προσπαθούμε να τον απαξιώσουμε με διάφορους τρόπους, εξακολουθεί να μας εξουσιάζει, να διαφεντεύει τις ζωές μας, χωρίς να έχει την άδειά μας για το επόμενο άτομο που θα πάρει μαζί του.

Αυτό το αναπότρεπτο προσπαθεί να αποδώσει και ο Αλέξανδρος Κολλάτος στην ταινία του από τη μια και από την άλλη να τονίσει τη σημασία της ζωής έναντι του θανάτου που συχνά έρχεται σε ακατάλληλες στιγμές. Έχοντας ως εφαλτήριό του τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια, τα οποία βρίθουν σε αναφορές για το θάνατο, παρουσιάζοντάς τον ως μία προσωποποιημένη δύναμη της φύσης, το Χάρο, ελλείψει καρδιάς και συμπόνιας για τις ανθρώπινες ψυχές που οδηγεί στον κάτω κόσμο, εξυφαίνει την ιστορία ενός νεαρού που προσπαθεί να εννοήσει και να αποδεχτεί το θάνατο, βιώνοντάς τον μέσα από το χαμό δύο ατόμων: ενός συνομήλικου φίλου του και του πατέρα του.

Μια πλειάδα γνωστών και καταξιωμένων ηθοποιών λαμβάνουν μέρους στο νεκρώσιμο αυτό τυπικό: Δεσπω Διαμαντιδου, Λάκης Λαζόπουλος, Σωτηρης Μουστακας, Σπύρος Φωκάς, Δημητρης Κολλατος και ο τραγουδοποιός Γιάννης Σαββιδάκης στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση.

Ένα ανέμελο αγόρι που περιπλανιέται στις ήρεμες γειτονιές της πρωτεύουσας. Ο ξαφνικός θάνατος του φίλου του. Η κηδεία του δεύτερου με μία μάνα χαροκαμένη (Σωτηρία Λεονάρδου) να θυμίζει «εξαίσια αρχετυπική μορφή απόλυτης συμφοράς», όπως αναφέρει και η Λούλα Αναγνωστάκη. Τα τυπικά συλλυπητήρια από τους υπόλοιπους και η αμηχανία του νεαρού να εκφράσει τα συναισθήματά του σε μία περίπτωση τόσο άχαρη και θλιβερή. Η συνέχιση της ζωής με τη βοήθεια της κοπέλας του και κάποιου άλλου φίλου του. Ο θάνατος του πατέρα του, γεγονός που τον συντρίβει. Το άδειασμα ψυχής που βιώνει για δεύτερη φορά σε πιο έντονο βαθμό. Και πάλι η προσπάθεια να το ξεπεράσει με τη συνέργεια της αγάπης, το αντίπαλον δέος που αν και δεν μπορεί να εξαλείψει τη φριχτή ύπαρξη του θανάτου, τουλάχιστον μπορεί να απαλύνει τα συναισθήματα που προκαλούν οι «πράξεις του».

Όλη η ταινία μοιάζει να είναι φτιαγμένη καρέ-καρέ και το καθένα από αυτά να έχει ένα αυτόνομο νόημα. Η σιωπή καταλαμβάνει σημαντικό μέρος. Εμβόλιμες φιγούρες καταρχήν ο νεκροθάφτης που κοιτώντας την κάμερα απευθύνεται στους πελάτες του, στους ίδιους τους θεατές, δίνοντας λεπτομέρειες για την ταφή και ταυτόχρονα διαφημίζοντας το δικό του γραφείο τελετών. Άλλη φιγούρα, ένας ώριμος άντρας τον οποίο βλέπουμε μόνο στην αρχή της ταινίας και δηλώνει πως στην κηδεία του θα ήθελε το φέρετρό του να είναι μια βάρκα και όργανα με τραγούδια να τον συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία. Μία νέα, εικόνα ασπρόμαυρη, ίσως ο ίδιος ο θάνατος, που στοιχειώνει τα όνειρα του νέου κα τον ακολουθεί στη ζωή του. Ένας λευκοντυμένος άνδρας που συζητά με το νεαρό για τις χαρές της ζωής.

Γνωστά ελληνικά δημώδη ποιήματα με θέμα το Χάρο ακούγονται σε όλη την ταινία από τους ηθοποιούς, ενώ σύγχρονα ελληνικά τραγούδια με το ίδιο θέμα την ντύνουν μουσικά.

Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του δημιουργού να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και συναισθήματα ανάλογα του θέματος που πραγματεύεται, τελικά δεν τα καταφέρνει όσο καλά θα ήθελε. Ίσως φταίει η αποσπασματικότητα των σκηνών, η μεταμοντέρνα προσαρμογή της ελληνικής δημώδους ποίησης και ειδικά δύο σκηνές προς το τέλος που ξενίζουν: η παρατεταμένη ερωτική πράξη του νέου με την κοπέλα του και το ζεϊμπέκικο του Ιησού εντός κάποιου νεκροταφείου ο οποίος ξαφνικά από τη στάση σταύρωσης στην οποία βρίσκεται επιδίδεται με μεγάλη μαεστρία στο συγκεκριμένο χορό υπό τους ήχους ανάλογου άσματος.

Βαθμολογία: (4/10)

Έλενα Αυγερινού

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.