---

The Missing (2003) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Απαγωγή
Γουέστερν | 137' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 22/06/2004 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Απάτσι - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.13/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Πόσο μακριά θα φτάνατε, πόσα θα θυσιάζατε για να ξανακερδίσετε όσα χάσατε; - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρακαλείται ο Ron Howard να επιστρέψει ευθύς αμέσως το Όσκαρ που στολίζει το σαλόνι του. Όχι ότι τα Όσκαρ έχουν κανένα ιδιαίτερο κύρος σαν θεσμός ή βραβεύουν τους πιο άξιους, ούτε ότι όταν το πήρε του άξιζε. Τουλάχιστον όμως σε εκείνη την αποφράδα νύχτα υπήρχαν κάποιες ελάχιστες σκηνοθετικές δικαιολογίες για την βράβευση του A Beautiful Mind. Εδώ δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ούτε καν για τη θέαση του The Missing.

Ανελέητη συμβατικότητα και αλύπητη χρήση των κλισέ καταλαμβάνουν την ταινία από το στερνό της πλάνο και την κρατάνε χωρίς δυσκολία αιχμάλωτη μέχρι το τελευταίο. Σεναριογράφος και σκηνοθέτης έχουν όχι μόνο παραδοθεί από κάθε αντίσταση, αλλά έχουν ανοίξει και την πίσω πόρτα για μια πιο εύκολη επέλαση της αδιαφορίας. Και όσο και αν οι ερμηνείες προσπαθούν να δώσουν μια υποτυπώδη μάχη, το αποτέλεσμα δεν σώζεται από την άλωση.

Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει και η Cate Blanchett! Χρυσή ηθοποιός, αλλά εργασιομανής. Έχει πάρει σβάρνα τις μετριότητες και δεν λέει να μεταναστεύσει σε κάτι πιο ποιοτικό, πέρα από τις σκουριασμένες αναμοχλεύσεις του Hollywood. Γιατί το The Missing είναι όσο πιο Hollywood μπορεί να είναι. Παίρνει λίγο western, παίρνει και λίγο θρίλερ, τα ανακατεύει και τα σερβίρει επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του προϊόντος. Προϊόν με τη αντιπροσωπευτικότερη έννοια λοιπόν και όχι από κανένα χωμένο μαγαζί στο Μοναστηράκι, αλλά από ένα Fast Food της σειράς. Η παρουσία του Tommy Lee Jones επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μου, καθώς αποτελεί για τις ταινίες ότι και το γατίσιο μπιφτέκι για το Fast Food: δείκτης ποιότητας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είτε αυτός είτε αυτή δεν είναι καλοί στους ρόλους τους. Αξιοπρεπέστατα ανταποκρίνονται οι άνθρωποι, αλλά ποιος νοιάζεται;

Ποιος νοιάζεται και για την πετυχημένη ανακατασκευή της εποχής και για την αρτιότητα των τεχνικών τομέων; Απλώς αποδεικνύουν πόσο άχρηστα είναι όλα αυτά όταν λείπει αυτό που κάνει τον κινηματογράφο τέχνη. Δεν με νοιάζει ρε παραγωγέ που βλέπω την Άγρια Δύση, από τη στιγμή που δεν μου δημιουργεί ούτε ένα συναίσθημα, δεν μου δίνει τίποτα να σκεφτώ, με κάνει να νοιώθω ότι αφιέρωσα δύο ώρες από τη ζωή μου στην πλήξη.

Εντωμεταξύ είναι πολύ αστείο να βλέπεις την ταινία, η οποία ευτυχώς παρουσιάζει κάποια ινδιάνικα τελετουργικά στο μόνο ενδιαφέρον της και καλογυρισμένο κομμάτι να υπερμάχεται του Χριστιανισμού της μέσα από τα λόγια της πρωταγωνίστριας. Έτσι κάτι τελείως ξεκάρφωτες νύξεις έρχονται να εξισορροπήσουν την ιεροσυλία που διαπράττεται από την αποδοχή της ινδιάνικης κουλτούρας. Αυτή η αποδοχή όμως είναι η μόνη τελικά που δίνει μια μάχη ενάντια στην αδιαφορία, και αν και χάνει στο τέλος τα υπολείμματά της συμπτύσσονται στον μόνο λόγο να διαπράξει κανείς το ατόπημα και να υποστεί αυτό το συνεχές déjà vu. Γιατί όλα αυτά κάπου θα τα έχει ξαναδεί, κάπου θα τα έχει ξανακούσει και κάπου θα τα έχεις ξαναβαρεθεί.

Βαθμολογία: (4/10)

Στάμος Δημητρόπουλος

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.