• ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...

  • Αριθμός ταινιών: 22316
  • Αριθμός συν/τών: 759967
  • Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr


Dare Mo Shiranai (2004)

- Μεταφρασμένος Τίτλος:
Κανείς Δεν Ξέρει
- Γνωστό και ως:
Nobody Knows

Δραματική | 141' | Απαραίτητη γονική συναίνεση
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 1 Απρ 2005
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 11/10/2005
Διανομή: Προοπτική
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: Dolby Surround (Prologic)
Γλώσσα: Ιαπωνικά
Δημοτικότητα: n/a
Αξιολόγηση: 8.69/108.69/108.69/108.69/108.69/108.69/108.69/108.69/108.69/10   (8.69/10)
Aντιφατικότητα ψήφων: Χαμηλή (Συμφωνία ψήφων > 75%)




 

- Κριτική από το Cine.gr:


20/11/2004

«Τι είναι η μοναξιά;» Μια ερμηνεία θα μπορούσε να είναι το να έχει κανείς το αίσθημα της ευθύνης. Τρομερό σε περιεχόμενο και διάρκεια (141 λεπτά) (!) δράμα από τον Kore-eda με φόντο το κατώτατο κοινωνικό στρώμα της Ιαπωνίας. Ανύπαντρη νεαρή μητέρα εγκαταλείπει, σε μια έκρηξη ανευθυνότητας, στο έλεος του Θεού τα τέσσερα, και από διαφορετικούς πατέρες όλα, παιδιά της προς ανεύρεση εργασίας και συζύγου (κατά μερικούς θύματος), και αναθέτει την επιμέλεια στο μεγαλύτερο σε ηλικία και ωριμότερο δωδεκάχρονο γιο της, αφού πρώτα τα έχει απομονώσει από σχολεία και κοινωνικό περίγυρο για το φόβο παρέμβασης της κρατικής πρόνοιας. Πολλά τα βάρη για τον Ιάπωνα Βασιλάκη Καίλα.

Άκρως ρεαλιστική και σκληρή η ματιά του σκηνοθέτη που εστιάζει στην καθημερινή προσπάθεια του πρωταγωνιστή να ανταπεξέλθει στην υπερβολική για την ηλικία του ευθύνη, ενώ συγχρόνως φθείρεται από την προσμονή της επιστροφής της μητέρας, την απόρριψη των κατά τόπους πατεράδων και από την ίδια την επιπολαιότητα της ηλικίας του. Η εξαθλίωση και η παρακμή των παιδιών έρχεται ως φυσικό επακόλουθο, αλλά ο Kore-eda μάλλον υποτιμά το κοινό του. Κάνει την ταινία μέσο διαπαιδαγώγησης και βασανισμού σε στυλ Seven του μέσου θεατή, αφού του κοπανάει στη μούρη γύρω στη μιάμιση ώρα σταδιακής κατάρρευσης της «οικογένειας», υποβάλλοντάς τον σε διαδικασία Μάρθας Βούρτση και Ξανθόπουλου για να του πει την αυτονόητη παιδική ανάγκη για αγάπη και στοργή.

Το σενάριο και η όλη σύλληψη της ταινίας είναι εξαιρετική. Στιγματίζει μια πραγματικότητα της σύγχρονης Ιαπωνίας και αποτελεί μια καλή κλωτσιά στην ως τώρα άσπιλη έξωθεν μαρτυρίας της. Μητέρα και γιος είναι πολύ καλοί και εξαιρετικές επιλογές για τους ρόλους, αλλά η διάρκεια κουράζει και απαιτεί υπομονή και πειθαρχία samurai μέχρι το τέλος.

Βαθμολογία: 5/10 Stars5/10 Stars5/10 Stars5/10 Stars5/10 Stars (5/10)

Θάνος Νικηφορίδης




Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Το "Dare mo shiranai" είναι ο ορισμός του "καλού κοινωνικού δράματος". Και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Hirokazu Koreeda είναι ότι κάνει μια ανεξάντλητη ταινία 142 λεπτών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα μπορούσε να είναι μικρότερη, τη στιγμή που οποιοδήποτε άλλο film, παρόμοιων καταβολών, θα ισοπεδωνόταν από αυτή τη διάρκεια.

Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στο γεγονός της διαβίωσης τεσσάρων (εξαιρετικά) ανήλικων παιδιών, από σπέρματα διαφορετικής πατρικής προέλευσης, και εγκαταλειμμένα από τη μητέρα τους, σε ένα μικρό διαμέρισμα, σε μια μικρή πόλη της Ιαπωνίας, και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αναλυτικότερα, νεαρά και άγαμη μητέρα νοικιάζει σπίτι σε μια μικρή πόλη στην Ιαπωνία. Εμφανίζεται μόνο με το μεγάλο της γιο Akira (Yûya Yagira), περίπου 12 ετών, και κρύβει τα υπόλοιπα 3 παιδιά, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το νοίκι. Η μητέρα, σε διαδικασία εύρεσης νέας εργασίας, γαμπρού και ενός ευτυχέστερου βίου, εγκαταλείπει τα παιδιά της, αφήνοντας πίσω ορισμένα χρήματα. Ο Akira επωμίζεται την ευθύνη της ζωής όλων, καθώς τα υπόλοιπα παιδιά ζουν φυλακισμένα στο σπίτι, φοβούμενα μην γίνουν αντιληπτά από τους κατόχους του διαμερίσματος.

Συνυπολογίζοντας τον τίτλο "Κανείς Δεν Ξέρει", η ταινία παρά την ντοκυμαντεριστική καταγραφή και τις ρεαλιστικότατες ερμηνείες, είναι περισσότερο μια αλληγορική χροιά και μια ευστοχότατη κοινωνική κατακραυγή για την συλλογική και καθολική απάθεια της κοινωνίας στα τραγικά που λαμβάνουν χώρο εντός της, παρά ένα ακριβή χρονικογράφημα. Άλλωστε, ως χρονικογράφημα πιθανόν να υπάρχουν αναμφισβήτητες ατέλειες. Για παράδειγμα, δύσκολα ο θεατής πείθεται, πως τα συγκεκριμένα παιδιά στην ταινία μπορούν (πρακτικά και ουσιαστικά) να ζουν ολομόναχα. Ενώ επίσης και το χρονικό διάστημα που πραγματεύεται η ταινία, περίπου 7 μήνες, δε γίνεται αισθητό μέσα στο φιλμικό χρόνο. Όμως τελικά, η υποβάθμιση των λεπτομερειών, καταφέρνει να τοποθετεί την ιστορία σε μια πιο αφαιρετική βάση. Τονίζοντας και αναδεικνύοντας την αιμοσταγή ιστορία των παιδιών, και θεωρητικά κάθε ανθρώπου με ανάλογα προβλήματα, όπως αυτή βυθίζεται στην ακατάσχετη αδιαφορία του κοντινού και μη περιβάλλοντος.

Ο Hirokazu Koreeda, με μια προσεγμένη σκηνοθεσία, και με ιδιαίτερη ευαισθησία στο μοντάζ, κάνει ένα film που αποφεύγει πρωτίστως τον σκόπελο του εύκολου μελοδράματος. Με εικόνες που περιγράφουν στο άρτιο την καθημερινή πάλη των νεαρών ηρώων. Ακολουθώντας διακριτικά των θεσμό της οικογένειας, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον. Τα λυρικά κάδρα δεν εκλείπουν. Ωστόσο, ίσως να επιθυμούσαμε κάποιες λιγότερο ωραιοποιημένες-περισσότερο ωμές εικόνες εντός και εκτός του σπιτιού. Αξίζει επίσης να προσθέσουμε πως δεν είναι και λίγα τα σημεία εκείνα που είναι φορείς μιας πιο βαθυστόχαστης συμβολικής. Όπως ας πούμε ο μη εθελούσιος εγκλωβισμός των παιδιών εντός των τεσσάρων τοίχων, δηλώνει το αδύνατο της απόδρασης από τις προεπιλεγμένες οδούς που ορίζουν οι επιλογές των αρχόντων της οικογένειας. Ενώ μια ακόμα αξιομνημόνευτη σκηνή, είναι αυτή που τα δυο παιδιά σκάβουν στο χώμα, δένοντας εαυτούς βαθύτερα στη γη, τη στιγμή που τα αεροπλάνα αρμενίζουν στη θεωρητική ελευθερία των αιθέρων.

Ο Hirokazu Koreeda κάνει μια αξιοπρόσεκτη ταινία. Ωστόσο, οφείλει τα περισσότερα στους νεαρούς ερασιτέχνες ήρωες του. Με αποκορύφωμα των πρωταγωνιστή, τον Yûya Yagira (βραβεύτηκε στις Κάννες). Του οποίου η ματιά, αλλά και η ψυχοσωματική στάση, ταυτίζεται με την άρνηση και την απόρριψη που βιώνει κοινωνικά. Τέλος, μεταξύ των ανήλικων και των ενήλικων ηρώων, σχηματίζεται μια αντίθεση που έρχεται να απομυθοποιήσει την ωριμότητα ως παραγόμενο της ενηλικίωσης. Τα παιδιά εμφανίζονται τρόπον τινά ωριμότερα, έχοντας βρεθεί ευθέως αντιμέτωπα με το ζήτημα της επιβίωσης. Τη στιγμή που η μητέρα, και οι λοιποί ενήλικες ήρωες, προσπαθούν να προσπεράσουν ανώδυνα την ευθύνη των λανθασμένων επιλογών τους.

Βαθμολογία: 7.5/10 Stars7.5/10 Stars7.5/10 Stars7.5/10 Stars7.5/10 Stars7.5/10 Stars7.5/10 Stars7,5/10 Stars (7.5/10)

Γιώργος Ευθυμίου


 
<Χωρίς Τίτλο> - kapoios - Σάβ 28 Μαϊ 2011 - 16:38
 Είναι μια δύσκολη ταινία, με σενάριο που κουράζει ελαφρώς και χωρίς ιδιαίτερο ρυθμό...
ωστόσο αποπνέει τόση πολλή δύναμη που δύσκολα βρίσκεις σε οποιοδήποτε έργο...
πληθώρα άβολων (με την καλή έννοια) πλάνων και συμβολισμών φτιάχνουν το πορτραίτο της ζωής μίας οικογένειας που προσπαθεί να επιβιώσει με αρχηγό τον μεγαλύτερο αδερφό , αφού οι γονείς απουσιάζουν κατ` ουσία πάντοτε...
είναι βαρύ και μεγάλο, αλλά σίγουρα θα σας συγκινήσει και θα σας ταρακουνήσει...

  8/10...

  anfield09...
 
Legacy - Άρης Μαυρέλλης - Unverified - Τετ 02 Δεκ 2009 - 11:27
Λιτοτητα, λυρισμος σε μια ομορφη, τρυφερη και τραγικη ταινια μινιμαλιστικης τεχνης για υπομονετικους (λογω των αργων ρυθμων και της μελαγχολιας του θεματος) θεατες. Ένα πορτραιτο της παιδικης και εφηβικης ηλικιας που μιλαει για την αποξενωση των μεγαλουπολεων, για την αποξενωση των παιδιων σε εναν μοναχικο, ανευθυνο και αδιαφορο κοσμο και την αναγκη των παιδιων για προστασια, αγαπη, ηθικη κατευθυνση και συναισθηματικη υποστηριξη. Δυσκολη, οδυνηρη μαλιστα αλλα φοβερα συναισθηματικη και σπανια σε ουσια ταινια.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10
Άρης Μαυρέλλης
 
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.