---

Alfie (2004) - Γνωστό και ως: Alfie (2004)
Κομεντί | 103' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 7 Ιαν 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 19/4/2005 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (4.59/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Περί τίνος πρόκειται;

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τι ακριβώς συμβαίνει με όλες αυτές τις μεγάλες εταιρίες; Με την Paramount, την United Pictures, την Miramax; Έχει πέσει περονόσπορος στους σεναριογράφους; Πρέπει να αρχίσουν να βάζουν μικρές αγγελίες του στυλ «Ζητείται μέτρια ικανός σεναριογράφος. Αμοιβές ικανοποιητικές»; Τον τελευταίο καιρό έχουν ξεθάψει από το μπαούλο ό,τι ταινία μπορεί να φανταστεί κανείς και της έχουν κάνει remake. Aπό πού να αρχίσω; από το The Stepford Wives, το Ladykillers, το Wicker Park; (το The Manchurian Candidate δεν το έχω δει ακόμα δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη). Ούτε το Alfie του 66 με τον Michael Caine γλίτωσε από την μόδα λοιπόν και έγινε το Alfie του 2004 με τον Jude Law...

Στην ταινία ο Alfie είναι ένας Englishman in New York με μια μέτρια δουλειά, εντυπωσιακότατη γκαρνταρόμπα και τον τρόπο του με τις γυναίκες. Αθεράπευτα γυναικάς τις χρησιμοποιεί και μόλις αυτές ζητήσουν δέσμευση τις πετάει σαν στιμμένες λεμονόκουπες. Η ζώη όμως ξαφνικά παύει να είναι partying για τον Alfie καθώς η μόνιμη γκόμενα του (Marisa Tomei) αρνείται να συνεχίσει μαζί του, η κοπέλα του κολλητού μένει έγκυος μαζί του και η γυναίκα που του άρεσε για πολύ καιρό (Sienna Miller) αποδεικνύεται επικίνδυνα μανιοκαταθλιπτική....

Όσοι έχετε διαβάσει το...συγκλονιστικό μου άρθρο για το Sky Captain θα ξέρετε την γνώμη μου για τον Jude Law (aka Θάνος...). Για ελάχιστους ηθοποιούς έχω περάσει από την συγκρατημένη συμπάθεια στην full blown περιφρόνηση και ο Law είναι ένας από αυτούς. Έχοντας τα πια κάπως ώριμα good looks στηρίζεται μόνο σε αυτά παίζοντας εδώ έναν Άγγλο με αμερικάνικη προφορά (δεν μπορούσε να την παλέψει λίγο; έλεος δηλαδή! ), μιλάει συνέχεια στον φακό (τέτοια λογοδιάρροια είναι κουραστική) και είτε σκόπιμα είτε εν αγνοία του ενισχύει την εικόνα του σκηνοθέτη για τον Alfie ως χαμένο κακομαθημένο κουτάβι (αχ καλέ αγκάλιασε με μανούλα!). Η απατεωνίστικη μισογύνικη χροιά του χαρακτήρα του Michael Caine που έκανε το original φιλμ τόσο πρωτοποριακό εδώ είναι απούσα.

Η ταινία είναι αυτό που θα λέγαμε «χωρίς χρησιμότητα». Ο Shyer δεν καταφέρνει να δώσει το απαραίτητο update που μοιραία θα έπρεπε να υπάρχει από το 1966 στο 2004 όσον αφορά τις σχέσεις των δύο φύλων: Πλέον δεν είναι μόνο οι άντρες που φοβούνται την δέσμευση αλλά και οι γυναίκες και οι cheesy ατάκες του Alfie μπορεί να του εξασφάλιζαν ραντεβού το 60 αλλά όχι πλέον...Εκτός από αυτό, όπως προαναφέρθηκε, ο νέος Alfie είναι πολύ softie, δικαιολογώντας κατά κάποιο τρόπο όλες τις αισχρότητες που έκανε ο πρωταγωνιστής στις συμπρωταγωνίστριές του στα πλαίσια του «είμαι μόνος, θέλω αγκαλίτσα» κάτι που βρήκα εξοργιστικό και υπόγεια αντιφεμινιστικό. Θέλει κότσια να κάνεις τον ήρωά σου στιγμιαία αντιπαθητικό στο κοινό (και μοιραία πιο ανθρώπινο) και αυτό είναι ένα ρίσκο που εδώ δεν πάρθηκε. Παιδιά, φιλική συμβουλή, πάντα να προτιμάτε τα πρωτότυπα φίλμς αν αυτά είναι εύκολο να βρεθούν...

Βαθμολογία: (4/10)

Βασιλική Πολυχρονοπούλου

---

Τετάρτη 26 Απριλίου 2005

ALFIE – ΑΛΦΙ

25 λέξεις – Όμορφος, δυναμικός, σίγουρος, γεμάτος αυτοπεποίθηση αλλά και ματαιοδοξία ο Άλφι, οδηγός πολυτελών αυτοκινήτων, παιδεύει νύχτα μέρα όσες γυναίκες έλκονται από την θανάσιμη γοητεία του. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα, Άλφι!

Στο Ράφι – Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πολύ μεγάλης ηλικίας για να γνωρίζει πως με τον ρόλο του χαρισματικού στο να ρίχνει γυναίκες Άλφι Έλκινς πριν από τέσσερις ακριβώς δεκαετίες ξεκινούσε η καριέρα του πιο εκφραστικού βρετανού ηθοποιού μεταπολεμικά, του Michael Caine. Έχοντας πιθανότατα στερέψει από ιδέες, αλλά ζητώντας και να υποστηρίξουν το σκληρά εργαζόμενο πουλέν τους, που ακούει στο όνομα Jude Law, οι κύριοι της Paramount αποφάσισαν να μεταφέρουν την δράση από το μόνιμα συννεφιασμένο Λονδίνο στην πολύβουη Νέα Υόρκη, κρατώντας όμως μέσω κάποιων μικρών λεπτομερειών (το στενό μαύρο κοστούμι του Άλφι, η βέσπα) το ύφος της δεκαετίας του 60. Εδώ είναι ίσως και το σημείο που μου τα χαλά η συνταγή, αφού ναι μεν οι προθέσεις είναι καλές, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει αισθητά αδύναμο. Ποιος είναι ο φταίχτης?

Με ευκολία θα μπορούσα να ρίξω τις ευθύνες στον δημιουργό Charles Shyer, που εκτός από το One man show του Steve Martin στο “Father Of The Bride” δεν έχει παρουσιάσει κάτι αξιόλογο. Όχι όμως, δεν είναι αυτός ο μοναδικός υπαίτιος, που η ταινία δεν κερδίζει απόλυτα τον θεατή. Έχοντας πολύ πρόσφατη στην μνήμη μου την εικόνα του πρώτου “Alfie” νομίζω πως οποιοδήποτε ριμέικ θα έπρεπε να διατηρήσει αναλλοίωτη την «βρετανικότητα» ενός από του πιο κλασσικούς χαρακτήρες που έβγαλε η Γηραιά Αλβιόνα.



Πάντως το σπονδυλωτό μέχρι του σημείου που ξεσπά η εκδίκηση φιλμ είναι δοσμένο έξυπνα και θα έλεγε κανείς πως για να γραφτεί το σενάριο έχουν καθίσει γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι όλες οι εκπρόσωποι των παγκόσμιων φεμινιστικών κινημάτων. Λάθος! Τόσο η βασική ιστορία όσο και η σύγχρονη μεταφορά του είναι γραμμένη από κυρίους, που μάλλον εντοπίζουν λάθη στην συμπεριφορά γυναικάδων όπως ο mr.Έλκινς!

Ανάμεσα στα (φαινομενικά) θύματα της ακαταμάχητης έλξης του Jude Law – τον οποίο μάλλον υπερεκτίμησα κάποτε στο “Enemy At The Gates”, ξεχωρίζει η μορφή της αειθαλούς Susan Sarandon στο ρόλο της πάμπλουτης μοιραίας χήρας, ενώ τόσο η Marisa Tomei, ως χωρισμένη μητέρα, αλλά και η Nia Long ως μνηστή του καλύτερου φίλου – αν είναι δυνατόν! – παίζουν αρκετά καλά. Η έκπληξη πάντως ακούει στο όνομα Sienna Miller, που προσωπικά με κέρδισε, ως αδύναμος χαρακτήρας αντιμετωπιζόμενος από τον άκαρδο Άλφι με έντονη σκληρότητα.

Disc – Για την έκδοση της Odeon σε DVD έχω να κάνω πολύ καλά σχόλια αναφέροντας πως διαφέρει αισθητά – προ το καλύτερο - από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή που έθεσα σε σύγκριση μαζί της. Πιο δυνατό σημείο της έκδοσης θα επέλεγα την ηχητική μπάντα Dolby Digital 5.1 που δεν προσφέρει μεν τίποτα σημαντικό από πλευράς περιφερειακών εφέ, περιορίζοντας την ύπαρξη της στο κεντρικό φάσμα των διαλόγων, αλλά προσφέρει ένα όμορφο μουσικό σάουντρακ που αποτελεί συνύπαρξη δύο πολύ σημαντικών προσωπικοτήτων: του Mick Jagger και του Dave – Eurythmics – Stewart.

Η εικόνα δίνεται σε αναμορφικό widescreen κάδρο 1.85/1 και είναι πεντακάθαρη από σημάδια και στίγματα, εξαιρετικά λεπτομερής και ευκρινής αν και νομίζω πως σε πολλά σημεία τα χρώματα έχουν ξεφύγει από το φυσικό τους σε μια προσπάθεια επιστροφής του ύφους των 60s. Πάμπολλα τα πρόσθετα όπου εκτός από τους δύο (!) παράλληλους σχολιασμούς από τους συντελεστές, υπάρχουν μίνι αφιερώματα στο πως γυρίστηκε το φιλμ (Round table και World Of Alfie), στις ηθοποιούς που συμμετέχουν (The Women Of Alfie) αλλά και σε άλλες φάσεις της παραγωγικής διαδικασίας όπως το μοντάζ και η γραφή του μουσικού σκορ. Οκτώ κομμένες σκηνές, πολλά σκίτσα και βεβαίως τρέιλερ γεμίζουν τον χορταστικό δίσκο της Paramount.

Μμμμ… - Ας φανταστούμε λοιπόν πως παλαιότερος “Alfie” δεν υπήρξε ποτέ, πως ο Jude Law είναι ο ιδανικότερος για να ερμηνεύει το απόλυτο κινηματογραφικό αρσενικό και πως η Νέα Υόρκη είναι η πρωτεύουσα της παγκόσμιας κουλτούρας! Δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μικρή υποχώρηση στο να παρακολουθήσουμε τον Άλφι τον νεότερο, τουλάχιστον με την συμπάθεια που δικαιούται…

ΕΙΚΟΝΑ – (6/10) ΗΧΟΣ – (7/10) EXTRAS – (7/10) ALFIE – (6/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.