---

Crash (2004) - Γνωστό και ως: Crash (2004)
Δραματική | 122' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 22 Σεπ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 17/1/2006 Διανομή: Σπέντζος Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Περσικά - Ισπανικά - Μανδαρινικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.05/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Κινούμενοι με την ταχύτητα της ζωής, είμαστε περιορισμένοι να συγκρουόμαστε μεταξύ μας.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 23 Αυγούστου 2005

Όχι το Crash του 2004 δεν έχει καμία σχέση με το kinky υποτίθεται Crash του 1996-είναι ασύγκριτα πιο τολμηρό. Ανάμεσα στα 100 καλύτερα φιλμς του imdb, με διθυραμβικές κριτικές στην Αμερική, στην Αμερική της υστερίας του «πολιτικά ορθού», της τρομολαγνείας και των φυλετικών διαχωρισμών να σιγοβράζουν στο background, το Crash δημιουργεί θόρυβο γύρω από το όνομά του, εν μέρει δικαιολογημένο.

Στην δύσκολη αυτή ταινία του Paul Haggis λοιπόν, κάτοικοι του L.A. διαφορετικού χρώματος, κοινωνικού προφιλ και πολιτιστικής ταυτότητας «συναντώνται» είτε λόγω αυτοκινητιστικών ατυχημάτων είτε λόγω επαγγελματικών ή συναισθηματικών σχέσεων. Οι δεύτερες όμως είναι τόσο βίαιες και δυσάρεστες όσο τα ατυχήματα καθώς οι εμπλεκόμενοι, μηδενός εξαιρουμένου, αντιμετωπίζουν τον διαφορετικό με προκατάληψη, μίσος και φόβο. Έτσι συναντάμε την νευρωτική γυναίκα ενός γερουσιαστή (Sandra Bullock) που παθαίνει ρατσιστική υστερία όταν δύο μαύροι κλέβουν το αυτοκίνητό της, την ίδια στιγμή που ο άντρας της (Brendan Fraser) ανησυχεί πιο πολύ αν θα χάσει την ψήφο της μαύρης κοινότητας. Οι δύο κλέφτες πάλι, είναι σκληροί επαγγελματίες, ο ένας τους όμως προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ως αντίποινα για χρόνια ρατσιστικής καταπίεσης. Ο μαύρος ντετέκτιβ της αστυνομίας (Don Cheadle) που αναλαμβάνει την υπόθεση έχει σχέση με την πορτορικανή συνεργάτιδά του (Jennifer Esposito) και εκβιάζεται από τους ανωτέρους του να καταθέσει εναντίον ενός αστυνομικού που σκότωσε έναν έγχρωμο. Την ίδια στιγμή, ένας τρίτος αστυνομικός (Matt Dillon)που θεωρεί πως ο πατέρας του έχει αδικηθεί από την προνομιακή νομοθεσία υπερ των μαύρων, σταματά ένα αφροαμερικανό ζευγάρι και τους εξευτελίζει λεκτικά μπροστά στα μάτια του εκπληκτου συνεργάτη του (Ryan Phillippe). Τέλος ένας ιρανός καταστηματάρχης πέφτει θύμα αντι-αραβικού μένους και κατηγορεί για την κλοπή τον κλειδαρά του και ένας κινέζος μπλεγμένος σε ύποπτες δουλειές τραυματίζεται κατά λάθος από τους δύο κλέφτες.

Ο μάστορας Paul Haggis δυστυχώς αυτήν την φορά δεν έχει συμμάχους της κλάσης της Swank, του Eastwood και του Morgan Freeman οπότε πρέπει να βασιστεί στην καλή θέληση των πολλών αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων ηθοποιών του-με εξαίρεση φυσικά τον συγκλονιστικό Cheadle. Η Bullock είναι συμπαθητική στον εκνευριστικό της ρόλο και η Newton εκνευριστική στον εξίσου εκνευριστικό της ρόλο. Η Esposito κάνει απλά ένα στιγμιαίο πέρασμα ενώ ο «αντιρατσιστής» Ryan Phillippe είναι ίσως από τις χειρότερες επιλογές. Ο Matt Dillon δίνει ανθρωπιά στον ρόλο του ρατσιστή εκλογικεύοντας την οργή μιας τέτοιας μπερδεμένης ψυχοσύνθεσης σε μια ερμηνεία της κλάσης του Edward Norton στο American History X. Ευχάριστη έκπληξη από τον ράπερ Ludacris και από τον κινηματογραφικό άντρα της Newton, Terrence Howard.

Ο Paul Haggis καταπιάνεται ταυτόχρονα με ένα αιχμηρό θεματικά αντικείμενο-τον ρατσισμό σε όλες του τις μορφές και μια δύσκολη κινηματογραφικά μέθοδο-την παράλληλη εξιστόρηση πολλών μικρών υπο-ιστοριών. Η επαγγελματικού επιπέδου σύνδεσή τους με έξυπνα τρυκ-για παράδειγμα, η κόρη του ιρανού είναι η γιατρός που παρουσιάζει τον νεκρό αδελφό του Cheadle στον ίδιο και την μητέρα του-βοηθάει αποτελεσματικά στο να παρουσιαστούν τα γεγονότα ως μέρη ενός ενιαίου συνόλου. Το πρόβλημα του σεναρίου λοιπόν δεν εντοπίζεται τόσο στην δράση όσο στο background. Αντίστοιχα με το Million Dollar Baby πολλά αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με τα ελατήρια των ηρώων παραμένουν αναπάντητα-ο Haggis μπαίνει σε μεγάλο κόπο να εξηγήσει το «γιατί» στις ρατσιστικές, απαράδεκτες συμπεριφορές των ηρώων του, η στροφή τους στην καλοσύνη όμως ξεπετάγεται από το πουθενά και η πίστη στην «εγγενή αλτρουιστική φύση του ανθρώπου» παραείναι απλοϊκό ώς δικαιολόγηση. Επίσης βρήκα την ταινία αρκετά δειλή (sic) σε πολλά σημεία-ευρωπαίοι δημιουργοί τα έχουν ξαναπεί με πολύ μεγαλύτερη τολμηρότητα και ωμότητα. Υποθέτω όμως ότι στην σύγχρονη Αμερική της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος, των απανωτών μηνύσεων για ψύλλου πήδημα, της μόνιμης τρομοκρατικής απειλής και των δεκάδων μειονοτήτων, με την επανάληψη της λέξης nigger, της πιο προκλητικής βρισιάς σύμφωνα με τελευταία γκάλοπ, ο Haggis αναδεικνύεται σε υβρίδιο Sid Vicious/ Salman Rushdie. Το δεύτερο καλό χαρακτηριστικό που πρέπει να αποδώσουμε στην ταινία είναι η άνευ ζαχαρίνης ρεαλιστική της κατάληξη. Ο κακός δεν γίνεται καλός, ο αδικημένος δεν δικαιώνεται, κανείς δεν πάει στον παράδεισο. Ναι, πολλοί από τους εμπλεκόμενους γίνονται στο τέλος καλύτεροι άνθρωποι, πολλοί όμως παραμένουν τα ίδια εγωιστικά, ανίδεα καθάρματα. Έτσι σε αντίθεση με βλάσφημες προσπάθειες διακομώδησης του ρατσισμού όπως το Beautyshop και το Guess who και σε πείσμα των buddy movies που ο λευκός ήρωας έχει και από ένα «αραπάκι» φιλαράκο, το Crash θυμίζει σε πολλά Spike Lee και Do the right Thing ή Tony Kaye και American History X. Ως ανακεφαλαίωση, μετά από μια αυστηρή σύγκριση με το Million Dollar Baby η βαθμολογία του Crash κυμαίνεται κοντά στο 6. Πιστεύω πάντως ότι καθ’αυτό ίσως και να αξίζει περισσότερο.

Βαθμολογία: (6/10)

Βασιλική Πολυχρονοπούλου

---

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2006

CRASH

25 λέξεις – Στην σημερινή πολύβουη και πολυφυλετική Πόλη των Αγγέλων, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικού κοινωνικού επιπέδου και με διαφορετικές δυνατότητες ισχύος, έρχονται σε επαφή, οριοθετώντας τις γενικότερες ρατσιστικές αντιλήψεις.

Στο Ράφι – Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα στην ευρύτερη ζώνη του Λος Άντζελες, που στοιβάζονται καθημερινά όλες οι φυλές της Γης – Ινδοευρωπαίοι, άραβες, μαύροι, ανατολίτες, κινέζοι, Ιρανοί, Αρίοι – ήρθε και το αναπάντεχο γεγονός της 11/9, να δώσει ακόμη μια επιπλέον ώθηση στην ήδη παράξενη στις φυλετικές διακρίσεις ατμόσφαιρα και να οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα. Ειδικά από την στιγμή που υπάρχουν πολίτες που έχουν στα χέρια τους ισχύ – είτε αυτή λέγεται πολιτική, είτε κοινωνική, είτε στην χειρότερη των περιπτώσεων απεικονίζεται από ένα 36άρι περίστροφο – τότε στην κυριολεξία οδηγούμαστε σε ένα πραγματικό κομφούζιο αντιλήψεων και γνωμών που καταλήγουν σε αδιέξοδο.

Πόσο μάλλον όταν πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι ένας φανφαρόνος εισαγγελέας που μόλις έπεσε μαζί με την φοβισμένη γυναίκα του θύμα ένοπλης ληστείας από δύο μαύρους του πεζοδρομίου, η λευκή σύζυγος ενός διάσημου έγχρωμου σκηνοθέτη που κατά την διάρκεια ενός τυπικού νυχτερινού αλκοοτέστ, παρενοχλείται σεξουαλικά από ένα φορτισμένο όργανο της τάξης, από το γεγονός πως οι ασφαλιστικοί φορείς δεν εγκρίνουν την εγχείρηση που πρέπει να κάνει ο άρρωστος πατέρας του. Ταυτόχρονα ένας αραβικής προέλευσης ιδιοκτήτης σούπερ μάρκετ πέφτει θύμα ληστείας και οπλισμένος με οργή αλλά και ένα φονικό όπλο, επιζητεί εκδίκηση στο πρόσωπο του ανθρώπου που του έφτιαξε την παραβιασμένη κλειδαριά. Την ίδια στιγμή που τα πάντα βρίσκονται υπό την εποπτεία ενός αστυνομικού επιθεωρητή, που αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στην σχέση του με την λατίνα ερωμένη του.

Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε ένα πλάνο, ούτε μια ατάκα που να μην παραπέμπει στον ορισμό της φυλετικής διάκρισης, καθιστώντας το όλο περιβάλλον φαινομενικά ακραίο και παρατραβηγμένο, αλλά ταυτόχρονα δίχως να λέει ούτε ένα ψέμα, αφού τα πάντα, από όσα διαπραγματεύεται το Crash – το τρακάρισμα δηλαδή - η άρνηση - μιας κοινωνικής απαίτησης πάνω σε κάποιου επιπέδου ρατσιστική συμπεριφορά – συμβαίνουν σε επαναλαμβανόμενες φάσεις στην καθημερινή ζωή της μεγαλούπολης. Εξαιρετικό σενάριο και μαεστρική σκηνοθεσία, που με χαρακτηριστική ευκολία οδήγησαν το Crash στις πεντάδες των σημαντικότερων κατηγοριών των Όσκαρ (ταινία, directing και original screenplay) από τον Paul Haggis, που διανθίζεται από μερικές έξοχες ερμηνείες που αν ήταν φυσικότερες – και όχι τόσο τραβηγμένες όπως του Don Cheadle και του Terrence Howard - θα έδιναν και έναν πιο ρεαλιστικό τόνο στο σύνολο. Σαφέστατα πάντως και ξεχωρίζει η ερμηνεία του Matt Dillon, που κάνει ένα γερό comeback, αποκομίζοντας ταυτόχρονα και ένα nomination στους ανδρικούς ρόλους υποστήριξης.

Disc – Αν για κάποιον λόγο εφευρέθηκε το ψηφιακό φορμά αναπαραγωγής εικόνας και ήχου, ήταν για να ξεφύγουν μερικά πράγματα από την μιζέρια και την κακομοιριά που παρείχε η βιντεοκασέτα. Όλα αυτά αρκετά μακρυά χρονικά, 7-8 χρόνια πριν, για τα ελληνικά δεδομένα, διάστημα που δεν είναι ικανό σε πολλές εταιρίες διανομής να προσαρμοστούν σε αυτόν τον νέο digital τρόπο ζωής. Μεταξύ αυτών και η Spentzos, που μετά την καταρράκωση που προκάλεσε στην κινηματογραφική πορεία του Crash – μόλις πληροφορήθηκα πως το επανεκδίδει σε κάποιες αίθουσες – δεν πρόσεξε διόλου, ούτε το δισκάκι DVD, με συνέπεια το οπτικοακουστικό προιόν να είναι σχεδόν καταστροφικό. Καλή και άγια δηλαδή η εικόνα πλήρους οθόνης, που γεμίζει ολόκληρο το πάνελ των 4/3 τηλεοράσεων, αλλά είναι πλήρως παρελθοντικό και ανάξιο πια λόγου. Οι λόγοι σαφείς και προφανείς. Κακό τελεσινέ, που οδηγεί τους χαρακτήρες στα άκρα και στην αφάνεια του κάδρου είναι πράγματα που παρατηρούσαμε στην δεκαετία του 80. Τώρα είναι – όσο και αντιδρούν πολλοί που δεν γεμίζει ολάκερη την οθόνη τους – η περίοδος του αναμορφικού widescreen, που δίνει τουλάχιστον άλλη τόση οπτική πληροφορία στον θεατή.

Εκτός λοιπόν από την πολύ κακή κατασκευή του μενού του DVD, που οδήγησε τα σοβαρά και αξιόπιστα βίντεο κλαμπς (όπως Videorama) στην απόσυρση του τίτλου, έχουμε και μέτρια απόδοση των τεχνικών στοιχείων της ταινίας, τόσο οπτικά – όπως εξηγώ παραπάνω – αλλά και ηχητικά αφού η μπάντα Dolby Digital 5.1 είναι μετριότατη και θολή, ειδικά στο κανάλι των διαλόγων που μόλις η ένταση ανέβει μπουκώνει. Και φυσικά περνά δίχως εκμετάλλευση το πολύ όμορφο – και επίσης υποψήφιο για χρυσό Όσκαρ τραγουδιού - μουσικό θέμα του φιλμ. Τα πρόσθετα επίσης δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, εκτός ίσως από κάποιες συνεντεύξεις των βασικών πρωταγωνιστών και του σκηνοθέτη, αφού τα πλάνα από τα γυρίσματα και κάποια αποσπάσματα από την ίδια την ταινία δεν κεντρίζουν την προσοχή. Σε γενικές γραμμές, πολύ κακός δίσκος, που όσους διαθέτουν ένα αξιόλογο σύστημα Home cinema θα τους απογοητεύσει οικτρά...

Μμμμ… - Πρέπει να είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, που μια ταινία προτεινόμενη για τόσα Όσκαρς και που έχει παιχτεί εδώ και πολύ καιρό στις αίθουσες, να έχει περάσει τόσο απαρατήρητη από το ευρύ κοινό. Καλό θα είναι έστω και με αυτές τις μέτριες συνθήκες να παρακολουθήσετε το Crash, που έχει τόσα πολλά να πει, άσχετα αν τα περισσότερα για εμάς, τους Έλληνες, που βρισκόμαστε στο μεταβατικλό στάδιο της εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης δεν είναι και τόσο κοντινά...

ΕΙΚΟΝΑ – (3/10) ΗΧΟΣ – (4/10) EXTRAS – (3/10) CRASH – (7/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.