ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Dead Man`s Shoes (2004)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Τα Παπούτσια του Νεκρού |
|
Αστυνομική | 90' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 14 Ιουν 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 2007 Διανομή: Seven Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (8.98/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Είναι μέσα σε όλους μας. |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
7 Οκτωβρίου 2004
O πεζοναύτης Richard (Paddy Considine) γυρνάει στην μίζερη κωμόπολη των Midlands που γεννήθηκε και στον σπαστικό αδελφό του Anthony (Toby Kebbell). Η επίσκεψή του όμως δεν έχει χαρακτήρα εθιμοτυπικό- ο Richard ήρθε για να βρει την συμμορία που πριν από χρόνια κακομεταχειρίστηκε τον αδελφό του εκμεταλλευόμενη το πρόβλημά του...
Ο Considine είναι ένας άνθρωπος με πολύ θυμό. Οπως διάβασα στο περιοδικό Bizzare (καταπληκτικό περιοδικό, κρίμα που δεν κυκλοφορεί και στην Ελλάδα) δεν συγχωρεί εύκολα. Ένα λοξό βλέμμα να του ρίξεις το θυμάται για καιρό όπως λέει... Ειλικρινά δεν θα ήθελα να ανήκω στον στενό του κύκλο...Και όντως και στην παρούσα ταινία συνδυάζει το νοσηρό βλέμμα του Bates του Anthony Perkins με τον επαγγελματικό διεκπεραιωτισμό του Terminator του Schwarzenegger καθώς όλοι οι μικροκακοποιοί τρέχουν να ξεφύγουν από την οργή του. Η μοναδική στιγμή που ο πεζοναύτης του Considine «σπάει» είναι λίγο πριν το τέλος όταν ήδη οι περισσότεροι από τους σταυρωτές του αδερφού του “are taken down”. Μαθαίνοντας αυτά τα λίγα για τον χαρακτήρα του αναρωτιέμαι κατά πόσο στην ταινία δεν υποδύεται τον εαυτό του...
Το φιλμ είναι μια ιστορία εκδίκησης και η εκδίκηση είναι τόσο παλιά όσο η κοινωνία. Κάποιος κάνει κάτι σε εσένα ή την οικογένειά σου και του το ανταποδίδεις γιατί «θεϊκό το να συγχωρείς» αλλά ποιός θέλει να γίνει Θεός; Ένα τέτοιο story λοιπόν είναι αρκετά δυνατό να κρατήσει από μόνο του ολόκληρη ταινία και το έχει κάνει ουκ ολίγες φορές από το Kill Bill μέχρι το Oldboy και από το The Punisher μέχρι και το A Man Apart. Ο Meadows εντούτοις παίρνει αυτό το banale της υπόθεσης και του δίνει μερικά εξ ολοκλήρου φρέσκα στοιχεία:. Ο εκδικητής δεν είναι κάποιος αναγεννημένος υπερήρωας και οι «κακοί» δεν είναι ούτε yakuza, ούτε mafia, ούτε βαρώνοι κοκαίνης –μερικοί ψευτονταήδες είναι που κάνουν dealing και επιτίθονται στον χαζό του χωριού. Είναι μάλλον και λίγο αστείο να τους βλέπεις να ψάχνουν πανικόβλητοι κάποιο όπλο να αμυνθούν και να καταλήγουν με ένα σπαθί, μια καραμπίνα και ένα τόξο. Το ίδιο αντι-γκλάμορους είναι να βλέπεις και τον Richard να τους ρίχνει ναρκωτικά στους καφέδες και να τους κλέβει το εμπόρευμα όταν κοιμούνται. Αυτός όμως ήταν και ο αρχικός σκοπός του Meadows. Γυρνώντας στα αγαπημένα του Midlands ο Meadows φτιάχνει μια ταινία για τα μικρά ειδεχθή εγκλήματα της μίζερης κλειστής κοινωνίας της επαρχίας και η χάρη του φτάνει μέχρι το Edinburgh International Film Festival, το Toronto και την Βενετία. Δυνατό, θλιβερό φιλμ χωρίς χολυγουντιανές ταρζανιές που αποκαλύπτει σταδιακά τι ακριβώς συνέβη στον κακόμοιρο Anthony και περιέχει και ένα ασυνήθιστο για την κατηγορία του twist. Μια ιστορία που πάνω από όλα θα μπορούσε να συμβεί.
Βαθμολογία:
(7/10)
Βασιλική Πολυχρονοπούλου
21 Νοεμβρίου 2004
Αναφέρεται κάποιος στο Φεστιβάλ και ακούει γκρίνιες όλων των ειδών. Άλλος λέει ότι φοβάται μη δει καμιά βλακεία, άλλος ότι φοβάται εμάς γιατί είμαστε λέει κουλτουριάρηδες, άλλος ότι κάνει κρύο, άλλος ότι απλώς βαριέται που είναι βέβαια δικαίωμα και επιλογή του καθενός. Αν όμως στην πραγματικότητα περισσότερες ταινίες είχαν την ποιότητα αυτής, πολλές δικαιολογίες θα εξανεμίζονταν στο Θερμαϊκό με το Βαρδάρη. Ο Shane Meadows μας πάει ένα συναισθηματικό ταξίδι σ’ αυτό το revenge tale, ταυτίζοντάς μας άλλοτε με το θύτη και άλλοτε με το θύμα, ρόλοι που εδώ εναλλάσσονται με φωτογραφική ταχύτητα.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε αντιπροσωπευτικό χωριό της αγγλικής επαρχίας, όπου ο Ρίτσαρντ αφήνει την επιμέλεια του διανοητικά καθυστερημένου αδερφού του Άντονι σε παρέα συγχωριανών του για να καταταγεί και να υπηρετήσει στο στρατό. Εκείνοι όμως, που επαγγέλλονται παρεπιπτόντως τοπικοί έμποροι ναρκωτικών, τον εκμεταλλεύονται και τον κακομεταχειρίζονται, για να επιστρέψει ο Ρίτσαρντ και να πάρει την εκδίκησή του.
Ο Meadows φαίνεται ότι έχει αδυναμία στη βία και στις ταινίες του είδους που γνώρισαν στιγμές δόξας στα 70’s, με κλασικό παράδειγμα τον γνωστό Ταξιτζή του γνωστού Scorsese, στον οποίο αποδίδει και φόρο τιμής με το γνωστό jacket του πρωταγωνιστή. Δεν ευλογεί όμως την εκδίκηση, δεν τη δικαιώνει, αλλά θέτει στο θεατή το ερώτημα για το δίκαιο ή το άδικο της πράξης, και το δίλημμα για την πράξη ή την παράλειψη και την ευθύνη που φέρει μαζί της κάθε μια από αυτές. Η αφήγηση ξεκινά από την επιστροφή του πρωταγωνιστή στο χωριό περιγράφοντας παράλληλα με ασπρόμαυρα flashbacks τα όσα έλαβαν χώρα στο διάστημα που έλλειπε, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας στις βίαιες εκρήξεις του Ρίτσαρντ αντιπαραβάλλεται η ειρηνική, η γαλήνια σχέση του με τον αδερφό του, μια σχέση που λόγω της ιδιαιτερότητάς της είναι τόσο δυνατή ώστε να θεωρείται αλληλοεξάρτηση και ο χωρισμός να μοιάζει αδιανόητος…
Στο ρόλο του Ρίτσαρντ ο γνωστός από το καλό 24 hour party people και από το ακόμη καλύτερο In America και εξαιρετικά ταλαντούχος, εδώ και σεναριογράφος Paddy Considine, που και εδώ δίνει ρέστα τόσο στις ζόρικες όσο και στις πιο chill σκηνές, ενώ σπάει καρδιές στο συγκλονιστικό φινάλε. Πoλύ καλός και ο αδερφός Toby Kebbell.
Τρομερό και το soundtrack. Υψηλής ποιότητας και όμοιό σπάνια συναντά κανείς στην κινηματογραφική αγορά τη σήμερον.
Overall, η πληρέστερη ταινία του Φεστιβάλ μέχρι στιγμής, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εύχομαι να υπάρξει κι’ άλλες να την κοντράρουν.
Βαθμολογία:
(9/10)
Θάνος Νικηφορίδης
Τρίτη 12 Ιουνίου 2007
“Will I die/ When I try travelin` through/
Pass the light that is true/ Feel
I`m walking god`s mile
In a dead man`s shoes”
Racer X, Dead Man`s Shoes
Το «Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου» αλά Βρετανικά: Ίσως και να μπορούσε να είναι μια ιστορία εκδίκησης σαν όλες τις άλλες. Τα κακά νέα που ταξιδεύουν γρήγορα, η τιμή της οικογένειας, το αίμα που φωνάζει για αίμα...Ο άγγελος εξολοθρευτής είναι ο Ρίτσαρντ, ένας ακόμη στρατιώτης που παίρνει το δρόμο του γυρισμού, προς τα βρετανικά Midlands. Μόνο που πίσω από αυτό τον επαναπατρισμό δεν κρύβεται η νοσταλγία για το πατρικό σπίτι, αλλά ανοιχτοί λογαριασμοί με το παρελθόν. Η δράση μιας συμμορίας πέντε περιθωριακών πιτσιρικάδων με χαμηλή νοημοσύνη, ειδικεύεται στην εμπορία ναρκωτικών και σε λοιπές μικροκομπίνες, αλλά φαίνεται να σχετίζεται και με τη μυστηριώδη ψυχολογική και σωματική κακοποίηση του αδερφού του διανοητικά καθυστερημένου Αντονι, αδερφού του Ρίτσαρντ. Το παιχνίδι της γάτας και των ποντικών ξεκινάει.
Κι όμως όχι, δεν πρόκειται για άλλη μία ιστορία εκδίκησης που αναμασά το μενού για τα...κρύα πιάτα και τα εβραϊκά δόγματα περί οφθαλμου αντί οφθαλμού.
Η βραδυφλεγής βόμβα του βετεράνου στυλίστα Shane Meadows, παραδίδει μαθήματα κινηματογράφου, παίζοντας με τα είδη, τις διαθέσεις, τους ρυθμούς, τις ατμόσφαιρες σε τρομερής έντασης. Κι αυτό, γιατί τα Παπούτσια περπατούν σε απάτητα μονοπάτια της ιστορίας και της θεωρίας του παγκόσμιου σινεμά καθώς σπρώχνουν τα πάντα στο μπλέντερ: Δράμα, κωμωδία, θρίλερ, σπλάτερ, νουάρ, περιπέτεια και κωμωδία, ένα πλέγμα `κεντημένων` αναφορών τόσο σε δείγματα της έβδομης τέχνης, όσο και της ποπ κουλτούρας του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Αλλά αν αυτή η συρραφή απέχει από τη συνταγή της άσκησης ύφους, αυτό συμβαίνει επειδή αποτελεί την ιδανική φόρμα για την ανάδειξη ενός κόσμου που κινείται από την ανάγκη του ανθρώπου να συμβιώνει με τους ομοίους του (γι` αυτό και το καλό και το κακό καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή).
Τα Παπούτσια του Νεκρού ξεκινούν ως ταινία δράσης, για να εξελιχθούν σε θρίλερ, για να κορυφωθούν σε αρχαιοελληνικών προδιαγραφών δράμα (βέβαια ο σκηνοθέτης πειράζει και αυτό ακόμα το αφηγηματικό σχήμα ύβρις- νέμεσις- κάθαρσις) γιατί ξεγυμνώνουν τον άνθρωπο υπενθυμίζοντάς του τη χαμένη του αθωότητα. Η αυτοδικία δεν είναι σύμπτωμα ενός κόσμου ανήθικου, αλλά η σωματική έκφραση ενός αδιεξόδου κατ` εξοχήν υπαρξιακού. Η οπτική του έκφραση απαντάται στο ρεπεράζ που ακολουθεί ο σκηνοθέτης. Η σύνδεση των προσώπων με το υγρό, μουντό τοπίο της Μέσης Αγγλίας, η ασφυξία των κλειστών χώρων, οι σκάλες που εντείνουν την... κλιμάκωση της δράσης, τα πέτρινα ερείπια, ορίζουν την τοπογραφία του αδιεξόδου. (Εδώ ο νατουραλισμός συγγενεύει με τη στυλιστική υπερβολή, άλλο ένα γοητευτικό παράδοξο που αναδεικνύουν τη μαεστρία του σκηνοθέτη). Άλλωστε, η έκφραση “τα παπούτσια του νεκρού άνδρα” χρησιμοποιείται ως μεταφορά για την αδυναμία κάποιου να μετακινηθεί, την καθήλωσή του σε μια θέση που δεν του αναλογεί. Σε πρώτο επίπεδο λοιπόν, η απόλυτη ψυχαγωγία. Σε δεύτερο μιας που η σημειολογία δίνει ειδικό βάρος σε αυτή την ιστορία που καθηλώνει και το θεατή με τη λιτότητα του λόγου της και την πυκνότητα των νοημάτων που χειρίζεται. Το βρετανικό σινεμά στα καλύτερά του.
Βαθμολογία:
(9/10)
Γκέλυ Μαδεμλή
