---

Sommaren med Monika (1953) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Καλοκαίρι με την Μόνικα - Γνωστό και ως: Summer with Monika
Ερωτική | 96'
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 26/11/2004 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Σουηδικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.75/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια ταινία για μεγάλες οθόνες και ανοιχτά μυαλά.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2005

Θεωρείται πρόδρομος της νουβέλ βαγκ, αν και στο σύνολό του αυτό το μελόδραμα είναι ελαφρώς υπερεκτιμημένο. Ο Χάρι και η Μόνικα ερωτεύονται και βρίσκουν την ουτοπική διέξοδο από την καταπίεση (εργασιακή, οικογενειακή) της καθημερινής τους ζωής σε μια καλοκαιρινή απόδραση. Όμως η επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα παραμονεύει, υπονομεύοντας τη συμβίωση του ζευγαριού μέχρι να τη διαλύσει οριστικά. Παρόλο που η χαρακτηρολογία της ταινίας μοιάζει πια ελαφρώς τετριμμένη στο σημερινό θεατή, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Bergman σπάει με τόλμη κάποιες συμβάσεις (προσέξτε το πλάνο όπου η Harriet Andersoon απευθύνεται στην κάμερα) και εικονογραφεί την απόδραση όπως μετέπειτα θα την ονειρεύονταν οι δημιουργοί του γαλλικού Νέου Κύματος.

Βαθμολογία: (6.5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Σάββατο 12 Ιουνίου 2004 - 14:29

Μια ταινία που αρχίζει σκληρά και τρυφερά, γίνεται ποιητική και στο τέλος καταβαραθρώνει τους ήρωές της. Όχι τόσο ευχάριστη και ανάλαφρη όσο μαρτυράει ο τίτλος της, γιατί ναι μεν το Καλοκαιρι με τη Μονικα είναι ηδονικό, αλλά το φθινόπωρο που ακολουθεί γίνεται μαρτυρικό.

Ο Ingmar Bergman μας βάζει ακόμη μια φορά να ακούμε σουηδικά για 96 λεπτά, αλλά αυτή τη φορά ίσως να είναι περισσότερο ενοχλητικά από άλλες. Ειδικά τις στιγμές που η ηρωίδα ωρύεται, κλαίει, βρίζει...Πάλι καλά που δεν είναι πολλές.

Η Harriet Andersoon είναι η μικρή Μόνικα, παιδί φτωχής οικογένειας, που ξυπνάει κάθε πρωί μέσα σε έναν ακούραστο συφερτό από παιδιά να παίζουν και να φωνάζουν, μια μάνα που την τραβολογάει να σηκωθεί και τη δουλειά της στο βρώμικο μανάβικο να την περιμένει. Αυτή, αντί να βουρτσίσει τα δόντια της όπως όλοι οι συμβατικοί άνθρωποι (κι εμείς μέσα), ανάβει τσιγάρο και μάλιστα στέλνει το μικρό της αδερφάκι να ψάξει τα σπίρτα στην τσέπη του παλτό της, ακριβώς σαν τις σταρ που βλέπει τα σαββατόβραδα στον κινηματογράφο της γειτονιάς. Βάζει το μπερέ της στραβά, φοράει μεταξωτές κάλτσες και κοκκινίζει με κραγιόν τα γεμάτα της χείλη. Κάπως έτσι, γνωρίζει το Χάρι και η περιπέτεια αρχίζει.

Ο Χάρι και η Μόνικα κάπου δεκαοκτώ και οι δυο ερωτεύονται. Η Μόνικα έχει χοντροκομμένους, αφελείς τρόπους, ανώριμο κοριτσόπουλο που θέλει να ζήσει ένα παραμύθι και ο Χάρι ρεαλιστής και αφοσιωμένος. Κατά παράδοξο τρόπο ταιριάζουν μαζί και στην αρχή του καλοκαιριού αφήνουν και οι δυο τις δουλειές τους, παίρνουν προμήθειες κινάνε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...(μπα, με μια βενζινοκίνητη βάρκα κινάνε...). Πολλές μέρες και νύχτες κολυμπούν σε κρυστάλλινα νερά, ψήνουν καφεδάκι ό,τι ώρα τύχει και ξυπνήσουν το πρωί, μαυρίζουν κάτω από τον ήλιο και χαίρονται το νεανικό τους έρωτα. Κάποια στιγμή η Μόνικα καταλαβαίνει ότι έχει μείνει έγκυος, όμως οι διακοπές συνεχίζονται αδιατάρακτα, απλώς διανθίζονται με όνειρα για τη μελλοντική τους οικογένεια, τις βόλτες με τα κουτσούβελα, την ευτυχία που κρυφοκοιτάζει ήδη από μια χαραμάδα. Ο καημένος ο Χάρι αναγκάζεται να μάθει να χορεύει, να πλακωθεί με έναν παλιό θαυμαστή της Μόνικα, μέχρι να τη συντρέξει στο σχέδιό της να κλέψει από ένα γειτονικό κτήμα, όταν οι προμήθειες τελειώνουν. Αναγκάζονται να γυρίσουν στην πόλη, παντρεύονται με ειδική συγκατάθεση των κηδεμόνων τους, ο Χάρι γράφεται σε νυχτερινό σχολείο, ενώ παράλληλα δουλεύει ως μηχανικός. Η Μόνικα γεννάει ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, αλλά δεν έχει το κουράγιο να το νανουρίζει τα βράδια, γιατί η ζωή γι’ αυτήν ήταν μόνο όμορφα ρούχα και όμορφα αγόρια και τώρα έχει βρεθεί ξαφνικά μπλεγμένη...Ένας κύκλος κλείνει, η αυλαία πέφτει μπροστά στην πόρτα του cafe που έκαναν την πρώτη τους γνωριμία.

Μίγμα κοινωνικού σχολίου με διαλείμματα από ανάλαφρες εικόνες. Το σώμα της Μόνικα εναρμονίζεται απόλυτα με το άγριο περιβάλλον, τα βράχια χαϊδεύουν το απαλό ηλιοκαμένο κορμί της και ο άνεμος στριφογυρίζει τα λυτά μαλλιά της. Εικόνες καλοκαιρινές που φέρνουν στο νου περασμένες, ανείπωτες χαρές. Η φωτογραφία του Gunnar Fischer είναι μαγευτική. Ασπρόμαυρη, αλλά τόσο επαρκής. Μια απλή ιστορία που στα χέρια του μαέστρου Bergman γίνεται ιδιότυπα ενδιαφέρουσα (ίσως να την προτιμούσαμε λίγο πιο λιτή, οι αραχνοϊστοί, οι κουκουβάγιες και η άγρια βλάστηση τείνουν να κουράσουν).

Οφείλω να προσθέσω ότι είναι μια αντι-φεμινιστική ταινία. Μεροληπτεί απόλυτα υπέρ του ήρωα και σχεδιάζει έναν γυναικείο χαρακτήρα τόσο ελαφρόμυαλο, που δεν μπορώ να μην τονίσω την άκριτη αναληθοφάνειά του. Αλλά ο Bergman όσο κι αν αγαπούσε τις γυναίκες στην ζωή του, τις φόρτωνε με πολλά αρνητικά στοιχεία στις ταινίες του (ακριβώς εξαιτίας αυτής της εμμονής του, θα έλεγα).

Βαθμολογία: (7/10) ΟΚ, δεν είναι και Κραυγες και Ψιθυροι, δεν είναι Περσονα, αλλά γι’ αυτή της τη φρεσκάδα, την ανεμελιά της αξίζει ένα 7.
Στελλα Παρασχα

---

Εξαιρετική ταινία της πρώτης περιόδου του Σουηδού σκηνοθέτη Ingmar Bergman, του μεγάλου κινηματογραφιστή, θεατρικού συγγραφέα και ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής. Το Καλοκαιρι σχολιάζει τα αδιέξοδα της ενηλικίωσης και τα προβλήματα που έχει ο άνθρωπος να συμφιλιωθεί με τη φύση, τους άλλους και το μοντέρνο τρόπο ζωής. Η δημιουργία του αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη που χάρισε τη διεθνή αναγνώριση στον Bergman, ο οποίος θα συνέχιζε μέχρι το τέλος της καριέρας του να διαταράσσει τα «κινηματογραφικά ύδατα». Κι αυτό η ταινία το καταφέρνει γιατί παρά το πολυεπίπεδο χαρακτήρα της μοιάζει στο σύνολο πολύ σφιχτοδεμένη, σαν ένα σύγχρονο παραμύθι με κακό τέλος.

Δύο νέοι, η Μόνικα (Harriet Andersson) και ο Harry (Lars Ekborg) φτωχοί βιοπαλαιστές και οι δύο ερωτεύονται και αποφασίζουν να σπάσουν τα δεσμά που τους καταπιέζουν και να φύγουν για διακοπές σε ένα νησί. Πίσω τους αφήνουν την πόλη, τα αφεντικά, τις οικογένειές τους, αλλά και την αθωότητά τους. Οι μήνες στο νησί θα τους απελευθερώσουν σεξουαλικά, θα τους φέρουν πρόσωπο με πρόσωπο με την απόλυτη ελευθερία και θα τους χαρίσουν τον έρωτα στην ακραία μορφή του. Οταν όμως τα περίτεχνα πλάνα του Bergman θα συναντήσουν τις υπαρξιακές του αγωνίες το καλοκαίρι θα αποκτήσει ένα λιγότερο φωτεινό χαρακτήρα. Καβγάδες, πείνα, ζήλιες και έλλειψη συνεννόησης αρχίζουν να ταλανίζουν το ζευγάρι. Η φύση γίνεται πιο εχθρική, ο «άλλος» μετατρέπεται από εραστή σε αγρίμι και όλα το ρομαντικό οικοδόμημα καταποντίζεται. Οι δυο νέοι επιστρέφουν στην πόλη όπου σύντομα η πραγματικοτητα θα δείξει πόσο δύσκολη είναι η συμβίωση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που κάποτε ελεγαν ότι επαναστατούσαν εναντίον όλων.

Oh Yeah! : Η ταινία, αν και ασπρόμαυρη, μοιάζει εξίσου ελκυστική ακόμη και σήμερα. Εξαιρετική η φωτογραφία όπως και η σύλληψη της ιστορίας που θυμίζει λίγο William Golding στο πώς σε βάζει να σκέφτεσαι για τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Αξίζει να σημειωθεί οτί επαναπροβάλλεται στους κινηματογράφους αυτήν την εβδομάδα.

Oh No! : Δε βρίσκω κάτι συγκεκριμένο. Ούτε και είναι ιδιαίτερα βαριά ταινία, όπως άλλες του Bergman.

Βαθμολογία:

Μιχάλης Μουτσέλος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.