---

Das Wunder von Bern (2003) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Το Θαύμα της Βέρνης - Γνωστό και ως: The Miracle of Bern
Ιστορική | 118' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 28 Μαϊ 2004 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 15/10/2004 Διανομή: PlayTime Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Γερμανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.41/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Κάθε παιδί χρειάζεται έναν πατέρα Κάθε άνθρωπος χρειάζεται ένα όνειρο Κάθε χώρα χρειάζεται ένα θρύλο - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Οι Γερμανοί Ξανάρχονται
Όχι σας παρακαλώ, μην βγάλετε λάθος συμπεράσματα! Παρ’όλο που ο τίτλος φέρνει στην μνήμη δυσάρεστα γεγονότα, στην προκειμένη περίπτωση η έλευση τους μόνο το χαμόγελο και την χαρά μπορούν να σκορπίσουν. Τα φαινόμενα δεν απατούν. Η Γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία μετά το Good Bye, Lenin! φαίνεται να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της. Απόδειξη η τελευταία ταινία του Sonke Wortmann, Το Θαύμα της Βέρνης, μια πραγματικά ευχάριστη νότα.

Πρόκειται για το δράμα δύο οικογενειών, μιάς εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και ενός ολόκληρου έθνους. Σκοπός της ταινίας είναι να αγγίξει σοβαρά θέματα με χιούμορ. Δύο ιστορικά γεγονότα τίθενται ουσιαστικά στο τραπέζι. Πρώτον, η ήττα της ναζιστικής μηχανής στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά απο αρκετά χρόνια ρατσιστικής προπαγάνδας και προσηλυτισμού, ο γερμανικός λαός ήρθε αντιμέτωπος με τις σχεδόν άγνωστες σ’ αυτόν θηριωδίες των στρατοπέδων συγκέντρωσης και απομυθοποίησε τον Χίτλερ. Ακολούθησε ένα κλίμα ενοχής, αυτοκριτικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Αυτή είναι ακριβώς και η ατμόσφαιρα που διέπει την αρχή της ταινίας, μελανά χρώματα και φτώχεια. Το δεύτερο ιστορικό γεγονός είναι η συμμετοχή της Γερμανίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου το 1954 στην Βέρνη της Ελβετίας. Οι ογκόλιθοι της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας γνωρίζουν καλά αυτήν την γιορτή και περισσότερο απ’όλους ο γερμανικός λαός που μέσω ενός αθλητικού γεγονότος άλλαξε σελίδα και είδε το μέλλον πιο ευοίωνα. Δεν είναι τυχαίο οτι τα μετέπειτα χρόνια η Γερμανία ξαναστάθηκε στα πόδια της και έφτασε εκεί που είναι σήμερα.

Αυτήν την αισιοδοξία εκπέμπει και Το Θαύμα της Βέρνης. Είναι κάτι ανάλογο του Victory με τους Pele, Sylvester Stallone, Michael Caine και Ardiles. Σκηνοθεσία, φωτογραφία και ερμηνείες είναι πραγματικά πολύ καλές και βοηθούν ώστε να αναδειχθούν οι αντίπαλες ιδεολογίες και να επέλθει στο τέλος η κάθαρση.

Ενδεικτικά το αποτέλεσμα έχει ως εξής:

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ 3-2
Σκόρερ:
αλληλοκατανόηση 42’ ετσιθελισμός 5’
αγάπη 45’ ρατσισμός 7’
ελπίδα 87’

Το μόνο αρνητικό είναι τα ειδικά εφέ που δεν πείθουν. Όμως ανεπιφύλακτα προτείνω να την δείτε νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά γιατί θα περάσετε δύο ευχάριστες ώρες χωρίς να κάψετε πολλά εγκεφαλικά κύτταρα.

Υ.Γ. ( για τους ποδοσφαιρόφιλους )
Το κύπελλο που εμφανίζεται στην ταινία δεν είναι φανταστικό. Είναι το αυθεντικό της FIFA γνωστό ως JULES RIMET TROPHY, που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του ιδρυτή της FIFA. Σε σχήμα κυπέλλου και βάρους 3,8 kg ήταν ολόχρυσο και απεικόνιζε την θεά Νίκη. Το 1983 όμως εκλάπει και έκτοτε το νέο κύπελλο βάρους 5 kg απο χρυσό που απεικονίζει δύο ανθρώπινες μορφές να κρατούν την γη καθιερώθηκε.

Βαθμολογία: (8/10)

Δημήτρης Παπαροϊδάμης

---

Σάββατο 10 Ιουνίου 2006

Το Θαύμα της Βέρνης (Das Wunder von Bern, 2003) του Sönke Wortmann. Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Κυπέλλου βρήκε μια βυθισμένη στην εξαθλίωση Γερμανία να προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί από τα συντρίμμια της. Ακόμη βαθύτερο ήταν το ψυχολογικό πλήγμα του λαού της. Χιλιάδες οι νεκροί, πόλεις πλημμυρισμένες με αστέγους να αναζητούν τροφή και καταφύγιο στα χαλάσματα και ένα διάχυτο κλίμα ενοχής και απαισιοδοξίας ριζωμένο στις καρδιές ενός λαού που ανατράφηκε με μεγαλειώδη οράματα. Στο κλίμα αυτό εισάγει ο Wortmann τον ήρωά του, που επιστρέφει στην πατρίδα μετά από 13 χρόνια καταναγκαστικών έργων στη Σοβιετική Ένωση. Η προσαρμογή στους φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής αντανακλούν τις απεγνωσμένες προσπάθειες μιας ολόκληρης χώρας να σταθεί στα πόδια της. Όμως στη ζωή, όπως και στο ποδόσφαιρο, όλα είναι πιθανά. Ακόμη και το θαύμα. Η νίκη της Γερμανίας στο Μουντιάλ της Ελβετίας το 1954, έδωσε εκτός από μια πνοή ανάτασης σε ένα ολόκληρο έθνος και την ελπίδα πως η επόμενη μέρα μπορεί να ξημερώσει λαμπρότερη.

ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΣ… Και αυτό επειδή η αντίπαλος της Γερμανίας σε εκείνον τον τελικό, ήταν μια από τις σπουδαιότερες ομάδες που έχει αναδείξει το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η Ουγγαρία των Puskas, Boszik και Kocsis, δεν ήταν μόνο η χρυσή Ολυμπιονίκης του 1952: Ήταν η ομάδα που είχε συντρίψει τους Άγγλους με 6-3 στο Γουέμπλεϊ την προηγούμενη χρονιά, παρέμενε αήττητη από το Μάιο του 1950 με 31 νίκες και 4 ισοπαλίες στο ενεργητικό της, ενώ είχε σκορπίσει τους ίδιους τους Γερμανούς στην πρώτη φάση του τουρνουά με 8-3. Όλα έδειχναν ότι και εκείνο το Σάββατο, στις 4 Ιουλίου, το έργο θα ξαναπαιζόταν με μόλις μικρές αλλαγές στο σενάριο: Πετυχαίνοντας δύο γρήγορα γκολ, οι Ούγγροι αισθάνονταν ήδη αγκαλιά με το τρόπαιο. Δυστυχώς γι αυτούς όμως, η ημέρα που ο Γκάρι Λίνεκερ είχε ξεστομίσει το θρυλικό “Το ποδόσφαιρο είναι ένα υπέροχο άθλημα, που παίζεται από δύο ομάδες, 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί”, έμελλε να ανατείλει πολλά χρόνια αργότερα. Έτσι, οι Γερμανοί μέσα σε ένα εκρηκτικό δεκάλεπτο φέρνουν το παιχνίδι στα ίσα, ενώ έξι λεπτά πριν τη λήξη με ένα σουτ του Helmut Rahn και ένα τραγικό γλίστρημα του τερματοφύλακα Grosics (φωτο), στέφονται Πρωταθλητές Κόσμου. Το τελικό 3-2 έμελλε να αποτελέσει την απαρχή της Γερμανικής ποδοσφαιρικής παντοκρατορίας, με συνεχείς παρουσίες σε τελικούς Παγκοσμίων και Πανευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων και την ανάδειξη σπουδαίων αστέρων του χώρου.

Βρεττός Λιάπης (Αφιερωμα : ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, μέρος 1ο)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.